Twijfelend stond Mabel voor de ingang van de Safari Zone, waarom had ze tegen Amy gezegd dat ze nog een pokémon zou vangen? Oké, ze was moe, verbijsterd en er niet helemaal bij geweest toen de Zoroark was gaan praten en nu had ze spijt, o zo een spijt, dat ze ooit ja had gezegd.
“W-Weet je dit echt zeker?” trillend keek Mabel het meisje aan wat eigenlijk Amy omringd door haar illusie was. De Zoroark draaide zich om, maar de glimmende ogen zeiden genoeg.
“Ja, kom op. Hier in de Safari Zone komen allemaal verschillende pokémons voor,” was het antwoord van de hyper enthousiaste pokémon.
“Ja, m-maar,” onzeker keek Mabel richting de Safari Zone, ze wilde niet. Ze was geen trainer en wilde geen pokémons vangen, ze was er in Arceusnaam bang voor! Waarom moest ze dit doen, waarom wilde Amy meer pokémons in het team?
“Je.. Je gaat je toch niet terug trekken? Je houdt je toch wel aan je belofte?” Mabel keek in de ogen van de Zoroark, gevuld met hoop en tegelijkertijd verdriet. Ze zuchtte en knikte.
“Maar als ik geen pokémon vind die ik leuk vind ga ik er geen vangen,” Amy’s ging weer stralen, letterlijk door de illusie ability, en keek haar trainer met een grote glimlach aan.
“Deal, als je in de Safari Zone geen pokémon vind die je leuk vind hoef je het niet nog eens te proberen.” Amy hield in gedachten dat je iemand niet kon dwingen een goede match te vinden, je kon een handje helpen en zeggen dat iemand in de natuur pokémons moest vinden. Maar je kon niet iemand dwingen, vooral niet iemand die blijkbaar een fobie voor de dieren had, een pokémon te vinden en zeggen: ja, dit is echt mijn soort pokémon. En als Mabel nu geen leuke vond, dan was er altijd nog de volgende keer. Ze kon bijvoorbeeld ‘per ongeluk’ weglopen. Misschien zou het meisje dan wel een leuke pokémon vinden! Het kwam er in elk geval op neer dat ze haar trainer niet kon dwingen een verdere pokémon te nemen. Het was in elk geval wel een fijn idee dat het meisje haar pokémon niet als nuttelose dieren zag, wezens die hun trainers bevelen moest opvolgen. Als het aan Mabel lag was ze echt een mens en dat was een fijn gevoel voor de Zoroark.
Oké, ze waren binnen en Mabel kreeg steeds meer en meer spijt hiermee te hebben ingestemd. Eerst kreeg ze van de Safari vrouw uitgelegd dat het een soort jungle was met verschillende onderdelen. Een deel was echte jungle en een ander deel was weer voor waterpokémon gemaakt met veel water. En er was ook een plek met veel grond en een plek met rotsachtig gebied. Het meisje had zich voorgenomen alleen in het bossige gedeelte te lopen, de andere delen lagen namelijk veel dieper. Mabel keek om zich heen, Amy liep ook naast haar, nog steeds als ‘mens’, en was waakzaam als een hond. De Zoroark liep nog net niet op vier poten.
“Weet je echt zeker dat dit een goed idee is?” vroeg Mabel zwakjes aan de pokémon. Amy zuchtte en keek haar trainer aan.
“Ja, echt héél zeker. En nu stil, je jaagt iedereen anders weg.” Tja, Amy zou nooit bekend gaan staan vanwege haar beleefde omgang. Mabel zuchtte ook en keek weer naar de bomen die overal om hun heen te vinden waren. Het gaf haar rillingen.
“Waarom wil je eigenlijk dat ik nog een pokémon vang?” vroeg de trainer na een tijdje stil te zijn geweest aan haar pokémon. Amy keek Mabel even inschattend aan en gebaarde dat ze even moesten stil staan. Beide pokémon en mens gingen zitten.
“Ik wilde altijd weten hoe het is een trainer te zijn,” mompelde de Zoroark.
