Ash like snow

As, overal as. Noah trok een vies gezicht terwijl hij weer wat van het stoffige spul uit zijn haar veegde. Vreselijk, wie zette nou een vulkaan in het midden van de regio. Arceus moest aan zijn architectuur werken. Hij zat helemaal onder en hij had ondertussen geen idee meer waar hij heen moest. Zion nieste zo nu en dan en schudde zijn pels uit, waardoor Noah's broek al helemaal onder het as zat. Bedankt, Jolteon.
Uiteindelijk zakte de jongen eventjes kort neer onder een boom, zijn ogen wat sluitend. Hij zou gewoon zijn kaart er zo bij pakken, want hij was te eigenwijs geweest om de route te zoeken, en daarna zou hij gewoon zijn kaart volgen naar Lavaridge. En dan kon hij gewoon verder. Dat zou hij doen... Tot hij weg dutte.

Het ene moment was hij nog wakker, het volgende moment was hij weg en het moment daarna schrok hij weer in het land der wakenden, recht in de ogen starend van de een of andere aap. Een Mankey? Het zag er in ieder geval niet zo blij uit. Bijna direct haalde hij de Pokéball van Zion tevoorschijn, al kreeg hij toen al een stomp tegen z'n neus van de Mankey (Auw). De Jolteon sprong uit zijn Pokéball en keek wat verward naar de aap, terwijl Noah zijn neus nog steeds wat beetgreep. "Grijp dat onding," gromde de bleekharige jongen zijn Pokémon toe. Meer had Zion niet nodig. Zijn tanden begonnen te knetteren van de elektriciteit en hij stortte zich op de Mankey, die luid begon te krijsen. Blijkbaar was het genoeg voor de Pokémon, die niet zo heel erg sterk bleek te zijn, want de Mankey krijste nog wat harder en begon te spartelen. Toen Zion de Mankey dan ook losliet, ging deze er als een haas vandoor. Noah zette zijn hand weer voor zijn neus en zag hoe bloed naar beneden drupte. Arceus verdomme. Rotmankey. Hij kneep zijn neus dicht en zocht ondertussen met zijn vrije hand in zijn tas naar een zakdoek.