Na het vangen van Erin zijn Vulpix moest Josh natuurlijk weer naar huis fietsen. Hoewel hij hier spijt van had gekregen na thuis komst omdat zijn moeder ziedend van woede was. De twaalfjarige knul had dan ook een fikse straf gekregen voor het weglopen van huis en zat nu al bijna een week mokkend op zijn kamer in Littleroot Town. Hij mocht het huis onder geen beding verlaten, noch naar buiten op het erf met zijn Pokémon. Wat Josh ook probeerde zijn moeder wilde gewoon niet luisteren en op zijn beurt was hij dat dus ook niet meer van plan. Zijn bruine ogen stonden gericht op zijn Pikachu en Vulpix, die netjes voor hem op de grond zaten en met twee scheve blikken naar hem keken. “Pika?” weerklonk het vragende stemmetje van Sparky waarop Josh zijn aandacht naar het gele wezentje liet glijden. De jongen grijnsde terwijl hij opstond en naar zijn kast liep om kleren eruit te halen, die hij in zijn tas propte. “Later,” sprak Josh kortaf en pakte zijn pas gerepareerde Holocaster van zijn nachtkastje en stopte die in zijn tas. Zelden gebruikte hij het apparaatje maar soms konden dit soort dingen altijd van pas komen. De jongen had besloten om naar Rustboro City te gaan om daar naar een Eevee te zoeken en deze te vangen, misschien iets te vroeg gezien hij nu ook al een Vulpix had gevangen, maar hij wilde bewijzen aan zijn moeder dat hij het trainen van Pokémon in zich had. Eevee waren redelijk zeldzaam dus dat moest haar wel kunnen overtuigen.. daarbij had hij gelijk een goede Pokémon voor in zijn team, want Eevee kon vijf verschillende kanten op met zijn evolutie.
Opdat moment klonk het geluid van de deur die openging en Josh gooide zijn rugtas snel onder zijn bed waarop hij terug op zijn bed ging liggen met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen, Sparky was snel op zijn schoot gaan liggen terwijl Erin zich naast hem nestelde. “Josh?” weerklonk de zware stem van zijn vader waarna deze de deur opende en langzaam zijn kamer in wandelde met een kleine Azurill in zijn armen. Josh keek vragend op terwijl hij overeind ging en op zijn ellebogen steunde zodat hij de man aan kon kijken. Deze zette het blauwe wezentje op zijn dekbed neer die vrijwel meteen op de jongen af hupte en ietwat zijn hoofdje schuin hield. Josh glimlachte vriendelijk naar de kleine Azurill. “Ben je nog erg boos, jongen?” vroeg zijn vader toen zachtjes waarop Josh opkeek en zijn knieën optrok tot aan zijn kin waarbij hij zijn armen erom heen legde. “Ziet het eruit alsof ik vrolijk ben?” gromde Josh zachtjes waarop zijn vader grinnikte en een vaderlijke hand op zijn schouder legde. “Je moeder is gewoon bezorgd om je,” vertelde zijn vader toen maar Josh had dit al zo vaak aan moeten horen dat er net zo goed een bandje af hadden kunnen laten spelen. Hij had geen eens zin om met zijn vader hierover in discussie te gaan.. niemand luisterde naar hem dus dan hoefde hij dat ook niet voor anderen te doen. Misschien zijn Pokémon die vonden tenminste niet dat hij te jong was. Koppig liet de twaalfjarige jongen zich weer op zijn bed vallen met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen. “Laat me gewoon met rust.. dan heb je ook geen last van me,” bromde hij terwijl hij zich op zijn zij draaide, weg van zijn vader. Normaal gesproken was het zo dat Josh zich snel over dit soort dingen heen zette maar dit keer voelde hij zich gewoon totaal niet begrepen. Eerst werd er ingestemd dat hij op reis mocht en opeens was het van dat hij weer thuis moest blijven. Josh hoorde zijn vader zuchten.
“Misschien overdrijft je moeder ook wel een beetje.. heel erg,” zei zijn vader in een poging om de jongen wat op te vrolijken, hierdoor keek Josh op waarna hij een blik uitwisselde met zijn Pikachu. Het gele wezentje grijnsde naar hem wat op zijn beurt weer gebeurde bij de jongen. Sparky was altijd wel de gene die hem steunde hoewel hij dat ook wel van zijn vader kon zeggen, die had immers niet moeilijk gedaan over het feit dat hij op eigen houtje naar Mt Pyre was gegaan. “Een beetje?” herhaalde Josh en ging weer overeind zitten terwijl hij glimlachend zijn vader aankeek. Deze begon te grinniken toen de jongen deze woorden had uitgesproken kwam plots de kleine Azurill op zijn schoot gekropen, met zijn kleine lijfje kroop hij tegen de jongen. “Is dit een van de Pokémon van de opvang..?” vroeg Josh waar zijn vader bevestigend knikte en een Pokéball tevoorschijn haalde waarna hij het ronde voorwerp aan zijn zoon overhandigde. “Ik vind dat je nu wel lang genoeg heb gewacht tot je op reis kan, pak je spullen maar,” deelde zijn vader toen mee waarop Josh opeens een twinkeling in zijn ogen kreeg. Hoorde hij dat nou goed? mocht hij dan echt gaan? Totaal vergetend dat er een jonge Azurill op zijn schoot zat vloog hij zijn vader om zijn nek die de jongen met moeite op kon vangen. De Azurill rolde op het bed waar Sparky de blauwe Pokémon tegen hield. “Weet mam hiervan?” vroeg Josh toen wat onzeker waarop zijn vader met zijn hoofd schudde. “Tsja.. ze is het er niet mee eens maar dat trekt wel bij. Het is belangrijk wat jij wil en niet wat je moeder wilt,” reageerde zijn vader tot zijn grote verbazing. Zodoende pakte Josh dus zijn spullen die hij onder zijn bed had gedumpt en volgde zijn vader naar zijn slaapkamerdeur. Hij werd gevolgd door zijn Pikachu en Vulpix, Josh had de Azurill, die hij omgedoopt had tot Milo, in zijn armen.
Nadat vader en zoon aan de trap waren gearriveerd werden de twee opgewacht door de vrouw die zijn kleine broertje in haar armen had, naast haar stond een jongen die nukkig zijn armen over elkaar had geslagen. Josh knoopte snel zijn veters vast toen hij weer overeind kwam en naar zijn ouders keek, waar zijn moeder een niet al te vrolijke uitdrukking op haar gezicht had staan. Ze had rood gekleurde wangen van het huilen blijkbar wat Josh toch ook wel een beetje pijn deed. Niemand zag zijn of haar moeder graag huilen ook Josh niet.. hij vond het verschrikkelijk om te zien.. of het nou zijn broertje was of zijn moeder. Josh keek naar zijn Pikachu die zijn kopje ietwat schuin hield. “Ik laat gauw iets van me horen,” sprak Josh waarop Sparky zijn kopje zelfverzekerd schudde en zich vervolgens een weg baande naar zijn schouder. “Is goed, knul. Veel plezier op je reis door Hoenn,” sprak zijn vader nog voordat zijn zoon de deur opende en vervolgens het huis verliet.. Josh hoorde het wel maar trok net iets te enthousiast de deur achter zich dicht en wendde zich tot de drie Pokémon. “Dit gaat heel erg awesome worden, jongens en meisje,” sprak de jongen zijn Pokémon toe. De drie Pokémon die tegenover hem stonden stemde vrolijk in met hun trainer voordat de jongen in beweging kwam en het tuinpaadje van zijn ouders afliep. Op weg naar waar hij al een hele lange tijd naar uit had gekeken.
