Megas | OPEN

"Psywind!" riep de jonge trainster. Ze zag toe hoe de grote bol van kracht omhoog ging en in roze spatten licht uit elkaar vloog. Een fantastisch gezicht, dat was het en dat bleef het ook. Cespéd was naast haar bezig met een Leaf blade op een stuk van een omgevallen boom. Hij sloeg met de oplichtende bladeren één voor één op de stam en zorgde dat deze langzaam in stukjes afbrak. Está scharrelde wat in de bosjes, terwijl Viaje Brines en Ice beams uitvoerde op een steen. Deze was nu volledig gehuld in ijs, en dus gebruikte de Spheal de poel van Brinewater naast de ijssteen. Ze bevroor hem met een Aurora beam, en toen waggelde ze eroverheen, half rollend en half glijdend. Alyss grinnikte er even om. Gekke pokémon was het. Maar het was goed voor haar, ze was nu weer de zwakste van het team, zonder Naranja, die ze tijdelijk de box in had gestuurd. Aan haar had ze even niets, tot Evy punten had om haar te levelen ze op een hoger level zou komen of tot ze nodig was in een contest. Als shiny zou alleen maar meer lokaas zijn voor Team Rocketleden. En ze ging het niet laten gebeuren dat ze nog eens bestolen werd! Weer plofte ze neer op haar jas. Die had ze op de grond gelegd, want het had juist geregend en het gras was vrij vochtig. Wat angstig dacht ze aan Promise. Zou ze die ooit nog terugzien? Alyss dacht na. De persoon die haar starter had afgevoerd was zeker weten in Lumiose. Daar hadden ze immers het recht om zomaar te stelen. Als ze daarheen zou gaan zou ze niets bereiken, waarschijnlijk. Ze zou gewoon opgepakt kunnen worden. Toch, dat kon toch? Waarschijnlijk wel. Team Rocket kon daar echt alles maken nu. Ze keek wat afwezig naar een tweede Psywind die de lucht vulde met glitters en licht. Hij was groter dan net, ze hoorden hem gewoon ontploffen. Die kon je vast van vijfhonderd meter afstand zien! Haar blauwe ogen richtten zich omhoog, en ze glimlachte naar de lucht. Prachtig. Amarilla en Celoso bespraken in hun eigen pokémontaaltjes iets nieuws, en iets anders trok de aandacht van de coördinator. Het was de Leafeon, die een zacht geluid maakte en haar kop knikte. "Wat is er meis?" vroeg de eigenares van het dier. Nog een keer knikte ze. De struiken. Hm.. Oké. Het meisje lichtte haar lichaam van de grond en volgde de grass type terwijl die een eindje vooruit liep. Dichtbij een bosje stopte de eeveelution, en maakte ze nog een geluid. "Hm?" vroeg Alyss, en stak haar hoofd voorzichtig tussen de takken. Daar, op de grond, lag een enkel ei. Een pokémonei, dat was duidelijk, groen met gele vlekjes. Ze kon niet direct zien wat het was, maar dat maakte niet echt uit. Ze hield van babypokémon. Deze was van haar. En aan de kleuren te zien was het geen Tynamo - gelukkig. Ze nam het ding heel voorzichtig op, en liep terug naar haar zitplek, waar ze het in een sweater uit haar rugzak wikkelde. Hoppa. Van haar. De groen en bruine Verdant pokémon kwam tevreden naast haar trainster zitten. Mission accomplished. Nu was het ei veilig. "Probeer anders eens Dual chop," moedigde Alyss haar Sceptile aan. Deze keek even op. Hij dacht na, of iets wat daar op leek, en toen begon hij de dragon aanval op de nu echt ernstig beschadigde stronk. Even staarde de jonge trainster ernaar met haar blauwe ogen, maar toen raakte ze al verveeld. Ze besloot een willekeurige combinatie te bedenken binnen nu en drie... twee... één... "Cespéd, Leaf storm! Viaje, Powder snow!" De grote vlokken kwamen samen met een grote wolk van scherpe bladeren, welke de sneeuw doormidden haalde en veranderde in kleine druppels. Oké. "Aurora beam!" Een regenboogstraal gleed langs het vallende water, en plots viel het sneller, als een druppeltje van ijs. De coördinator kon ze bijna horen tikken op de grond van de contesthall. Het zou een goede combinatie zijn, maar helaas waren er niet veel contests met de mogelijkheid om twee pokémon te gebruiken. Jammer, maar helaas. Er zou vast nog wel zo'n ding zijn in Kalos, ooit. En anders in de Grand Festival, daar gebruikte je er altijd twee, bij beide rondes. Ze zou het in ieder geval nog eens meemaken, maar niet nu. De volgende contest was vast pas weer over een maand ofzo. Trainingstijd genoeg dus. Oké, iets nieuws. Dit was een uitdaging voor haar. Zo snel mogelijk bedacht ze een nieuwe combinatie. "Flame charge, Amarilla! En dan Swift, Está!" De Braixen hulde zichzelf in vlammen. Ze maakte aanstalten om te rennen, en toen schoot de grass eeveelution de sterren af, zodat het vuursterren werden die zich om de vuurvos heen verzamelden. "Nu Amarilla!" Alsof ze iets hadden afgesproken wat op dat nu moest gebeuren gooide de fire type de sterren van haar af. Ze creëerde een vlam, liet hem kort draaien, en op dat moment verdween haar lichaam volledig. Niet in een gat of in modder of zand. Niet in een zak of tas, niet eens in een pokéball. Nee, in een groot wit licht wat een leuke gebeurtenis aangaf. De Braixen evolueerde! Verbaasd keek de jonge Mawile toe. Wat deed z'n liefje? Het duurde niet zo lang als het normaal misschien zou duren, maar net iets korter. De afmaten van Amarilla veranderden wat, en ook de kleuren. Ze kreeg wat meer rood en wat minder van het geel waar ze naar was vernoemd. Ze kwam uit de evolutie als een Delphox. Daarop pakte ze haar dex erbij. Toen het paarsige ding had verteld wat hij wist over Delphoxen stopte ze hem weg en glimlachte naar Amarilla. "Ik ben trots op je,"