“Ik bedoel, mijn vader zei altijd dat mensen slecht waren, vooral de trainers, maar dat is niet waar. Ik wil graag weten, en bewijzen, dat hij fout zat.” Amy zuchtte en keek even de lucht in, naar het bladerdak.
“En jij bent niet echt een trainer, je wil geen gyms doen of zo. I-Ik wil je helpen en een team voor je maken. Je helpen met die hele angst, ik bedoel.. je was, bent, zelfs bang voor mij.” De Zoroark keek even naar de grond en sloot haar ogen.
“Elke keer als je terug deinst en van me weg loopt heb ik het gevoel dat ik het monster ben.” Met een wat treurige glimlach keek Amy naar de grond.
“En het idee een monster te zijn is gewoon ondragelijk.” Mabel keek de pokémon even ontstelt aan, dat ze bang was voor Amy betekende niet dat ze een monster was. Voor ze echt door had wat ze deed kwam het meisje naar voren en sloeg haar armen om de Zoroark heen.
“Je bent geen monster Amy, dat moet je zelf toch ook wel weten.” Amy slaagde er in een glimlach tevoorschijn te toveren en duwde haar trainer wat van zich af.
“Zo snel hoef je er ook weer niet over heen te komen,” zei ze grinnikend tegen het meisje, maar als ze kon had ze vast gebloosd.
“O ja, ik dacht er aan Silvester tevoorschijn te halen, hij is goed in dit soort dingen,” mompelde de Zoroark na even stil te zijn geweest. Mabel knikte, ze voelde zich waarschijnlijk toch veel veiliger met de Pidgeot in de buurt. Silvester kwam tevoorschijn en wierp meteen een wat afkeurende blik op Amy.
“W-Waarom sleep ik haar mee in mijn eigen wilde ideeën?” Beledigd keek de Zoroark de vogel aan nadat die iets tegen haar had gezegd. Verbaast keek Mabel op, ze wilde zo net haar tas oppakken.
“Kun je Silver verstaan?” de blik die ze op haar vraag zei iets van: Heb je het nóg niet door?
“O.. eh.. sorry, dat wist ik nog niet,” mompelde Mabel er achter aan. Amy glimlachte en hielp haar trainer overeind.
“Ik bedoelde er ook niks mee.. is er iets wat je van Silvester wil weten?” Mabel keek even in de nieuwsgierige ogen van de Pidgeot en dacht even na.
“Wat is er dat ik nog niet weet?” vroeg ze toen luchtig. Hierop dacht de Zoroark even na en haalde haar schouders op. Silvester reageerde door zachtjes wat te fluiten. Amy luisterde er even na en richtte zich toen weer tot haar trainer.
“Silvester zei dat hij het fijn vind samen te reizen en dat het hem spijt van alle nare dingen die zijn gebeurt, hij hoopt je te kunnen beschermen, zo goed het kan.” Mabel glimlachte en liep naar de vogel toe om hem ook een knuffel te geven.
“Zullen we dan gaan?”Silver was een wonder vogel, binnen een kwartier had hij het wildlife gevonden. Mabel sloop samen met Amy tussen de bosjes, Silvester bleef achter, en keken naar de redelijk grote groep bruin/vanille kleurige konijnen. Stil haalde Mabel haar dex tevoorschijn en scande de Lopunny’s.
'Lopunny, the Rabbit Pokémon and the evolved form of Buneary. Extremely cautious, it quickly bounds off when it senses danger. The ears appear to be delicate. If they are touched roughly, it kicks with its graceful legs. It sheds its fur twice a year. Its winter fur is soft and fluffy. It is very conscious of its looks and never fails to groom its ears. It runs with sprightly jumps.’ Ah, ze had wel een een Buneary gezien, heel even.. Geïnteresseerd keek Mabel naar de wilde Pokémon, de Lopunny’s waren heel mooi om te zien heel gracious en mooi. Amy blies haar wangen op en keek een andere kant op.
“Je bent toch niet écht geïnteresseerd in die tutjes?” fluisterde ze tegen het meisje, de afkeer in haar stem te horen. Mabel wierp even een blik op de Zoroark en keek toen weer terug naar de Lopunny’s.
