H-hello. [&ANNIE RHODES]

Ze glimlachte toen ze eindelijk aankwam in Petalburg City. Om eerlijk te zijn had ze nooit gedacht dat ze zover zou kunnen reizen, maar het maakte haar als maar vrolijker dat het haar allemaal gewoon was gelukt. Ze was nog nooit zolang en zover van huis geweest, maar stiekem vond ze het gewoonweg fantastisch om op haar eigen benen te staan. Dit was dus hoe die avonturier die haar geïnspireerd had om haar reis te starten het leven doorging. Ze snoof de zoute zeegeur van de stad in zich op en sloot haar ogen, een tevreden zucht verliet haar mond. Ja, dit zou vast een leukere stad zijn dan Rustboro City. Ze keek neer op haar Larvitar, die altijd aan haar zijde stond. Hij was haar beschermengel daarom was hij er altijd, hij wilde dan ook niet echt in zijn pokéball gaan als hij niet zeker wist dat Annie veilig was. Al vond Annie hem soms wat overdreven, de wereld was niet zo slecht zoals hij het inzag. In de verte bij de gym zag ze hoe een jongen aan de kant werd geduwd door een of andere gast die haastig de Petalburg Gym verliet. Ze kon nog net horen hoe hij een sorry prevelde en er vervolgens vandoor ging. Even vernauwde ze haar ogen. ”Sukkel,” sprak ze uit naar de jongen die zich uit de voeten maakte, hij leek het ook nog eens leuk te vinden dat hij die andere jongen omver had gerend. Ze liep dan ook snel op hem af. ”Gaat het?” Ze merkte op dat hij niet zelf meer was opgestaan en daar gewoon maar lag. Naast hem stond een Mudkip en een grote glimlach verscheen op het gezicht van Annie. ”Oh wat een schatje!” Zei ze, waarna ze haar hand naar de jongen uitstak. ”Hulp nodig?” Dat was echt iets voor Annie, haar hulp aanbieden. Want als het om haar ging dan stonden anderen vaak eerder op de eerste plaats dan haarzelf.

De jongen zei dat het wel oké ging, maar Annie kon aan hem zien dat hij loog. Ze was namelijk niet zo dom als het ging om mensen die aan het liegen waren, misschien naïef, maar dom niet. De jongen nam haar hand aan en het duurde geen seconde voordat hij weer op twee benen stond. Annie merkte op dat hij zich heel verlegen uitte, want hij bedankte haar terwijl hij even zenuwachtig over de achterkant van zijn hoofd wreef. Ze keek hem vriendelijk aan, er was toch niks aan haar waar hij bang voor moest zijn? Ja, ze was misschien wel wat rechtuit en zou het zeggen als iets haar niet aanstond, maar dan nog, ze was niet gemeen. Als ze iets gemeens zei, dan was dat natuurlijk nooit zo bedoeld – al konden haar woorden soms ruw aankomen. ”Geen probleem,” Zei ze, haar blik even op de Mudkip richtend die haar met sprankelende oogjes aankeek. Die had het compliment blijkbaar heel fijn gevonden. ”Aangenaam! Ik heet Annie.” Ze had haar blik weer van de Mudkip afgescheurd en keek weer naar de jongen, die zich zojuist had voorgesteld als Austin. Wat een leuke naam! De jongen stelde zijn Mudkip voor en, tegen de zin in van haar Larvitar die het toch niet helemaal leek te vertrouwen, hurkte ze en gaf ze de Mudkip een aai over zijn kop. Wat een schatje was het toch! ”Wat een sukkel van daarnet, niet waar?” Ze ging weer rechtop staan en wierp even een vlugge blik achter hem. ”Ga je deze gym uitdagen?” Zelf was ze nog niet zo ver om de Petalburg Gym uit te dagen, maar wie wist was deze jongen wel al zover! Al kon ze aan de Mudkip zien dat die niet een heel hoog level was en aangezien het een starter leek te zijn.. hmm, misschien was hij hier gewoon om de stad te bezoeken. Dat kon ook.

