Chamber

<sub>Floyd had geen idee wat dat zijn pokémon allemaal zou doen. Als er wat ergs zou gebeuren lag het geheel in zijn handen, maar daar ging hij niet snel van wakker liggen. Hij zetten zich ondertussen gewoon neer op de grond, zijn knieën tegen zijn bovenlichaam aangedrukt en zijn armen daarop rustend. Hij luisterde aandachtig naar zijn omgeving en sloot daar ook zijn ogen voor. Hij moest wachten op een reactie van Dominique, en dat kon hij enkel doen door te luisteren. Zelf wist hij niet precies waar ze zich bevond, dus hij kon ook niet toekijken naar het eventuele schouwspel.
In ieder geval was Floyd er wel zeker van dat zijn pokémon zou terug keren als hij hem riep. Zijn Zweilous was namelijk wel goed opgevoed en luisterde wel. Al kon het misschien anders zijn nu het ding twee koppen had. Dat was nog steeds wennen, zowel voor hem als voor Waglington zelf.

OOC: Je mag gerust even zelf kiezen wat Wag doet ^-^</sub>

_{Lang duurde het niet voor een gil het gebouw vulde. Betekende die gil dat het gelukt was? ‘Wat is er?!’ riep hij maar, luid genoeg om er zeker van te zijn dat ze hem ging horen. ‘Toch zeker geen Caterpi gezien hoop ik?!’ die pokémon waren klein, belachelijk en perfect om hiervoor te gebruiken. Ergens om haar dus wat te beledigen of wat dan ook. Eigenlijk moest hij daar niet veel over zeggen. Floyd was ook geen fan van de bug type pokémon. Helemaal geen fan. Ze moesten uit zijn weg blijven, maar er was niemand die moest weten hoe hij dacht over de pokémon soort.
Op zijn gemak stond Floyd weer recht. Hij wilde wel gaan zien waar dat Dominique en Waglington waren, maar dan moest hij eerst de weg naar daar vinden. Een klein probleempje als je niet wist waar de twee uit hingen. Misschien dat hij ze wel kon vinden als hij haar stem terug kon horen.}

_{Het was niet dat Floyd zich aan het haasten was. Er ging niks speciaal gebeuren dus hij zag niet in waarom hij sneller moest wandelen. Voetstappen kon hij vaagjes horen, en voor hij het wist liep Dominique recht tegen hem aan. Hij moest één voet naar achter zetten om niet naar achter te vallen en zijn handen stak hij snel de lucht in. Geen denken aan dat hij haar verder ging aanraken dan nodig was. Al viel ze daardoor de grond op.
‘Je ziet eruit alsof je net je grootste nachtmerrie hebt gezien,’ en dat was zeker niet bedoeld als compliment, of uit teken van bezorgdheid. Over haar schouder keek hij even in de duisternis waar hij Waglington rustig zag aankomen wandelen. ‘Daar ben je Wag,’ zei Floyd tegen de twee koppige draak van hem. Eén van de twee koppen hapte al snel naar de andere, maar dat was iets dat de zwart harige ondertussen al gewoon was geworden. De koppen leken elkaar echt niet te mogen.}

_{Floyd deed geen moeiten om Dominique op te tillen wanneer ze de grond had geraakt. In tegendeel zelf, hij had nog een stap naar achter gezet om de afstand tussen hen terug te vergroten. Misschien maar goed ook, want dat grote groene monster van haar had zich er weer bij gevoegd om haar op te tillen. Dat op hetzelfde moment als Waglington naast hem ging staan. De beide koppen van de pokémon waren geïnteresseerd gericht op de groene pokémon van het meisje. Niet dat de pokémon een vorm kon onderscheiden zonder ogen.
‘Hij is inderdaad van mij, al was hij eerst van jou als ik mij niet vergis. Waglington is in mijn bezit gekomen wanneer dat we die gezellige ontmoeting hadden in die ene grot,’ zei Floyd. Hij legde één van zijn handen op de kop van het wezen. Het was ondertussen buiten al een pak warmer geworden dan een week geleden, daarom dat hij zijn handschoenen niet meer aan had. Normaal gezien had hij altijd handschoenen aan waarvan de vingertopjes ontbraken. Nu waren echter zijn volledige vingers zichtbaar en kon je het woord death zien staan dat op het onderste gedeelten van zijn vingers was getatoeëerd. ‘Het is een uitstekende pokémon, dat moet ik eerlijk toegeven.’}