“Jij zei zelf dat ik een pokémon mocht uitkiezen,” wierp ze mokkend tegen, Lopunny’s waren toch lieve, zachtaardige pokémons? Wat was er mis met ze?
“Ja maar deze.. Kijk dan,” siste Amy haar opeens toe.
“Kijk dan hoe ze die roze behandelen.” Mabel keek verbaast naar de roze Lopunny, een shiny? De Lopunny liep buiten de groep en kreeg valse blikken op zich af van de andere konijnen.
“Wat is hun probleem?” vroeg het meisje fluisterend aan haar pokémon.
“Waarschijnlijk jaloers of zo, omdat ze roze is. En anders vinden ze dat ze te veel opvalt.” Was het even zachtte antwoord. Met een verbijsterde blik zag Mabel hoe de shiny Lopunny werd weggejaagd van de groep en op een afstandje sip bleef zitten, met tranen in haar ogen.
“Komt het wel goed met haar?” vragend keek het meisje haar pokémon aan, dit was gewoon te.. zielig.
“Het is niet ons probleem,” antwoordde Amy bitter terwijl ze zich omdraaide en terug kroop.
“Dit is de natuur, geen mensenstad.” Mabel keek nog even om naar de Lopunny en volgde toen haar Zoroark, tja, Amy was de expert hier, als het aankwam op de natuur. De Zoroark had drie jaar in een bos geleefd, Silver niet één.
De rest van de reis was Mabel stil, ze was met haar gedachten meer bij de shiny Lopunny. Verstoten omdat ze anders was, een buitenstaander net als zij was.. en Amy.. en Silver, tja, Silver, de Pidgeot zou bij iedereen passen. Maar hij zat in hun team, en daar ging het om. Maar toch.. arme, arme Lopunny.
“Zullen we even rusten?” de trainer keek op bij het horen van Amy’s stem.
“Ik zie hier verderop een kleine open plek en ik begin toch wel honger te krijgen.” Amy grijnsde dan wel, maar de blik in haar ogen was toch wel overduidelijk hongerig.
“Oké,” stemde Mabel stilletjes in, in gedachten nog steeds bij de Lopunny. In een paar momenten hadden ze het kamp uitgezet en zaten mens, Zoroark en Pidgeot op het uitgespreide kleed. Of eigenlijk alleen de mens en Zoroark, Silvester zat vlak naast het kleed. Amy zei dat hij meer van natuurlijke ondergrond hield. Afwezig kauwde Mabel op haar boterham, ze moest een pokémon vinden.. maar wat voor pokémon wilde ze? Een lieve, zachtaardige zoals Silvester, en een sterke, gezellige zoals Amy. Gewoon een leuke pokémon waarmee ze een klik voelde.
“Silvester zegt dat hij een Oran boom hir net verderop zag, misschien wil je er heen voor wat afleiding.” Mabel keek op, Amy had haar blik op haar gericht met een vriendelijke glinstering er in. Ze keek even naar haar bord wat al leeg was, al een tijdje waarschijnlijk.
“Waarom pluk je er geen?” Mabel knikte en stond op, Amy stak haar hand nou uit en greep de mouw vast van haar trainer.
“Moet er iemand mee?” Het meisje schudde haar hoofd en keek even van Silver naar Amy.
“Ik ga niet ver en ik ben geen vijf meer.” Antwoordde ze rustig voor ze richting de Oran boom liep.
De Oran boom was inderdaad niet ver en na een minuut lopen stond Mabel op de open plek met in het midden de boom. Nieuwsgierig liep ze er heen, het was al een oud ding en de bessen die er hingen waren rijp. Na behendig in de boom te zijn geklommen plukte het meisje een paar van de beste en ging weer naar onder. Mabel zakte tegen de stam en bleef even zitten. Het was fijn hier, de zon die door de bladeren scheen en het veld opwarmden tot een aangename temperatuur. Ze sloot even haar ogen, lang duurde het moment echter niet. Er werd een bes van haar schoot gepakt. Mabel vloog met een wat verraste gil overeind en keek verwilderd om zich heen, daar, met een angstige blik in haar ogen, stond de shiny Lopunny die was weggejaagd door haar groep. De Oran bes viel uit de trillende poten van de Lopunny, de konijnachtige pokémon keek de trainer met een angstige blik aan, bang haar eten weer terug moeten te geven. De buik van de Lopunny maakte een hongerig geluid en Mabels blik verzachtte.
