Cave Story

Waar was ook alweer die aardige bootmeneer waarmee Kayin naar Dewford Town was gereisd? De stad mocht dan niet groot zijn, maar voor zo’n klein meisje kon het nog best moeilijk navigeren zijn. De richting vragen was een optie, maar daar had Kayin vandaag helaas moeite mee. Vaak was contact geen probleem. Haar moeder had haar immers geleerd dat vragen stellen nooit verkeerd was en meestal hield ze zich daar aan. Sommige dagen had ze echter te veel last van prikkels, en dan wist ze even niet meer goed wat ze moest. Vandaag was zo’n dag. Ze kroop liever weg en vermeed al het mogelijke sociale contact, dan dat ze aan iemand vroeg waar het schip naar Petalburg City te vinden was. Misschien herinnerde ze zich de weg goed genoeg om het zelf te vinden, dacht ze. De algemene richting die ze koos om te bewandelen zat vol met strand en zee, dus op het eerste gezicht leek het er op dat ze de goede keuze had gemaakt. Ze zou de vissers die langs het water te vinden waren niet hoeven te storen.

Een klein wezen met een blauwgrijze vacht en heldere groene ogen verborg zich achter een steen in de grot. Ze hoorde de kwade grommen nog achter zich. Dit was niet goed. Ze maakte zich zo klein als ze maar kon - wat best wel klein was, zelfs voor haar soort – en hoopte op een mirakel. Wensen geloofde ze allang niet meer in, maar hoop… hoop was een stuk sterker.
Hoop was sterk genoeg om de Lairon haar niet op te laten merken en hem een andere richting in te laten slaan. Hoop zorgde er vaak voor dat ze zich afvroeg of ze geen krachten had waarmee ze gedachtes kon beïnvloeden, maar dat paste niet bij haar soort dus zette ze dat altijd weer van zich af. Ze had belangrijkere zaken om haar brein over te breken, zoals het overleven van deze grotten. Het was de enige plek waar ze veilig was voor mensen, maar ze had er niet bij stil gestaan dat ze niet veilig was voor Pokémon.

Ze voelde aan de trillingen in de grond dat de Lairon ver genoeg van haar verwijderd was om een nieuwe schuilplek te zoeken. Deze stenen waren niet veilig genoeg, en wie weet kon de Pokémon goed genoeg ruiken om haar alsnog te vinden. Dus was de enige optie een nieuwe schuilplek vinden. Behendig gooide ze zichzelf over de rotsen heen, om vervolgens naar een trap te rennen. Ze stopte er bij, bleef even uithijgen, maar sprong na een blik achter zich te hebben geworpen toch het gat door naar beneden. Veel andere keuzes had ze niet.

Een… grot? Dat herinnerde Kayin zich niet. Ze wist zeker dat ze niet door een grot heen was gekomen, niet te voet en niet met de boot. Toch stond ze nu voor de ingang van een grot. Er stond een bordje bij dat de plek Granite Cave heette. Het zag er donker uit van binnen, wat het jonge meisje zorgen baarde. “Wat denk jij, Clem?” vroeg ze voorzichtig aan haar Pokémon. Die keek met een frons naar de opening. Kayin deed hetzelfde. Een bezoekje aan een grot was niet haar plan. Ze was eigenlijk alweer onderweg naar Petalburg City, om verder te trainen voor de gym en haar ei te helpen uit te komen. Toch had ze zo’n gevoel dat ze beter de grot in kon gaan nu ze er voor stond. Ze was wel nieuwsgierig geworden naar het leven binnenin, zelfs al zou ze er niet veel van kunnen zien door het donker. Haar moeder had haar een zaklamp meegegeven, toch? Dat zou haar wel helpen…

