[Spring Tournament - 2e ronde] Alex Beaumont vs Lynn Xavier

Ze had het voor elkaar weten te krijgen om door te gaan naar de tweede ronde. Voorzichtig begon Lynn te hopen dat ze het nog een ronde verder zou moeten kunnen schoppen, maar het meisje hield zich in. Ook omdat ze wist dat al van tevoren uitgaan van de overwinning er eerder voor kon zorgen dat ze slechter presteerde, maar vooral omdat Lynn de gewoonte had niet van het beste scenario uit te gaan. De blondine van de vorige ronde, Hana, en zijzelf waren naar haar idee al aan elkaar gewaagd geweest en daarom ging de jonge Trainer er maar van uit dat haar tegenstander voor deze ronde nog moeilijker te verslaan zou zijn. De uitdaging zou met de ronde groter worden, dat moest haast wel.
Na haar geleende Pokémon geheeld te laten hebben, liep het meisje het openluchttheater weer binnen. Ze was aan de vroege kant, maar ook weer niet al te vroeg. De mensen begonnen het grote bouwsel namelijk alweer binnen te druppelen om de beste plaatsen te bemachtigen en de scheidsrechter had zijn plaats naast het veld al ingenomen, klaar om de namen van de deelnemers om te roepen en het gevecht te laten beginnen. Met twee simpele worpen liet Lynn de Servine en Tangrowth verschijnen. Tijd om te oefenen was er niet meer, oordeelde ze na een blik op de tijd geworpen te hebben, maar de twee de hele tijd in hun Pokéballs laten was ook onnodig. "Goed," begon het zwartharige meisje met een kleine, bemoedigende glimlach, "we gaan voor zo veel mogelijk schade aan het team van de tegenstander. Ik heb er vertrouwen in dat jullie dit aankunnen." De Grass-types knikten enthousiast en leken er klaar voor te zijn. Lynn richtte haar blik naar de overkant van het veld, benieuwd naar haar tegenstander en diens Pokémon.

Alex kon het niet geloven. Ze had de eerste ronde overleefd en overwonnen... En dat met zoveel twijfel aan zichzelf. Haar tegenstander had ze het eerder gegund, maar wellicht dat ze het kon komen door haar typevoordeel. Een strategie had ze niet gehad, maar desondanks had ze toch gewonnen. Verbouwereerd stond ze daarom dan ook te wachten tot haar pokémon waren geheeld, zodat ze die kon gebruiken in de volgende ronde. Zou ze hetzelfde gebruiken? Of het maar gewoon op geen strategie houden? Alex was nooit goed geweest in het voldoen aan verwachtingen... Of ze nu moest improviseren of niet. Haar gedachtestroom werd afgekaapt door de persoon die haar pokémon onder hun hoede had genomen en ze nu weer aan haar teruggaf. Het meisje bedankte hen en liet er maar geen gras over groeien (haha) om terug te keren naar het strijdveld, benieuwd naar haar volgende tegenstander.

Het was, voor zover Alex kon zien, een meisje met halflang, zwart haar. Ze leek niet zo oud ten opzichte van de blondine, maar schijn kon altijd bedriegen. Voor nu hield het meisje het maar rond de zestien, al niet jonger of ouder. Dit betekende echter niet dat ze de vreemdelinge zou onderschatten. Ze hadden het immers beiden tot de tweede ronde geschopt en dat wilde altijd wel wat zeggen, niet waar? Net zoals bij de vorige keer stak Alex haar hand twijfelend omhoog als teken van begroeting. No hard feelings, after all. Zelfs niet als ze zou verliezen. Eerlijk gezegd was ze al trots dat ze het zo ver had gehaald. Dat ze überhaupt had meegedaan. Haar tegenstander maakte gebruik van een Servine en Tangrowth – waar haar Snover gelukkig nog altijd de overhand bij had. Met een sierlijke worp klapten de twee pokéballs van Alex open en verschenen haar pokémon, Snover en Gourgeist, dan ook op het veld. Zoals beloofd zagen ze er als nieuw uit.

