the one that adopted a pokémon [open]

Het was een mooie maandag, met hier en daar soms wat regen spetters. Yara vond het een goed idee om vandaag lekker te gaan winkelen met haar pokémon. Kijken voor contest kleding voor haar en haar pokémon. Ze hopte haar bed uit en en kleedde zich om, zodat ze een lekker shop dagje kon hebben met haar pokémon. Ze zag haar Torchic al aan het rond stappen in de hotel kamer en Monty lag rustig op de bank toe te kijken, wat de plannen waren van de zwart harige. Yara maakte eerst ontbijt voor haar pokémon, voordat ze iets voor haar zelf ging maken. Ze pakte de voerder bakjes en deed daar de pokébrokken in en nog paar fruit stukjes. Om hun vacht mooi te houden.  De Zwart harige zette de voeder bakjes op de grond neer, en zag Monty er al stiekem op af rennen.  Dat bleef ze leuk vinden aan de pokémon. Hij kon zo wispelturig zijn, maar op sommige momenten reageert die wel het zelfde. In het begin had ze er moeite mee, omdat ze nooit echt wist wat hij bedoelde of wilde. Maar het begon steeds beter te worden voor haar om te begrijpen. Nu was het de beurt voor de vijftienjarige om iets te gaan eten, ze maakte twee boterhammen voor haar zelf met wat zoets er op. En ging rustig op de bank eten, terwijl ze het weg spoelde met wat water.  Toen ze klaar was, waren haar pokémon ook klaar met eten. Ze bracht haar spullen en de voeder bakjes van haar pokémon weer de keuken in. Ze ging op de grond zitten,  en haar pokémon kwamen naar haar toe. Want ze wisten dat het knuffel tijd was. Yara gaf ze zoals gewoonlijk even veel aandacht en tijdens het knuffelen stelde de zwart harige voor “Zullen we zo gaan winkelen voor de contest?” Natuurlijk kon Yara weten dat haar pokémon vrolijk op zouden reageren. Oo kal wisten ze dat ze in de pokébal moesten. Omdat de zwart harige bang was, dat mensen niet op letten in de drukte en op haar pokémon ging staan. Ze stond op en pakte de ballen van haar pokémon “Oke sir en madam, Het is tijd om te gaan winkelen,” zei ze, terwijl ze de ballen naar haar pokémon gooide. Ze verdwenen in de ballen en Yara deed ze weer terug in haar tas. Ze liep de hotel kamer uit richting de hoofd ingang

Bij de hoofd ingang aan gekomen te zijn, moest ze weer even kijken waar ze ookal weer precies was. Het was best lastig om de route in een keer uit je hoofd te weten van Lumiose city. Maar voor haar gevoel moest ze rechts af het eerste steegje in naar de kleding winkle voor haar pokémon. Waar de kleding winkel voor haar was wist ze niet meer zeker, maar misschien kon ze zo nog een bord vinden met de winkels op. Ze liep richting het steegje, waar ze dacht dat ze in moest. Maar in plaats dat ze een kleding winkel vond voor haar pokémon. Vond ze een adoptie centrum voor pokémon. Iets waar Yara een naar gevoel van kreeg, maar nieuwsgierig was dus ze liep maar naar binnen. Toen ze de pokémon in hokken zag en een paar los lopend in een ruimte. Voelde ze zich zielig voor de pokémon en vond ze maar dat ze er een uit moest kiezen. Eigenlijk wou ze alle pokémon hier uit redden, maar helaas kon dat niet.