_{Een luide grom kwam vandaan bij de Zweilous terwijl een andere kop een hap gebaar maakten naar de Sceptile. Het gegrom stopte niet, en Floyd wist maar al te goed dat zijn pokémon zou aanvallen als hij begon te voelen dat ze andere een te grote bedreiging vormde. ‘Zoals je wel weet is deze soort blind, en Wag heeft te gewoonten om dat gene aan te vallen dat hij zelf niet vertrouwd. Noem het maar natuurlijk instinct,’ zei hij om het gedrag van zijn pokémon te verduidelijken. Het was niet om het goed te praten, daarin mocht je hem verkeerd begrijpen. Floyd zei enkel waarom hij zo reageerden. ‘Dus als je pokémonetje daar iets doet dat hem niet aan staat zal die aanvallen,’ en dat was dan weer een waarschuwing.
In Floyd zijn ogen deed Wag niks verkeerd. Hij volgde alleen maar zijn eigen natuurlijke instinct. De Sceptile had nog geluk, normaal gezien viel de Zweilous alles aan dat bewoog. ‘Maar je het toch zeker geen schrik van deze pokémon mag ik hopen? Je hebt er zelf één in je team zitten,’ en daarbij kantelde hij zijn hoofd wat waarbij zijn gele ogen zich richten op het meisje en haar pokémon.}

_{De andere beweerde dat ze was geschrokken van een Diglett en niet van de Zweilous. ‘Maar natuurlijk,’ zei Floyd, maar aan zijn stem kon je horen dat hij er niks van geloofden. Het enige dat hij deed was het spelletje meespelen. Zijn hand haalde hij maar weer van de kop van Wag af om vervolgens die terug in zijn jaszak te steken. ‘Een Diglett is ook zo’n enge pokémon,’ de sarcasme was ergens zeer duidelijk in zijn stem te horen.
‘Om even terug te komen op je verdwenen pokémon,’ zei Floyd terwijl hij ondertussen dichterbij liep om nadien langs haar en het groene ding heen te wandelen. ‘Je hebt hem zo te zien nog niet gevonden, en aangezien je opzoek bent naar een Deino vermoed ik dat je pokémon ook nog niet is geëvolueerd. Heb ik gelijk?’ ondertussen vervolgde hij zijn rondje.}

_{Als antwoord op de vraag van het meisje haalde hij even zijn schouders op. ‘Gewoon nieuwsgierigheid,’ het was altijd handig om te weten hoe de status was van de pokémon van andere trainers. Je wist maar nooit wanneer dat het eens van pas zou kunnen komen. Aangezien hij weer voor haar stond verkleinde hij de afstand tussen hem en Dominique door enkele stappen naar voor te zetten. ‘Misschien moet je toch eens ergens anders gaan kijken dan hier,’ en met zijn hand gebaarde hij naar de ruimte om hen heen. Rustig plaatste hij nog een stap naar voor zodat er minder dan een meter afstand was tussen de twee. ‘Ik denk niet dat je hem op deze verdieping zal kunnen vinden,’ als de pokémon daar nog wel was, dan was hij verdomd goed in verstoppertje spelen.}

_{Vanuit zijn ooghoeken keek Floyd naar de groene pokémon toen dat die voorbij wandelde. De kwade blik deed hem maar vrij weinig. Snel schrik had de jongen sowieso niet, enkel de Bug type, die moesten echt uit zijn buurt blijven of hij deed ze wat. Het maakten hem dan niet uit hoe ze er vanaf zouden komen. ‘Je Bulbasaur is zo te zien wel geëvolueerd,’ zei hij met een knik gebaar naar de andere groene pokémon van het meisje. ‘Is je team toch een klein beetje minder nutteloos geworden van de vorige keren,’ Floyd was over het algemeen geen grote fan van Gras types, gewoon omdat hij het geen leuke pokémon vond. Hij voelde nooit geen klik met die soort pokémon dus enkel daarom wilde hij ze niet in zijn team. Niemand zou hem ook verplichten om er één te nemen. Waarom ook een pokémon in je team hebben die je zelf niet leuk vond?}