Drizzling

Aan de rand van elk pad waar ze vandaag al op gelopen had kwamen jonge grassprietjes de zon weer tegemoet. De bomen hadden bloesems in verschillende kleuren in overvloed, en ook een hele hoop bloemen kwamen weer uit de droge aarde zette. Bij het voorjaar hoorde natuurlijk ook regen, zodat alle plantjes er weer bovenop konden komen. De geur van regen was een van de geuren die de zwartharige aangenaam vond. Het was fris en gaf haar dan ook een verfrissend gevoel. Alsof je onder een ijskoude douche vandaan kwam, want dat was ook iets wat achteraf een verfrissend effect had. Het zorgde er ook voor dat ze een beetje haar gedachte verloor, dat ze afdwaalde in haar fantasieën en voorspellingen over de toekomst. Eventjes weg van nu. De crisis die tot kort in Lumiose City rond had gezworven was dan wel verdwenen, in haar ogen zorgde de organisatie die alles voor het zeggen had in de grootste stad van Kalos voor een tegenwerkend effect. Veel mensen leken hen echter te steunen, al kon dat natuurlijk ook uit angst zijn. Mensen hadden kostbare dingen om te verliezen, zoals familie, hun bedrijven of kostbare bezittingen. Zelf had ze niet meer dan een oude rugzak met wat spulletjes erin die handig waren om te hebben tijdens het reizen, en haar pokémon natuurlijk. Het meest kostbare wat ze had waren absoluut haar pokémon, want van eigenwaarde was bij haar ook weinig meer over. Ze was keer op keer diep gezonken, zeker met een paar gebeurtenissen in Lumiose. En het leek erop dat ze elke dag dieper en dieper begon te zinken. Best triest eigenlijk, maar het kon haar niet meer schelen. Ze had nu een punt bereikt waar ze het allemaal maar over zich heen liet komen, waar ze het allemaal maar liet gebeuren. Een vechter kon ze dan wel zijn, nou ja, mentaal dan. Lichamelijk kon ze niet echt veel doen, met haar korte lengte en slappe spieren. Ze was eerder naar het elegante toe, al had je daar natuurlijk weinig aan. Dominique had een rustig parkje opgezocht waar ze hopelijk een keertje ongestoord kon genieten van een beetje rust. Ze had gemerkt dat alles van de afgelopen tijd nu pas zijn gevolgen begon te krijgen. In slaap komen lukte niet meer, en ook haar concentratie leek met de dag af te nemen. Misschien kwam het door alle stress die ze had gehad, dat het haar eventjes te veel geworden was. Het zou haar namelijk niks verbazen als het zo was. In elk geval zou ze nu eventjes een momentje van rust krijgen. Tenminste, ze hoopte dat Arceus haar dat gegund had. Dominique had zich op een bankje in het park laten neervallen, rug tegen de rugleuning en ogen gesloten als gevolg van een diepe zucht. Terwijl ze haar oogleden gesloten had gleed haar hand af naar haar riem en klikte ze de nog kleine pokéballs los. Met een kleine zwier gooide ze de dingen omhoog, waarna ze open klapte. Haar rug werd weer losgemaakt van het bankje en ze ving de vijf voorwerpen weer op, ze vervolgens weer aan haar riem klikkend. Voor haar neus stonden de vijf pokémon die in haar huidige team zaten: een Sceptile, een Deino, een Ivysaur, een Zorua en een Serperior. Een kleine glimlach viel rond haar lippen toen de Zorua vrijwel meteen op haar schoot sprong en zich hier lekker warm in nestelde. De Deino slaakte een wat vreemde kreet en begon wat rond te scharrelen in het parkje, uitgaand van zijn neus omdat hij zo blind als een pasgeboren jong was. De Sceptile had zijn blik strak gericht op de Deino, in de gaten houdend of het ding niet ergens tegenaan zou lopen of toevallig uit het beeld zou verdwijnen. Eigenlijk was het een echt vaderfiguur. Toen haar team nog zwakker en vol met kleinere pokémon geweest was had hij echt de rol als beschermheer op zich genomen. Maar nu werd dat steeds minder nodig omdat iedereen wel zijn eigen mannetje kon staan. De Ivysaur had zich wat chagrijnig van Dominique afgedraaid en was statig met zijn rug naar haar toe gaan zitten, ogen gesloten en doend alsof het sliep. Al kende Dominique hem onderhand wel en wist ze dat hij elke beweging van haar kon horen. Het nieuwste wezen in haar team, de Serperior, glibberde bij haar vandaan en zocht zijn rustplekje in de schaduwen van een grote boom midden in het park. Het was haar al snel duidelijk geworden dat het niet zo van aandacht hield, en liever vanuit de schaduwen alles in de gaten hield. Zonder dat ze het zelf doorhad waren haar ogen weer dicht gezakt, en was haar hoofd een beetje gekanteld. De Sceptile was naast haar op het bankje komen zitten, en al snel lag ze tegen zijn schouder aan te slapen. Kleine regendruppeltjes kwamen nog altijd naar beneden zetten, maar echt dingen nat maken deden ze niet. Ze zorgden alleen maar voor die heerlijke, hypnotiserende geur.

Donkere schaduwen vielen over haar heen terwijl ze door de straten van Lumiose City liep. Het was al na de avondklok, en ze wist dat ze er niet behoorde te zijn. Toch was ze er weer buiten, voor de zoveelste keer dat ze zich niet aan de regels hield. Maar het was een tikkeltje vreemd, want ze rende onrustig door de straten van de stad heen. Toen ze achterom keek snapte ze waarom. Een grote vuurzee zat achter haar aan. Het vuur lachte naar haar, een onbekend gezicht was in de vlammen te zien. Wie was dat, en wat wilde het van haar? Niet veel goeds in elk geval. Snel rende Dominique door, maar stond er plotseling iemand voor haar neus die haar de weg versperde. Ze moest een noodrem maken en struikelde hierbij, wat ervoor zorgde dat ze plat op de grond kwam te liggen. De andere persoon was plotseling verdwenen, maar het vuur overspoelde haar. Een korte gil was nog te horen.

Die gil was van haar geweest, en het geen dat over haar heen was gekomen was de Sceptile die zijn hand op haar schouderblad had gelegd toen deze merkte dat zijn trainer onrustig was. Het meisje zat nog altijd wat in elkaar geklemd tegen de pokémon aan. Admiral was een van de weinige die ze kon vertrouwen. Het meisje sloot haar ogen kort, zuchtte een keertje en rechtte toen haar rug. Hopelijk had niemand haar suffe kreetje gehoord.