Words

Met een woeste, luide kreet liet de zwartharige zich op haar knieën vallen. Haar vuisten ramden tegen de bosgrond aan, terwijl tranen opwelden in haar ogen. Het kon haar niet schelen dat het pijn deed, ze verdiende het om pijn te hebben. Huilend viel ze voorover, nog altijd met haar vuisten af en toe tegen de grond aan rammend, schreeuwend. In de vlogen er een paar pokémon geschrokken op, maar dat was nou iets waar ze geen aandacht aan besteedde. De hele wereld om haar heen leek namelijk wel weg te vallen, er was nu niks meer over om zich aan vast te houden. Bij deze gedachte liet ze nog een wilde kreet horen, waarna ze in elkaar kromp en het haar niet meer kon schelen dat haar haren in de war raakten en haar kleding nat en vies. Niks kon haar meer iets schelen, niet na alles wat er gebeurd was deze dag. Niet na alles wat er de laatste tijd met haar gebeurd was. Ze was veranderd, ze was een monster geworden, ze was woedend op zichzelf. Het kon haar niks meer schelen dat er iemand toe zou kijken, ze deden maar. Het boeide haar niet meer. Het gaf niet meer. Verpest had ze het namelijk toch al, met alles.

Beide pokémon waren over beschermend geworden, en dat was iets dat haar mateloos irriteerde. Ze was veranderd, konden ze dat niet inzien? Ze hoefde niet meer beschermd te worden door hen, haar benen waren ondertussen sterk genoeg om alleen op te kunnen staan. De leeftijd van achttien was bereken, wat betekende dat ze officieel volwassen was. Daar kon niemand een tegenargument bij maken, het was zo. Dat stond allemaal vast op het papiertje wat men een paspoort noemde. Haar handen knepen zich samen, nog nooit had ze die ene pokémon uit haar team gezet. Nog nooit sinds ze als jong meisje was begonnen aan deze hele reis. Na een tijdje begonnen haar handen zelfs pijn te doen en ontspande ze hen weer een beetje. Moedeloos stond ze voor het ding waarmee je pokémon naar je box kon sturen. Iets wat ze meerdere keren gebruikt had, maar nog nooit met haar beste vriend. Haar starter, haar sterke, over beschermende Sceptile wiens leven enkel bestond uit het in de hand houden van de jonge vrouw. Maar haar besluit was genomen, ze kon niet verder. Ze kon bepaalde dingen niet doen als de groene pokémon in haar team zou zitten, hij zou haar tegenhouden. Hij zou proberen om haar op het lichte pad te houden, terwijl ze juist nu een donker zijweggetje in wilde slaan. De pokémon zou gek worden als hij hoorde wat ze van plan was om te doen, hij zou haar vastpakken en terug slepen naar Hoenn. Nee, dat was iets dat niet ging gebeuren. Ondanks al die gedachtes, vond ze het moeilijk om de twee pokéballs los te klikken. De Serperior zou er waarschijnlijk toch niet zo veel aandacht aan besteden, haar Sceptile des te meer. Daarom besloot ze dan ook om eerst de Serperior in het apparaat te leggen, waarna de pokéball verdween in het niets. Precies op het moment dat ze haar Sceptile naar haar box wilde sturen, stopte ze en drukte het knopje in. Zoals al jaren verscheen de groene pokémon. Een misselijk gevoel kwam omhoog borrelen in haar maag. De pokémon keek wat verbaasd rond in het pokémon center, zeker toen hij de box zag. Eerst knikte hij een keertje, maar toen hij zag dat zijn eigenaresse enkel zijn pokéball klaar had om weg te stoppen, zakten zijn ogen een beetje verder open. Het takje dat hij altijd tussen zijn kaken had, viel verbaasd op de grond. De zwartharige richtte haar blik op de grond. "Ik.. ik kan het gewoon niet meer zo.." mompelde het meisje, waarna ze zag hoe de groene pokémon een stap in haar richting wilde doen, waarschijnlijk om te troosten en zijn vertrouwde arm om haar schouders te slaan. Iets wat hij vroeger zo vaak had gedaan. Maar voordat hij haar aan kon raken, richtte ze zijn pokéball weer omhoog en liet ze hem terugkeren. Hierna legde ze het ding op het apparaat, en was hij binnen een paar tellen verdwenen, weg. Dominique beet op haar lip en wist de tranen binnen te houden, haar maatje voor ruim vijf jaar, weg. Met een ruk draaide ze zich om, van plan zijnd om weg te rennen. Toen zag ze het takje op de grond liggen. Ze raapte het ding op, kneep erin en stopte het in haar zak, waarna ze begon te rennen. Weg uit Santalune City.

