{ Rude little pony

Note to self; een bos gemaakt voor rustige wandelingen is geen goede plek je Ponyta af te richten. Dat was de vertraagde gedachtegang van Ragya terwijl ze op de rug van haar blauwgevlamde pokémon in een volle galop door het bos heen racete. Ze was doodnormaal opgestapt en had nog niet eens been gegeven. Maar na enkele bokjes waren ze zonder voorbereiding in een snelle galop geschoten. Nu moest de roodharige het maar hebben van haar rijkunsten want verder was dit alles maar een ongeleid projectiel. Ze kon proberen wat ze maar wou, ze kreeg de hengst maar niet onder controle. Om deze rede zat ze de joyride maar uit tot Sleipnir weer wat mee begon te geven. Yay, controle over je vervoersmiddel terug. Ze drukte zachtjes haar binnenbeen aan en draaide zo de hengst om weer terug te rijden in een normale draf. Eenmaal uitgeraasd was het beest best fijn om te berijden en heel gevoelig op je hulpen. Maar ja, dat was als je eerst een kwartier vol kon houden zonder in de struiken te belanden. 'Aldrei? Refur?' riep ze kort vanaf de rug van haar fire type. Het duurde niet lang tot haar Ninetales opdoemde met Refur in haar bek. Ze zuchtte kort en wende zich weer op Sleipnir. 'Kom jongen, nu een rustig' sprak ze streng. De pokémon brieste echter wat waarvoor je je mond zou moeten spoelen en liep ijdel door. Hoewel ze geen paards kon was het meer dan een gok over het taalgebruik van haar pokémon. Ze durfde te zweren dat ze het slechtst opgevoede beest had gevonden in heel de regio..

{ Eerste post Judah c:

Sleipnir was nog niet over de schrik heen bij het zien van de andere Ponyta. Het kwam immers niet snel voor dat je een andere shiny zag. Wat onwetend keek hij opzij naar zijn trainer. Alsof hij haar mening wou bij de merrie. Ragya haalde eerder haar schouders op. ‘Kom op casanova, maak je slag’ Naast snoof haar trouwe Ninetales sceptisch, waarschijnlijk in de trant dat de andere te knap was voor de hengst. Met zijn gebroken ego hief hij zijn kop en hinnikte wat minder verbaast naar de merrie terwijl hij rustig naar voren stapte. Met een snuifje snuffelde hij richting de merrie, alsof hij nu fatsoenlijk hallo ging zeggen. Grijnzend liet ze het paard maar voor wat het was en liep richting de ander. ‘Hea’ sprak ze simpel, in haar eigen taal waardoor haar accent weer op viel. Zelf merkte ze het echter niet. Bij zijn verklaring grijnsde ze schuin. ‘Zeker, ik was al verbaast toen ik Sleipnir in het wild vond, het was niet in me opgekomen dat er nog een in Kalos zou zijn’ Ze was sneller van haar schrik verdwenen dan de ander, misschien omdat ze niet zo’n besef had van hoe zeldzaam deze pokémon waren. Ondertussen kefte Refur vrolijk bij de aanraking en kwispelde zachtjes.

Ragya dacht terug op de plotselinge ontmoeting met de hengst, die duidelijk altijd al zijn brutale karakter had gehad. Toen de vreemde vroeg of Sleipnir uit Jagged Pass kwam schudde ze haar hoofd zacht maar bedenkelijk. ‘Ik heb Sleipnir gevangen net voor Laveridge town, maar hij was alleen. Misschien dat zijn kudde zich wel in Jagged Pass bevond’ Vragend keek hij opzij naar het blauwgevlamde tweetal die elkaar in zich op nam. De hare twijfelde en stak toen zijn snuit uit in een vredeslievend gebaar. Het was een hele verbazing geweest om net in Hoenn aan te komen en meteen op dat beestje op te lopen. Het leek haar best mogelijk dat Sleipnir weg was gelopen van de kudde om avonduur te zoeken en zo bij hun terecht kwam. Die gedachte maakte haar lichtelijk sip, Sleipnir had nooit heimwee gehad maar misschien miste zijn kudde de brutale pony wel?

