Hear me roar

<sub>Floyd had nog maar net enkele dagen geleden te horen gekregen van Allison dat hij ene promotie kreeg. Grunt was niet iets wat hij nog langer was, in plaats daarvan was hij nu een Agent, iets wat hem zeker wel aanstond. Hij was geen klein grut meer waar niemand echt rekening mee moest houden. Mensen moesten meer naar hem gaan luisteren, toch zij die lager dan hem stonden. Je had natuurlijk van die idioten die het niet deden, en dan sprak hij niet alleen maar over leden van Team Rocket. Er waren genoeg normale mensen die ook niet wisten wat luisteren was. Eén van die mensen stond bekend als Dominique, de persoon die toch al voor flink wat problemen had gezorgd. Dan sprak Floyd wel over kleine problemen waar enkel hij last van had, maar problemen waren problemen en zij zorgde ervoor. Al twee keer had hij haar na de avondklok weten te spotten in Lumoise City. De eerste keer had hij haar bijna geflambeerd omdat ze weeral haar koppige kant had laten zien. Ze leek zichzelf boven de regels te stellen en dat irriteerde de zwart harige jonge man. Ze zei wel dat ze verdwaald was maar Lumiose stond vol plannen dus daar had ze op kunnen zien. Ook gaf het geen goed voorbeeld om rond te lopen met iets over je hoofd, mensen gingen dan snel conclusies trekken. Zo had Floyd haar dan ook niet geloofd dat ze was verdwaald.
De tweede keer was hij haar tegen gekomen nadat ze een wilde nacht had gehad. Ze had teveel op en dat was te ruiken maar ook duidelijk te merken aan haar karakter. Het had haar nog koppiger gemaakt en ze werkten totaal niet mee. Floyd had maar besloten om haar niet weer half te proberen frituren, maar het had niet veel scheelt. Hij had het met veel plezier willen doen maar dat ging ook voor Team Rocket vast net wat te ver. Alles was wel uit de hand gelopen toen Wag de kleding van het meisje vernielde en daarvan kwamen alleen maar meer proberen. Het enige wat Floyd op dat moment nog kon hopen was dat hij Dominique een tijd niet meer ging tegen komen. Dat bespaarde hem een hele hoop grijze haren die hij nog lang niet wilde hebben, maar van meisjes als haar kreeg je nu eenmaal grijze haren. Dat was bijna onvermijdelijk. Of het kon nog altijd iets typisch vrouwelijk zijn. Of menselijk, want de meeste mensen waren vervelend als je het hem vroeg. De hoop in de mensheid was Floyd al een lange tijd geleden verloren.

Een kreun verliet de jongen zijn mond wanneer dat het vervelend muziekje van zijn wekker afliep. Automatisch nam hij een kussen dat naast hem lag om die op zijn hoofd te leggen. Het was misschien als negen uur in de ochtend, en een mooi uur om op te staan maar daar had hij gewoon geen zin in. Het muziekje van zijn wekker bleef ook verder spelen. het had zo’n vervelend deuntje dat heel de tijd luider werd en irritanter. Echt iets dat je dwong om uit je bed te komen. Een typisch wekker muziekje dat iedere werkende mens verafschuwde. Uiteindelijk stopte het toch, en Floyd kon weer wat ontspannen en rustig wakker worden. Sluimer. Het zou nog zeker vijf minuten duren voordat de wekker weer af ging en dan moest hij toch echt eens uit zijn bed komen, of het bed van het pokémon center. Hij bevond zich in camphrier city om eens weg te zijn uit Lumiose City. De straten in de grote stad had hij al genoeg gezien naar zijn eigen goesting, en hij had zichzelf een dag vakantie gegeven. Een dag waar hij bezig kon zijn met zijn pokémon om ze vermoedelijk verder te trainen. Het zou niet zeer bedreigend over komen als een lid van team rocket met slappe pokémon aan kwam die niks konden. Nee, dat mocht echt niet gebeuren en daarom zou hij gaan trainen. Zijn team was sinds hij pas begonnen was in ieder geval al sterk verbetert, maar perfectie bestond helaas niet.