“Misschien kunnen we er trainen?” Het werd Clementine nu duidelijk dat Kayin eigenlijk al besloten had om de grot in te gaan. Het bezoek zou waarschijnlijk niet lang duren, maar dat maakte het donkere meisje niet uit. Een klein bezoek was ook een bezoek, en dan wist ze of ze er later weer heen moest of niet. Ze haalde de zaklamp uit haar tas tevoorschijn. Clementine keek rustig toe, al was ze van binnen lang niet zo rustig. Clementine besefte zich dat ze nog veel training te gaan had voor ze de meeste wezens in de grot aan kon. Ze voelde aan haar gevoelige pootjes de trillingen van de grotbewoners aan. Kayin was zich van geen kwaad bewust. Het enige waar zij zich mee bezig hield, was de zaklamp en het zorgen dat het apparaat zijn werk deed. Ze klikte het knopje om en een lichtvlek werd te zien op het zand onder hun voeten. Mooi, die deed het. “Kom,” sprak Kayin, terwijl ze vol goede moed zich naar de ingang van de grot draaide. Haar zaklamp richtte ze voor zich, zodat ze kon zien waar ze liep. Dit kon nog eens een spannend avontuur worden.

Shinx! Dat was geen rots, dat was een Graveler! Haar schuilplaats begon niet alleen uit zichzelf te bewegen, maar was ook nog eens boos geworden. Ze had hem helemaal niks gedaan! Zijn boze blik en het feit dat zijn lichaam begon te gloeien, alsof het een bom was die op ontploffen stond, beviel haar helemaal niet. Ze maakte dan ook zo snel mogelijk dat ze weg kwam. Een harde dreun deed de grot trillen, en ze verloor haar evenwicht. Gelukkig had de Graveler zichzelf uitgeschakeld, anders had ze een probleem gehad.

“Wat was dat?” Kayin bleef doodstil op haar plaats staan. Het trillen van de grot en die harde dreun hadden haar toch wat meer angst bezorgd dan ze verwacht had. Het was slechts één klap geweest, want de grot stond al snel weer stil en op een paar stenen na die van het plafond van de grot waren gevallen was er niks veranderd. Clementine maakte een angstig geluidje. Kayin had haar graag gezegd dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, maar dat deed ze zelf ook een beetje. Toch wilde ze nog niet de grot verlaten. De dreun was vast een grote Pokémon geweest die zijn dutje op zijn andere zij had willen vervolgen. Ja, dat was het.

Kayin liet haar zaklamp over de omgeving glijden en merkte toen plotseling een vreemd gat op. Ze besloot er bij te gaan kijken, ondanks dat Clementine daar erg onrustig van scheen te worden. Eenmaal dichterbij was het al snel te zien dat het om een trapgat ging. Dus de grot was al eerder bezocht door mensen? Logisch, eigenlijk, want de grot zat vast vol Pokémon en waar Pokémon waren, waren trainers. “Zullen we?” Clementine gaf een onzeker antwoord, maar het maakte niet uit hoe ze klonk. Kayin was te nieuwsgierig om zich niet mee te laten slepen door haar gevoel. Natuurlijk scheen ze eerst met de zaklamp naar beneden voor ze de trap af daalde. De knal was immers van ondergronds gekomen.

In de verte zag ze een licht. Maar dat kon niet, want ze zat minstens één laag ondergronds en ondergronds was er geen licht, behalve dat van de exploderende Graveler. Toch was het er. Ze wist het zeker. Het was niet het soort licht wat de Graveler afgaven, want dat was een beetje oranje, en heel rond. Dit was een straal licht, en – verplaatste het zich nou? Ze kwam een stukje achter de rots vandaan waar ze zich achter verborgen had. Deze keer had ze wel een échte rots gevonden om zich achter te verbergen. Haar groene ogen probeerden te zien waar het licht vandaan kwam, maar helaas kon ze er niet veel van maken. Wel voelde ze voetstappen. Voetstappen die verdacht veel op die van een mens leken, maar dan veel lichter. Alsof het op de tenen liep, of heel klein was, of beide. Was het het waard om zich uit haar schuilplaats te wagen en te gaan kijken?

