All or nothing (Austin)

Het was een lange wandeling van Mauville City naar Slateport City, ook al lagen de twee praktisch gezien dicht naast elkaar. Austin was de verschillende steden van Hoenn een beetje aan het verkennen. Er leidde een grot van Rustboro City naar Verdanturf Town, waardoor het makkelijker voor hem werd om te reizen naar de verschillende steden. Al dat reizen maakte hem echter wel moe. Bovendien kon hij zijn tijd beter gebruiken om zijn Pokémon te trainen. Hij had er helemaal niet veel en hij moest nog steeds de eerste gym uitdagen. Het had hem een paar uur gekost, maar hij wist nu inmiddels wel waar hij een Ralts kon vinden. Hij moest Waterfall echter wat beter trainen, want anders zou er niet veel van komen. Waterfall zat bovendien dicht tegen het evolueren aan. Hij wist dat de Pokémon dat laatste duwtje in zijn rug nodig zou hebben en was benieuwd of een gevecht met een Ralts misschien er voor kon zorgen dat hij werkelijk zou evolueren. Dan zou hij een Marshtomp hebben en bovendien ook een veel grotere kans om te winnen tegen de eerste gymleider. Maar van een gevecht met de eerste gymleider kon hij nu enkel nog maar van dromen. Hij moest eerst een Ralts hebben en beide Pokémon trainen tot ze goed genoeg zouden zijn en dan pas zou hij kijken wat hij verder kon gaan doen. Misschien moest hij ook weer niet te veel vooruit plannen, want dat zou de lol van het reizen er een beetje afhalen. Hij moest nu ook geen plannen maken voor een team. Dat kwam later wel. Als hij voorbij de eerste gym zou zijn – wat hij voorlopig nog niet al te snel zag gebeuren – zou hij zich pas concentreren op het verder organiseren van een goed, stabiel team die het zeker kon maken tegen de verschillende gymleiders in Hoenn.

De tocht van Mauville City naar Slateport City zat er eindelijk op. Toen Austin het stadje binnenkwam, rook hij al direct een zeelucht. De zeelucht kwam van recht voor hem en hij vermoedde dat hij zeer dicht bij het strand was. Het strand met de zee dat leidde naar Dewford Town en de verschillende regio’s die zich om hem heen bevonden. Hij was eigenlijk best benieuwd naar de andere regio’s. Als hij hier klaar zou zijn, zou hij misschien naar Kalos of naar één van de andere regio’s reizen om daar een avontuur te beginnen. Goh, wat zou zijn moeder genoten hebben van dit stadje, zeg. Hij dacht aan zijn tatoeage en aan de ketting die hij droeg ter gedachte aan haar. Hij liet zijn hand even onder zijn shirt gaan en klemde zijn hand toen stevig om zijn ketting, waarna hij zijn ogen sloot. Als hij heel stil was, leek het net alsof hij haar stem verderop hoorde. Er ging ook een korte rilling door hem heen, maar hij wist dat hij het zichzelf allemaal inbeeldde omdat hij juist zo graag wilde dat ze bij hem zou zijn. De waarheid was dat ze dat niet meer zou zijn. Niet hier, tenminste. Wel in zijn hart. Zijn blauwgrijze ogen gingen terug open en een klein glimlachje was om Austin’s lippen verspreid. ‘Mud,’ hoorde hij naast zich en hij keek opzij naar Waterfall, welke dichterbij was gekomen en zijn kopje tegen Austin’s been drukte. Alsof de Pokémon begreep waar Austin aan dacht. En waarschijnlijk deed hij dat ook. De Pokémon kende hem immers beter dan menig andere Pokémon of personen. Austin boog zich voorover, gaf het kleintje een aai over zijn kop en richtte zich toen weer in zijn volle lengte, waarna hij glimlachte. Ze was misschien niet hier in persoon naast hem, maar ze zou voor altijd bij hem zijn in zijn hart.

