Een Doduo kan niet vliegen

Met snelle passen rende ze achter het beest aan. "Adelais, Quick Attack," Al snel schoot de Eevee haar voorbij en ramde deze de renende kip omver. Nu, het was eigenlijk niet echt een kip, want kippen konden technisch gezien nog vliegen... Soort van. Ze stopte toen de Pokémon struikelde door de Quick Attack en even rolde door het gras. "Swift," beval ze Adelais. De Normal Type opende haar bek en schoot een reeks sterretjes op de Pokémon. Opeens schoot de gevederde Pokémon door de sterren heen en tilde deze zijn poten op waarna hij deze neerhaalde in het gezicht van de bruine Pokémon. Fury Attack... De Eevee sloot kort haar ogen, duidelijk in pijn. "Bite," De Eevee gromde luid en sprong op waarna ze haar tanden rond de poten van de vogel klemde. Toen deze een stap terug wilde nemen, viel deze om en krijste de tweekoppige vogel eens luid. "Double-Edge," Het was duidelijk dat ze hier niet veel tijd aan wilde verspillen. De bruine Pokémon sprong naar achter en gromde even luidkeels waarna ze op hoge snelheid op de gewonde Doduo afstormde. Omdat deze nu niet langer kon lopen werd deze volop geraakt en schoot deze naar achter, waar deze in het gras bleef liggen... Voor even maar eigenlijk. "Trump Card," De Eevee sprong naar achter, ze was in vorm, dat zag ze zo en even grijnsde de trainer. De Pokémon tilde haar kopje wat de lucht in en een paar kaartjes verschenen, die meteen op de vogel afschoten en hem hard raakten. Stof stoof op... Stilte. Toch niet, want opeens begon de vogel als een gek te krijsen en plaatste ze haar handen op haar oren. Ook Adelias zakte door haar pootjes, haar oortjes afdekkend voor het helse geluid. Dit was Uproar en het was geen leuke move. Toen ze opeens de Doduo wat wankel overeind zag komen, en toekeek hoe deze bleef schreeuwen, haalde ze kort haar handen van haar oren. Hij plaatste zijn poot op de grond, maar deze bloede, dus het was duidelijk dat hij geen snelheden zoals daarnet zou kunnen halen. Naja, ze was ook niet van plan hem te laten ontsnappen. Ze had hiervoor al de hele middag gezocht en ze wilde gewoon zo'n Pokémon, want tja... Het was gewoon zoiets dat je opeens wilde he? Het was wel jammer dat de arme vogel niet kon vliegen, arme Dodo, zat ie nu vast aan de grond. Niet echt jammer voor haar. "Adelais, Swift, daarna Trump Card," Wel meteen openden ze haar bek en sterren schoten op de bruine Pokémon af, die niks kon doen omdat het ten eerste een aanval was die altijd raakte, en omdat hij gewoon de aanval niet had zien komen. Hij wankelde wat en sloot zijn ogen, duidelijk in pijn door zijn poot. Maar dat kon Tawnee niks schelen. Tawnee wou de Dodo en dat was het eigenlijk. Ze snoof kort en keek toe hoe een paar van de kaartjes hem raakten en hoe hij weer in het gras neerplofte. "Quick Attack," De bruine Pokémon schoot op de Pokémon af en nog voor deze zijn volgende reeks van geluiden kon produceren kreeg deze een slag tegen zijn meest wakkere kop. De andere kop greep Adelais echter vast en wel meteen voerde de ander een Peck uit op haar Pokémon. Tawnee balde haar handen tot vuisten en zette een stap naar voren waarna ze haar hand de lucht in stak. Ze kon geen kant op, haar Eevee, maar ze was sterker en de Doduo was sterk verzwakt door de reeks sterke aanvallen, ze wist dat hij het vast niet lang meer zou kunnen houden. "Swift," zei ze kort. De Pokémon opende haar bek en opnieuw schoten sterren tegen de vogel aan, die meteen haar loste uit pijn en even zijn ogen sloot. "Trump Card," riep ze uit. De Eevee, die nu recht voor de Pokémon stond, schoot de kaarten recht op hem af en hij maakte verder niet echt een schijn van kans en kreeg de kaarten als rake klappen tegen zich aan. Daar bleef deze even liggen... Tot een van de koppen langzaam omhoog kwam. Wat? Hij was nog levend, hoe kon dit? "Covet," zei ze kort en krachtig. De Eevee schoot naar voren en ramde de kop met veel liefde de grond in. Maar opnieuw dacht Tawn niet aan de andere kop, die nu een Peck tegen de kleine Eevee uitvoerde en vervolgens een Growl uitvoerde. Maar veel zou dit niet uitmaken... Toch? Even sloot de bruine Pokémon haar ogen, waarna ze snel terug opende. "Double-Edge," Aan hoge snelheid schoot de Eevee naar voren en ramde ze de Doduo zo aan de kanten. Deze vloog wat omhoog, maar dan opnieuw, dat was niet door zijn doen, maar door Adelais. Want Doduo's konden niet vliegen, ze waren derpvogels die enkel konden rennen. Tawn kwam wat dichter en keek naar de vogel die ze zonet een beetje had afgemat... Nu werd het toch tijd. Ze haalde een Pokéball boven en nam een stap terug. Haar eerste gevangen POkémon... Heel diep adem, sluit je ogen en...