Ze keek even rond of ze iets zag, maar al gauw bleven de zwarte ogen hangen op een Cinccino. De pokémon was namelijk nogal aan het pronken en deed net of die alles was. Het was een echte eideltuit, eigenlijk kon ze wel zo iemand gebruiken in haar team. Alleen hoopte ze niet dat de pokémon veel eisen had en gewoon een aardige pokémon was. Het meisje liep richting de pokémon en hurkte zich neer bij de bank waar de pokémon in liep. Blijkbaar had een verkoper het door dat ze naar de pokémon aan het kijken was. “Hij is een echte mensen trekker. Alleen helaas wilde niemand hem nog,” vertelde de verkoper. Yara keek even op naar de man en de man vervolgde verder “Hij is al best lang hier, misschien iets te lang. Binnenkort moet die ergens anders heen,” vervolgde hij verder, terwijl hij een trieste blik aan de pokémon gaf.  Het meisje wist heel goed wat de man bedoelde met ‘naar een andere plek gaan’. “Als je vragen hebt, ben ik daar te vinden,” vervolde de man verder, terwijl hij naar de balie wees. De zwart harige keek de man nog even na hoe hij naar de balie liep.

Vlug ging Yara weer terug naar de pokémon en keek hem goed aan. Dus het was een hem en hij hield er van om shows neer te zetten. Echt veel wist zij niet over Cinccino, maar dat wist ze ook niet van haar Torchic en de Axew. Eigenlijk gaf het meisje dat de drijf veer om meer met haar Pokémon te trainen en meer met ze te doen. “Hey daar kereltje, heb je zin in mijn team te komen? En mee te doen aan contesten,” vroeg Yara voorzichtig. Ze vond het nogal ongemakkelijk dat de man haar waarschijnlijk hoorde. Maar ze wou graag weten of de pokémon er ook mee eens was.  De Cinccino stopte even met de pasjes die hij aan het doen was en keek het meisje aan. Eerst met een scheef gezicht, net of hij niet geloofde dat iemand hem wou. En toen kwam er een glimlach op zijn gezicht en wat tranen. Lichtelijke paniek kwam er in het meisje, had ze iets verkeerds gezegt. Waardoor de pokémon aan het huile maakte of was het gewoon door geluk? De Cinccino kwam dichter naar het meisje toe en probeerde haar te knuffelen. Waardoor de zwart harige wist dat het uit geluk was de tranen van de pokémon. Ze pakte de pokémon op en gaf hem een knuffel en liep met de pokémon in haar armen naar de man toe.

“Dus hoeveel kost het om deze knappert mee te nemen?” vroeg ze, ergens schrok Yara wel wat ze zei. Maar het deed haar goed dat de Cinccino hoorde dat ze hem ‘knappert’ noemde. Want hij was weer aan het pronken in haar armen. Yara kon wel lachen dat die een eideltuit was, maar de man verpeste de moment even. “Nou als je deze formulieren in vult en 10 poképunten geeft, dan is die helemaal van jou,” vertelde hij. Yara keek naar de formulier die de man gegeven had en vulde alles in. Ze bleven even hangen op de naam, die ze de pokémon gaf. Ze keek nog een keer naar de pokémon en zei “Miles,” De pokémon keek terug en knikte instemmend, dus schreef ze op het blaadje ‘miles’ neer. Ze gaf het blaadje terug en haalde 10 poképunten aan de man. En dan man gaf haar de pokébal van de Cinccino. “Dankje wel,” vertelde ze en ze liep met de bal en de Cinccino de winkel uit.

Eenmaal buiten zette ze Miles op de grond en zei “Oke, nu ga ik spullen kopen voor de contest. Ik haal je zo weer uit de bal als ik je iets gevonden heb, oke?” vertelde het meisje tegen de Cinccino. “Wees maar niet bang, ik zal je niet weg doen. Je komt bij me in de tas, waar ook nog een Torchic en Axew zitten, “ vervolgde ze even later. Ze zag dat Miles nogal bedenkelijk naar haar keek, maar hij vond het uit eindelijk toch goed. Yara tikte de bal zachtjes tegen de hoofd van de Cinccino aan, en hij verdween in de bal. Eigenlijk had het meisje niet meer zo zin om te gaan winkelen, misschien kon ze dat beter vanavond doen of later op de dag. Aangezien ze nu de rest van haar pokémon wilt voorstellen, aan haar nieuwe aan winst. Daarlangs hadden ze nog niet echt een contest plan, om uit te voeren. Dus was het best lastig om spullen te vinden. Dus besloot het meisje maar weer terug te lopen naar de hotel. Aangezien ze toch al een uur weg waren en haar pokémon zich afvroegen waarom het zo lang duurde.

