Heavy Metal {Kaito}

Terwijl Kaito een beetje gedachteloos door Santalune Forest liep, moest hij denken aan zijn team. Hij had momenteel vijf Pokémon. Psycho, Aurora, Shadow, Everest en Flare. Psycho was een Alakazam, Aurora een Wooper, Shadow een Gastly, Everest een Snover en Flare een Litwick. Totaal niet het team die hij als eerste in gedachte had. Nou ja, eigenlijk had hij nooit echt een team in gedachten gehad. Tot dat hij verslaafd aan eieren kopen raakte. Er was rond Camphrier Town een koppeltje dat voor een klein prijsje eieren weggaf. Hij had er nu al drie gekocht en was uitgekomen op een Litwick, een Snover en een Wooper. Niet direct de Pokémon die hij zou kiezen, maar ze waren goed genoeg. Flare zou een ghost en fire type worden, Everest een ice en grass type en Aurora een water en ground type. Aurora zou hij op later stadium ook goed kunnen gebruiken om te gaan surfen. Shadow, de Gastly, had hij wel zelf gevangen, maar dat was nog voordat hij Flare kreeg. Nou ja, twee ghost types was nu ook weer niet zo erg. Bovendien was Flare ook fire type, dus dat scheelde wel. Kaito werd uit zijn gedachten gehaald toen hij een vaag geschreeuw hoorde en keek opzij naar Psycho. ‘Misschien is er iets interessants,’ zei hij grijnzend, waarna hij zijn pad vervolgde naar waar hij het geschreeuw had gehoord. Nieuwsgierig zijnde merkte hij op dat hij in een gedeelte kwam waar hij nog nooit was geweest. Het enige tafereel wat hij opmerkte was een Aron die aan het schreeuwen was naar een meisje. Aan de reactie te zien was ze niet zijn trainer. ‘Ik zou als ik jou was maar weggaan bij dat ding,’ zei hij schamper tegen het meisje. Het was nog maar een kind. Gezellig. Not. ‘Hij ziet er best vijandig uit.’ Met over elkaar geslagen armen wachtte hij op de reactie van het meisje.

Kaito haalde zijn wenkbrauw op toen hij begroet werd als ‘meneer’. Hé, dat hij boven de twintig was wilde nog niet zeggen dat ze hem moesten aanspreken als ‘meneer’, ja! Hij voelde zich echt zo oud nu. Alsof hij geen knappe in de twintig jarige man was, maar een oude bok van in de vijftig. Met grijzende haren. Dat zou misschien niet erg opvallen omdat zijn haren sowieso al zilverkleurig waren, maar oké dan. Zijn blik gleed naar het meisje en toen ze even niet keek stak hij zijn tong uit en draaide met zijn ogen. Oh, boehoe, wat als die zielige Pokémon nu toch pijn had. Het was niet één van zijn Pokémon, dus het maakte hem helemaal niks uit. En dit was nu precies waarom ze kinderen niet op hun twaalfde op reis moesten laten gaan. Kinderen waren veel te naïef en raakten veel te makkelijk in de problemen. En dat werd nog maar eens duidelijk toen de Aron nog eens schreeuwde. Kaito verloor bijna zijn geduld en wilde naar Psycho roepen dat deze zijn Confusion moest uitoefenen op de Aron zodat het beest tenminste even zijn klep zou houden, maar toen herinnerde hij het meisje zich weer. ‘Geloof me, die Aron schreeuwt niet zo omdat hij pijn heeft, maar omdat hij ons op afstand wilt houden. Hij denkt dat wij het pijn willen doen,’ zei hij. Alsof dat niet duidelijk was. De Aron zag er niet echt uit als het in pijn verkeerde. Eerder alsof hij het meisje het liefste de strot af wilde bijten. En dat werd maar eens duidelijk toen Aron naar voren sprong, op weg zijnde naar het meisje. ‘Psycho, Confusion, nu!’ riep Kaito dringend. Als de Aron al geen pijn zou hebben, zou hij er dadelijk voor zorgen dat hij het wél had! De Aron vloog dankzij de Confusion weer naar de plek waar hij eerst lag en keek verward naar Psycho. ‘Zie je nu?’ vroeg Kaito zuchtend aan het meisje. ‘Geen pijn. Gewoon vijandig.’