“He-Het geeft niet, eet maar,” zei ze zachtjes, met een vriendelijke glimlach, tegen de pokémon. Twijfelend bracht de shiny de bes naar haar mond en at een hapje, nog steeds het meisje goed in de gaten houdend.
“Ik doe je niks, e-echt niet,” mompelde Mabel met trillende stem, misschien toch een beetje de kriebels van de wilde pokémon. Nadat de Lopunny de bes op had kwam ze voorzichtig dichterbij, al wat beter van vertrouwen. Het konijn stak een van haar poten uit, voorzichtig. Mabel keek met een licht verbijsterde uitdrukking de pokémon aan en stak ook haar hand uit. Toen een plotselinge windvlaag en een wild uitziende Silvester die de Lopunny omgooide, in de veronderstelling dat zijn trainer in gevaar was.
“Mabel, Ma.. Mabel,” Amy kwam er achter aan gerend en bleef hijgend staan.
“We hoorde je schreeuwen, we zijn zo snel gekomen als we konden.” Verbaast keek de Zoroark toen naar de Lopunny.
“Hé, jij bent dat konijntje dat werd weggejaagd.” Zei ze ietwat spottend tegen de shiny Lopunny. De pokémon was overeind gekomen en reageerde met een duidelijke ‘Punny.’ Amy grinnikte, en sloot even haar ogen voor ze de wilde Lopunny weer aankeek.
“Oja, heb je een naam, welke dan?” Spottend keek de Zoroark de andere pokémon aan. ‘Punny,’ kwam er van de Lopunny.
“Mercy eh? Ik hou het bij Punny, ‘Punny’,” Amy was overduidelijk niet vriendelijk tegen de shiny Lopunny. De wilde pokémon keek boos naar de grond. Mabel wilde er wat van zeggen, zeggen dat Amy niet zo gemeen moest doen en eens aardig moest zijn, maar Silvester was haar voor. De Pidgeot sloeg de Zoroark omver met zijn krachtige vleugel en keek woest op die neer. Zoiets hadden ze nog nooit gezien. Amy, nu weer Zoroark door de verbreking van haar illusie, en Mabel keken de vogel verbijsterd aan, wat was dit?
‘Cute Charm. Contact with the Pokémon may cause infatuation.’ V-Verliefdheid, Silvester was verliefd door de ability van de Lopunny. De wilde Pokémon deinsde geschrokken terug en wilde wegrennen. Amy was in een paar sprongen bij haar en pakte haar op, het konijn was kleiner dan de vos. Boos gromde de Zoroark iets tegen de andere pokémon. Mabel keek verbijsterd en onbegrijpend op hetzelfde moment, als pokémon verstond ze Amy niet meer. De shiny antwoordde door wild met haar kop te schudden en ineen te krimpen. De Zoroark wilde nog wat doen, maar daar was Silver weer en door een krachtige gust werd de wilde pokémon uit de klauwen van de darktype geblazen. Mabel reageerde door razendsnel de Pidgeot terug te roepen, dat zou het effect tegen gaan. Amy kwam al op de Lopunny aan met een brede grijns.
“Amy,” streng keek Mabel haar pokémon aan, verbaast draaide de Zoroark zich om en nam even de vorm aan van een mens.
“Ik wil tegen haar vechten!” half boos keek ze haar trainer aan.
“Nee, kijk naar haar, dat doe je toch niet,” antwoordde de zwartharige hoofdschuddend, de Lopunny was ineen gekrompen en wide niet vechten.
“Maar je zag toch wat ze tegen Silvester had gedaan?” schreeuwde de pokémon bijna tegen haar trainer. Mabel keek met een wat koude blik terug.
