Leave the pieces | OPEN

Hmm... Één, twee... Drie. Ze gooide het propje, en het kwam tegen de rand van de vuilnisbak aan, maar viel er uiteindelijk toch in. Yep, haha. Ze liet een glimlachje over haar gezicht gaan en toen stond ze op, om wat spullen in een tas te gaan stoppen. Ze had wel redelijk geslapen in het Santalune pokécenter, en mogelijk kwam ze hier vanavond weer, maar ze ging er niet de hele dage blijven. Er waren immers zat dingen te doen. Voor een keer zou Alyss haar hele ochtend en middag besteden aan training voor Viaje, de Spheal van level 32 die zeker naar level 45 moest voor de gym die ze gingen doen. Dus moest ze getraind worden, met een lange, intensieve training. Dat moest de double type wel aankunnen. Er was een goede plek in de buurt die de mogelijkheid daartoe bood; Santalune forest. In het bos konden ze rustig de aanvallen en technieken versterken, zonder gestoord te worden of klachten te krijgen over overlast ofzo. Ze zou al haar spullen wel moeten meenemen, en dus hing ze haar tas nu half onder en half achter de gitaarhoes op haar rug. Ze klikte hem vast aan de kleine haak die ze eraan bevestigd had, en toen was ze klaar. Haar jas zat in haar tas, ze had enkel een vestje nodig. Het lenteweer was vooruit gegaan in warmte, en het zou rond de vijftien graden Celsius worden vandaag. Daar vertrouwde ze dan maar op. Ze draaide even rond op haar hielen, maar toen ze zag dat ze niets was vergeten knikte ze. Oké. Tijd om te starten met die training, ze stapte naar buiten, en leverde met een kleine glimlach op haar gezicht haar kamersleutel in. Ze zei Joy en haar hulpppokémon gedag - die kende ze immers nog wel - en toen liep ze naar buiten. Ze kwam vanzelf wel in dat bos... Hoe ze ook liep, zolang ze in Santalune bleef zoeken kwam ze daar heus ooit wel.

Misschien kreeg ze een beter gevoel voor richting nu ze zoveel reisde. De zwartharige had het bos snel gevonden, hoewel het natuurlijk niet geweldig moeilijk te vinden was, gezien het hele boomreservaat best grote afmetingen had, bij elkaar dan. Ze liep tussen de eerste groep bomen en zocht per direct al naar een mooi trainplekje. De coördinator liet haar blauwe kijkers langs de omgeving gaan en bedacht zich dingen bij de dingen die ze zag. Ze was nu bezig met kijken wat voor bomen er stonden, maar ze registreerde ook de grijze wormachtige beesten die ze dichtbij zag kruipen met z'n vieren. Een groepje van dezelfde soort pokémon, maar dan roze, zat meer aan haar linkerkant. De jongedame trok haar dex erbij, en liet ze over de pokémon gaan. Scatterbugs, Wurmples... Oké. Dat onthield ze toch niet. Lopen maar weer. De bomen om haar heen lieten wel enkele zonnestralen door, maar ze was zeker blij dat ze een vest aan had. Zonder vest was het wel veel te koud geweest in het bos. Geluiden van fluitende vogelpokémon klonk om haar heen, en ze merkte nog een groepje van onbekende pokémon op, die zo snel weg waren dat ze haar dex er niet eens bij had kunnen pakken. Met vernauwde ogen keek ze ze na. Wat waren dat nou? Kende ze die? Waarschijnlijk niet. Haar schouders haalde ze op, en ze liep nog wat verder nu, waar ze nu bij een mistige toren terecht kwam. Was dit niet de Secret Chamber, of iets dergelijks? Ze wist het niet, en haalde haar schouders dus maar op. Het was een handige plek om te trainen, merkte ze op. Dus zocht ze de ball van haar Spheal, en gooide deze open. Al snel rolde het beestje in een cirkeltje om haar trainster heen, en hield weer voor Alyss halt. "Hey meis. Heel veel training vandaag. Klaar ervoor?" vroeg deze aan haar ice type. De double type klapte vrolijk in haar vinnen. Daarop kon de jongedame niets anders dan glimlachen. "Let's go dan!"

Een laatste straal van ijs ging de lucht in, en die zorgde er ook voor dat de boom volledig bevroor. De laatste bladeren vroren nu vast. De takken hingen echter niet naar beneden, want die waren ook bevroren. "Brine," sprak de jonge reiziger. Ze waren al minstens tweeënhalf uur bezig. Misschien moesten ze een pauze inlassen. De boom werd nog overgoten met water, en toen klapte Alyss in haar handen. "Kom maar Viaje, pauze. Hier, ik heb wat te eten voor je," Een enthousiast geluid kwam van de enthousiaste ice en water type, maar de Spheal bewoog zich niet direct richting haar trainster. Nee, het bolletje begon wit op te lichten. Huh? Evolutie? De zwartharige moest eerlijk toegeven dat ze helemaal vergeten was dat de Spheal überhaupt evoluties had. Maar nu de pokémon van vorm veranderde herinnerde ze het zich ook weer. Het ronde lichaam werd verlengd, en er kwamen haren rond de snuit. Dat was het enige zichtbare in de wit belichte schim. Maar toen vaagde het licht weg, en kon de coördinator een langwerpiger pokemon zien, met snorharen, en zonder blauwe vlekken. Met een glimlach op haar gezicht pakte ze haar dex. Het ding ging automatisch open en vertelde over de Sealeo. Goedkeurend knikte de trainster, en toen klopte ze de water en ice type op de kop. Ze stapte de Chamber of Loneliness - of wat dan ook - binnen en pakte daar wat voer uit haar tas. Ze gaf het aan een tevreden Sealeo, en daarna ging ze zitten om een boterham te pakken die ze had gemaakt en meegenomen. Ze keek naar buiten, waar het nu steeds grauwer werd, en waar het op een gegeven moment ook ging regenen. De grote zeeleeuwpokemon ging naar buiten en nam de regen met plezier in ontvangst. Alyss bleef zitten en kreunde. Gatver. Wat ging ze nu doen? Haar blik viel op de gitaarhoes, en deze schoot toen weer terug naar de Sealeo. Ze kon wel even spelen nu. Ze liet de rits opengaan zonder enige moeite, en toen pakte ze het gladde, zwarte ding uit de ruwe stof. Ze zette hem goed op haar schoot, en dacht even na. Wat te spelen? Ze keek naar de grauwe buitenlucht, en zette vervolgens toch maar een vrolijke melodie in van D, G en Cadd9. Ze werd vroeger altijd vrolijk van het liedje. Ze kon zich niet meer precies herinneren hoe de tekst ging, maar dit waren de akkoorden. Zo moest 'ie. Toen ze ze een paar keer achter elkaar had gespeeld vond ze de volgorde terug. D, Cadd9, G, Cadd9, G, Cadd9, G, D. Niet echt een vaste volgorde... Ze speelde het enkele malen achter elkaar, en opeens vond ze een strum en flarden van een tekst. ".. Hm-mm, not sure enough to let me go... Baby it ain't fair, you know.." begon ze ertussendoor. Wacht, hoe zat het refrein ookalweer? Was het niet andersom? G, Cadd9, D? Zoiets. Ze probeerde het even, en merkte dat ze gelijk had, alleen de derde zin niet, die was weer eerst Cadd9. Vreemde volgorde. Heel onlogisch. "It's alright, yeah, I'll be fine, don't worry about this heart o' mine. Just, take your love and hit the road," zong ze nu. Oh, hoe heette het liedje ookalweer?

- 1210 woorden