Let me down ~

The world is in your palm now,

De schaar sloot zich en een pluk haar belandde op de grond. Huilen deed ze niet meer, de tranen waren dagen geleden opgeraakt. De schaar sloot zich opnieuw en meer van haar lange, blonde lokken raakten de grond. Ze wist niet of ze hier spijt van zou krijgen, of dit een impulsieve beslissing was, of dat het gevoel in haar maag de waarheid sprak. Maar, één ding wist ze zeker: dit nooit meer.
En op die manier stapte een compleet ander meisje de kapperszaak uit, even met haar hand door haar korte, blonde kapsel gaand. Haar borst was was strak afgebonden, waardoor het shirt nu los naar beneden ging. Ze gleed er even met haar handen langs. Het was… vreemd. Maar, het was beter. Als ze nu naar haarzelf keek in de spiegel, zag ze niet langer dat gepijnigde, zielige kind dat ze was geweest, het jonge meisje vol dromen. Nee, nu kon ze zowaar een kant op. Niet langer het onschuldige Katje dat haar moeder nog altijd in haar zag.

Alleen zelfs als nu, tien weken na haar beslissing om haar leven voorgoed te veranderen en acht weken na het beginnen aan de Testosteron, was ze niet heel handig en ze botste vol tegen iemand op. Haar wenkbrauwen schoten omhoog, duidelijk gechoqueerd door de plotselinge aanvaring en stak haar hand uit, haar keel even schrapend. “S-Sorry,” kwam er uit haar mond. Ze sprak weinig sinds het begin van de kuur, aangezien ze merkte dat haar stem niet meer klonk zoals hij ooit geklonken had. Logisch; na twee maanden hoorde je gewoon al meer mannelijkheid in haar stem en was het niet langer dat onschuldige meisje dat ze ooit was. Zo zag ze er bij lange na ook niet meer uit. Nee, ze was niet langer Therin. Het was nu al bijna zeventig dagen geleden dat ze was begonnen zichzelf Troy te noemen.
“Gaat het?”

".

Het was best een drukke ochtend geweest. Caitlynn had, zoals bijna alle dagen tegenwoordig, flink getraind met haar Pokémon. Deze begonnen zichtbaar sterker te worden en ze dacht wel dat ze binnenkort ook de gym kon gaan uitdagen. Waarschijnlijk zou ‘binnenkort’ wel over enkele weken zijn, maar goed. Ze had in elk geval een plan en daar kon ze zich dan nu ook op concentreren. Ze scande de omgeving waar ze zich nu bevond. Het was er vrij mooi. Caitlynn had gehoord dat de vierde gym zich hier ook bevond. Daar kon ze nu nog lang niet naartoe gaan, want ze had zelfs de eerste niet eens achter de rug! Ze draaide haar hoofd en wilde net weer vooruit lopen toen ze opeens vol geraakt werd door iemand. Ze viel op de grond en keek verbaasd zijnde naar de persoon die tegen haar gebotst was. Op het eerste oog leek het een blonde jongen te zijn met blauwe ogen. Ze wuifde het weg, stond op en begon zichzelf af te kloppen. Als ze hier al boos om werd, zou haar reis niet veel beter worden. Plus ze was niet erg snel boos te krijgen, dus dat was dan weer de jongen zijn geluk. Ze glimlachte naar hem. ‘Geen probleem,’ zei ze. ‘Ik heb me niet bezeerd.’ Dat was een beetje gelogen, want ze had zich wel degelijk pijn gedaan, maar de jongen leek er echt mee in te zitten en dat wilde ze niet. Ze klopte de laatste restjes vuil van zich af en keek hem toen nieuwsgierig aan. ‘Ik kan wel tegen een stootje, dus geen zorgen,’ maakte ze hem nog eens duidelijk. Daarna keek ze om zich heen, opnieuw haar omgeving verkennend. ‘Waar zijn we ergens?’ vroeg ze vervolgens aan de jongen. Ze had geen idee.

The world is in your palm now,

Het was een vreemde angst. Therin, nu Troy, had er zo naar verlangd om zichzelf te vinden, iets wat een oneindig gevecht was geweest. Het was pas toen ze haar vorige vriend ontmoette dat ze erachter kwam dat zij nooit kon zijn wat ze wilde. Dokters, alles was ze langsgeweest en uiteindelijk had ze er, na veel gedoe en geregel, gezeten. De kuur was begonnen. Nu, tien weken later, was er al veel veranderd, maar een deel van haar hield zich nog altijd vast aan het verleden, vast aan hoe het ooit was. Alsof ze bang was om te veranderen, terwijl juist dat was wat haar geluk in de weg stond. En zo kwam het ook dat ze, ergens in haar hoofd, zichzelf nog steeds als meisje zag, geforceerd in die wereld die ‘normaal’ was. Dat was ze nooit geweest.

Geen probleem. Ze had zich niet bezeerd. Een lichte glimlach trok over het gezicht van Th- Troy. “Dat is fijn om te horen,” gaf ze opgelucht toe. Toen werd gevraagd waar ze ergens waren, keek ze even om zich heen alsof ze het eigenlijk niet helemaal wist, terwijl Kalos haar zo bekend was. Alle verwarring deed haar geen goed, zo veel was in ieder geval zeker. “Coumarine City,” zei ze met een kleine glimlach. “Dé plek voor vissers en zij die de regio willen verlaten.” Klonk zo slecht nog niet, al wilde ze haar herinneringen niet compleet kwijt. Ze wilde nieuw zijn, maar niet compleet verloren.