Eén verdieping lager zag er niet heel anders uit dan één verdieping hier boven. Kayin zou het bijna saai gaan vinden, als ze niet met haar gedachten bij die dreun was blijven zitten. Ze wilde eigenlijk niet weten wat het was geweest, als dat betekende dat haar dan hetzelfde zou overkomen. Een knal betekende meestal dat iets ontplofte, en dat wilde ze absoluut niet. Aan de andere kant zou het wel wat duidelijkheid geven, en hoefde ze haar gedachten er dan niet langer aan te besteden. Behoedzaam vervolgde ze daarom haar weg.

Het was niet Kayin die een fout maakte door verder de grot in te gaan, maar Clementine die vergeten was dat Pokémon bijzonder veel op rotsen konden lijken. Zonder enige zorgen, behalve misschien het welzijn van haar trainer, stapte ze van rots naar rots. Dit ging lang goed, maar na een aantal kwam opeens één van deze rotsen tot leven. Clementine verloor haar evenwicht en gaf een zachte gil om de aandacht van haar trainer te trekken. Die keek meteen om en richtte de zaklamp op de levende steen, wat een Geodude bleek te zijn. Geodude was niet blij. Waarschijnlijk was zijn slaap verstoord. Kayin begreep dat wel, zij vond het ook niet leuk om wakker gemaakt te worden van haar dutjes, maar ze zou nooit degene die haar gewekt had aanvallen. Geodude deed dat wel.

Van schrik vergat Kayin om Clementine een bevel te geven om zichzelf te verdedigen. Ze schrok dan ook nog meer toen ze de impact van Geodude’s Tackle hoorde, alleen was het niet Clementine die een pijnkreet liet horen. Een klein wezen met een blauwgrijze vacht was tussenbeide gesprongen en hield nu Geodude van Clementine af. Ze klonk boos, al begreep Kayin niet waarom. Deze Pokémon was niet van haar, waarom zou ze wel haar Pokémon beschermen? Dat was wat ze deed, toch? Die Counter aanval om Geodude een stuk naar achteren te duwen, en vervolgens die blik naar achteren en die kreet die klonk als ‘ren!’.

Kayin wilde eigenlijk dit wezen niet alleen laten, maar ze was geschrokken en pakte daarom Clementine op van de grond en droeg haar terug naar de trap. Voor het eerst tijdens het hele avontuur scheen nu Clementine degene te zijn die verder de grot in wilde. Pas toen zij luid protesteerde realiseerde Kayin zich dat ze de onbekende Pokémon gemakkelijk had kunnen helpen. Zou het nu niet al te laat zijn om te helpen? “Oh Clem, wat moet ik doen?” Kayin liet zich op haar knieën vallen voor haar Pokémon. Clementine was ook bang, maar wist zichzelf in toom te houden en haar trainer te sussen. Zij zag ook in dat helpen nu misschien te laat was, maar als de Geodude de onbekende Pokémon verslagen had, konden ze haar op zijn minst meenemen naar een Pokécenter. Ze wees met haar dunne pootje naar waar ze net vandaan kwamen en Kayin begreep wat ze probeerde te zeggen. “Weet je het zeker?” vroeg ze nog. Een knik bevestigde het, en Kayin stond weer op en veegde haar knieën af. De zaklamp nam ze weer beter beet in haar hand. Ze draaide zich om en liep op een snel tempo, maar alsnog voorzichtig, terug naar waar ze net waren geweest.

Wat bezielde haar? Ze deed er alles aan om bij mensen uit de buurt te blijven, en nu had ze het voor elkaar gekregen om er eentje te helpen. Ze wilde niet het soort Pokémon zijn wat over een mens sprak als ‘deze is anders dan alle anderen’, want natuurlijk waren alle mensen anders. Net als alle Pokémon. Ze was zelf gewoon roekeloos geweest, en waar voor? Nu werd zij aangevallen door de Geodude, die een veel te hoog level was voor haar. Hoe moest ze zich hier ooit uit redden?