Zwakkeling die ze was. Perrongeluk werd het knopje van één van de pokéballs open geklikt, waarna haar Prinplup met een vragende blik in zijn ogen naast zijn trainer verscheen. Captain keek verbaasd naar het hoopje mens dat huilend en schreeuwend op de grond lag. Dominique had niet eens door dat de blauwe pokémon verschenen was. Nog altijd lag ze daar, geen ene moer meer gevende om de hele wereld om haar heen. De pokémon knipperde een keer verbaasd met zijn ogen. Uiteindelijk deed hij een stap naar zijn trainster toe, waarna hij bij haar neerplofte en zijn vin op haar schouder legde. Pas bij deze aanraking had ze door dat de pokémon verschenen was. Het meisje stopte met schreeuwen, maar nog altijd kwamen de tranen naar buiten zetten. Ze kon het gewoon niet meer, ze was een monster. Maar het was de enige optie om door te gaan met haar leven. Het was gewoon niet anders, het kon niet op een andere manier. "Oh Captain.." mompelde terwijl ze half overeind kwam en haar armen om de Prinplup heen sloot. In een korte tijd was ze zo vreselijk gaan houden van het wezen, hij was bijzonder, apart dan alle andere wezens die ze in haar leven tegen gekomen was. Hij was net zoals Admiral vroeger een soort vertrouwenspersoon in haar team. Eentje bij wie ze al haar problemen kwijt kon en die voor haar klaar stond. Eentje die voor haar zou moeten vechten als het nodig zou zijn, net zoals Admiral altijd was. Maar toch was Captain losser. Admiral had een sterke wil wat goed en slecht betrof, Captain vertrouwde op de keuzes die zijn trainer maakte. Waarschijnlijk speelde de factor dat Admiral haar had zien opgroeien een grote rol. Maar hij was er nu niet meer om haar te beschermen, ze kon op haar eigen benen staan na al die jaren. Ze was volwassen geworden. Nog een tijdje zat het meisje zo, de blauwe pokémon tegen zich aangedrukt. Toen ze opkeek bij een paar klikken waren ze niet langer met z'n twee. De harige kop van haar blinde Deino drukte zich tegen haar aan, waarna de Chikorita tegen haar aan ging staan met haar voorpootjes en troostend met het blad op haar hoofd een traan wegveegde, en ook nog eens de warme stem van de Ralts klonk. "Geen zorgen, wij zijn hier," klonk de zachte stem van het wezentje, die van onder haar groene dop naar Dominique keek. Voorzichtig haalde Dominique het takje van haar Sceptile uit haar zak en draaide het ding rond in haar vingers, het huilen was gestopt, al waren haar ogen nog een beetje rood. Ze moest sterk zijn, ze moest haar zelf waarde niet nog lager laten zakken. Dit kon ze aan, als ze maar op zichzelf en haar team vertrouwde. Dan kwam alles uiteindelijk wel weer goed. Er kraakte iets in de struiken. Het hele team keek die kant op, maar al snel klonk er een hoop kabaal van de andere kant. Geschrokken keek het team de andere kant op, maar voordat Dominique er erg in had, was het takje door de desbetreffende pokémon uit haar vingers gerukt. "Hey!" riep ze en was ondertussen verwilderd opgesprongen. Het enige wat ze nog van de dief kon zien, was een blauwe veer die in het struikgewas verdween. "Er achteraan!" beval ze haar pokémon en begon te rennen. De Ralts had zich al bovenop haar schouder geholpen en hield zich vast aan haar kraag. Haar Deino rende struikelend achter haar aan, terwijl haar Prinplup als eerste naar voren schoot en haar voorging het struikgewas in, op de voet gevolgd door haar Chikorita. Mooi niet dat ze die dief weg lieten komen met het enige wat ze nog had van haar Sceptile op dit moment. Dat kon het wezen, wat het dan ook was, wel vergeten. Nu rende het ding ook niet echt al te zachtjes, juist enorm luidruchtig, dus was het niet moeilijk om het ding te