Een persoon met blond, korter haar was te zien, die Lynn zo rond de vijfentwintig schatte. Het kon daarom ook best mogelijk zijn dat haar tegenstander meer ervaring zou hebben gezien diens leeftijd, maar of dat ook daadwerkelijk waar was, was nooit met zekerheid op het eerste gezicht te zeggen. Misschien waren de kansen gelijk, misschien wel niet. Ze zou het wel zien. Een hand werd wat twijfelend opgestoken. Het zwartharige meisje hief met een kleine glimlach haar eigen hand als reactie. Vervolgens richtte ze haar blik op de twee Pokémon die de persoon liet verschijnen en die voor haar nog onbekend bleken te zijn. Lynn haalde haar Pokédex tevoorschijn en keek de informatie die verscheen vluchtig door. Een half ice-type met de naam Snover en een half ghost-type die bekendstond als Gourgeist. Met een ietwat bezorgde frons gleed de blik van de jonge Trainer blik naar haar eigen Pokémon: ze zouden in het nadeel zijn tegenover de Snover. Lynn rechtte haar rug wat meer en vermande zich. Ach, ze zou er maar mee moeten leven, nu was het aan haar om dit zo goed mogelijk aan te pakken. De Pokédex werd weer weggestopt zodra er namen werden omgeroepen door de scheids, waardoor Lynn te weten kwam dat ze tegenover ene Alex Beaumont stond. Altijd handig om te weten. "Succes," wenste de jonge Trainer haar tegenstander nog met verheven stem toe om de afstand te overbruggen, waarna ze de aanval besloot in te zetten.
"Tangrowth, Growth en Constrict!" Het blauwe spaghettiwezen plantte zijn poten in de grond en leek uit het niets een slag groter te worden. Zijn armen werden dikker en steviger, en de rest van zijn lichaam groeide ook een stuk. Meteen daarna strekte de Pokémon zijn armen uit en liet die groeien om de afstand tussen hem de twee Pokémon tegenover hem te overbruggen. De liaanachtige dingen schoten op te tegenstanders af, van plan om die vast te grijpen. "Servine, houd je vast aan één van Tangrowths armen en ga op Gougeist af!" De slangachtige Pokémon kwam meteen in beweging en wist zijn lichaam om het rode gedeelte van zijn strijdmakkers arm te krullen. Zodra de arm met Servine eraan zich boven de Gourgeist bevond, vervolgde Lynn: "Nu Vine Whip, Servine!" De Grass Snake Pokémon liet zich naar beneden vallen, op zijn tegenstander af. Tijdens de val ontsproten er verschillende roedes, klaar om uit te halen.

Het was niet de hand die omhoog gestoken werd, noch de kleine glimlach die Alex bij de vreemdelinge zag die haar wellicht van haar stuk brachten. Dat had ze immers ook van haar vorige tegenstander gezien, al was die glimlach wel een extraatje. Het was de succes die van het meisje haar kant af kwam, die schijnbaar Lynn Xavier heette, dat haar toch wel wist te verrassen. Desondanks twijfelde Alex niet lang om dit terug te zeggen; al was het maar uit fatsoen. Nee, ze wenste haar tegenstander succes, niet alleen omdat het netjes was, maar ook omdat ze het de ander wel gunde om te winnen. Dat had ze in haar vorige gevecht ook verwacht en dat zou dit keer niet anders zijn. Lynn was degene die het gevecht opende. Alex kreeg een soort déjà vu, aangezien dit de vorige ronde ook gebeurde, maar besteedde er niet veel aandacht aan. Die aandacht kon beter naar haar pokémon, want zoals het er nu uitzag, zaten ze al in de puree. “Snover, Gourgeist, ontwijk die Constrict!” riep de blondine naar haar team, deze ronde iets zelfverzekerder dan eerst. Snover was echter te langzaam en raakte verstrikt in de roedes van de Tangrowth. Gourgeist had meer geluk dan zijn partner en ontkwam aan de roedes van de ene pokémon, maar die van de Servine kwamen als een klap tegen zijn lijf. Alex klemde haar kaken op elkaar. Dit was niet goed. Totaal niet goed. Zo’n begin kon hen misschien fataal worden als ze niet beter ging opletten. Nu had ze het geluk dat grasaanvallen weinig schade aanrichtten, maar dat betekende niet dat haar pokémon oneindig aanvallen konden incasseren. Gelukkig voor haar betekende dit wel dat haar Snover nu makkelijker kon aanvallen, want het was in connectie gekomen met de Tangrowth. En dat bracht haar op een idee. “Snover, doe je Ice Shard op Tangrowth!” Een aanval die ten alle tijden als eerste mocht en twee keer zoveel schade aanrichtte bij een grastype. “Gourgeist, Astonish op Servine!” Als deze aanval raak was, dan bestond er een kans dat het slachtoffer even niet meer durfde te bewegen. En dat kon ook in Alex’ voordeel werken.