Een diepe frons verscheen op het gezicht van het bruinharige meisje toen de jongen niet helemaal zeker was over of hij deze gym nou ging uitdagen of niet. Waarom stond dan voor de deur, of in ieder geval, ze had hem hier recht voor de gym aangetroffen. Was hij gewoon nieuwsgierig wat daarbinnen was, of was hij écht al zover dat hij bij de vijfde gym aan was gekomen. Wie weet was hij wel een ervaren trainer, maar daar leek hij niet op. Of de Mudkip was nog maar net een jonkie die hij als nieuwe aanwinst van zijn team had gekocht, dat kon natuurlijk ook. Maar ze zagen er zo close uit.. nee, dit moest een starter zijn. Al snel werden haar vragen beantwoord, hij dacht blijkbaar dat dit de eerste gym was. Ze keek hem recht aan en de frons verdween van haar gezicht. ”Oh,” hij wist dus helemaal niks af van welke gym dit moest zijn. ”Nee hoor, dit is de vijfde gym.” Ze glimlachte hem liefjes toe, zijn neus even op de feiten drukkend. ”De eerste gym ligt in Rustboro City, dat ligt naast Petalburg City.” Ja, ze had haar kennis goed op een rijtje. En dat terwijl ze geen trainer was maar een breeder, had ze de kaart goed in haar hoofd geprent. Ze wilde natuurlijk niet verdwalen in Hoenn.

Na haar woorden, die volgens haar niet eens zo hard bedoeld waren, leek de jongen helemaal dicht te slaan. Zijn postuur veranderde en zijn houding en het ergste nog was dat hij duizenden kleuren rood leek te vertonen op zijn gezicht, Annie gokte dat het van schaamte kwam. Ze beet zachtjes op haar lip en keek haar met een zorgelijke blik aan. Vanwaar die schaamte? Het kon gebeuren, toch? Ze keek even naar de Mudkip, maar die leek alleen aandacht te hebben voor zijn trainer en haar signaal niet te merken. De jongen keek na een tijdje weer op, waarna het stamelen begon. Hij stotterde dat het stom van hem was, dat hij dacht dat dit de gym was waar hij moest zijn en dat hij nog nooit verder dan Oldale Town was geweest. Medelijden had ze niet voor de jongen, ze bedacht zich dat hij eens uit zijn verlegenheid moest kruipen. ”Hey,” begon ze zacht, hem diep aankijkend. ”Het geeft niets, dat kan iedereen gebeuren.” Het was de waarheid en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht. ”Maar, kom op! Ga een recht op staan en wees wat zekerder over jezelf. Je bent vast een super goede trainer en je kan dit best! Kijk eens naar je Mudkip, die ziet er gezond en sterk uit en dat komt niet alleen door hem, maar ook door zo’n trainer als jij.” Dat was de waarheid, hard maar waar. ”Je moet het maar zo zien, je moet een goed voorbeeld wezen voor hun.” Ze wees even naar de Mudkip, zijn pokémon. Hij moest een sterke trainer zijn, dan zou zijn Mudkip ook sterker zijn.

Annie zag in hoe moeilijk hij het hiermee had en terwijl hij sprak keek ze rustig toe en knikte ze zo eens in de zoveel tijd nadat hij zijn zin had afgemaakt. Hij had gelijk dat het moeilijk was, maar kleine beetjes hielpen. Zelfs al was het alleen maar even het ’s morgens in de spiegel zeggen dat je knap bent, dat je een leuk mens bent of wat dan ook – het hielp. Misschien zou je het niet meteen voelen, maar zodra die knop eenmaal is omgeslagen, kun je veel beter en fijner over jezelf denken. Ze glimlachte toen hij zei dat hij in gevechten anders was dan in gesprekken. Hij had duidelijk moeite ermee om haar aan te kijken. ”Dat is maar goed ook, want een twijfelende jongen tijdens een gevecht..” Zei schudde even lachend met haar hoofd, om het gesprek wat soepeler te maken. ”Wat dacht je ervan als we een gevecht samen zouden doen?” Ze had het idee al een tijdje in haar hoofd om wat te oefenen met een ander en dit leek haar de mooiste kans. Dan kon hij haar ook eens laten zien hoe hij was tijdens een gevecht!