volgen. Al snel kwamen ze op een open plek midden in het bos aan. Waar was dat ding? Een geluid kwam van haar Prinplup die met zijn vin naar een vogelachtig ding op de grond wees. Wat? Het meisje zag hoe het het takje van haar Sceptile tussen zijn grote snavel had. Dat was de dief. Dominique kende veel pokémon, maar deze had ze werkelijk nog nooit gezien of van gehoord. Vrijwel meteen viste ze haar pokédex omhoog, die ze op het gekleurde wezen richtte en afwachtte of het ook herkend werd als een pokémon. "Archen, the First Bird Pokémon. Archen is extinct, but can be revived from fossils. It is believed to be the ancestor of all bird Pokémon. It hunts prey as they move about the forest. It does not like Pokémon food, but can grow a special plant with its cries. It enjoys the Berries grown on this plant." Hoe kon het dat een fossiel pokémon hier zomaar rondliep? Het moest ontsnapt zijn. Dominique keek naar haar team, die geïnteresseerd hadden staan luisteren. Maar nu was het tijd om dat stokje terug te halen, die de Archen ondertussen naast zich had neergelegd en uitdagend naar haar kraaide. Het wilde vechten, vechten voor het stokje. Misschien kon ze proberen het ding te vangen, want ze was er vrijwel zeker van dat er een reden was dat deze pokémon uitgestorven waren. Ze waren niet bepaald zachtjes, of erg snugger. Nee, misschien was het beter als ze dit dingetje onder haar hoedde kon nemen. Het was geen schoonheid, maar ergens vond ze wel dat het vogeltje iets schattigs en eigens had.

VS.

Daar gingen ze dan. "Cerberus, kom op!" zei ze met een knikje naar de blinde pokémon. Het ding mocht dan niet kunnen zien, maar de andere pokémon bewoog zo onhandig en luidruchtig dat het niet te missen was waar hij zich bevond. Tevens kon haar Deino ook wel wat training gebruiken, dus het kwam niet verkeerd uit. "Oké, begin maar met een Tackle," zei ze kalmpjes. Ze had wel geleerd dat ze een gevecht langzaam moest opbouwen, zodat onder andere haar eigen pokémon niet meteen uitgeput zou zijn. Anders was er geen gevecht meer aan, en daar draaide het nou net om bij haar. De Deino schoot naar voren, maar miste omdat de Archen plotseling een Dubble Team produceerde die allemaal even lawaaierig waren. Wat verbaasd schudde de Deino met zijn kop, hij had verwacht om de vogel geraakt te hebben. "Je hebt hem gemist, Cerberus," meldde Dominique de pokémon toen, die een keertje blindelings knikte en duidelijk probeerde uit te vinden waar de echte Archen zich bevond. De klonen van de geveerde pokémon verdwenen, en de echte werd zichtbaar rechts van de Deino. "Dragon Rage," zei Dominique toen en wees met haar vinger vooruit. Alsof Cerberus kon voelen waar de pokémon zich begaf, want het draaide zijn kop het precieze aantal graden naar links en spuwde toen de blauw paarsige aanval op de vogel pokémon af. Dit keer was het amper te ontwijken, zo snel ging het allemaal. De Archen werd geraakt en naar achteren geslingerd, om met een dreun tegen één van de bomen van het bos aan te knallen. Toch leek het niet veel effect te hebben, want het beest hees zichzelf gewoon weer op zijn poten. Het ding was blijkbaar wel een stootje gewend. Mooi, dan zou ze straks het hardere geschut in kunnen zetten. Misschien was haar Prinplup wat te veel voor hem, maar haar Chikorita zou zeker een goede tweede keus zijn voor dit gevecht. De Archen vuurde uiteindelijk een tegenaanval terug naar haar Deino, die de klap opving omdat hij niet snel genoeg wegdook. De Rock Throw raakte hem vol, maar ze wist dat hij een echte doorzetter was, net zoals zijn tegenstander. "Oké, doe nu maar eens Bite." De Deino rende klungelig naar voren, maar wist zijn tanden