Hoewel Lynn het op sommige vlakken moeilijk vond om zichzelf in te schatten, dacht ze niet dat ze een onredelijk persoon was. In ieder geval, ze wilde geen onredelijk persoon zijn en probeerde zich daar dan ook niet naar te gedragen. De persoon die nu tegenover haar stond, had dezelfde kans om te winnen als zij. Het gevecht zou wel uitwijzen of het toernooi hier voor Lynn zou eindigen of niet, en mocht het dat eerste het geval zijn, zou ze daar wel vrede mee kunnen hebben. In de finale staan en kunnen zeggen dat ze die gehaald had was mooi, maar dat zou geen reden moeten zijn om je tegenstanders die plek niet te gunnen.
De twee dualtypes van de blondharige werden gecommandeerd om de Constrict te ontwijken, wat de Gourgeist ook daadwerkelijk lukte. De Snover werd gevangen in de greep van Tangrowth, die de arm die gemist had iets teruggetrokken had om zo zijn lichaam tegen mogelijke tegenaanvallen te kunnen beschermen. Het drong dan ook te laat tot Lynn door dat het misschien een goed idee was geweest om Tangrowth zijn andere arm ook meteen terug te laten trekken zodra de aanval geraakt had. De Ice Shard die de Snover uitvoerde, raakte de spaghettiarm, waar een redelijk diepe snee in verscheen. De Tangrowth kromp in elkaar, al leek dat meer te zijn om het gevoel dat de ice-type aanval veroorzaakte dan omdat er in zijn arm gesneden was. Plots schoot er de jonge Trainer iets te binnen. "Tangrowth, Ancient Power!" Een Tangela evolueerde pas wanneer hij Ancient Power had geleerd, wat zou moeten betekenen dat de Vine Pokémon de, tegen de Snover effectieve, aanval zou moeten kunnen. En ja hoor, brokken steen schoten plots uit de grond en vlogen op de half ice-type af. Het zwartharige meisje glimlachte opgelucht. Dit betekende dat ze in ieder geval een betere manier had gevonden om tegen de Snover in te gaan. Toch zou dit nog geen garantie voor de overwinning zijn, daar was ze zich bewust van.
De roedes van Servine wisten zijn tegenstander te raken, maar die voerde wel meteen daarna de gevraagde Astonish uit. "Incasseer en gebruik Leaf Tornado!" Voor de fysieke aanval zou de Gourgeist dichterbij moeten komen, daarom hoopte Lynn dat de wervelwind vol bladeren meer kans om te raken had als de half ghost-type zich dichtbij Servine bevond. De slangachtige Pokémon kruiste zijn armpjes voor zijn lichaam om de klap wat op te vangen, en strekte ze vervolgens voor zich uit. Een kleine bal van lucht ontstond en groeide uit tot een horizontale gepositioneerde, die op de Gourgeist gericht werd.