Plots klonk er een stem. Een bekende, maar wel een beetje een onverwachte. "En ik op jou," was de zin. Meteen draaide de zwartharige haar hoofd. Daar stond een bekend gezicht. Blond, bruine ogen. Ouder, ergens in de veertig. Een dame die de blauwogige zo goed kende. "Mam!" riep de coördinator uit, zich met een vrolijk gezicht op haar moeder werpend. De blondine en zwartharige raakten verstrikt in een grote knuffel. Toen Abby haar dochter losliet schrok ze. Haar duim haalde ze over de bijna-littekens op Alyss' gezicht. "Wat is er allemaal gebeurd?" vroeg ze geschrokken. Maar het meisje glimlachte, en sprak toen zangerig: "Ik vertel 't nog wel eens," Ze had geen zin om het er nu over te hebben. Het viel haar op dat er wat tussen de knuffel had gezeten, en ze zag dat er een zwart stuk boven het blonde hoofd van de dame uitstak. Nieuwsgierig keek ze om het lichaam van Abby heen, maar voordat ze kon ontdekken wat het nou was hield de blondine haar dochter tegen. "Wacht even. Ogen dicht en handen open," Dat deed Alyss, precies zoals gevraagd. En ongeveer de afmetingen die het ding had gehad, zo wijd ook. Ze kreeg een ding erop gelegd, niet heel zwaar, ruwe, zwarte stof eromheen. Ze probeerde de vorm te ontdekken, en bij de soort taille in het midden vlogen haar ogen open. Snel zochten haar vingers een rits om de tas te openen. Uit het zwarte omhulsel haalde ze een eveneens zwart instrument. Het was een kleine gitaar. Hij was licht, maar leek sterk. Ademloos keek ze naar het prachtige ding. In een ander vakje zaten enkele plectrums, een capo en een stemapparaatje. Die van haar zelf. "Ik vond enkele plectrums terug, ik bedacht dat je dit misschien kon waarderen. Dan heb je niet alleen je stem, maar ook altijd een gitaar bij je," glimlachte de blonde dame. De coördinator vloog haar om de nek. "Oh mam, bedankt! Zo erg!" Haar moeder had wel gelijk, ze was gestopt met zingen omdat ze de aanwezigheid van een gitaar miste. Nu zong ze alleen nog maar voor zichzelf. En hier had ze er dan één, een zwarte en kleine gitaar. Ze kuste haar moeder op de mond en toen keken ze elkaar weer aan. "Ga je me nog vertellen wat dat is?" vroeg de vrouw, en de blauwogige glimlachte. "Niet nu mam. We spreken toch ook ergens af met Chlo? Dan vertel ik je alles," De vrouw knikte. "Nou, oké dan maar. Waar doen we dat trouwens? Had je al een groepschat ofzo aangemaakt?" Alyss kreeg een kleine kleur nadat ze had gesproken. "Nou, ja... Maar met de verkeerde nummers..." zei ze wat beschaamd. Daarvoor kreeg ze een klein tikje tegen haar achterhoofd. "Oen. Moet ik het doen? Zullen we anders in de Friend Safari ontmoeten? Kunnen we kijken of we wat kunnen zien of vangen," sprak de oudere vrouw. Tja, ze was de jongste niet meer, maar ze hield nog steeds van pokémon en de reis die haar dochters maakten. De zestienjarige knikte. "Daar vertel ik je alles," beloofde ze. De blondine knikte. "Daar houd ik je aan. Ik ben op zoek naar Shalour city, waar is dat?" Alyss dacht kort na. Ze had de oriëntatie van een baksteen, dus ze was niet echt de juiste persoon om het aan te vragen, maar deze vraag was toevallig een makkelijke. "Daar alleen maar rechtdoor. Ik loop anders wel mee, ik moet ook wat doen daar," Ze geloofde dat Celoso wel klaar was voor de mega evolutie. Op naar die Mawilite. De dame knikte. "Goed, gezellig Alyss," glimlachte ze. De jongedame glimlachte nog terug, voor ze begon met haar spullen inpakken.