Een zucht kwam weer wanneer het vervelende muziekje weeral begon te spelen, maar die keer speelde het niet lang genoeg om op zijn zenuwen te werken. Hij zetten het meteen uit en ging rechtop zitten aan de rand van zijn bed. Zijn handen bracht hij door zijn warrige haar heen en even geeuwde hij nog. Een ochtend mens was hij zeker niet, en iedere ochtend verliep voor hem ook even moeizaam. Het gebeurde wel vaker dat hij zijn wekker enkele keren negeerde voordat hij effectief uit bed kwam. Een slechte gewoonten want als je meteen op stond ging heel het wakker worden proces een stuk sneller. Koffie hielp daar natuurlijk ook altijd bij, maar die kreeg hij in de kamer niet meteen. In een pokémon center moest je eerst volledig klaar zijn en aangekleed voor dat je kon gaan ontbijten. Als hij gewoon in zijn appartement was geweest dan had hij koffie kunnen zetten en kunnen eten terwijl hij nog in zijn boxer short rond liep. Niemand die daar dan over kon klagen, maar in het pokémon center was dat toch net wat anders. Floyd was ervan overtuigd dat er een hoop mensen waren die niet blij zouden zijn om een half naakte mens bij het ontbijt te zien zitten.
Ach, een goede frisse douche deed het ook wel goed als je wakker wilde worden, maar daar werd hij dan weer humeurig van. Een warme douche was ook wel goed, maar daar wilde je niet meer onder uit omdat je het koud zou hebben zodra je de sproeier ook maar uit zou zetten. Nope, de ochtend en alle rituelen waren niks maar dan ook echt niks voor de jonge man genaamd Floyd. Iedereen moest echter ooit uit zijn bed komen en zo ook hij. Terwijl hij nogmaals geeuwde stond hij recht. Met één hand wreef hij door zijn ogen terwijl hij de nodige spullen bijeen nam om een goede douche te nemen. Shampoo, handdoeken, zeep en een washandje. Alles wat hij nodig zou hebben nam hij mee in de badkamer en zo ook zijn kleding die hij nadien zou aandoen. Terwijl dat hij alles in de badkamer legde zetten hij de sproeier al aan zodat die al op kon warmen. Hij wilde niet ineens onder een koude douche komen te staan. Voordat hij erin stapte voelde hij nog even aan het water maar wanneer Floyd besloot dat het goed was stapte hij erin. Zodra hij klaar was zou hij naar de kantine gaan voor zijn koffie en het ontbijt.

Voordat Floyd naar de kantine was gegaan had hij alle nodige spullen al bijeen genomen, en dat waren eigenlijk enkel zijn pokéballen. Veel meer ging hij toch niet nodig hebben en hij was niet iemand die graag met overbodige rommel rond liep, je moest er uiteindelijk alleen maar mee sleuren.
Met een koffie en een broodje zat Floyd aan een tafel in de kantine. Het was er zeer rustig, maar dat vond de jonge man alleen maar beter. Niemand die hem zo kon storen, en zo kon hij in rust ontbijten. Niemand die bij hem zou komen zitten, niemand die perse sociaal wilde zijn want Floyd zag eruit als iemand die dat zo graag sociaal deed met andere mensen. Het was volledige rust en het was perfect. De zwart harige had zelfs de tijd om de krant te doorbladeren die op de tafel had gelegen. Er stond niet veel zinnigs in maar het was niet erg om er eens door te bladeren. Voor hetzelfde geld stond er iets heel belangrijks in of gewoon een artikel dat wel eens interessant was om te lezen. Al snel had hij de krant uit, en tegen die tijd was ook zijn koffie op en het broodje. De tijd die hij nodig had gehad om goed wakker te worden was toch goed van pas gekomen, want hij had niet meer het gevoel dat hij ieder moment zijn bed weer in wilde duiken. In plaats daarvan legde hij zijn gebruikt goed weg en verliet hij het pokémon center om naar het berry field te gaan. Hij had van enkele mensen gehoord dat het er mooi was en hopelijk was het ook een goede plek voor hem om te trainen met zijn pokémon. Het was nog wel even wandelen, maar na enkele minuten kwam hij bij het veld aan. Verschillende bomen stonden overal verspreid en ook pokémon waren aanwezig. Natuurlijk. Die werden allemaal naar de velden getrokken door de besjes die er hingen. Pokémon waren er zot op.
