Being curious isn't always perfect~ (Floyd Duncan)

<sub>Verveeld zat Floyd in het pokémon center van Camphrier Town. In zijn handen had hij een krant vast met het laatste nieuws van Kalos. Veel interessants stond er niet in, of toch niks dat nieuw was voor de regio. Zoals het nu bijna dagelijks was kon je er wel iets in lezen over Team Rocket en hoe de status was in Lumoise City. Floyd snapte niet dat ze het er iedere dag weer moesten in zetten, want het verbeterde voor de normale mensen toch niet. De organisatie had de stad nu in zijn macht en ging dat liet snel los laten. Ach ja, mensen moesten maar opschrijven wat ze zelf wilden en dat was sensatie. Precies om die reden waren er mensen die de nieuwe regels nog steeds niet volgde zoals het hoorden, ze wilden gewoon actie en spanning in hun leven. Een domme keuzen als je het hem vroeg.
Met een korte zucht legde de jongen uiteindelijk de krant weer neer en keek hij om zich heen in de hoop dat hij de persoon zag waar hij op aan het wachten was, maar niks. Floyd was helemaal naar ginder gegaan om iets te komen ophalen, maar dan kwam er niemand. De zwart harige verwachten die dag een nieuwe aanwinst voor in zijn team, maar hij had geen flauw idee waar dat hij zich aan zou kunnen verwachten. Het enige wat hij wist was dat hij een pokémon zou krijgen maar daar hield het bij op. Toen dat hij de melding had gekregen dat iemand een pokémon had was hij benieuwd geworden en hij wilde de kans niet mislopen. Je wist namelijk maar nooit dat het een pokémon ging zijn die bruikbaar was en van enig nut kon zijn binnenin zijn team. Als dat niet het geval was kon hij de pokémon nog steeds overleveren aan Team Rocket, dan konden die zien wat ze er mee van plan waren en was het niet langer zijn probleem.
Wanneer dat de schuifdeur van het pokémon center weer eens open ging keek Floyd meteen op en hij stond recht wanneer de persoon hem benaderde. Het was een jongen begin twintig die een pokébal in zijn handen had. ‘Draag er zorg voor,’ waren de enige woorden die werden uitgesproken nadat de pokébal bij Floyd werd achtergelaten. Dat was duidelijk geweest...een paar extra woorden, wat meer uitleg, het had allemaal wel van pas gekomen maar nee. Met die vier woorden moest hij het doen. Zijn gele ogen waren even gericht op het ding in zijn handen voor hij het gebouw maar uit liep. Hij wilde zien wat zijn nieuwe aanwinst was, en het leek hem wel zo verstandig om daar niet binnen in een gebouw achter te komen. Daarom liep hij naar buiten, en eenmaal op een veilige plaatste liet hij de bal groeien om die vervolgens op te gooien. Met een klik ging de pokébal open en ontsnapte er een witte flits uit die al snel verdween en de pokémon zichtbaar maakten. Wat er ook in zat was zeker niet slecht. Het was verre van slecht.

Wat verward was de Metang om zich heen aan het kijken terwijl hij rustig in de lucht aan het zweven was. De blauw achtige pokémon wierp vervolgens een blik op Floyd die zijn pokémon in zijn handen had. ‘Het ziet ernaar uit dat wij nog een lange tijd met elkaar gaan doorbrengen,’ sprak de jongen om duidelijk te maken aan de pokémon dat hij nu bij hem hoorden, en dat hij hem niet snel weg zou doen. Met de nodige training ging het zeker een sterke pokémon worden, zeker nadat hij nog eens zou zijn geevolueerd. Als Floyd zich niet vergiste beschikte de pokémon tevens ook over een Mega Evolutie, en dat kon zeker ook van pas komen.
Lang liet hij de pokémon echter niet uit zijn bal. Wanneer dat het ding weg begon te zweven liet hij hem maar terug keren. Op een later moment zou hij de pokémon wel beter bestuderen, en hem een naam geven. Dingen die hij niet wilde overhaasten, en het leek hem ook geen goed idee om dat midden in een dorpje te doen. Daarom liet hij de Metang terug keren en stak hij de pokébal weg bij de rest van zijn pokéballen.
Voor de rest had hij die dag niet veel meer te doen. Floyd was te lui om echt nog ergens heen te gaan, en daarmee dacht hij aan een andere stad dus besloot hij om nog maar eens een bezoekje te brengen aan het kasteel achtige geval dat in de buurt te vinden was. Hij was er al eens eerder geweest en hij had het meeste al gezien, maar hij kon beter tijd daar doden dan gewoon op een kamer in een pokémon center.

Over het algemeen was het zeer rustig in het Parfum Palace. Misschien wel te rustig. Er was zo goed als niemand, waar je ook heen ging, je kwam niemand tegen. Het maakten heel het gebouw er zeker niet interessanter op, maar het zorgde er wel voor dat Floyd eindelijk eens de rust vond die hij nergens anders kreeg. Overal was het de laatste tijd namelijk zo druk.
Vanuit zijn ooghoeken kon hij uiteindelijk toch iemand zien staan. Een meisje die zat te staren naar het één of het andere schilderij. Het eerste wat de zwart harige jonge man wilde doen was gewoon verder wandelen, en ergens anders heen gaan. Het kasteel was groot genoeg om elkaar niet meer tegen te komen waardoor hij alsnog gewoon van de rust kon genieten, maar toch liep hij zwijgende op de andere persoon af. Zijn handen had hij in zijn zwarte leren jas gestoken en zonder de eerste paar momenten wat te zeggen ging hij naast de onbekende persoon staan. Zijn blik was gericht op het schilderij waar dat ze ook naar aan het kijken was. ‘Ik heb nooit begrepen wat mensen zo geweldig vinden aan kunst,’ waren de eerste woorden die hij uitsprak. Het schilderij deed hem werkelijk niks. Hij vond het niet mooi, niet speciaal en hij zou het ook niet echt willen hebben. Maar dat was gewoon zijn algemene mening over tekeningen en schilderijen.


OOC: flut postje .-. vanaf de volgende zal het vast wel beter gaan ^^</sub>