H-hello. [&ANNIE RHODES]

Haar aanval was succesvol gebleken toen zowel Austin als zijn pokémon verbaasd opkeken van de plotselingen Absorb die op de Mudkip werd afgevuurd. Door de verbazing had haar Turtwig genoeg tijd om redelijk wat energie uit de Mudkip te halen, want zowel trainer als pokémon keken even met grote ogen toe wat er gebeurd was, waarna Austin zijn mudkip beviel om daar weg te komen. Annie stond daar zelfverzekerd, met een glimlachje op haar gezicht toen haar aanval succesvol was gebleken. Ook Turtwig leek er blij mee te zijn. Al snel werd er een weeraanval op haar gericht, de Mudkip kwam op haar Turtwig afgerend om een Tackle te doen en Annie stond klaar om hem te bevelen te ontwijken. Maar nog voordat ze dat kon doen moest de Mudkip van richting veranderen en in plaats van dat de turtwig van rechts werd geraakt met een tackle, werd hij van links geraakt met een Water Gun. Er was geen ontwijken meer aan en de aanval was recht in de roos, waardoor de Turtwig de gekregen energie misschien weer verloor, al gaf Annie het niet op. Hij was immers in het voordeel, zij konden dit samen aan. De Water Gun was nog maar net weg, of Annie had alweer een weeraanval bedacht. Nu de Mudkip zo dichtbij was, was het mikken veel makkelijker voor de Turtwig namelijk. ”Razor Leaf, nu!” De Turtwig begreep haar woorden meteen en terwijl de mudkip maximaal een meter van hem verwijderd was, misschien wel veel minder, schoot hij de Razor Leaf op de Mudkip af. Scherpe bladeren schoten door de lucht heen en Annie hoopte dat door de korte afstand en de snelle reactie van haar Turtwig, de Razor Leaf net zo’n doeltreffer zou zijn als de Water Gun die net op hen was afgevuurd.

Een lichte glimlach gleed om Austin’s lippen toen hij zag dat hij de Pokémon geraakt had, hoewel hij het diep vanbinnen wel een beetje zielig vond voor de Turtwig. Het was niet zijn bedoeling om een andere Pokémon pijn te doen met zijn aanvallen, maar het moest niet anders. Als Pokémon-gevechten gewonnen konden worden door naar elkaar te staren, was het ook niet interessant geweest. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen toen hij Annie’s aanval hoorde en geschrokken keek hij naar Waterfall. ‘Ontwijk!’ riep hij zijn Mudkip toe, maar het haalde niet veel uit. Waterfall deed wel zijn best om weg te komen, maar was niet snel genoeg. Diverse messcherpe bladeren raakten de arme blauwe Pokémon en zorgden ervoor dat hij zijn evenwicht verloor. Austin zag dat Waterfall flink wat schade had opgelopen van die aanval en schudde zijn hoofd. Zo was het wel genoeg. Hij zag dat Waterfall moeite deed om overeind te komen en naar de Turtwig keek. Zijn ogen stonden strijdlustig, maar Austin zag dat de Pokémon nauwelijks nog echt op zijn pootjes kon staan. ‘Stop!’ riep hij de blauwe Pokémon toe. Waterfall draaide zich om en keek teleurgesteld naar zijn trainer, maar Austin liep naar de Pokémon toe en tilde deze op in zijn armen. ‘Je hebt het prima gedaan, maar hij is gewoon te sterk voor je en te veel in het voordeel,’ sprak hij de Pokémon zachtjes toe om het hem uit te kunnen leggen. Waterfall keek hem sip aan, maar gaf uiteindelijk toe door te knikken. Austin draaide zijn hoofd naar Annie toe. ‘Je hebt gewonnen,’ zei hij. ‘Waterfall heeft al pijn genoeg geleden.’ Soms was het gewoon beter om een halt te roepen tot het gevecht. Ze waren hun avontuur nog maar net begonnen en het zou echt gemeen van hem zijn als hij zijn Mudkip al het werk liet doen en hem nu al tot het uiterste dwong. De Mudkip keek Austin zwakjes aan en liet zijn kopje rustten tegen Austin’s borstkas. Austin keek naar Annie. ‘Het was een leuk gevecht,’ zei hij. Er kwamen slechts lichte blosjes op zijn wangen, maar het was niet meer zo erg als voor het gevecht. Dat kon ook nog komen omdat hij die adrenaline nog steeds door zijn aderen voelde gonzen. ‘Zullen we nu even naar het Pokémon Center gaan?’