Natuurlijk liet Floyd zijn tweekoppige pokémon uit zijn bal. De zweilous liet een bijna vrolijke kreet horen wanneer dat hij uit de pokébal mocht en keek nieuwsgierig om zich heen. Het was zijn eerste keer bij de velden, en alles trok er zo toch zijn aandacht. Eerst waren dat de bessen, en daar ging hij ook van eten. Floyd had er niks op tegen want ze hadden nog de hele dag om bezig te zijn met trainen. Een Gogoat leek er echter niet blij mee te zijn. Een kudde van die pokémon kwam tevoorschijn wanneer dat Floyd zijn pokémon begon met het eten van de besjes. De pokémon die vermoedelijk de leider was schoot meteen op Waglington af, klaar om aan te vallen. De draken soort was jammer genoeg voor de andere een pak sneller en sterker dan de Gogoat en zetten zijn tanden had in de rug van de pokémon. Floyd besloot zich ze buiten te houden, want voor Waglington was het een prima oefening om zelf te leren vechten, en daar mocht hij zeker training in hebben. Een andere geit liep echter alweer op Wag af. Deze keer was het een kleine Skiddo die al helemaal niet sterk genoeg was om de pokémon van Floyd aan te kunnen. Wag wilde weer aanvallen, maar het was de Gogoat van eerder die het tegen hield met zijn horens. Duidelijk was die pokémon de leider van de kudde. De zweilous liet zich er echter niet door doen en vuurde één van zijn vele aanvallen af op de Gogoat die het jammer genoeg wist te ontwijken.
Het was wanneer dat de leider van de kudde weer aanviel en daarbij Wag wist te raken dat het echt menens werd, en ook de kudde leek het niets meer te vinden. Een witte gloed kwam rond Waglington heen, en zijn postuur begon te vergroten. Zijn twee koppen veranderde en werden er drie, al leken er twee op handen. Vleugel achtige dingen verschenen op zijn rug en ook zijn staart werd een pak langer. Je kon het draaien en keren hoe je wilde, maar het was zeker indrukwekkend. De brul die te horen was zodra de evolutie gedaan was maakten het beter. Wag legde zijn kop in zijn nek en liet een luide brul horen die zeker enkele pidgeys uit de bomen had doen opvliegen. Ook de kudde van gogoats en skiddos wilde er niets meer van weten en keerde om. Er waren genoeg andere struiken waar ze hun bessen konden vinden.
Waglington was van Zweilous geëvolueerd in zijn laatste vorm. Hydreigon. Het was een indrukwekkende pokémon om naar te kijken, zeker toen hij nog in de lucht vloog, iets wat Wag geweldig vond. Iets volledig nieuw waar hij weer meer mogelijkheden mee kreeg. Floyd kon niet anders dan trots zijn op zijn pokémon. Het viel hem ook pas op hoe groot het ding eigenlijk wel niet was toen het naast hem op de grond kwam staan. Zelf was hij ook niet mega groot, dus het ding stak zeker wel boven hem uit. ‘Laten we zeggen dat dit een zeer geslaagde dag is geweest tot hiertoe,’ een glimlach of iets als dat was niet zichtbaar op zijn gezicht, maar Wag begreep vast wel dat zijn trainer trots was op hem. Dat kon ook gewoon niet anders. Floyd had de pokémon zelf op geleerd van kleins af aan, had hem al van toen die nog een ei was en zo heeft die zijn pokémon volledig zien groeien in alles. Eerst was het de kleine Deino die overal tegen aan wilde beuken, nadien een Zweilous die last had van de twee koppen en nu was het maar af te wachten wat voor een verrassingen hen nog te wachten stonden met Wag als Hydreigon.</sub>