"no notes".

De jongen leek heel erg bezorgd te zijn geweest, want hij gaf aan dat het fijn was om te horen dat ze zich niet al te veel bezeerd had. Caitlynn was verbaasd over het feit dat een vreemde meteen zo ongerust over je kon zijn, hoewel ze dat zelf ook wel meegemaakt had. Bovendien gaf het haar wel een fijn gevoel dat er iemand was die eens bezorgd over haar was. Ze moest eerlijk toegeven dat ze zich een beetje alleen voelde, ook al had ze haar Pokémon bij zich. Daarom was ze ook blij als ze mensen ontmoette en met ze kon praten. Haar blik gleed naar de jongen toen hij haar vraag beantwoordde en ze glimlachte. ‘Over vissen kan ik je nog wel iets leuks vertellen,’ begon ze enthousiast. ‘Ik heb een paar dagen geleden een hengel gekocht en ben daarna gaan vissen. En toen heb ik een Magikarp gevangen. Het kostte me wel vier pogingen, maar het is dan toch gelukt. Ik kreeg steeds een andere Pokémon aan de lijn,’ lachte ze. Ze wist niet zeker of ze Charybdis hier wel kon laten zien, want de Pokémon wist zich totaal niet goed te redden op het droge land. Hij spartelde maar wat heen en weer. Daar moest ze eigenlijk wel wat aan gaan doen. Ze moest ervoor zorgen dat hij een aanval zou leren zodat het zijn kansen zou vergroten om in een Gyarados te evolueren. ‘Ik heb trouwens ook gehoord dat de vierde gym hier al is.’ Ze glimlachte naar hem. ‘Wilde je die soms gaan uitdagen?’ Haar stem klonk nieuwsgierig en ze wachtte af op wat hij ging zeggen.

The world is in your palm now,

Over vissen kon het meisje iets leuks vertellen en ze hief haar wenkbrauwen op. Oh? Dan leek ze in ieder geval echt niet boos. Wat een opluchting, zeg. Ze wilde niet nu al gezien worden als de jongens die ze wilde beteren. Nee, ze was er nog niet klaar voor om het te verpesten. Ze was nog niet eens ver genoeg om zichzelf de goede voornaamwoorden te geven. Ze was al genoeg geïrriteerd op zichzelf, waardoor het opluchtend was als het van anderen meeviel. De huidige periode was verwarrend.
Het meisje vertelde over vissen, waarbij ze een Magikarp ving. … Magikarp? “Al die moeite voor een Magikarp?” vroeg ze, duidelijk verbaasd. Ze wist zeker dat er gavere Pokémon te vinden waren: waarom ging het meisje daar niet voor? Immers had Troy zelf nog nooit een Gyarados gezien. Het was niet vreemd dat ze niet begreep hoe fantastisch die waren.
De vierde gym. Opnieuw schoten de wenkbrauwen van Troy omhoog. “Oh, nee, nee! Ik heb alleen mijn Braixen en Flaaffy, haha…” gaf ze toe. Way to go. Meteen geen indruk maken. “Ik heb pas één badge… Jij dan?”

"no notes".

Caitlynn grinnikte even toen ze hoorde hoe de jongen reageerde op het feit dat ze een Magikarp had gevangen. Niemand stelde zich echt een positief beeld voor bij een Magikarp, maar je mocht de geweldige evoluties van een Pokémon ook nooit vergeten. Elke Pokémon had immers wel iets dat hem sterk maakte. Oké, misschien niet alle Pokémon, want Magikarp leerde niet veel aanvallen. Hij leerde op een later level Tackle en daar hield het tot hij zou evolueren wel mee op. Voordat ze kon antwoorden vertelde de jongen echter waarvoor hij hier was. Of eerder waarvoor hij hier niet was. ‘Een Flaaffy?’ vroeg Caitlynn grijnzend. ‘Die heb ik ook!’ Daarna schudde ze haar hoofd. ‘Ik heb nog geen enkele badge, dus voel je vooral niet slecht,’ grinnikte ze. Ze moest nog een hoop trainen voordat ze de badge zou kunnen halen. En dan nog mocht ze hopen dat ze het goed zou doen. ‘Maar even over die Magikarp,’ zei ze. ‘Magikarp evolueert even later in een Gyarados. En dat zijn pas echt geweldige Pokémon.’ Ze glimlachte. Ze zou het echt zo cool vinden als haar Magikarp zou evolueren. Ze wist dat als ze nu veel tijd met hem doorbracht, dat het temmen even later ook wel zou meevallen. Wat ze wel zeker wist was dat Electra en Charyb het nooit goed met elkaar zouden kunnen vinden. Ze richtte haar blik weer op de jongen. ‘Misschien is het een leuk idee als we beiden onze Flaaffy’s uit hun Poké Ball laten zodat ze elkaar kunnen ontmoeten?’ vroeg ze. Electra kon immers wel wat sociaal contact met een soortgenoot gebruiken. De Pokémon zat dag in en dag uit opgescheept met Pokémon die totaal niet haar soort waren, dus misschien zou ze op deze manier wat meer ontspannen. Ze keek de jongen vragend aan en wachtte af op zijn antwoord.