The one that runs away [olga]

’S-Seviper!’ Het gesis van de Pokémon was oorverdovend en van een afschuw getrokken gezicht trok Acuzio zijn kop van het afschuwelijke Pokémon weg. Het schepsel leek op een gemuteerde Arbok in zijn ogen met een soort gouden pantser op diens rug en grotere giftanden, vergezeld met sterkere kaken dan die van een Arbok. Nooit maar dan ook nooit hield de Skarmory van slangachtige Pokémon, gezien een van hun lievelingseten de eieren van Flying type Pokémon waren en zijn soort was geen uitzondering. Hij had geluk dat hij in vergelijking met de meeste Flying types een ijzeren pantser had en een betere type combinatie. De aanvallen van de op een Poison type lijkende Pokémon zouden amper effectief zijn en dat was zeer belangrijk in de situatie waarin hij zich bevond. Zijn metgezellen, Kraker en Jayce wist hij kwijt te raken in het dichtbegroeide bos die de naam “Petalburg Woods” droeg. Op weg naar de eerste gym werden ze getroffen door een flinke tropische regenbui die kort duurde, maar qua intensiteit eentje bedroeg van uren. En nou was hij recht tegenover een hongerige Seviper beland tussen de dichtbegroeide bomen. Dit was verre van comfortabel en het luchtruim was geen optie met de boel takken die hem ervan weerhielden. Met een smalende grijns opende de Pokémon haar kaken en haalde uit door zichzelf richting hem te lanceren. Behendig sprong de Skarmory opzij, waardoor de Seviper in tegenstelling tot de Arbok niet op tijd zijn koers kon veranderen en regelrecht in een struik belandde. Nu moest hij eerst weg zien te komen. Acuzie stak zijn vleugels uit en vuurde zijn Swift uit op de takken boven hem. Enkel een paar braken bij de geringste aanraking van de aanval, maar vooral de laagste takken waren dikker en kostte meer moeite om te breken. De Pokémon had geagiteerd haar hoofd geschud en haalde uit met diens paars gloeiende staart. De aanval kwam te snel aan om deze zomaar te ontwijken, dus hield hij deze tegen met zijn vlijmscherpe snavel, waarmee hij de aanval blokkeerde. Dit was echter een schijnbeweging en de Pokémon wierp haar gespierde lange lijf op hem, waardoor hij tegen d grond werd geduwd en de rest van de Pokémon’s lijf langzaam om zijn lijf vestigde. De kracht van de Pokémon kneep zijn luchtpijp af en naar adem happend en licht spartelend probeerde hij tegen te vechten. Het had geen nut. Het haalde helemaal niets uit en hopend dat dit niet zijn einde zou zijn, lag hij stil. ‘Medusa?! Wat doe je nou?’ Een mager uitziende gebruinde man schoof de struik achter de Pokémon opzij en keerde de betrapte Pokémon terug in zijn Pokéball. ‘Tsjonge, ik had hem enke een middagje geen eten gegeven en… Wat doet een Skarmo-‘ Argwanend trok Acuzio zich terug, totdat hij ver achter de man een pad zag waar twee figuren rondliepen. Blauwe figuren. Dát moesten ze zijn! Zo snel als hij kon stormde hij uit alle macht de man opzij en vloog korte afstanden door het bos om bij het pad aan te komen. Regelmatig moest hij pauzeren om op adem te komen, wegens de benarde situatie. Hij had dood kunnen zijn als die Trainer niet dat krengel van een Pokémon had opgehaald.