De Ice Shard van haar Snover was raak. Alex juichte inwendig, maar besloot nog geen feest te vieren. Dat feest zou compleet in de soep vallen, want nog geen seconde later riep Lynn al dat haar Tangrowth een Ancient Power moest uitvoeren. Oh nee, daar was Snover zwak tegen! Wat moest ze hier tegen beginnen? Nog voor ze een commando kon geven, werd het arme ding al door een losgekomen steen geraakt. “Snover! Ben je in orde?” vroeg de blondine aan de pokémon. Gelukkig stond Snover niet veel later op, al leek dat een stuk moeizamer na de aanval. Alex klemde haar kaken op elkaar. Dit mocht niet te vaak gebeuren. “Icy Wind!” droeg het meisje haar pokémon op, die zich weer op de Tangrowth focuste en de aanval op de spaghettipokémon losliet. Hopelijk kon Alex hier de verloren schade mee inhalen.

Haar Gourgeist had meer geluk. Alex wist precies welke aanval ze als tegenaanval kon gebruiken en liet er wederom geen gras over groeien. “Phantom Force, Gourgeist, snel!” Net voordat het gebladerde zwaard kon raken, ging de pokémon in rook op. De blondine zuchtte opgelucht, blij dat ze die aanval in ieder geval had weten te ontwijken, maar ze wist dat ze niet eeuwig door konden vechten. Gourgeist verscheen achter Servine en voerde de andere helft van de aanval nog uit. Wellicht stonden de twee meiden nog ongeveer gelijk qua schade.

De Snover werd geraakt door de aanval uitgevoerd door Tangrowth en kwam op de grond terecht. De Pokémon kwam, nadat de blondine had gevraagd of het ging, weer overeind, al zij het moeilijk. Lynn gesloot om die tijd maar te benutten en riep: "Tangrowth, neem wat afstand en nogmaals Growth!" Met het groeien van de Vine Pokémon, werden ook diens aanvallen sterker. Dat was wat Lynn nodig had, want Ancient Power was nou ook weer niet de sterkste aanval wanneer die niet door een rock-type uitgevoerd werd. Het blauwe spaghettimonster zette enkele grote passen naar achteren en begon aan de move. Een groen aura verscheen om de Pokémon terwijl hij zijn ogen sloot om zich te concentreren. Toen de Tangrowth zijn ogen opende, was hij nog een slag groter geworden en kwam er een Icy Wind op hem af. Dat was niet zo mooi.

Intussen had Gourgeist de aanval waar hij mee te maken had gehad ontweken door een Phantom Force te gebruiken. De half ghost-type verdween in het niets en kwam enkele tellen later achter Servine weer tevoorschijn. Lynn had het wel gezien, maar moest zich ook bezighouden met de ice-type aanval die op hetzelfde moment op haar andere geleende Pokémon gericht werd. Snel dacht de jonge Trainer na; er moest hier iets op te vinden zijn.. Een idee begon te vormen. Ze kon het in ieder geval proberen, over een paar seconden zou het anders toch te laat zijn. "Tangrowth, maak meer afstand, geef ons tijd! Servine, houd die Leaf Tornado gaande en draai je nu om!" De Vine Pokémon draaide zich van zijn tegenstander af en zette een sprintje in, zo snel als hij maar kon. Hij werd achtervolgd door de Icy Wind die dichter en dichterbij kwam..

Servine zette zijn draai in, nog steeds de horizontaal gehouden wervelwind voor zich uit houdend. De Leaf Tornado liet het zand om zich heen opwaaien en wegblazen. Ongeveer halverwege de draai was de draaikolk gevuld met scherpe bladeren zo gericht dat hij in contact met de Icy Wind kwam. De ice-type aanval werd half weggeblazen en half in de wervelwind opgenomen, terwijl Servine doordraaide met het idee om de Leaf Tornado zo alsnog op de Gourgeist te richten. Misschien zou de Phantom Force hierdoor gestopt worden, misschien niet, dat wachtte het zwartharige meisje nog af. In ieder geval was Lynn blij dat Tangrowth niet door een tweede supereffectieve aanval geraakt was.
Tangrowth leek gemerkt te hebben dat het gevaar geweken was en draaide zich weer om, waarna hij enkele voorzichtige passen naar zijn tegenstander toe zette. "Opnieuw Ancient Rock, combineer met Absorb!" De brokken steen vlogen op de Snover af, op de voet gevolgd door een groenig licht.