“Daar kon ze helemaal niks aan doen.” “Goed,” nukkig draaide Amy zich om en liet de illusie gaan. Nog steeds met dreigende ondertoon bromde ze wat tegen de Lopunny. Eerst schudde de wilde pokémon haar kop, maar leek zich daarna toch te bedenken. De shiny kwam overeind en knikte toen met een ‘Punny.’ Een grijns verscheen op de Zoroarks snuit, dit gevecht ging ze winnen!
V.S.
Amy rende naar voren en raakte de Lopunny met een Aerial Ace. De wilde shiny kwam snel overeind en sloeg terug met een Pound. Nu stonden Lopunny’s niet bekend om hun kracht, ze waren showpokémon die niet veel vochten, maar toch leek dat niet het geval te zijn bij deze shiny. Razend snel ging de wilde pokémon verder en sprong de lucht in om de Zoroark te raken met een krachtige Jump Kick, er zat meer kracht in de poten dan je zou denken. Amy had niet de tijd te reageren en viel, vloog zelfs een stukje, achterover en bleef even liggen. Ze had haar tegenstander onderschat, alweer. De Lopunny streek was vacht uit haar ogen en keek op haar tegenstander neer, je zou niet denken dat dit het konijntje was dat net bang was om te vechten. De shiny was omgeschakeld in haar vechtstand. Boos krabbelde Amy overeind, ze ging zich niet wéér verslagen laten worden. Haar ogen en hele lijf gloeien zwart op, opeens leek er een duistere aura van de darktype af te komen en de hele omgeving te verduisteren. De zwarte aura vormde zich om de Zoroark heen en schoot weg toen Amy haar klauwen op de grond terecht liet komen. De Lopunny sprong de lucht in met een Bounce en ontweek de Night Daze, de signature move van Zorua’s en Zoroarks. Amy vind de aanval op met haar lange, haarachtige vacht en haalde geïrriteerd uit met een Scratch. Ze raakte alleen een naar achter vliegend oor toen de shiny achteruit sprong. Amy gromde om haar irritatie te vertonen en scherpe haar klauwen met een Hone Claws, klaar voor de volgende Scatch of Fury Swipes. De wilde pokémon was vooral defensief, ze had nog niet zelf een aanval als eerste uitgevoerd en ook nu stond ze weer te wachten tot haar tegenstander een aanval uitvoerde. Amy had dit nog niet door en vormde een Shadow Ball, even niet denkend aan de immuniteit van de Lopunny. De ghostaanval ging recht door de normaltype heen en een verdere gefrustreerde grom kwam van de Zoroark. Amy had eerlijk gezegd ook niet veel ervaring met vechten, ze was opgegroeid in een veilige groep en had altijd wel gezegd dat ze vechten leuk vond, maar het was moeilijker dan ze dacht. De Lopunny was duidelijk meer ervaren, ze vocht met de precisie van een ervaren vechter en zag er ook nog eens prachtig uit bij het uitvoeren van de aanvallen. Het maakte haar een beetje.. jaloers, de Zoroark had altijd al geweten dat pokémons als Lopunny’s tutjes waren, maar dat hoefde ze er niet zo in te wrijven. Ze voelde zich dom tegenover de wilde pokémon en dat kon ze niet uitstaan. Na het gevecht zou ze vast met haar mooie shiny vacht pronken.