Tot zijn opluchting zag hij dat de blauwe schimmen daadwerkelijk Jayce en Kraker waren. Alleen was er natuurlijk voor de zoveelste keer wat aan de hand. Kraker keek loerend naar een Bug type achtige Pokémon die over de grond kroop. Jayce zat eveneens loerend te kijken, maar ditmaal met zijn kladblok bij de hand en druk schetsend om de Pokémon zo realistisch mogelijk op papier te krijgen. Met een vermoeide zucht vestigde hij zich naast de twee en zag toen links van hem twee van zulke schepsels toevallig evolueren in twee kokon-achtige Pokémon die hij vaker in het bos gespot had. Alarmerend porde hij tijdens de evolutie Jayce. Vol verbazing nam hij de evolutie waar en maakte aandachtig een aantekening onderaan zijn tekening met een ruwe, maar duidelijke schets van de twee kokonnen. Het was fascinerend dat ze twee evoluties hadden dan een, zoals een Eevee meerdere had. En de Totodile hield zich nog bezig met het porren van de Pokémon die hem vervolgens onderspoot met kleverige draden. Jayce keek hiervan ook op, gezien hij de aanval herkende als String Shot, een van de typerende aanvallen van Bug type Pokémon. Deze verwerkte hij ook in zijn kladblok, voordat hij zijn rug rechtte en voldaan deze weglegde in zijn rugtas. Het was tijd om verder te trekken. De twee Pokémon volgden hem, maar terwijl ze het pad vervolgde wiep hij een bezorgde blik op de Skarmory die ondanks milde verwondingen er nog goed uit zag. Acuzio reageerde op de bezorgdheid met een instemmend geluid dat alles goed ging. Het was vooral de bijna doodervaring. Hoewel Jayce het niet goed kon laten zien was hij degelijk zwaar bezorgd geweest om de Skarmory. Zijn meestal kalme uitstraling was nog aanwezig, maar zijn hart klopte sneller en zijn handen trilde lichtjes en de Skarmory en de Totodile zagen dat maar al te goed. Het duurde een paar minuten, voordat het besef tot Jayce doorkwam dat ze de verkeerde kant opliepen. Ze liepen richting Petalburg City in plaats van de stad waar de gym zich bevond. “Oeps.” Wist hij enkel uit te kramen, waarop Acuzio een teleurgestelde zucht sloeg en Kraker hem enkel met een nors gezicht aan keek. Ze wilden graag de gym uitdagen en dat zo snel zo mogelijk.

Gelukkig werd de nogal beroerde moment verstoord door een meisje van ongeveer zijn leeftijd die achter een blauwe Pokémon aanrende en op de voet werd gevolgd dooreen roze, kat-achtige Pokémon met een borstel als staart. Voor de blauwe Pokémon kroop dezelfde Pokémon die ze eerder gezien hadden. Deze kroop de boom in en werd gevolgd door de blauwe Pokémon. Het meisje was nogal geagiteerd door het gedrag van de blauwe Pokémon die ze zonet “Lucky” genoemd had. Haar houding vroeg duidelijk om hulp om de blauwe Pokémon met de verassende ster op zijn staart van de boom af te halen. Bedenkelijk keek Jayce naar de blauwe Pokémon en de Bug type Pokémon. Voorzichtig groette hij het meisje met een handgebaar als ze hem niet aan horen lopen en gebaarde richting haar Pokémon. Wat was handig om de blauwe Pokémon op de grond te krijgen? “Acuzio, breng Lucky naar haar.” De Skarmory had een vaag naar voorgevoel, maar vloog richting de boom, waarop de Bug type Pokémon direct van de boom afgleed en angstig terugtrok in de struiken. Zonder al te intimiderend over te komen landde de Skarmory eerst naast de Shinx en legde kort uit dat hij geen kwaad in de zin had, voordat hij probeerde de Pokémon vast te grijpen en naar de Trainer bracht. Kraker zat in de tussentijd opgewonden de boom in te kijken waar meerdere exemplaren van de Bug type Pokémon zaten en begon enthousiast Water Gun’s op ze af te sturen. Enkele van hen vielen regelrecht naar beneden, waarna de Totodile direct naar ze uithaalde, maar de vlinder en nachtvlinder-achtige Pokémon die toen verschenen waren minder kwetsbaar en vuurde een Gust en een Poison Powder op de Pokémon af. De poeder werd aangesterkt door de mini-tornado, maar op tijd remde Acuzio deze af met een Sand Attack. De twee Pokémon zagen ook tijdelijk niets en dat was dus het teken om te rennen. “Ren!” zei hij kalm, waarop hij sprintte met zijn Pokémon achter zich aan, regelrecht richting Petalburg City.

