Twee bruine ogen staarde met een ietwat glazige blik naar wat woorden op een papiertje, terwijl een dertienjarige jongen langs een klein bospaadje liep. Op beide schouders van de jongens zat een Pikachu op ene met een Chimchar op de andere, de twee Pokémon keken met twinkelende ogen rond.Terwijl een Lucario stilletjes naast de jongen liep. want in dit deel van Kalos was Tyson nog niet zo heel vaak geweest. De rede waarom de knul nu had besloten om richting Vaniville Town te gaan, stond op dit briefje die hij in zijn hand had, die zijn opa voor het afscheid aan hem had gegeven met de instructie om hier naartoe te gaan. Zijn moeder zou hier wonen. Tyson stond niet echt te springen om een van zijn ouders na jaren weer te zien maar ergens voelde het ook weer zo vreemd, alsof hij de vrouw in jaren niet meer zou herkennen. Veel herinnerde hij zich niet van de vrouw die zijn moeder werd genoemd omdat hij toen zes jaar oud was geweest toen zijn ouders besloten te scheiden. Hij begon daarom ook licht nerveus te woorden toen hij Route 1 passeerde en uiteindelijk Vaniville town langzaam in zicht zag komen. Tyson zuchtte en keek even naar de drie Pokémon die bij hem waren die tegelijk opkeken toen hij deze zucht slaakte. Daichi gromde iets dat nogal bezorgd klonk terwijl Kyro enkel een blik op de jongen wierp. “Als we dit hebben gehad.. hoop ik nooit meer een van hun te zien,” mompelde Tyson tegen zichzelf, waarna hij met veel tegenzin het stadje binnen liep. Vaniville Town had vergeleken met Santalune en Lumiose City een hele andere sfeer qua drukte.. waar het in Santalune City ook wel rustig was maar er toch een bepaalde drukte was, was het hier in Vaniville Town nóg rustiger. Er reden geen auto's dat was één en wat hem ook op viel; de dorpelingen hier waren erg gastvrij. Tyson wierp zijn donkerbruine ogen even op het papiertje waar het adres op stond, waarna hij een blik door het dorpje liet glijden. Een huis viel meteen op, dat in vergelijking met de overige huisjes best groot leek maar toch was er iets speciaals aan.. hij voelde zich een soort van opgelucht toen hij even een blik op het bordje wierp waar precies het adres opstond, van het briefje. Dit betekende ook meteen dat hij zijn bestemming had bereikt. Zijn Chimchar sprong op een randje terwijl zijn Pikachu op de grond sprong en even naar de jongen keek. Hij merkte nu pas dat Daichi ook zijn rode ogen op hem had gericht. Het werd tijd om zijn Pokémon uit te leggen waarom ze vandaag niets aan training gingen doen.
Tyson liep een stukje van het tuinhek vandaan waar hij vervolgens de overige drie Pokéballen op gooide, die een voor een open klapte. Uit de regen van wit licht kwamen de vaste vormen van een Mudkip, Eevee en een Sneasel tevoorschijn. De laatste genoemde sloeg haar armen over elkaar heen en sloot demonstratief haar ogen, waarop Akira haar blik afwende toen de Sneasel haar blik met Daichi kruiste. Finn en Elin daarentegen kwamen vrolijk op hem afgestormd waar de Mudkip en Eevee half tegen de jongen op sprongen. Tyson ving de twee kleine Pokémon op waarop hij de twee tegelijk op tilde en vrijwel meteen werd belaagd met kopjes die tegen zijn wangen werden gewreven. Lichtjes grijnsde de jongen toen hij na een tijdje zijn mond open trok en hij de aandacht had van zijn zes Pokémon. “..Zoals jullie zien zijn we niet meer in Santalune City.. we zijn in Vaniville Town,” sprak Tyson tegen zijn Pokémon die tegelijk allemaal knikte toen hij dat had gezegd. “...Trainen gaat hem daarom niet worden vandaag..”voegde hij er nog aan toe. De echte rede wilde hij wel vertellen maar hij wilde niet dat Finn en Elin zich zorgen zouden maken, of Aitaro. Akira.. tsja daar was voor nu even geen land mee te bezeilen. Tyson pakte kort erop weer de vier Pokéballen van zijn riem en liet zijn Chimchar, Mudkip, Eevee en Sneasel terug keren op Kyro en Daichi na. De dertienjarige jongen opende het hek waarna hij de Lucario wenkte want zijn Pikachu zat al op zijn schouder waarna hij met ingehouden adem op de deurbel duwde. De zenuwen gierde door zijn lijf toen hij gestommel hoorde toen de deur werd opengedaan en er een klein jongetje in de deuropening verscheen die de deur had geopend. Wacht..? was hij verkeerd? Nee, hij was er zeker van dat hij het goede adres had. Voor een paar tellen keek Tyson in de ogen van het jochie, die nerveus naar de grote Lucario staarde, die achter hem stond. Hoewel Daichi voor Tyson niet echt intimiderend over kwam was dat voor anderen wel anders want de Lucario keek kalm op het jongetje neer. “Mama, er staat een jongen voor de deur!” riep het jochie door de deuropening naar binnen terwijl Tyson daar nog stond, vervolgens een droge blik uitwisselde met zijn Pokémon en een kleine grijns om zijn lippen liet verschijnen. Was dit dan Keagan, zijn halfbroertje? Hoe hij dat wist was omdat het op het familie bordje stond gegraveerd naast de deurbel. “Pika..” verzuchtte Kyro en leunde ietwat verveeld over de schouder van de jongen, die hem op zijn beurt met zijn hand ondersteunde.