De rust was teruggekeerd op de plek. Dit bracht wat zorgen op bij Kayin, en ook Clementine werd er een beetje onrustig van. Waar waren de Geodude en –
Een harde knal en een pijnkreet klonken. Meteen richtte Kayin haar zaklamp op waar het vandaan kwam, hoewel dit meer uit reflex was dan uit nieuwsgierigheid. Het was te ver om duidelijk te zien, maar het kleine beetje blauw wat ze wist te verlichten zei haar genoeg. Meteen rende ze in de richting van de Pokémon. Haar vermoeden klopte: deze werd nog steeds aangevallen door de Geodude. “Clementine, Bubblebeam!” riep ze direct. Ze zou de Pokémon niet nog eens aan haar lot over laten. De Geodude zag – ondanks dat Kayin het bevel hard geroepen had – de Bubblebeam niet aankomen, en werd dan ook volop geraakt. Vreemd genoeg leek hij er echter niet erg door aangetast. Kayin begreep het niet. Water was sterk tegen steen, toch? Dan zou de Geodude toch enorm veel schade moeten krijgen? Tenzij hij van zo’n hoog level was dat… Oh dear. Geodude was nu boos op hen, en uitte dat door stenen in Clementine’s richting te gooien. Een hele hoop stenen, en best groot ook. Kayin wilde voor haar springen, maar zulke stenen zou ze nooit overleven. Clementine ook niet.

Tranen welden al op in Kayin’s ogen, maar toen de stenen op het punt stonden om haar Surskit te raken, verdween ze. Het blauwgrijze wezen had haar Surskit gered van de ondergang. Kayin wist niet wat haar overkwam. Ze bleef een paar tellen staan, nog steeds met natte ogen, voor de onbekende Pokémon haar richting de uitgang joeg. Het donkere meisje wist nu wat ze moest doen, en kreeg zelfs nog een idee. In plaats van direct op de uitgang af te rennen, greep ze eerst Clementine en de andere Pokémon vast, voor Geodude hen opnieuw aan kon vallen. De zaklamp kon ze nu helaas niet meer vasthouden, maar daar kon ze ook wel zonder leven. Dat ze in veiligheid kwamen was nu veel belangrijker.

Haastig klom het drietal de trap op. Deze verdieping was waarschijnlijk ook niet veilig, maar de Geodude zou hem hier vast niet meer volgen. Kayin liet zich op handen en knieën vallen en hijgde uit van haar korte sprintje. Ze trilde. Alle spanningen kwamen nu opeens in haar naar boven en ze voelde zich niet meer op haar gemak. Dit was een slecht idee geweest. Ze had de grot niet in moeten gaan.
Een pootje wat zich tegen haar arm aan drukte haalde haar uit haar gedachtes. Ze keek op, al kon ze niet veel zien in het duister van de grot. Ze kon nog net de vorm van de onbekende Pokémon onderscheiden.

Ze was gered, door een mens nota bene. Toen ze haar had weggejaagd was ze er zeker van geweest dat ze aan haar lot overgelaten zou worden, maar nee. Het mens had haar een wederdienst gedaan en ze begreep nu eindelijk waarom, en ook waarom ze zelf de gok had gewaagd om dit mens te beschermen. Het was haar aura. Het was net zo jong en verward als zijzelf, en op een of andere manier voelde ze zich begrepen. Dit mens gedroeg zich niet als de anderen die ze tegen was gekomen. Deze… deze was het troosten waard.