wel in de vogel te zetten die wild heen en weer probeerde te springen. Wat haar wel op was gevallen was dat de pokémon nog geen enkele poging had gedaan om te vliegen, waarschijnlijk kon hij dat dan ook niet, of zo. Haar Deino had ondertussen losgelaten omdat de Archen naar hem uit had gehaald met een Wing Attack, die nog half was gelukt ook. "Dragon Breath!" zei Dominique vervolgens met een kort knikje, ook al wist ze dat de Deino dat natuurlijk niet zou kunnen zien, en wachtte af of de aanval zou raken. Die raakte het gevogelte wel, maar het wezentje liet zich niet van zijn stuk brengen. Het was wel duidelijk dat hij niet angstig was, een eigenwijze blik meende ze zelfs in de ogen van het beest te zien. Het zou zich niet snel overgeven, maar Dominique was ook bereid om al haar pokémon in de strijd te gooien, moest dat nodig zijn. Ondertussen had de Archen weer een Wing Attack uitgevoerd, die dit keer vol raakte omdat de Deino net de verkeerde kant op keek. Dat was wel jammer, dat het wezen niet zo goed kon zien. Ondertussen had Dominique ook het gevoel dat de Deino steeds meer afgeleid begon te worden, naar mate het gevecht vorderde. Misschien kon ze nog een paar aanvallen proberen, ze had immers nog twee andere vecht klare pokémon die maar al te graag hun hulp wilde indienen. "Roar," zei ze toen rustig, "en daarna meteen Crunch." De Roar moest als een soort afleidingsmanoeuvre dienen, zodat de Deino dit keer schoon schip kon maken. Nog precies op tijd drukte ze haar handen voor haar oren, waarna een luide brul van de Deino de lucht vulde en haar oorschelpen alsnog deed trillen. De Archen was er ook duidelijk door geschrokken, en het wezentje had het niet aan zien komen dat de Deino plotseling de brul zou afkappen om naar voren te springen en zijn tanden weer om hem heen te klemmen. Mooi zo, het ging allemaal volgens plan. Ondertussen leek de Archen toch wel gewend te raken aan de tegenstander, en ze wilde het wezen juist uit zijn comfort zone halen. Daarom haalde ze ook al snel de pokéball van haar Deino naar boven en liet hem terugkeren. "Geweldig gevochten, Cerberus. Je hebt een hele hoop voor me gedaan." Hierna klikte ze het ding weer aan haar riem, en zag hoe de fossiel pokémon verbaasd toekeek bij deze nieuwe tactiek.

VS.

"Oké, nu is het jouw beurt, Seraphina," meldde Dominique toen terwijl ze in haar ooghoek de Chikorita naar voren zag springen. Het wezentje was verrast dat ze mee mocht vechten dit keer, maar had er duidelijk veel zin in. Het was wel duidelijk dat ze zich een keertje goed wilde bewijzen in het team, dan was dit dus haar kans die Dominique haar wilde geven. Sowieso verwachtte ze wel een goede prestatie van het wezentje, want Seraphina was altijd al een harde werkster in haar team geweest. Ergens was het best grappig. Want haar Prinplup bezat duidelijk de wijsheid die haar Sceptile ook gehad had, en haar Chikorita had juist weer het zorgzame en ouderlijke. Het was in elk geval een leuke afwisseling in haar team, en ze had al een tijdje een goede water type nodig gehad omdat ze altijd wel een grass type had. Nu was haar Chikorita deze, en daardoor voelde de pokémon misschien een beetje de druk dat ze omgeruild kon worden door een ander. Dat was helemaal niet zo, want Dominique was vanaf het eerste moment al smoorverliefd geweest op haar veel te schattige uiterlijk en geweldige karakter. Ze moest eens weten. "Razor Leaf," begon ze uiteindelijk maar met de eerste aanval die de Chikorita uit zou gaan voeren. Vol met verse energie liet de groene pokémon zoals haar gevraagd een grote hoeveelheid bladeren opstijgen van de grond, die uiteindelijk op de Archen afscheerde en die