Toen ze haar ogen echter terug opende lag de bal recht voor haar neus. het was duidelijk dat Tawn geen kracht had in haar armen en totaal niet wist wat ze moest doen. De bal lag daar maar wat niks te doen. Even staarde ze ernaar. Daarna lachte ze even kort en nerveus, bukte ze en probeerde ze deze keer met haar ogen open te gooien naar de hoopje elende in het gras. Ze tilde haar hand op en gooide zo hard ze kan. Natuurlijk vloog de bal voorbij de vogel en lande deze een paar meter van hem vandaan. Gefrustreerd keek ze naar de Eevee, die even lachte, maar al snel de bal voor haar ging halen en deze mooi voor haar voeten plaatste. Derde keer... Goede keer. Met een oog gesloten en een hand half uitgestoken om de goede baan van haar bal te kunnen bepalen keek ze naar de vogel, waarna ze ietsje zachter gooide dan daarnet, maar toch harder dan eerst. Maar dan nog, lande deze, nog net voor de Pokémon die ze had willen vangen. Wie had ooit gedacht dat dit waarschijnlijk het moeilijkste deel was van het vangen van een Pokémon? Zij allesinds niet, het had er altijd erg makkelijk uitgezien in haar ogen... Schijn bedriegt dus echt... Hu. Dus ze wandelde dan maar naar de Pokémon toe, bukte, pakte de bal op en drukte deze tegen de Pokémon aan. Deze verdween in de bal. Daarna zuchtte ze zachtje en legde ze de bal in het gras neer waarna ze terug overeind kwam en een stap terug nam. Dit verliep wat minder cool dan dat ze zich had voorgesteld, maar wat kon ze dan eigenlijk wel doen? Ze was zo onhandig als deze vogel, die alleen poten had en niet eens kon vliegen. Naja, hij kon rennen, dat kan zij niet... Hij kon dus wel meer dan haar... 1-0 voor de Doduo.

Uiteindelijk stopte die verdomde ball met wiebelen. Ze grijnsde kort en bukte waarna ze even naar Adelais keek, die dichterbij kwam en even tevreden piepte. Kort lachte het blonde meisje waarna ze zich omdraaide en rustig verder wandelde. Ze was van plan eerst de Dodo naar het Pokémon Center te brengen en dan te kijken wat ie kon. Ondertussen kon Adelais ook wat rust krijgen en kon ze ondertussen Saiko wat trainen. De kans dat ze Lawrence zou gebruiken voor een trainingssessie was erg klein na het incident met de arm en August, dus ze zag nog hoe het verder verliep.
Toen ze de Eevee en Doduo had afgegeven aan de zuster, kwam ze weer naar buiten. Even stak ze kort haar armen in de lucht en rekte ze zich uit, waarna ze even luid gaapte en daarna kort in haar ogen wreef. Ze was een beetje moe, maar training zou wel lukken. Daarom liet ze even haar handen in haar zakken zakken en wandelde ze terug verder. Ze zou de Metang niet boven halen naast een Pokémon Center, nu ja, zoveel kwaad deed ze daar nu ook weer niet mee, maar trainen zou ze niet doen naast een center voor gewonde Pokémon. Toen ze uit het kleine stadje was, want het was echt like niet zo groot, pakte ze de Pokéball van haar Metang en gooide ze deze kort de lucht in. Al snel verscheen de metalen Pokémon voor haar neus. Ze ving de bal snel op en lachte even kort naar de blauwkleurige Pokémon, die even blij zijn handen de lucht in stak, om vervolgens zich om te draaien en het gebied af te speuren.
Het zou een simpele training zijn, gewoon, wat uittesten van haar nieuwe moves, en dat waren er best veel om eerlijk te zijn. Daarom tilde ze haar hand even kort op en wel meteen keek Saiko haar even aan, zich vast afvragend wat ze bedoelde. "Saiko," zei ze kort en krachtig. Toen spreidde ze haar benen, ze had het doelwit gevonden. Haar hand werd een vuist, waar haar wijsvinger lichtjes uitkwam. deze wees gretig naar de grote rots niet ver van hun. "Doe je sterkste aanval op die rots daar," zei ze met een grijns van oor tot oor. Wel meteen hield de Pokémon zijn armen voor zich uit, tussen de uiteinden vormde er zich een oranjekleurige bal, die al snel met een geweldige kracht werd afgevuurd op het object. Wel meteen viel Tawn haar mond open en haar ogen werden groot waarna haar arm al snel terug naast haar lichaam hield. Toen de oranje, witkleurige straal de rots raakte, werd deze gewoon omver geblazen en stoven stukjes steen in het rond waarna de straal gewoon letterlijk het deel na de rots ook nog eens aantaste. Uiteindelijk liet Saiko haar armen terug zakken en draaide ze zich om naar zijn trainer, die even staarde naar de... Uhm... Verdwenen steen? Het duurde even, maar uiteindelijk keek ze traag terug naar de blauwe Pokémon. "Hyper Beam?" zei ze een beetje van haar stuk gebracht. "Je kan HYPER BEAM?!" zei ze, haar gezicht werd een stuk vrolijker nu. De Metang liet een instemmend geluidje horen en wel meteen sprong het blonde meisje blij naar haar Pokémon toe, die haar zo van de grond viste. Ze aaide de Pokémon even kort en lachte. Ze wist het, er zat meer in die levenloos Beldum dan dat ze eerst had gedacht... dat bewees ie nu.