Tyson, Daichi en Kyro schrokken op toen er een vrouw in een rolstoel aan kwam.. wat was het? Het was moeilijk om te zeggen dat dit lopen kon worden genoemd, het was meer rijden. Of was het meer rolstoelen..? De vrouw schonk hem een glimlach waardoor Tyson weer zijn aandacht erbij kreeg en de vrouw recht aankeek in haar grijze ogen. Dit moest dan Paulien zijn, volgens het bordje. “Jij bent vast Tyson?” vroeg de vrouw vervolgens aan hem, waarop hij knikte en zijn hand uitstak. De vrouw pakte op haar beurt zijn hand weer beet, eigenlijk nog voordat hij iets kon zeggen klonk haar stem weer. “.. Je komt vast voor je moeder?” vervolgde ze waarop hij wederom knikte. “..Nou ja.. alleen als mam tijd heeft..?” reageerde Tyson wat onzeker en wierp even een blik met zijn Lucario uit, die hem bemoedigend toeknikte. “Natuurlijk heeft je moeder tijd, kom binnen,” sprak de vrouw vriendelijk en wenkte dat hij naar binnen moest komen. “Oké,” reageerde hij zachtjes en volgde de vrouw naar binnen die soepeltjes met haar rolstoel zich omdraaide in het smalle gangetje, waarna ze door het halletje reed. Tyson deed zijn schoenen uit en volgde vervolgens op zijn sokken het vrouwtje in de rolstoel naar de woonkamer. Daichi volgde zwijgend maar Tyson keek vol belangstelling rond naar de foto’s aan de muur. Er waren veel foto’s van zijn moeder met de vrouw in de rolstoel waarvan er een paar waar Dylan en het jongetje opstonden. Er was zelfs een foto van hemzelf toen hij kleiner was.. een muur hing helemaal vol met foto’s waar Tyson opstond als peuter met zijn oudere broer. Tyson kreeg een brok in zijn keel terwijl hij terugdacht aan het feit dat hij slecht over zijn moeder had gedacht omdat hij het gevoel had gehad dat hij door haar in de steek was gelaten. Dat gevoel dat hij eerst had ebde langzaam weg .. hij voelde zich voor het eerst in tijden op zijn gemak, precies hetzelfde gevoel als dat hij bij opa had gehad. Tyson liep dus op een snel tempo langs de muur vol foto’s en bleef even in de deuropening staan toen hij zag dat zijn moeder op hem af kwam lopen en haar armen om zijn nek voelde glijden, de vrouw drukte hem stevig tegen haar aan. Kyro werd er automatisch mee in gesleurd toen de moeder van de jongen haar zoon omhelsde, werd de Pikachu ook tegen haar borst gedrukt met zijn snuit. Tyson kon niet langer tegen zijn tranen vechten en liet deze daarom de vrije loop in het vest van zijn moeder. Hij voelde voor een moment dat Daichi over zijn rug ging met zijn poot omdat de Lucario voelde dat er iets mis was, en hij eigenlijk deze taak op zich had genomen om op hem te letten. Tyson liet zijn moeder los en veegde zijn tranen weg waarna zijn moeder hem mee loodste naar de bank, waar ze vervolgens de keuken in verdween zodat hij alleen was met zijn stiefmoeder. De vrouw keek hem voor een paar tellen zwijgend aan voordat er een vriendelijke glimlach rond haar lippen verscheen. “Bevalt Kalos je een beetje?” vroeg de vrouw toen na een korte stilte waardoor Tyson verrast opkeek en bevestigend knikte. “Jawel.. er zijn wel aardige mensen hier,” sprak Tyson terwijl hij ietwat nerveus met zijn voeten over de grond heen ging. Aan tafel zat het jongetje met een Pokémon die hij herkende als een Minccino, hij zat met een potlood op een papiertje te tekenen. Opdat moment kwam zijn moeder binnen met een kop thee die de vrouw voor hem op de salon tafel zette en vervolgens legde ze haar hand in de zijne waarna de vrouw