het niet meer kon ontwijken. Dat was een voordeel. Haar Chikorita was snel en niet blind, dus had ze minder moeite met het raken van de onhandige vogel. Als tegenaanval kreeg haar pokémon een Rock Throw, die in eerste instantie miste, maar toen toch wel voor een kort moment langs de groene pokémon schraapte. Gelukkig had het amper schade gegeven, maar toch. "Tackle," zei Dominique toen en de Chikorita schoot weer naar voren. Het was duidelijk dat ze zich wilde bewijzen vandaag, en ergens maakte dat de zwartharige wel trots. Dat haar pokémon blijkbaar zo graag voor haar wilde vechten, dat ze nu al zo'n hecht team vormden. De Archen werd geraakt, maar sloeg al snel terug met een zoveelste Wing Attack die ook vol raakte. Dominique besloot om niet lang meer te wachten, ze moest het gevecht wat op gaan bouwen als ze de Archen echt uit wilde putten. "Body Slam," klonk haar stem toen. Eigenlijk was ze in plaats van enkel het stokje terugkrijgen wat van plan veranderd: ze wilde nu de hele Archen inclusief stokje hebben. Een kleine grijns kwam rond haar lippen te liggen en ze keek toe hoe de aanval van haar geliefde pokémon weer raakte. Maar ook de Archen liet het er absoluut niet bij zitten, want het beest vocht stevig terug. Ze kreeg hem wel een kopje kleiner, het had gewoon wat tijd nodig tot ze hem kon breken. De pokémon vocht terug met een Quick Attack, die dit keer wel erg goed raakte en de Chikorita tegen een boom aan slingerde. Het wezentje zakte wat door haar pootjes heen. "Snel, doe Synthesis!" riep Dominique toen vluchtig. De pokémon begon de aanval uit te voeren op zichzelf, maar plotseling begon ze zo fel te gloeien dat de zwartharige haar handen voor haar ogen moest slaan om niet totaal verblind te worden.

VS.

Toen het licht weer een beetje zachter werd haalde ze haar hand weg voor haar ogen. De rest van haar team had hetzelfde gedaan, en ze hoorde een licht verbaasd geluidje van haar Prinplup komen. Eigenlijk was dat logisch, want in plaats van die kleine Chikorita stond er nu een heuse Bayleef voor haar neus. "Geweldig, Seraphina!" complimenteerde ze de pokémon met een brede lach rond haar lippen. De pokémon liet een instemmend geluidje horen wat ieders hart zou doen smelten, waarna ze zich zelfverzekerd tot de Archen richtte. Ergens had Dominique wel het gevoel dat het hem nu al wat heet onder de voeten begon te worden, dus moest ze zorgen dat het niet de kans kreeg om te vluchten. Gelukkig had ze nog twee pokémon met volle energie klaarstaan, maar het liefst wilde ze het wezentje wel levend hebben. Anders had ze er zelf ook weinig aan en was het allemaal voor niets geweest. Dat liet ze niet gebeuren. Ze had haar zinnen er nu al op gezet. "Magical Leaf!" Het gevecht had door de evolutie weer nieuwe energie gekregen, een boost die Dominique wel aanstond als ze eerlijk moest zijn. De aanval raakte, maar waar de zwartharige geen rekening mee gehouden was, was dat een Bayleef in het nadeel was tegen flying type aanvallen. Nu ja, ze zou Seraphina door laten vechten totdat ze aan zou geven niet meer verder te kunnen gaan. De Archen leek het op de één of andere manier ook door te hebben, want het gebruikte nu voor het eerst de aanval Pluck, ook een flying type aanval. De Bayleef kon niet meer ontwijken en werd vol geraakt, wat wel aardig wat schade opleverde. Maar toch was Seraphina nog niet klaar met het gevleugelde ding, ze wilde het goed afmaken nu ook. Ondertussen was Dominique nog altijd bezig met het doorvoeren van haar plannetje, langzaam maar zeker opbouwen zodat de Archen het moeilijker ging krijgen. Nu meende ze al een wat bezorgde blik in zijn ogen te zien, wacht maar tot hij dan