Na die korte training wandelde ze terug het Pokémon Center binnen. Zoals verwacht hadden ze haar Pokémon al klaar. Want toen de zuster haar gezicht herkende, haalde deze twee Pokéballs boven, die ze rustig op de balie legde. Toen Tawn ze echter wilde overnemen, stak de zuster kort haar hand naar haar op, als teken dat ze even moest wachten. "Je Doduo," zei deze. Ze knikte even kort, als teken dat de vrouw verder mocht zagen over Arceus wist wat. "Het heeft een erg uitzonderlijke afwijking, weet je dat?" Langzaam schudde ze haar hoofd, lichtjes fronsend. "Wat bedoel je daar precies mee?" zei ze snel. "Doduo's hebben bijna altijd dezelfde hersenen in hun twee koppen, waardoor ze vaak samenwerken en meestal wel... Tja, hetzelfde zijn, dus één," Ergens wist ze waar dit naartoe ging. "De jouwe is gewoon twee Pokémon in een lichaam, letterlijk," zei ze. Even fronste ze. "Is dat dan een probleem?" Vroeg ze dan uiteindelijk. Even lachte de vrouw nerveus. "Waarschijnlijk niet... Maar je zal ze anders moeten behandelen, beide... Moet je hen anders behandelen," zei ze. "het is maar een tip dat ik geef hoor," zei ze snel. Ze knikte kort en pakte de ballen op. Daarna bedankte ze de zuster kort... maar ergens... had ze meer willen weten over dit ding.

Toen ze buiten stond, staarde ze nog steeds naar de bal waar die vleugelloze vogel inzat. Na een zucht hield ze deze voor zich en liet ze de Doduo eruit. Toen deze voor haar stond was het eerste wat haar opviel het verband rond de linkerpoot, wat aangaf dat zijn poot nog niet volledig geheeld was van die sterke bite aanval van Adelais. Uiteindelijk keek de rechterkop haar aan, de linker zakte wat en durfde haar niet aan te kijken, alsof ie bang was ofzoiets. De rechter vernauwde zijn ogen kort, alsof hij haar aan het inschatten was, zijn kop kwam steeds dichter. Tawn fronste even, leunde wat naar achter omdat ie wel heel dicht kwam en voelde zich wat ongemakkelijk. Toen de vogel echter zijn bek opende ene even krijste in haar gezicht, viel ze achterover in het gras. De rechter grijnsde kort en keek haar uitdagend aan. De linker keek kort op en liet een blik van medelij zien, maar ook angst, alsof ie het niet zeker wist. Al snel kwam het meisje terug overeind, duidelijk niet geamuseerd met wat de rechter aan het doen was. "Jij," zei ze met een vinger naar hem uitgestoken. De linker reageerde hier wel op en de linkerpoot werd naar achter gezet en zijn kop zakte nog meer weg. Maar de rechter grijnsde gewoon en bracht zijn kop wat dichter naar haar hoofd toe. maar nog voor hij iets kon doen gaf ze hem een slag tegen zijn kop, waardoor de kop naar links werd geslingerd. Verrast keek de linker wat naar de rechter die opeens in zijn gezichtveld was verschenen. Al snel verscheen de kop van de bruine vogel voor haar, de rechter welliswaar. Dit was duidelijk de Pokémon die de aanvallen had uitgevoerd. De ander had gewoon Adelais vast gehouden, interessant. Toen vernauwde de trainster haar ogen en snoof ze even kort waarna ze de ball van haar Eevee pakte en deze eruit liet. Bij het zien van de kleine Pokémon, piepte de linker angstig en begon deze duidelijk te panikeren, luid kraaien en gewoon helemaal te flippen. Even keek de rechter naar zijn andere kop en fronste deze even. Toen de linker geen uitweg kon vinden, raasde zijn kop naar de grond, alsof hij net als een struisvogel zijn kop in het zand wilde steken. Maar dit was geen zand, maar harde, aangestampte grond. Dus toen de kop aan volle snelheid tegen die grond ramde, bleef deze hangen waar ze terecht was gekomen. Dit zorgde ervoor dat de rechter snoof en rolde met zijn ogen waarna hij even met een vernauwende blik naar haar en Adelais keek. "Ik noem jou Brönsted," zei ze nadat ze even over haar kin had gestreken. De Dodo bewoog gewoon niet, geen uitdrukking op zijn gezicht. "En die ander noem ik Lowry," zei ze vervolgens met een korte lach. Toen reageerde Brönsted wel. De kop fleurde wat op, alsof hij tevreden was eindelijk iets te hebben dat hem van die ander hield.