Twee Bug type Pokémon vlogen als een razende achter de twee aan en in zijn ooghoek had Jayce het meisje zien vallen op de grond, vlak nadat ze de Shinx had weten te vangen. Het was een opluchting dat zij en haar Pokémon niets mankeerde, maar indien ze niet zouden vluchten kon dat gemakkelijk veranderen. Al probeerde hij dat met al zijn macht te voorkomen. Gelukkig hoorde hij spoedig het getik van haar schoenen tegen de grond. Ze rende pal achter hem, gelukkig maar, want als ze nog lag… Nee, niet aan denken. Verderop zag hij het stadje zichtbaar worden tussen de dichtbegroeide bomen en diens fel verlichten Pokémon Center. Naarmate ze de plek naderde merkte hij de hoeveelheid bewoners op die vredig tussen de woningen rondliepen en de faciliteiten verlieten. Ze hadden elk amper door dat een jongen in een historische kledij en een meisje en hun Pokémon regelrecht op hen afkwamen met als klap op de vuurpijl twee woeste Pokémon achter hen aan. Hij wilde alles behalve dan de Pokémon ook hun woede te laten uiten op de burgers, waardoor ze gewond zouden kunnen raken. Hij moest iets verzinnen om ze volledig afgeleid te krijgen. Oké, waar hielden Bug types van? Vruchten, honing en lekker zittende takken. Het hielp hem amper, gezien geur iets was waarop ze amper lette, wanneer ze blind waren van woede. Eveneens leek excuseren, zoals de keer met de Gyarados ook geen optie. Ze uitschakelen kon hij ook niet toe laten. Jayce stond voor een dilemma, maar kon niet veel te lang de tegenaanval uitstellen. Het moest nu gebeuren!

Plotseling boordde hij zijn schoenen in het zand, draaide zich om en gebaarde naar het meisje dat ze door moest rennen. Zoals verwacht naderde de Pokémon die ditmaal beide een Gust afvuurde die samensmolt tot een sterkere tornado. Achter de aanval verdwenen de twee wat hem zorgen baarde. Ze waren goed op elkaar afgestemd door hun strategie. Zijn Skarmory zou de tornado aan kunnen en- Wacht! Hij had een beter plan dan dat! “Kraker, Water Gun!” De Totodile schoot een waterstraal richting de tornado die spoedig meer op een miniatuur verse van een waterhoos begon te lijken. “Acuzio, wapper!” De Skarmory sloeg trots met zijn metalen vleugels en de bevochtige trnado schoot recht naar voren. Er was een klap te horen boven het geruis van de “waterhoos” Eén klap. Geen twee. Dit betekende dat zijn aanval enkel-“Dust!” Plotseling grepen enkele pootjes hem van achteren en hesen hem enkele centimeters boven de grond. Niet-begrijpend keek hij suf naar voren waar hij zag dat de aanval van zonet enkel diens vleugels nat gemaakt had met als gevolg dat ze minder snel vloog. Dat was echter alles, meer schade was er niet aan gericht. En nou was hij de pineut. Acuzio zag het allemaal gebeuren en vloog regelrecht naar de nachtvlinder-achtige Pokémon en pekte fel tegen hem, maar deze liet de jongen niet los en wierp ter verdediging een poeder op de Skarmory. Geschrokken deinsde Acuzio zich terug toen hij plotseling geen gevoel in zijn vleugels meer had. W-Was dit een Stun Spore? In de tussentijd had Kraker moeite om de iets vertraagde vlinder van zich af te slaan met zijn scherpe klauwen en bek. Deze schoot behendig de lucht weer in en klapte vele malen haar vleugels in de hoop deze sneller droog te krijgen. Kraker kon niets anders doen dan deze weer na te spuiten. Pas toen de Pokémon te dichtbij kwam had hij haar vleugels vast gegrepen en deze van zich af geworpen, zodat er wat afstand tussen de twee zou komen. Ook was hij niet zo dom om te denken dat Jayce dit goed zou keuren. De jongen wilde geen Pokémon pijnigen die geagiteerd was geworden door zijn of een van zijn Pokémon’s gedrag. Bij Acuzio verliep het moeizaam en landde hij met een boel tegenzin op de grond. Als hij zijn vleugels zou gebruiken zou het niet goed komen. Met tegenzin keek hij de kant uit waar het meisje was gerend en liet een luide, scherpe klank horen in de hoop dat ze om keek en besefte dat haar hulp nodig was. Er was voor de rest niet iemand dichtbij hen die ter hulp kon schieten en ook Pokémon bij zich had.