Psycho keek haast uitdagend naar de Aron. Alsof hij wilde dat Aron het meisje opnieuw aan zou vallen zodat hij een excuus had om zijn aanval op hem te gebruiken. Net als Kaito was de Alakazam soms best sadistisch aangelegd. Dat was dan toch het enige van gevoel dat hij toonde naar de Pokémon toe. Kaito keek opzij naar het meisje en zuchtte enkel hoorbaar op haar bedankje. Jeetje, waar was de tijd gebleven dat hij zo jong en naïef was. Nou ja, eigenlijk was hij dat nooit geweest. Op die leeftijd waar zij nu was hoorde hij dat zijn ouders omgekomen waren in een auto-ongeluk. Hij was woedend geweest en had dat afgereageerd op zijn oppasser door hem net zo hard en lang met een Confusion van Psycho tegen de muur te drukken tot hij toegaf. De man was gek geworden van waanzin en had dan ook meteen geluisterd toen Kaito hem vertelde hem het huis te verlaten. Daarna had Kaito geleerd met behulp van Psycho om voor zichzelf te zorgen. Zijn blik gleed naar het meisje en hij zuchtte opnieuw hoorbaar. ‘Soms is het beter als je de emoties van Pokémon niet beter leert kennen. Jij wilt toch ook niet aan alles en iedereen laten weten waarom je soms boos bent? Nou, voor deze Aron precies hetzelfde.’ Hij vond dat hij het nog redelijk goed uitlegde, ook al was hij totaal niet goed met kinderen. En haar Skiddo zag er ook wel interessant uit. Een hoger niveau dan Psycho, maar met een paar rake aanvallen zou hij zeker te vangen zijn met een Dark Ball. Die hij dus niet had. Damn it. Zijn blik gleed naar het meisje en daarna naar de mysterieuze toren die gehuld was in een lichte mistwolk. ‘Hoe ben je hier trouwens terechtgekomen?’ vroeg hij het meisje vervolgens.

Nadat hij Psycho een geïrriteerde blik had toegeworpen en kort met zijn ogen had gerold nadat hij zich van haar had weggedraaid, had hij kort met zijn hoofd geschud op de vraag of hij soms moe was. Kinderen. Ze stelden altijd vervelende vragen. En als ze dat al niet deden, stopten ze je altijd in die moeilijke situaties waarbij je erg moest letten op wat je zei of dat je anders het kind zou kwetsen. En dat mocht deze keer niet gebeuren. Een kind was niet alleen vervelend, maar ook nog eens behoorlijk naïef. En van die naïviteit moest hij gebruik maken, hoe gemeen dat ook klonk. Hoe kon hij immers anders haar vertrouwen ooit winnen als hij gemeen zou zijn? Nee, dat had geen zin. Ze negeerde dan ook nog eens zijn laatste vraag en hij trok kort verbaasd zijn wenkbrauw op toen ze zichzelf voorstelde. Hij besloot om het maar zo te laten, probeerde een zucht te onderdrukken – omdat hem anders weer gevraagd ging worden of hij soms moe was, naïef ding dat het was – en pakte haar hand rustig aan. Met een niet al te stevige handdruk schudde hij haar hand nadat hij zijn hand weer terugtrok. ‘Kaito is de naam,’ sprak hij. ‘Dus laat dat ‘meneer’ maar weg. Anders voel ik me zo oud.’ Hij gaf haar een kort, plagerig knipoogje. Het was allemaal geacteerd natuurlijk. Maar hij wist dat dit best effectief was en dat kinderen je op die manier aardiger vonden. Aardige gebaren en plagerige zinnetjes hadden veel meer effect dan van die vriendelijke woorden waar geen mens wat aan had. En hij mocht heus wel eens laten zien dat ook hij humor kon hebben. ‘Maar je vergat mijn vraag, meisje,’ sprak hij en hij deed deze keer erg veel moeite om zijn geduld te bewaren. ‘Hoe ben je hier terechtgekomen? Ben je soms verdwaald en zijn je ouders ongerust?’ Zijn stem nam een bezorgde toon aan, ook weer geacteerd, maar wie zou daar ooit achter komen? Zijn blik bleef hangen op Holly en rustig wachtte hij af op antwoord.

OOC: Hoe durft ze Kaito's vraag te negeren! xD (laatste zinnetje. Volgens mij had je 'm niet gezien, hahaha. Niet erg, hoor :P)