Kwaad sperde Amy haar bek open en spuwde een vuurwolk op de Lopunny af die dit absoluut niet had verwacht. De pokémon werd geraakt, maar kon het meeste van de aanval ontsnappen door een Jump Kick uit te voeren. Amy, die net klaar was met de aanval, werd weer geraakt en kromp ineen. De aanval was super effectief en ze had er al eentje opgevangen. De Lopunny was nog niet klaar wat voor ze weer afstand creëerde sloeg ze nog toe met een Quick Attack. De Zoroark begon te voelen dat zij meer klappen had opgevangen dan haar tegenstander en knarste met haar tanden. Met een Dig verdween ze onder de grond. De shiny Lopunny keek een moment zoekend om zich heen, maar knielde toen neer op de grond en luisterde met haar gevoelige oren naar de bewegingen daaronder. Op het moment dat Amy boven de grond kwam met de bedoeling haar tegenstander te raken met Fury Swipes sprong de pokémon de lucht in met een Bounce en kwam verderop neer. Amy, weer vernedert door de slimheid van haar tegenstander, kwam razend snel achter die aan en viel uit met Low Kick, een super effectieve move. De Lopunny viel om, maar omdat ze licht was deed het niet héél veel schade. De wilde pokémon sprong omhoog met een Bounce, die Amy ontweek, en ging daarna meteen verder met een derde Jump Kick die de Zoroark wel raakte. Amy zakte door haar poten, de Lopunny was veel sterker dan ze er uit zag, en had moeite op te staan. Te. Veel. Schade.
Mabel was naar achteren gelopen en keek van een afstand toe, Amy verloor. Dat was duidelijk, de Zoroark miste de ervaring tegen de Lopunny en slaagde er niet in veel rake aanvallen uit te voeren. Ze wilde er wel tussen komen, maar de angst was vele malen groter. Silvester kon ze ook niet gebruiken, die zou weer verliefd worden. Maar toch, ergens voelde ze met de Lopunny mee. Amy was niet aardig geweest en ze was al afgeliepard door de andere, normale Lopunnys. Ze was echt hongerig geweest toen ze bij de Oran boom was en wilde alleen wat eten. Silver had het als bedreiging gezien en was per ongeluk onder haar ability gekomen, en nu reageerde Amy er op door een gevecht aan te gaan, een gevecht wat de Zoroark verloor. Maar zelfs als de shiny won zou ze er niks aan hebben, in de groep leek ze niet te passen en ergens anders kon ze waarschijnlijk ook niet heen. Ze was een buitenbeentje, net als zij allemaal. Mabel twijfelde nog even en nam toen een besluit, aangezien het er toch op leek dat ze een opvang was begonnen voor ongewilde pokémon en ze een pokémon van Amy moest vangen kon ze deze meenemen.
“Amy, Dark Pulse, mik hoger,” wat meer zelfverzekerd stapte het meisje naar voren en keek de wat verbaasde Zoroark aan. Amy krabbelde met moeite overeind en vuurde de aanval af, hoger dan de Lopunny was. Hierdoor werd het konijn geraakt, ze had weer willen ontwijken met Bounce. Een grijns ontstond op de snuit van de Zoroark, haar trainer die notabene bang was voor pokémon was veel beter in vechten dan zij was. Of nee, zij vocht nog steeds, maar ze was goed in een tactiek te bedenken zodat ze misschien nog kon winnen.
“Incinerate,” nu de shiny Lopunny nog verrast was door de Dark Pulse kon ze de vuurwolk ook niet ontwijken. Amy keek met een genoegen naar het vuur wat langzaam in de lucht verdween. Toen kwam daar opeens haar tegenstander uit, zelfs in de firetype move had ze een Jump Kick uitgevoerd. De Zoroark viel achterover en bleef even liggen, ze.. ze had bijna geen kracht meer over. Haar tegenstander had dit ook door en viel aan met een Bounce. Amy probeerde zich nog om te draaien, maar ergens wist ze al dat het geen zin had. Toen de aanval raakte voelde ze zich wegzakken. Sorry trots, die kon ze nu even niet herstellen. Langzaam zakte de Zoroark weg in bewusteloosheid en lag stil op het veld.
V.S
Mabel keek geschrokken toe, dit kon gebeuren in een gevecht, en toch maakte ze zich zorgen over de Zoroark. Het meisje pakte haar pokébal en liet de vosachtige terug keren. De Lopunny, nog steeds in vechtmood, keek op, keek onzeker naar het meisje. Mabel pakte een andere bal en liet Silvester er weer uit, nu uit de Cute Charm ability. Ze wilde het konijn nu vangen, haar meenemen en ervoor zorgen dat ze zich niet buitengesloten voelde. Ze had het idee dat ze wel een beetje op de Lopunny leek. Buiten gesloten en eigenlijk alleen op zoek naar een rustige plek, alleen had de pokémon niet een maatje.. of pokémontrauma.
