Yeaahh-ahh!

And off we go! Tenminste, dat was het hele plan. Totdat een zekere pokémon het leuk vond om er van door te gaan. Het paars harige meisje rende achter de Roselia aan, mensen op zij duwend, half struikelend over haar eigen voeten. "Opium, kom hier!" schreeuwde ze achter de huppelende bloemen pokémon aan, maar de Roselia stak alleen maar een van haar rozen handen in de lucht en zwaaide eventjes, voordat ze er weer vandoor ging. "Oh, jij kleine," gromde het meisje binnensmonds en zetten een sprint in om de kleine pokémon op te pakken. Waarom kon een pokémon van nog geen halve meter hoog, zo snel weg komen? Van haar andere pokémon, een Beedrill, kon ze dat verwachten, maar voor een Roselia bleef het een raadsel. Ze zag hoe de pokémon in een steegje schoot en rende erachter aan. Precies op het moment dat iemand haar de weg versperde en ze elkaar omver liepen. Snel krabbelde het meisje weer overeind en bekeek haar kleding, die zo te zien nog helemaal heel was. "Oh muk," mompelde ze, terwijl ze keek naar diegene die omver had gerend. "Gaat 't?" vroeg ze daarna maar.

[First post for Austin~]

Met een genietende zucht leunde Austin overeind. Achter het Pokémon Center bevond zich een warme waterbron waar je kon gaan zitten. Er was een aparte ruimte voor jongens en meisjes. Blade en Waterfall zaten naast hem te genieten. Als hij een vrouwtjes-Pokémon had gehad, had die waarschijnlijk aan de andere kant moeten gaan zitten. Dat klonk wel vrij ironisch. Hij begon het nu echter wel te warm te krijgen omdat hij er al meer dan een kwartier inzat en rustig kwam hij overeind. Zijn licht gespierde torso kwam tevoorschijn. Austin droogde zichzelf af terwijl hij terug naar het Pokémon Center liep. In één van de kleedkamers verwisselde hij gauw zijn zwembroek voor een shirt met een vest en een spijkerbroek. Hij had Blade en Waterfall al teruggekeerd in hun Poké Ball en liep rustig het Pokémon Center uit. Hij voelde zich echt veel frisser nu. Zijn haren hingen wild en nat door de war omdat hij deze enkel met een handdoek had gedroogd, maar nog niet echt had gekamd. Heel slecht stond het hem niet, al zou Austin dat natuurlijk altijd blijven ontkennen. De blonde jongen liep rustig de hoek om… en werd omver gerend door iemand. Met een kreet belandde hij op zijn rug en geschrokken keek hij het meisje aan. ‘P-prima,’ zei hij nog altijd lichtelijk geschrokken op haar woorden. Hij duwde zichzelf overeind, klopte zijn kleding af en keek haar aan. ‘Waarom zo’n h-haast?’ vroeg hij stotterend, nieuwsgierig zijnde naar wat er scheelde. Hij had dan ook totaal niet meegekregen dat er een Roselia voorbij gerend was. Misschien was ze wel op de vlucht voor iemand. Maar nee, als dat het was, zou ze niet bij hem blijven staan, toch?

Het meisje ging overeind staan en stak haar hand uit om de jongen overeind te helpen. Een kleine glimlach kwam op haar gezicht toen ze merkte dat er niets aan de hand was, maar ze betrapte zich erop dat de jongen die ze omver had gelopen er best wel schattig uit zag. Ze grinnikte zachtjes en deed een stap achteruit. De jongen zei dat er niets aan de hand was en daarna werd aan d'r gevraagd waarom ze zon haast had. Ze keek langs hem heen en vernauwde haar gouden ogen eventjes. "Sorry, mijn Roselia is er van door gegaan en ik deed een poging om d'r te vangen. Ik had je over het hoofd gezien in m'n geren. Excuses daarvoor," zei ze met een glimlach op d'r gezicht. Een zachte wind speelde met haar paarse haar en licht geïrriteerd haalde ze een pluk uit d'r gezicht. "Oh ja, ik ben Azalea trouwens," stelde ze zichzelf daarna met een grijns voor, terwijl ze haar hand uitstak naar de jongen.

Het was Austin niet geheel gelukt om zelf overeind te komen en dus had de jongen de hand van het meisje maar aangenomen terwijl hij zich nog steeds afvroeg waarom het meisje in Arceus naam zoveel haast had. Zijn blik scande gauw de omgeving. Als er toch iets of iemand achter hun aan zou komen, zou hij in elk geval bereid zijn om snel weg te rennen. Toen het meisje hem vertelde wat er werkelijk aan de hand was, ontspande hij zich weer een beetje. Voor het meisje was het natuurlijk niet al te leuk, maar voor hem gaf het een meer ontspannend gevoel bij het idee dat het een Pokémon van haar was die op de vlucht was geslagen voor haar trainer dan dat het iets anders was dat hun achterna kwam. ‘Maakt n-niet uit,’ stotterde hij. Het meisje stelde zichzelf voor en na kort getwijfeld te hebben nam Austin ook de hand aan van het meisje. Hij had ondertussen tijdens zijn reis niet veel mensen meegemaakt die zich op die manier voorstelden. Hij schudde de hand van het meisje dus en liet deze daarna los. ‘Mijn n-naam is Austin,’ zei hij vervolgens. Azalea was best een mooie naam. Hij had de naam nog niet vaak gehoord. Zijn blik gleed door de steeg, maar de Roselia was natuurlijk allang weggerend. ‘Laten w-we je Roselia terughalen,’ zei hij. Hij keek haar vervolgens vragend aan, maar nam aan dat ze het wel zou willen en draaide zich alvast om. Hij haalde de Poké Ball van Waterfall en Blade tevoorschijn, gooide deze naar voren en keek toe hoe de Kirlia en de Marshtomp tevoorschijn kwamen. ‘Er is een P-Pokémon weggelopen,’ legde hij stotterend uit. ‘Helpen j-jullie mee z-zoeken?’ De Pokémon knikten en gingen er vervolgens vandaar. Austin wachtte eerst op Azalea voordat hij zijn Pokémon zou volgen.