Maar in plaats van dat ze naar het hotel liep. Liep ze richting een fontein en ging op een bankje zitten. Ze gooide alle drie de ballen te gelijk uit en haar Torchic maakte natuurlijk een vrolijk geluidje. En had niks door, maar Monty daar in tegen had het juist wel door. Hij keek nogal vragend naar de  Cinccino, die teleurgesteld naar het meisje keek. Aangezien ze hem net vertelde, dat ze kleding gingen kopen. Wat Miles natuurlijk leuk vond om te doen. Dat was al iets wat Yara al gauw door had van haar nieuwe pokémon. Dat die enorm van zijn uiterlijk hield en graag in de schijnwerpers stond. Ergens hoopte ze niet dat die te erg werd, en te veel aandacht zal vragen aan haar. Of jaloers werd op haar anderen pokémon. Maar misschien had ze geluk en wou de Cinccino juist ook de andere pokémon op tutten. Wat blijkbaar ook was, aangezien hij naar de Torchic liep en keek naar de vacht van de pokémon. En dat was de moment dat haar Torchic door had dat er een nieuwe pokémon in de team was. “Sir, Madam dit is onze team genoot Miles. Zoals je merkt is  Miles nogal een ijdeltuit en heb ik ook niks gekocht voor jullie. Langs het feit dat ik een nieuw team genoot gekocht heb. In plaats dat ik een pokémon kleding winkel vond. Vond ik een adoptie centrum, waar ik deze knappert vond,”vertelde ze. Yara betrapte haar zelf weer dat ze de woord ‘knappert’ liet vallen, maar echt veel wauw ze er niet aan doen. Gelukkig pakte Chiyo het positief op en begon Miles een knuffel te geven. Wat hij blijkbaar geen enkel probleem had. De zwart harige was so wie so niet bang, dat het tussen die twee niet zou klikken. Als dat niet ging klikken was er iets heel raars aan de hand. Maar ze verwachte wel dat Monty van een afstand nog ging toe kijken en alleen maar zijn hoofd om hoog deed als begroeting. De Axew was namelijk nogal een pokémon die graag opzich zelf was. En daar had Yara respect voor, want zij had ook de momenten dat ze op haar zelf moest zijn. Ze keek de drie weer even aan en pakte haar camera.

“Oke jongens, tijd voor een nieuwe groepsfoto,” zei Yara. Miles en Chiyo waren enthousiast aan het springen en Monty was een beetje aan het zuchten en het steunen. De Cincinno was al op het bankje geklommen, waar het meisje op stond. En de andere twee pakte Yara even op en zette het op de bank neer.  Zoals gewoonlijk wou Chiyo in haar armen en Monty gewoon op haar hoofd. Al gauw had de Cinccino ook een plek gevonden het lichaam van het meisje en dat was haar schouder. Ze had nog een arm vrij gelukkig om de foto te maken. Ze strekte haar arm uit en klikte op de knop van haar polaroid camera. De foto kwam er via de boven kant uit. Yara pakte hem en schude even heen en weer en keek er toen naar. “Zie ons een schijnen als een stelletje sterren,” vertelde het meisje vrolijk. Ze bergde de foto veilig op in een boekje met anderen foto’s met haar pokémon. Ze was best blij met de camera die ze van haar ouders had gekregen. Ze had al best wat foto’s gemaakt met haar pokémon. Ieder e foto stond voor een herinering en iedere herinering was gegrafeert in haar hoofd. Ze ruimde de boekje en camera op en keek de drie pokémon aan die weer naar beneden op haar schoot gekropen waren. “Dus zullen we nog kleding kopen of zullen we eerst een contest plan maken?” vroeg Yara aan haar pokémon terwijl ze naar hun keek met een glimlach op haar gezicht.