“Silver, Sky Attack,” de Pidgeot keek even verbaast naar zijn trainer. Waarom moest hij tegen de pokémon vechten, maar bij het zien van de zelfverzekerde uitdrukking in diens ogen begreep hij dat dit de pokémon was die ze wilde vangen. Of Amy blij was met die keuze was een andere vraag. De vogel spreidde zijn grote vleugels en vloog de lucht in. In de weg naar boven hief Mabel haar arm, met de charm met Keystone, en liet de pokémon mega evolueren. De Lopunny keek verbijsterd naar de mega Pidgeot, zoiets had ze nog nooit gezien. Silvester dook naar onder en kwam met kracht neer op de wilde shiny. De Lopunny bleef versuft op de grond liggen en keek omhoog. Toen sprong ze snel overeind en haalde uit met een Bounce, die raakte, maar vanwege de resistance deed het niet veel schade. De Pidgeot keek op zijn tegenstander neer, die was veel kleiner dan hij was, en slaakte een uitdagende kreet. Nu was hij degene die wachtte. De Lopunny was niet van plan te vluchten en keek haar tegenstander een moment inschattend aan, nu moest zij een aanval uitvoeren. Na een paar Defense Curls kwam ze naar voren en voerde een Quick Attack uit. Silvester kon de aanval niet ontwijken, daar was hij te groot voor, maar veel deed de aanval ook niet.
“Hurricane, Silver, en Tailwind .” De Mega Pidgeot voerde de twee aanvallen uit, de Tailwind kwam in vorm van een sterke wind die om hem heen gierde en de Hurricane was een grote wervelstorm die de Lopunny die lucht in gooide, door haar lichte gewicht, en haar tegen een boom aan liet komen met een behoorlijke smak.
Toch gaf de wilde pokémon het niet snel op, de shiny Lopunny kroop overeind en bleef daar staan. Nog niet genoeg verzwakt om uitgeschakeld te zijn. Silvester was niet de enige die uitdagend kon kijken, de Lopunny had een vervaarlijke blik in haar ogen die duidelijk was, ze zou het niet zo snel opgeven.
“Heat Wave.” Aangezien de Pidgeot niet een pokémon was, zoals Amy, die zijn eigen aanvallen koos, oké soms, moest Mabel dat doen. Niet dat ze dat erg vond, leren vechten was ook handig om te doen. Vooral nu ze had gezien dat Amy nog veel oefening nodig had. En als toekijkende trainer kon ze beter een tacktiek bedenken, de vechtende pokémon was meestal vooral geconcentreerd op zijn tegenstander. Silvester deed zijn snavel open en toverde er een hitte golf uit, met een Gust werd die op zijn tegenstander afgevuurd. Één moment leek de Lopunny niet te weten wat te doen, maar al snel glom ze op en toen de aanval raakte leek ze hem te absorberen. De opgloeiende pokémon richtte zich toen op haar tegenstander en vuurde de Heat Wave toen terug. Silvester was verrast en de aanval raakte hem, deed ook duidelijk schade. Mabel keek even verbaast naar de wilde Lopunny, maar besefte al snel dat dit een Mirror Coat was. Een aanval die er voor zorgde dat de gebruiker niet werd geraakt door haar of zijn tegenstanders aanval en die dan terug stuurde. Het gemene was dat als de aanval eentje was die niet fysiek raakte Mirror Coat ervoor zorgde dat de aanval twee keer zo hard terug kwam. Het was niet slim Silver een Hyper Beam te laten uitvoeren met een tegenstander die een aanval had als deze.