Bij de woorden van de ander knikte ze denkend. Zou inderdaad kunnen, het waren immers kudde dieren en Sleipnir was nog niet op de leeftijd om zelf een kudde te beginnen. Al was hij wel op de leeftijd de kudde uitgezet te worden.. Maar goed, ze zou er waarschijnlijk nooit achter komen. Haar hengst was nog niet zo praatgraag. ‘Heeft jouw Ponyta toevallig ook een appelkoeken verslaving?’ vroeg ze uit het niks. Bij het woord appelkoek spitste Sleipnir meteen zijn oren en hinnikte opgewekt. Ragya was er benieuwt naar en het was ineens in haar op gekomen. Aangezien ze nu toch aan het praten was vond ze het wel tijd zichzelf voor te stellen. ‘De naam is Ragya trouwens, en dat zijn Sleipnir, Refur en Aldrei’ Bij iedere naam knikte ze even naar de pokémon die erbij hoorde. Ondertussen stapte Sleipnir dichterbij zijn soortgenoot en deed een poging aan diens schoft te kriebelen, wat een teken van vriendschap was.

Goed, blijkbaar zat het niet in het ras. Nou, daar ging Sleipnir’s excuus. Niet dat ze het beest begreep maar hij had zichzelf wel als de pure onschuld voor gedaan zodra ze het erover had gehad. Het was eigenlijk maar heel plotseling gekomen, op een dag had ze een appelkoek. Die ze besloot ze, als de vriendelijke meid die ze was, te delen met haar paard. En poef, Sleipnir kon er niet meer vanaf blijven. Op dit punt afkomend, de jongen stelde zich voor als Judah en diens Ponyta heette Epona. Refur maakte opgewekte kefgeluidjes en met een zuchtje pakte diens pokéball, om hem zo terug te laten keren. Ze had voor vandaag genoeg Eevee liefde gehad en haar handen waren vol aan Sleipnir en Aldrei. Over de hengst gesproken, deze was blij met het teken van vriendschap en hinnikte vrolijk. Het viel Ragya op dat hij ineens wel heel vriendelijk met zijn gehinnik was geweest. Hmm, blijkbaar gaf Epona goede invloeden. ‘Het lijkt erop dat ze elkaar wel mogen’ zei ze dus ook hardop, deels om het gesprek aan de gang te houden.

{ Arceus je hebt gelijk xD

Plots zag Ragya een rode veeg en met dat was de must van de ander verdwenen. Ze kon een grijns niet onderdrukken toen Judah de achtervolging inzette om de Fletchinder te verslaan. Aangezien ze vond dat ze niet zomaar mocht kijken en genieten van de show liet ze haar blik even opzij vallen naar Aldrei, die sceptisch bleek kijken en geen aanstalte ging doen te helpen. Blijkbaar had deze een ander gevoel van fatsoen dan zij. Dus keek ze maar naar Sleipnir, die wel opgewekt had staan kijken en na een laatste kriebel richting zijn trainer liep. Ze stapte soepel op en spoorde de hengst aan, zo al snel naast Judah uitkomend. ‘We moeten hem insluiten anders zie je je muts nooit meer terug’ zelf zag ze er nog steeds de humor van in maar ze gaf in ieder geval been om het beest in te kunnen halen. Al had ze ook nog een hoogte probleem, de fire type kon immers vliegen en zij.. niet zo..

Sleipnir vond de achtervolging leuk en hinnikte opgewekt terwijl hij pas bij zette. Met haar woorden verscheen er een Rufflet, die de rode dief zou proberen te stoppen. Rond haar lippen hing nog steeds een geamuseerd grijnsje terwijl ze de lucht afspeurde naar de vogel. Zelfs al zou ze het ding vinden, zonder hulp zou ze hem nooit de lucht uit krijgen. In ieder geval niet op een manier waardoor ook Judah zijn muts heel bleef. Hehe. Ze leunde wat naar voren en klemde haar benen aan, zo nog wat meer snelheid kunnen maken. Op dat moment zag ze hoe de rode vogel een duik naar beneden maakte om zijn achtervolgers af te schudde. Hij kwetterde wat verontwaardigt en dook de bossen in. Wat verbaast leunde ze naar achteren en probeerde te blijven zitten terwijl Sleipnir een wending maakte en het dunne bospad op reed. Dit ging niet goedkomen.