ook daadwerkelijk tegenover haar sterkste pokémon kwam te staan. Kijken of hij dan nog zoveel lef had als eerder. Niemand stal dingen van haar. "Nu Poison Powder," zei de zwartharige toen. Al snel steeg een paars poeder op in de lucht en landde het recht bovenop de Archen, die nog verwoed probeerde het spul van zijn veren af te werken. Maar het was jammer genoeg voor hem al te laat. Het poeder begon al redelijk snel in te werken. Eigenlijk twijfelde ze nu, misschien was haar Prinplup gebruiken zelfs wel overbodig. Ja, misschien kon haar Bayleef het gewoon afmaken zo. Plannen veranderd. De Archen had dit ook wel ingezien, het was nu al lang geen spelletje meer of met het doel het stokje terug te krijgen. Ancient Power was een gevolg van deze actie die de Bayleef moest opvangen. Ze had het zwaar, dat kon ze wel zien, maar Dominique had vertrouwen in haar pokémon. Seraphina was sterker dan de Archen als het om levels ging, dus dit moest wel te halen zijn. "Nog eventjes volhouden, we zijn er bijna," moedigde Dominique haar pokémon toen op een serieuze toon aan. Ze moesten nog heel eventjes goed volhouden. "Doe nu een Razor Leaf, maar vermeng er een Sweet Scent in!" Zonder tegenspraak deed de pokémon wat er van haar werd verlangd. Ze werkte eerst een Sweet Scent de lucht in, waarna ze een Razor Leaf produceerde en deze de zoete geur meenam. Het waren allemaal combinaties die zo veel schade aan konden richtten in minder tijd. De kans dat het beest zou ontsnappen was er namelijk nog altijd. In elk geval ging het tot nu toe allemaal nog wel volgens plan. Gelukkig maar, anders zou ze een klein probleempje hebben. De Archen sloeg terug met weer een Wing Attack, die aanval had immers best veel impact op haar Bayleef. Het wezentje daar was zeker niet dom. Nou ja, minder dom dan ze eerst had gedacht dan. Al te snugger was het niet, anders zou het niet uitgestorven zijn. "Body Slam," zei ze vervolgens. Het gevecht zou nu bijna ten einde lopen, maar een laatste krachtige aanval kon geen kwaad. Het was een zekering dat de tegenstander genoeg vermoeid was, voordat ze kansen ging verspillen. Ze had er vertrouwen op dat haar Bayleef goed genoeg had gevochten, en tevens zag de Archen er al aardig vermoeid uit. Daarom had Dominique ook een pokéball in haar handen genomen, ogen lichtjes samengeknepen misschien. Haar arm werkte zich een weg naar achteren, spande zich goed aan en vervolgens vloog het rood met witte voorwerp door de lucht heen. Het kwam precies tegen het voorhoofd van de fossiel pokémon, die werd opgezogen. Ah, dat was in elk geval het teken dat het een wilde pokémon was. Anders had ze straks alles voor niks gedaan, als hij was afgeketst wat het teken was dat de pokémon al ergens een eigenaar had. Dan had ze de eigenaar ook nog kunnen gaan zoeken ook, daar had ze weinig zin in. Toen de pokéball met een zachte plof op het gras terecht kwam, spurtte de zwartharige naar voren en viste het takje van de grond af. Het ding liet ze door haar hand heen rollen, waarna er een kleine glimlach rond haar lippen verscheen. Deze verdween alweer snel en een licht gefrustreerde blik verscheen toen op haar gezicht. Ze voelde hoe haar gezicht iets vertrok en snel stopte ze het stokje in haar jaszak, die ze dichtritste en er nog een keertje zacht overheen ging met haar hand, alsof ze het nog een keertje extra veilig wilde stellen. Kort en trillerig haalde ze een keertje adem. Wat zo'n onbenullig dingetje als een takje nou zoveel stress kon veroorzaken. Dominique sloot haar ogen eventjes, maar opende deze toen het geluid van de pokéball stopte. Had ze het wezentje nou gevangen, of was het juist uit de pokéball ontsnapt?