“Air Slash, en Twister.” Mabel had besloten geen specialtype moves meer te gebruiken aangezien de Lopunny die met Mirror Coat kon ontwijken en terug sturen. De mega Pidgeot spreidde zijn gigantische vleugels weer en klapperde er mee totdat hij een Air Slash op zijn tegenstander af kon sturen. De Lopunny probeerde weg te springen met een Bounce, maar was niet snel genoeg omdat de Tailwind nog steeds actief was. Door de krachtige flying aanval viel ze achterover en was niet in staat zich te bewegen zodat ze ook nog makkelijk werd geraakt door de Twister. De dragontype aanval deed de wilde pokémon ineen krimpen en het duurde nu langer om overeind te komen dan de vorige keer. Als was het nog steeds snel. Hoeveel energie had de shiny wel? Mabel keek inschattend naar de wilde Lopunny, ze stond wel al wat meer te hijgen dan eerst.
“Silver, gebruik Aerial Ace en vervolg dan met een Fly,” ergens begon ze er wel plezier in te krijgen, Mabel keek naar het gevecht. Een pokémon verslaan was niet waar ze plezier in had, maar de adrenaline die ze voelde van het kijken. Toch wist ze dat ze vechten afkeurde en dat dit alleen nodig was omdat ze de Lopunny anders niet mee kon nemen. De shiny was namelijk zo in het gevecht dat ze waarschijnlijk zich niet zo snel liet vangen. Silvester kwam razend snel naar voren en sloeg toe met zijn Aerial Ace en raakte daarmee zijn tegenstander, dat kon ook niet anders omdat de aanval nooit miste. Daarna vloog de mega Pidgeot op zodat de shiny Lopunny hem niet kon raken en om de Fly uit te voeren. Het konijn stond op en keek omhoog, ze was klaar weg te springen als de vogel te dichtbij kwam. De grote roofvogel dook naar onder en deed een poging zijn tegenstander te raken. Dat mislukte helaas doordat de Lopunny erop voorbereid was en wegsprong met een Bounce. Ver weg sprong ze echter niet, toen Silvester om zich heen keek om de, voor hem, erg kleine pokémon te vinden sprong de shiny omhoog met een Jump Kick en raakte de Pidgeot. De vogel sprong weg van zijn tegenstander en keek die inschattend aan.
“Roost, en doe dan Hyper Beam.” Door de spanning dacht Mabel even niet aan de Mirror Coat. Silvester heelde zichzelf en lade toen een Hyper Beam en vuurde die op zijn tegenstander af. De Lopunny, die angstig naar de straal had gekeken, voerde inderdaad een Mirror Coat uit zodat ze aanval twee keer zo sterk terug kwam. Automatisch reageerde Silvester om zich trainer te beschermen en vormde een beschermende bal rond zich die de krachtige straal een andere richting in stuurde, tussen de bomen weg. Hijgend stond de Lopunny op haar plek, de Hyper Beam doorsturen was vermoeiend geweest.
“Sky Attack Silver.” Dat moest het doen, dan zou de shiny uitgeschakeld zijn en kon zij haar vangen. De mega Pidgeot vloog omhoog en liet de rest achter op de grond. Na een paar momenten tussen de bladeren te hebben gezweefd dook de flyingtype plotseling naar onder. De Lopunny, die niet veel kracht meer over had, deed als laatste bescherming een Endure. Zo zou ze in elk geval niet meteen uitgeschakeld zijn. Silvester raakte zijn tegenstander en ging toen op een afstandje staan. Mabel kwam ook wat naar voren, was de Lopunny uitgeschakeld? Dit was niet het geval aangezien de Endure had gewerkt, deed het altijd. Met moeite hief de wilde, shiny Lopunny zich overeind en keek haar tegenstanders aan. Mabel zag dat ze niet veel energie meer over had en haalde een van haar pokéballen uit haar tas. Ze gooide het ding richting de Lopunny die erdoor werd geraakt, met een wat verbaast uitdrukking op haar snoet. De bal zoog de wilde pokémon op en viel in het gras, daar begon het ding te wiebelen. In spanning keek Mabel toe, dit was niet zoals het was toen ze Amy ving. Dat had ze niet gewild, ze wilde dat de Zorua er uit zou komen, nu was dat niet het geval en wilde ze dat de pokémon bleef zitten. Alsjeblieft.