Leve het meisje. Ze hoorde zijn hulproep en kwam direct terug. Graag had hij liever haar buiten gehouden van de strijd. Het was beter dat ze in veiligheid verkeerde, maar dit was een situatie die om een verandering vroeg. Nou zou hij moeten worden gered, omdat zelfs zijn eigen Pokémon daar niet in staat waren. Ergens verraste hem ook dat iemand anders dan zijn vader een poging zou doen om hem te redden. Terwijl hij tegenstribbelde had hij het meisje aan zien rennen met haar Pokémon bij zich. Al spoedig plaatste ze de twee op haar schouder, die daar net klein genoeg van waren en begon uit volle macht aan zijn been te trekken in een poging hem op de grond te krijgen. Jayce stribbelde amper tegen, gezien het de situatie enkel moeilijker zou maken. Zijn voet kwam geleidelijker dichter bij de grond, maar niet genoeg om de grond te raken en zich los te trekken van de Pokémon. Acuzio zag inmiddels toe dat het nog niet naar wens ging en liep met een bezorgd geluidje op hen af. Het scheelde weinig of hij had ook het meisje geholpen met het trekken. Het was echter onnodig gebleken op het moment dat hij zijn kop naar de been stak. Het meisje had al iets ander bedacht, en liet haar twee Pokémon een Tackle uitvoeren tegen de vleugels van de nachtvlinderachtige Pokémon. De aanval waren amper effectief, maar genoeg om de Pokémon zijn evenwicht te laten verliezen. Zodoende liet de Pokémon met een zachte kreun met een wormvormige poot Jayce al los en spoedig vervolgde de tweede die het gewicht niet meer kon verdragen. Direct zakte hij door de knieën, zodat hij niet pijnlijk op de grond terecht zou komen. Met een zacht plofje kwam hij op de grond terecht met een chagrijnige Pokémon in de lucht. Direct schoot de Skarmory voor hem toen de vijandige Pokémon een mini-tornado afvuurde uit frustratie. Met moeite sprong de Skarmory recht de tornado in en wapperde moeizaam met zijn vleugels om de snel draaiende luchtstroom te stoppen.

Dat lukte. De tornado zwakte af en verdween. Nog fijner was dat Jayce heelhuids was en hem een dankbare knik gaf, voordat Jayce hetzelfde deed bij het meisje en haar twee Pokémon. Maar nou was de situatie nog steeds niet veel beter; de vlinderachtige Pokémon en de ander vlogen nog geagiteerd rond. Enkel Kraker haalde nog enige schade uit met zijn aanvallen op de vlinderachtige Pokémon. Deze was namelijk aardig verzwakt en klapte zwak met haar vleugels, terwijl de Totodile meerdere Water Gun’s afvuurde. Het water begon steeds meer effect te hebben op de Pokémon die wanhopig het luchtruim op zocht en uiteindelijk zich liet vallen op een hoge tak in een boom, uitgeput van de strijd. Kraker was echter ook uitgeput en ademde zwaar, waarop zijn blik op de andere Pokémon werd gericht. “We moeten iets verzinnen…” mompelde Jayce. Iets om ook deze Pokémon tegen te houden. Wacht! Het andere Pokémon was waarschijnlijk zijn metgezel, dus als ze hem tegenover zijn partner laten vliegen en hem in het nauw zouden drijven moest hij wel vluchten om zichzelf en zijn partner te beschermen. Een ruwe, pijnlijke methode die misschien zelfs mee kracht uit de Pokémon zou laten komen, maar gezien de sterke band zou deze waarschijnlijk dan vluchten. “Kraker begeleidt de Pokémon met Water Gun naar de ander!” Hierna richtte hij zich op het meisje, “Wij moeten de vlinder Pokémon omsingelen vanuit een kant.” Met dat idee vuurde Kraker diverse waterstralen richting de nog vliegende Pokémon die koppig de aanvallen ontweek, maar wel langzamerhand dichter bij zijn partner kwam. Dat was het teken dat hun ook in beweging moesten komen. Jayce wist echter dat Acuzio dat niet bepaald kon in zijn staat en hem dragen was moeilijk met zijn 50,5 kg, dus greep hij zijn staart en sleurde hem over de grond achter zich aan. De Skarmory wist niet wat hem overkwam, maar tegen spartelen zou niet werken. Dat stond vast. Jayce had wel moeite met het nogal zware gewicht van de Pokémon, hij was immers niet de fitste jongen, maar hij had zwaardere dingen moeten dragen. Vooral eens bij een gymnastiek les op de middelbare school toen ze een fitness ruimte bezochten en daarin een bepaalde schema vol oefeningen moesten volgen.