Het was een boot die aan de horizon verscheen dat hem uit zijn gedachten trok. Verbaasd keek Austin naar de boot. ‘Kom, we gaan kijken,’ sprak hij tegen een nieuwsgierig zijnde Mudkip en Waterfall knikte gauw ten teken dat hij dat wel zag zitten. En dus renden de jongen en zijn Mudkip naar het strand toe. Austin trok een gezicht toen zijn schoenen volliepen met zand. Het waren niet zijn meest hoge schoenen. Ze waren eigenlijk vrij klein en misschien niet zo erg geschikt voor de winter – en zeker niet voor zanderige gebieden zoals deze – maar ze zaten fijn en bovendien begon het weer beter te worden. Ongeveer. Austin slofte over het strand dichter naar de boot toe. Zijn nieuwsgierigheid was nu echt wel getrokken. Was het soms een reiziger van Kanto, Johto, Unova of Kalos die hier aankwam? Of misschien van een andere regio waarvan hij de naam niet eens kende? In elk geval was de boot daar voor een reden. Het was niet de boot die mensen van Dewford Town naar Slateport City bracht. Hij kon zich herinneren dat die boot er ietsje anders uitzag. Hij dacht dat hij zijn Holo Caster hoorde overgaan en even was zijn blik gericht op het apparaatje dat half uit zijn broekzak stak. Hij wilde het pakken, maar kreeg haast een hartaanval van de schrik toen opeens iemand tegen hem botste. Verbaasd zijnde wist hij zijn evenwicht nog net te behouden en Waterfall sprong opzij zodat hij zeker niet geplet zou worden door Austin’s voet. De Pokémon keek eerst verontwaardigd omhoog naar de blonde jongen, maar deze was te gefixeerd op het meisje om Waterfall ook maar even op te merken. ’S-Sorry!’ bracht hij stotterend uit. Oh, wat was hij toch weer een idioot. Aan de koffers te zien was dit wel een reiziger. Austin boog zich voorover. Hij pakte haar zachtjes bij haar polsen vast en trok haar zo met kracht omhoog. Niet te hard natuurlijk, want anders zou ze tegen hem botsen en dan zou de situatie nog gênanter worden. Daarna boog hij zich voorover en pakte haar op de grond gevallen Holo Caster op. ‘H-Hier,’ zei hij stotterend en met een rood hoofd. ‘Ik had je e-echt niet g-gezien, s-sorry!’ Waterfall vond het wel redelijk komisch en sprong daarom ook vrolijk op en neer. ‘Mud! Mud!’ riep hij vervolgens, waarna hij naar het meisje keek en glimlachte. Austin wachtte met een rood hoofd af op wat het meisje ging zeggen en hoopte dat ze niet te boos op hem zou zijn.

Austin kon zijn geluk niet op. Ze leek het niet erg te vinden en gaf zelfs aan dat zij ook in fout was. Sinds dat hij hier zijn reis was gaan doen in Hoenn, had hij steeds geluk gehad. Steeds had hij mensen – merendeel meisjes – ontmoet die het hem niet kwalijk namen als hij tegen iemand anders botste. Ze waren vriendelijk geweest en Austin begon zich echt af te vragen waarom hij de hele tijd geïsoleerd had gezeten in zijn kamer, bang zijnde om ook maar iets van contact te hebben met andere personen. Maar zijn stotteren zou misschien voor altijd een deel van hem blijven. Het zou misschien pas helemaal weggaan als hij iemand echt goed leerde kennen. Bij zijn vader en de tweeling deed hij het bijvoorbeeld al niet meer. Dat was al iets, toch? Het meisje leek blij te zijn dat ze nu wist hoe een Mudkip er uitzag. Vervolgens merkte ze iets op over een Ralts en verbaasd hield hij zijn hoofd scheef. Dat leek wel een ganse omschrijving van het team, behalve dan het feit dat hij er nog geen had, maar er wel een wilde vangen. ‘Ik heb n-nog geen R-Ralts, maar ik wil er w-wel een v-vangen,’ zei hij stotterend tegen haar. Had hij laatst iemand gesproken aan wie hij zijn ideeën over een team had voorgelegd? De laatste die hij had gesproken was Nola geweest en… wacht. Nola. Nola die zich aan het voorbereiden was om naar Hoenn te gaan. Was het… deze Nola? Het zou wel stomtoevallig zijn. Zijn hoofd werd knalrood. Hij moest het zeker weten, maar hij durfde het haar niet op de man af te vragen. Misschien kon hij subtiele hints maken. ‘Mijn naam i-is Austin,’ sprak hij. Hij durfde te wedden dat hij de naam van zijn Mudkip ook aan haar had laten weten. ‘En dit is W-Waterfall.’ Wat een domper. Als het echt Nola was, dan had ze iemand verwacht die vast heel sympathiek zou overkomen en die een stuk beter zou converseren met haar. Waarschijnlijk had ze een heel knappe jongen in haar hoofd gehad die een stuk beter was dan hij. En… wat was hij nu weer allemaal aan het denken? Dit leken precies de gedachten die hij een paar jaar geleden had, maar hij kon er niks aan doen. Hij vond het best eng om zijn ware zelf te laten zien aan iemand met wie hij het goed had kunnen vinden via de Holo Caster. ‘Mud!’ zei Mudkip waarna het meisje die vermoedelijk Nola heette blij aankeek.