Kayin veegde de tranen uit haar ogen. “Laten we hier weggaan,” bracht ze zachtjes uit. Ze pakte de twee Pokémon op en droeg ze naar waar ze de uitgang zag. Het felle zonlicht begroette haar op een onaangename wijze. Buiten bedacht ze zich dat ze misschien de vreemde Pokémon helemaal niet uit de grot had moeten nemen. Dus zette ze haar weer op de grond. “Hey, het spijt me voor wat er gebeurd is,” zei ze, neerhurkend voor het blauwgrijze wezentje. “En bedankt dat je ons geholpen hebt. Twee keer.” Ze glimlachte haar gebruikelijke vriendelijke glimlach. “Ik zou je graag meenemen, maar…” Dat kan niet? Nee, dat kon wel! Kayin zocht in haar tas en haalde al snel een klein half rood en half wit balletje tevoorschijn. Met een druk op de knop vergrootte het ding. “Zou je dat willen? Met ons mee, op reis door Hoenn?” Vast niet. Het was een grotwezen. Ze had haar eigen leven om te leiden. Toch hield ze de Pokéball voor zich uit. De Pokémon mocht kiezen.

Ze twijfelde. Het voelde alsof er een eeuwigheid voorbij ging terwijl ze nadacht over haar opties. Ze kon het aanbod afslaan, en constant zoeken naar schuilplaatsen die waarschijnlijk vol zaten met enge Pokémon zoals de grot. Of ze kon zich laten vangen, elke dag verzorgd en beschermd worden en misschien wat meer leuke dingen van de wereld zien. Lang had ze gedacht dat mensen Pokémon alleen hielden als slaafjes, maar dit meisje had door de keuze bij haarzelf te leggen bewezen dat dit niet altijd het geval was. Natuurlijk kon ze er niet vanuit gaan dat zodra ze gevangen was alles fantastisch was, en ze zou er lang aan moeten wennen om onder de mensen zijn, maar ze durfde de gok te wagen. Ze plaatste haar pootje op de bal, waardoor het voorwerp activeerde en haar er in opzoog. Op naar een nieuw avontuur.

Kayin glimlachte breed. Alle spijt die ze eerder had gehad voor haar grotbezoek was weggeëbd. Het was haar eindelijk gelukt om haar team een klein beetje uit te breiden, al was dit niet helemaal hoe ze het gepland had. Enfin, ze was er heelhuids vanaf gekomen. Wel was ze benieuwd wat voor Pokémon ze nou eigenlijk in haar bal had zitten. Ze haalde haar Pokédex uit haar tas en zocht in het apparaatje naar de blauwgrijze Pokémon.

“ Riolu, de Aura Pokémon. Riolu heeft de kracht om emoties als vreugde en woede te zien en begrijpen in aura golven.”

Dus deze Pokémon was gevoelig voor emoties, net als zij. Misschien was dat waarom ze zich zo makkelijk liet vangen. Kayin richtte haar bruine ogen op de bal, die ze nog steeds in een hand hield. Nu alleen nog een naam. Iets wat mooi klonk, maar ook lief. Ze herinnerde zich een naam die haar vader wel eens had laten vallen. Voor ze deze naam aan de Riolu gaf, wilde ze echter weten of de Pokémon het er zelf ook mee eens was. Dus drukte ze op het knopje van de bal en kwam haar nieuwe vriendin weer tevoorschijn. Die schudde zich uit en keek vervolgens verward naar het meisje.

“Ik wil je een naam geven,” legde ze meteen uit. Riolu keek haar met een schuin koppie aan. Het zag er super schattig uit. “Maar ik wil dat je het er mee eens bent. Hoe zou je het vinden om Evora te heten?” De groene oogjes keken haar nog iets langer verwonderd aan, voor ze met een glimlachje knikte. Evora was goedgekeurd, dus zo zou ze vanaf nu heten. Breed grijnzend stopte Kayin de spullen weg die ze nog in haar handen had gehad. “Welkom bij het team, Evora!” sprak ze vrolijk. “Zullen we naar het Pokécenter gaan?” Ze stak een hand uit, waar Evora een pootje in legde. Clementine liep aan Kayin’s andere zijde. Hopelijk kon ze het Pokécenter beter terugvinden dan de meneer die haar naar Dewford Town had gebracht.