“Jan, jij gaat met Dirk!” Riep de gymnastiek docent om die de klas in tweetallen verdeelde om gezamenlijk de oefeningen te doen. Zodoende ging hij het lijstje met de namen af, totdat ook Jayce aan de beurt kwam. Hij wist wel beter en droeg enkel bij de gymnastiek lessen zijn masker en te warme kledij niet. En enkel zijn klasgenoten zagen hem in de vrij alledaagse kleren: een witte shirt met korte mouwen en een korte, donkerblauwe sportbroek en zwart met donkerblauwe strepen gehulde gymschoenen van het merk “Liepard”. “Ga jij maar met… Karel.” Leuk. Deze “Karel” was de grootste pestkop in de klas die altijd kattenkwaad bij hem uit haalde door zijn masker te breken, zijn kleren te verstoppen na gymnastiek of ander ongein. En nou zat hij met hem opgescheept. Enkel Karel dacht er anders over en stapte al amuserend op hem af en gaf hem een schouderklop. “Hé, partner!” Jayce behield zijn kalmte, maar het was moeilijk met de duivelse intenties die hij achter zijn smalende grijns droeg. Zodoende werd zoals verwacht de les een hel voor hem; telkens paste Karel de apparaten zodanig aan dat hij het moeilijk kreeg of pestte hem door fysiek hem te pijnigen, tijdens de oefeningen. Wanneer Karel aan de beurt was deed Jayce maar niets, want wraak was het laatste wat hij wilde verrichten. Hij nam het passiever aan.

De les was inmiddels bijna voorbij en zijn lijf deed veel zeer, grotendeels door de pestkop dan de oefeningen. En nou moesten ze gewichten optillen. Vol tegenzin greep hij twee gewichten van 2 kilogram vast en trok hij ze naar boven en telde elke keer, wetend dat elk getal hem dichter bracht tot de aangewezen hoeveelheid en zo ook het wisselen van beurten. “Je kan heus meer dragen.” Opperde Karel met een speelse grijns en greep ruw de gewichten uit zijn handen en overhandigde gewichten van 10 kg. Jayce snoof en hervatte de oefening, maar voelde dat zijn armspieren het niet lang volhielden. Bij de laatste maal, had hij de gewichten op de grond laten vallen en beende naar een stoel om daar uitgeput te zitten met zijn armen langs zijn lijf. Toen pas klonk het verontwaardigende en gillend geluid van Karel. Geschrokken keek Jayce naar de jongen en zag dat zijn gewichten direct op zijn voeten waren beland, wat knap was, maar dat kwam waarschijnlijk doordat hij achter hem gekropen was om hem te pijnigen. Nou had Karel echter pijn, maar hij voelde niet iets van de voldoening van deze niet-bedoelde wraakactie van hem. Niets was er veranderd. De pestkop was echter enkel woedend geworden en schoot als een wilde Houndoom op hem af in een oogwenk, waardoor Jayce geen tijd had om zich af te weren tegen zijn uithalen. Direct ontfermde meerdere studenten en leraren zich over Karel en probeerde hem van hem af te krijgen. Het gevolg was dat een heleboel mensen enkel meer gewicht op hem uitrichtte. Uiteindelijk was de situatie opgelost, maar niet zonder de schorsing van de pestkop en een week vol spierpijn en verband om zijn lichaamsdelen.

Blijf erbij! Jayce was in zijn gedachten gezonken, maar wist zich op de een of ander manier te vestigen tegenover de boom waar de uitgeputte vlinder Pokémon zat. Acuzio had zich voorzichtig los gemaakt van de geep en had zich naast hem gevestigd met enkel een vleugel lichtjes uitgestoken om zijn balans te bewaren. Ook Kraker had zich bij hem gevoegd en stond aan zijn andere zij en sloeg vol vastberadenheid zijn voorpoten tegen elkaar. Hij was klaar voor het geval dat de nachtvlinder Pokémon toch zou vechten.