Met het gloednieuwe instrument op haar rug liep ze door Shalour city. Ze had haar moeder ergens gedropt waar deze had moeten zijn, en nu zocht ze een blauw dak, wat de pokémart aanduidde. Ze vond het gebouw niet na een lange tijd, eigenlijk had ze het eerder gevonden dan dat ze iets ooit gevonden had. Meestal liep ze volledig verkeerd, maar nu had ze dat niet gedaan. Over de grijze en lichtrode stenen liep ze op het winkeltje af. Ze stapte binnen, en direct werd ze begroet door de vrieskou van een airconditioning en het gerinkel van een bel. Met samengeknepen ogen keek ze naar de rij bij de kassa  en hoewel ze lui was, verkoos ze toch het zelf zoeken boven het wachten omdat één klant het nu eenmaal niet begreep. Ze rolde haar ogen en liep verder de lichtgekleurde winkel in. Schappen met tegengiffen en spuitbussen om je pokemon wat mee te genezen. Een grote koelkast achterin met flesjes water en limonade, een gangpad met strikjes, hoedjes en belletjes waar je je pokemon mee kon versieren. Evolutiestenen hier... Ze keek geïnteresseerd naar de Water en de Leaf stones. Mooie dingen. Ze zag een Prism scale liggen. Die had ze wel eens gezien, gebruikt ook, toen Naranja een Milotic werd. Ze liep door, en aan de overkant van het gangpad vond ze de mega stones. Deze waren netter geordend, zag je ook precies welke mega nu het meest populair was en welke het minst. De Cameruptite was toch niet heel populair, leek het. Er stonden nog maar twee doosjes van de Charizardite X, en die waren ook nog eens wat gehavend. Bij de M vond ze doosjes van geel, paars en zwart. De knikkerachtige steen die door de verpakking scheen had ook dezelfde kleuren. Een Mawilite, die moest ze hebben. Snel liep ze terug door de winkel. Er waren nu twee kassa's open, maar bij beide schoot het aardig op, dus Alyss koos voor de dichtstbijzijnde. De kassière zei alleen een chagrijnige goedmorgen, en verder vroeg ze alleen of de jongedame de bon wilde hebben van het voorwerp. Nee, die hoefde de zwartharige niet. Ze wilde nu haar steen proberen.

"Celoso, dit is jouw mega stone. Die mag je hier om je pols dragen, en dan verander je dus van vorm als ik dat zeg," legde de trainster rustig uit aan de steel type. Ze waren binnen, in de Tower of Mastery. Een magisch moment man. De eerste mega evolutie van Celoso, in de toren waar de eerste pokémon mega evolueerde. Ze klikte het bandje vast om zijn arm, en hij keek er wat verwonderd naar. De zwartharige knikte en legde zelf haar hand nu op de Key stone. "Mega evolve!" sprak ze opgewonden, en de shiny verdween in een ondoorbreekbare paarse bal, waar hij even later toch zelf uit brak. In een andere vorm. Twee bekken op zijn kop, en een ander onderlichaam. Op het moment dat de Mawile het zag werd hij gek. Het was allemaal net wat te snel gegaan. Hij begon harde geluiden te maken en rond te rennen. De zwartharige pakte hem vast bij zijn arm, maar daarop werd ze gebeten door één van de koppen, in haar arm. Amarilla, de Delphox die er net nog observerend bij had gestaan, greep nu in. Ze liep achter haar vriend aan en vuurde een Psyshock op hem af. Verdwaasd kwam de mega Mawile wat tot rust. De vuurvos praatte zachtjes tegen haar 'partner', en de coördinator haalde opgelucht adem. Dat was niet gegaan zoals gedacht. Maar fair enough, ze moesten het gewoon vaak oefenen voor die gym... Dan zou alles uiteindelijk goed komen.

- 2179 woorden