You little... |open

_{Het was best een mooie dag. Het was voor de tijd van het jaar aardig warm en de zon scheen fel. Je kon wel zeggen dat het een mooie dag hoorden te zijn, maar niet voor de jongen die onder een boom stond en naar boven keek. Zijn eigen pokémon zat daar heel rustig op een tak zijn veren te kuisen terwijl hij aan het oppassen was dat het gouden horloge rond zijn nek niet af zou vallen. De zwarte pokémon was een Murkrow die de naam Harry droeg. Een pokémon met een koppig en lastig karakter. Niet iets dat je zou geven aan iemand die zo weinig ervaring had als Jensen. Er waren maar weinig pokémon die de jongen kenden, en ook met aanvallen zat hij snel in de knoop. Dat kreeg je nu een maal als je opgroeit zonder pokémon en je er eigenlijk weinig tot niks over weet.
‘Aw kom op,’ Jensen liet verslagen zijn handen naast zijn lichaam hangen terwijl hij keek naar de donker gekleurde pokémon die hoog in de boom zat. ‘Je kan daar niet voor altijd blijven zitten, dus kan je niet gewoon nu terug komen? Dat scheelt ons beide moeiten,’ zei de jongen terwijl hij toch weer één hand boven zijn ogen hield om ze te beschermen tegen de zon. Natuurlijk kon hij de pokémon terug laten keren in zijn bal, maar als hij dat deed was hij de volgende keer dat de Murkrow eruit ging dood. De pokémon zou dan echt weg vliegen en vermoedelijk niet meer terug komen. Dat enkel nadat hij Jensen zijn ogen er had uit gepikt of iets in die richting. Een koppig geluidje was de enige reactie die de vogel gaf. Iemand een pokémon hebben?}

Een glimlach kwam om Austin’s lippen. Hij wilde zijn familie gaan bezoeken. Zijn vader had hem via de Holo Caster gevraagd of hij in de buurt was geweest en Austin had toegestemd om hun even te komen bezoeken. Dat kwam vooral omdat hij de tweeling miste. En zijn vader ook natuurlijk. Waterfall liep trouw naast hem en was zo te zien ook wel blij dat ze op visite gingen bij Austin’s gezin. Austin wist dat hij één dezer dagen waarschijnlijk een gymgevecht zou gaan houden en dan naar Dewford Town zou gaan om te trainen voor zijn volgende gym. Dan zou hij lang niet meer zo vaak op bezoek kunnen komen. Het zou na de eerste gym sowieso moeilijker worden om zijn vader te bezoeken omdat de meeste steden zoals Mauville City en Fortree City best ver weg waren van huis. Het duurde niet lang voor hij zijn huis zag opdoemen in de verte. Helaas was het bezoekuurtje al veel te snel voorbij omdat het al in de middag begon te worden en hij graag naar Rustboro wilde gaan voor zijn laatste training te beëindigen. De tweeling nam in tranen afscheid van hem en zijn vader klopte hem bemoedigend op de rug. De jongen liep met een sombere uitdrukking en zijn handen in zijn zakken naar buiten. Hij wierp een verbaasde blik op een jongen die verderop aan het praten was… tegen zichzelf? Opeens hoorde hij Waterfall lachen en naar de boom wijzen. Toen zag Austin het ook. Er bevond zich een Murkrow in die boom! Hij wist niet veel over de Pokémon, maar de jongen voor hem leek waarschijnlijk een wanhopige poging te doen om de Murkrow uit de boom te halen. Austin liep naar de hulpeloze jongen toe. ‘Ik kan j-je wel helpen om hem uit die b-boom te krijgen,’ stotterde hij. Het was de eerste jongen van zijn leeftijd die hij ontmoette. Hij was benieuwd of deze ontmoeting even makkelijk ging verlopen als die met de meisjes en de jonge jongen die hij had ontmoet. Waterfall zette zich alvast schrap en keek aandachtig naar waar de Murkrow was. Ja, dat moest wel lukken.

_{Een luide zucht verliet de jongen zijn mond. Zijn handen plaatste hij in zijn handen voor hij hoofdschuddend naar de grond keek. Pas wanneer hij voetstappen hoorde keek hij weer op naar een naderende persoon met zijn pokémon. Zijn hand bracht hij snel even door zijn haar terwijl dat hij zijn rug ook meteen wat rechten. Jensen vond het al erg genoeg dat hij niet erg goed was met pokémon en dat hij in de problemen zat, maar andere mensen moesten dat niet weten. Zijn schouders gingen echter al snel weer wat hangen na de woorden van de jongen. Oké, hij wist dat Jensen een klein probleempje had, maar als hij de onbekende mocht geloven kon hij Harry uit die boom krijgen.
‘Jij zou Harry eruit krijgen?’ vroeg hij terwijl zijn blik gleed van de pokémon in de boom die met een schuin oog naar de benden beneden keek. Het zag er niet naar uit dat het zwarte ding zich echt zorgen aan het maken was. Wanneer dat Jensen echter merkte dat de pokémon van de andere wat wilde doen ging hij voor het ding staan met zijn handen wat vooruit gestoken als een gebaar dat de pokémon moest stoppen. ‘Ow ow, je gaat hem toch niks doen hé? Ik wil hem wel terug maar ik wil niet dat hij me hierna gaat haten of weet ik veel wat,’ Jensen zijn blik ging enkele keren van de jongen naar zijn pokémon. Het ding zag er nog steeds vreemd uit, maar er waren wel meerdere vreemde pokémon op de wereld.}

Harry. Dat was de naam van de Pokémon die zich bovenin de boom bevond. Op zich was het nog best een normale naam, maar… Ach ja, misschien kwam het omdat hij zelf zo creatief mogelijk probeerde te zijn met namen. Zo had hij Waterfall vernoemd naar het feit dat hij een water type was en Blade omwille van zijn latere evolutie. Hij moest echter nog steeds een winkel vinden waar hij de steen kon vinden die hij kon gebruiken om Blade te evolueren. Zijn wenkbrauw ging vanzelf omhoog toen de jongen voor Waterfall ging staan. Deze sloot zijn mond weer nadat hij deze open had gedaan om een waterstraal te creëren en hield zijn kop vragend scheef. ‘Ik was eigenlijk v-van plan om Waterfall een w-waterstraal te laten schieten naar de boom zodat je M-Murkrow weg zou vliegen,’ legde Austin stotterend zijn plan uit en zijn wangen werden al rood bij het idee dat hij de jongen juist meer verontrust had. Dat was iets wat hij niet wilde en hij gaf Waterfall het teken om zijn aanval te staken. ‘Marsh?’ bracht deze verbaasd uit en zette daarna zijn handen in zijn zij. De Pokémon snapte er werkelijk niks meer van en keek Austin raar aan. ‘Hoe wil je h-hem dan eruit k-krijgen?’ vroeg Austin stotterend. Maar Waterfall had daar wel een antwoord op. Handig deed hij een stap opzij zodat hij niet meer tegenover de jongen stond, liep naar de boom toe en ging onderaan de stam staan. Vervolgens begon hij te praten tegen de Murkrow. Austin vermoedde dat Waterfall op een vriendelijke manier aan de Murkrow vroeg of hij soms uit de boom wilde komen. Austin sloeg zijn armen over elkaar heen keek kalm naar Waterfall. Misschien zou dit wel helpen, maar hij had zo zijn twijfels.