Haar aanval was raak en ze kon niet veel anders doen dan trots glimlachen. Oh, ze was zo trots op haar pokémon! Hij had eindelijk leren mikken en het was hem eindelijk goed gelukt, hij was nog een best sterke pokémon en Annie kon stiekem wel zeggen dat ze haar gedachte had veranderd over Turtwigs. Ze hadden altijd zo sloom en saai voor haar geleken, maar deze Turtwig paste gewoonweg perfect bij haar. Hij was zo vrolijk en lief, echt een gentleman als het om haar ging en zo open als het maar kon. Echter vond ze het wel zielig voor de Mudkip. Hij was immers in het tegendeel en had moeite met opstaan, maar wilde toch enigszins nog doorgaan met het gevecht. Austin riep een halt aan het gevecht en ze wierp even een korte blik op haar Turtwig of die niet gewoon doorging en nog een aanval afvuurde, maar hij leek het te begrijpen en draaide zich om bij het woord ‘gewonnen’. Ze hadden gewonnen! Ze glimlachte en gaf haar Turtwig even een korte aai over zijn hoofd. ”Goed gedaan, Radio.” Fluisterde ze zachtjes tegen hem, waarna ze na een paar passen bij Austin weer was aangekomen en een aai gaf over het kopje van de Mudkip. ”Waterfall zou zo’n vuur type snel verslaan, ik heb helaas geen pokémon in mijn bezit die ongeveer gelijk was aan hem. Mijn Larvitar is nu level 30 dus dat leek me al helemaal niet zo eerlijk.” Verklaarde ze, om even duidelijk te maken waarom ze geswitcht had, niet zodat hij boos op haar was. ”Goed, dan kan ik mijn pokémon ook even wat laten opfrissen.” Ze haalde haar pokéball weer tevoorschijn en haalde Radioactive weer terug, haar Larvitar bleef echter aan haar zijde. Hij stond namelijk altijd naast haar, maar ze wist nog niet zo hoe Radioactive zou reageren nu hij zijn aandacht kon richten aan de stad zelf. Ze had geen zin om achter hem aan te gaan of opgehouden te worden door een Turtwig die even met een andere pokémon wilde spelen.

Het was ergens wel jammer dat het gevecht voorbij was, maar hij wist dat Waterfall zichzelf helemaal zou hebben gegeven als hij hem niet teruggeroepen had en dan had de Pokémon misschien heel lang in het Pokémon Center moeten blijven liggen voor hij er weer helemaal bovenop zou zijn. Bovendien zou de Pokémon zijn trots dan ook nog eens vreselijk gekrenkt zijn omdat hij het toch zo ver had laten komen en dat hij die Turtwig dan nog steeds niet verslagen zou hebben. Austin was niet van plan om zich voor elk gevecht waar ze in het nadeel waren terug te trekken, maar hij wilde ook niet dat Waterfall te veel van zichzelf zou geven. Goed was goed en zijn Pokémon had het echt prima gedaan. Hij knikte begrijpend op de woorden van Annie. Hij merkte dat ze best wel veel rekening met hem hield en dat was iets wat hem op zijn gemak stelde. Hij waardeerde haar er ook enorm voor. Ze was een aardig persoon om mee te praten. De Mudkip had zijn ogen gesloten en het leek erop dat de Pokémon dadelijk in slaap zou vallen. Hij was dan ook nog vrij jong en na zo’n inspanning had hij gewoon eerder rust nodig dan een andere Pokémon. Bovendien waren Austin en Waterfall hun reis nog maar net begonnen en had Austin nog niet veel getraind met de Pokémon omdat hij eerst zijn omgeving beter moest leren kennen. Hij klemde Waterfall iets dichter tegen zich aan, knikte begrijpend naar Annie en ging haar toen voor naar het Pokémon Center. Deze bevond zich op een korte loopafstand van hun en het duurde dan ook niet lang voordat ze er waren. Austin gaf zijn gewonde Mudkip aan de vrouw achter de balie af. Deze keek naar de Mudkip en zei tegen Austin dat hij even moest wachten, dus ging de jongen op één van de zachte stoelen in het Pokémon Center zitten en wachtte tot Annie ook klaar was met haar Pokémon te brengen naar de vrouw achter de balie. ‘Wat vind jij eigenlijk het leukste aan r-reizen?’ Zijn zin liep goed totdat hij zijn ogen weer op haar gezicht liet rusten. Dat was nog altijd iets wat moeilijk voor hem was. ‘En mis je je h-huis soms?’