De trainer kwam echter weer in haar op toen de jongeman zei dat ze het gevecht dan maar gingen doen. Ze glimlachte even en knikte, waarna ze een pokéball tevoorschijn haalde. ”Denk maar niet dat ik het je makkelijk ga maken, though.” De Pokéball vergrootte zich en na enkele passen achteruit gezet te hebben, zodat de pokémon genoeg plek hadden om de strijd aan te gaan, liet ze haar pokémon eruit komen. Lei zette een paar passen achteruit en keek toe. ”Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik mijn Turtwig gebruik? Hij moet ook wat oefenen.” De Turtwig was ondertussen tevoorschijn gekomen en keek even verbaasd om, maar bij het zien van haar trainer en de pokémon die voor haar stond leek ze al snel te snappen wat er aan de hand was. Een pokémon gevecht! Dit was de beste keuze, dan kon ze met Radioactive wat oefenen en wat trainen en daarnaast.. Lei zou vast te sterk zijn voor de Mudkip. ”Goed.” Antwoorde ze, toen hij zei dat zij mocht beginnen. ”Doe Razor Leaf!” Helaas was dit een van de enige aanvallen die Radioactive kende en daarnaast ook een van de sterkste. Ze kon hem natuurlijk niet de hele tijd gebeuren, want dan werd het gevecht ook weer wat saai. Vlijmscherpe bladeren schoten in de richting van de Mudkip en gespannen keek ze toe of deze raak zouden zijn.

Ze kon de nerveuze blik in zijn ogen opmerken, hij leek het door te hebben dat haar Turtwig hier in het voordeel was, maar besloot dat achterwege te laten en Annie kon aan hem zien dat zijn houding ondertussen leek te veranderen. Van een verlegen jongen werd hij een strijdlustige jongen en ze glimlachte even, dit was precies wat hij gezegd had, hij vergat zijn omgeving en concentreerde zich op het gevecht. Perfect. Het meisje besloot zich ook maar goed te concentreren, dit zou namelijk een goede oefening zijn voor haar Turtwig. Hij moest nog veel leren namelijk. De Razor Leaf werd voor een deel ontweken en ze moest toegeven dat Mudkip nog best snel was, maar uiteindelijk was hij voor één van de bladeren niet snel genoeg en werd hij daardoor geraakt. Ze knikte tevreden, dat was misschien wel niet helemaal raak, maar haar Turtwig had wel íets geraakt en dat was al een vooruitgang. Hij moest nog een beetje leren te mikken en het leek erop dat Radioactive een goede leerling was. De jongen beviel zijn Mudkip wat te doen en ze beet even zachtjes op de onderkant van haar lip. ”Ontwijk!” Zei ze snel, maar de Turtwig was te langzaam voor de mudsport die op hem afgeschoten werd, waardoor hij modder in zijn ogen kreeg. ”Ga naar rechts!” De Turtwig reageerde hier te langzaam op, proberend de modder uit zijn ogen te krijgen, waardoor de tackle effectief leek te zijn. Ze slaakte een diepe zucht en bedacht zich dat ze ook de aanval Withdraw had kunnen gebruiken, dan was hij tenminste niet zo hard geraakt. Eén oog leek weer open te gaan en nu de turtwig voor een deel kon kijken, moest ze toeslaan voordat de jongen dat deed. ”Tackle!” De Turtwig rende met volle vaart op de Mudkip weg, maar omdat Annie door had dat de Mudkip misschien wat sneller was dan haar Turtwig, moest ze het anders doen en daarom wijzigde ze haar plannen ook toen deze dichterbij was. ”Nu, absorb!” In plaats van dat hij de Mudkip een tackle toediende, verbond zich een soort groene energie tussen de twee, die zoveel mogelijk energie uit de mudkip probeerde te zuigen en aan haar Turtwig zou geven.