De nachtvlinder Pokémon keek onzeker van de vijand naar zijn uitgeputte liefje en verkeerde duidelijk in tweestrijd. Was het belangrijker om zijn eer in stand te houden of juist zijn partner’s leven te redden? Jayce wist dat de twee keuzes beide wel nadelen met zich droegen en het was wellicht nog erger dat dit zijn idee geweest was om uit de benarde situatie te komen, maar de situatie riep ervoor. Het was gewoonweg nodig geweest, want anders vocht de nachtvlinder Pokémon door en was zowel hij als zijn liefje zwaar gewond. Ook leed zijn eigen Pokémon die natuurlijk dan zouden doorvechten en geen enkel partij zou er dan iets aan hebben, dus door het op mentaal gebied te spelen was voor nu het meest verstandige. Inmiddels dacht de nachtvlinder Pokémon nog steeds onzeker na, waarna deze op een gegeven moment zijn blik minder over hen heen liet dwalen en deze strak gericht op Jayce hield. Het leek erop dat hij een beslissing gemaakt had, maar waarom keek hij daarvoor hem strak aan? Geeneens zijn Pokémon die hem verwond hadden of zij partner. Echt enkel hém. Wantrouwen broeide in Jayce op, maar hij bleef kalm recht naar de Pokémon kijken, wachtend op zijn actie. Na een korte moment van stilte wapperde deze zijn vleugels en alert stond Kraker al klaar om een klap uit te delen. Het was echter onnodig; de Pokémon draaide zich om en maakte bezorgde geluidjes naar zijn partner die iets zachtjes terug mutterde. Dus, dit was zijn keuze geweest; beschermen van zijn partner.

Met een zwakke glimlach keek hij toe hoe de nachtvinder Pokémon zijn partner voorzichtig vastgreep, wegvloog en tussen de takken van de bomen verdween. Van opluchting sloeg hij een zucht, evenals Acuzio, terwijl enkel Kraker nors bleek te zijn. Hij had willen vechten, hij was verre van klaar met de Pokémon geweest! Koppig sloeg hij zijn poten over elkaar. Jayce draaide zich toen weer om naar het meisje en besefte weer dat zij er ook was geweest. Het moment zonet gaf hem het gevoel dat hij de enige in de wijde omtrek was, de blik van de Pokémon was namelijk zo geconcentreerd op hem geweest. Maar het besef dat de hele toestand gebeurd was door Kraker’s bijtgedrag keerde terug en strak keek hij de Totodile in zijn ooghoek aan. De Totodile wilde er niets van weten, maar Acuzio haalde tweemaal met zijn snavel uit als een corrigerende tik. Kraker sloeg de snavel fel van zich af en mompelend een zachte excuses uit, al klonk het niet meer dan wat geratel voor het menselijk gehoor. “Sorry, betreft Kraker.”

Pfoe, gelukkig! Het meisje bleek nog Pokéblokken over te hebben die ze aan de uitgemergelde Pokémon konden geven, maar hoeveel zou genoeg zijn? Jayce liet zijn blik nogmaals over de Pokémon glijden en telde de aantal ribben die hij per oogopslag kon zien. Het was een tactiek om de toestand van een hongerige Pokémon in te schatten die hij vaak genoeg nodig had gehad. Hmm, hij zag er duidelijk drie echt uit de verenpak steken. Dat was niet best. Dit zou zeker zes Pokéblokken nodig hebben, maar of zoveel in een keer handig was…? De maag zou dan overstuur raken. “Twee, voorlopig,” Het was dan echter de vraag wat ze met de Pokémon en de Taillow’s zouden doen; hen achterlaten of hun verder helpen? HO! Was dat wel een keus?! Jayce schudde lichtjes zijn gezicht heen en weer en keerde zich nogmaals naar het meisje. “Een plaats vol voedsel. Ken jij zoiets?”

Het meisje keek hem maar vreemd aan en Jayce had geen idee waaraan hij dat verdient had. Lag het aan zijn vraag waar een locatie vol voedsel was? Vast en zeker, maar hij begreep niet direct het vreemde eraan. Het was wellicht net een te vage beschrijving, want Hoewel hij doelde op een zo natuurlijk mogelijke locatie begon het meisje juist over het kopen van eten in een dichtbij zijnde dorp. Hmm, miscommunicatie. Ondanks dat besloot hij het net direct niet aan te geven, maar juist beide denkwijze te combineren tot één geheel. Als het meisje nou eten zou kopen bij de lokale winkels en hij de zwerm Pokémon naar een veilige locatie wist te leiden, konden ze zich daar, omringd met voedsel herstellen. “Haal jij eten? Ik breng ze in-“ Even moest hij naar adem happen, veel woorden gebruiken was niet zijn ding, “veiligheid.”