haar grip verstevigde. “..Het spijt me dat ik zo lang niks heb laten horen van me,” sprak zijn moeder waarna de vrouw even naar de grond keek, weg van haar middelste zoon. Tyson voelde woede in zich opborrelen toen hij terug dacht aan zijn vader die hem de hoeken van de kamer had laten zien toen zij net weg was. De man had gedronken en vertelde hem constant dat zijn moeder een misbaksel was als hij er over begon.. de zesjarige Tyson begreep niet waarom zijn vader dat over zijn moeder zei, maar nu begon het hem te dagen waarom zijn ouders waren gescheiden. Zijn moeder viel dus op vrouwen.. maar de rede…? Waarom..? Deze herinnering was niet de fijnste die hij had aan zijn vader en hij hoopte die klootzak nooit meer te zien. Kyro duwde zijn wangetje tegen zijn schouder aan waarop Tyson zijn vrije arm om de Pikachu heen legde. De jongen keek even naar zijn Lucario die naast hem zat, deze knikte hem bemoedigend toe. Nu kon hij eindelijk vragen stellen. Nog voordat hij iets kon doen was zijn moeder hem al voor. “..ik heb gehoord van opa dat James zijn handen niet thuis kon houden.. is alles goed met je, jongen?” vroeg zijn moeder bezorgd waarop Tyson een glimlach om zijn lippen toverde en knikte. Lang niet alles was zoals het moest gaan maar het ging wel goed, vooral toen hij bij zijn opa was, die hem van het slechte pad had gehouden. Hij had vrienden merendeel waren het Pokémon maar hij kon ook Cecille tot die categorie benoemen. “..Ik heb pap niet meer gezien sinds ik weg ben uit Johto en bij opa ben gaan wonen,” reageerde Tyson maar keek toen met een glimlach naar zijn Pikachu en Lucario. “Ik heb mijn partners van hem gekregen,” voegde hij er nog aan toe. Zijn stiefmoeder glimlachte naar de twee Pokémon waarna de jongen even een blik op de twee vrouwen wierp. Hij wilde het hoe dan ook vragen maar het was ergens ook best onbeleefd om met de deur in huis te vallen. “..Je hebt hem ook niet hier in Kalos rond zien zwerven?” weerklonk de stem van zijn moeder weer maar Tyson schudde met zijn hoofd. Arceusdank dat hij die klootzak nog niet had gezien. “Nee? Hoezo?” reageerde Tyson ietwat verrast maar zijn moeder schudde met haar hoofd. “Het is misschien goed als je nu lekker hier blijft, ik maak eten en morgen zien we dan wel verder,” zei zijn moeder waarop Tyson een opgeluchte blik in zijn ogen kreeg. Hij was ook behoorlijk moe omdat hij niet goed had geslapen de afgelopen nachten.
De tijd ging ook als een speer voorbij nog voor de jongen met zijn ogen kon knipperen was het alweer tijd om te gaan slapen. Hij had een eigen kamer gekregen die groot was wat met zes Pokémon wel ideaal was. Het eten dat zijn moeder had gemaakt was lekker en hij was blij dat het meteen klikte met broertje en stiefmoeder. Tyson had weleens gehoord dat er kinderen waren die moeite hadden met het accepteren van stiefouders maar eigenlijk viel dat best mee. Hij lag met Kyro op zijn hoofdkussen naar het plafond te staren maar ieder moment kon hij inslaap vallen, de Pikachu scheen het wel naar zijn zin te hebben. Zijn andere vijf Pokémon lagen ook op bed maar Daichi lag op de veranda te slapen. “Weet je Kyro? Het is oke om twee moeders te hebben..” fluisterde Tyson tegen het gele wezentje die lichtjes grijnsde. “Pikachu,” piepte Kyro terug waarna hij zich dichter tegen de jongen aan kroop. Glimlachend sloot de dertienjarige zijn ogen waarna hij zich omdraaide en de Pikachu dicht tegen zich aanduwde. “Welterusten.”
