They wanna eat us!

De Berry Fields was een plek waar hij nog niet eerder was geweest. Misschien was hij teveel bezig geweest met het klaarstomen van zijn team. Ze konden namelijk best wel wat ontspanning gebruiken als hij het zich zo bedacht. Daarom was hij op dit moment ook naar deze plek gegaan. De roodharige jongen stond voorover gebukt over een bessenstruik en trok er een paar bessen af. Hij zakte wat door zijn knieën heen en reek er eentje aan zijn Aron aan, de enige pokémon die op dit moment uit zijn pokéball was. Hij wilde het bessenveld ook weer niet overbevolken namelijk. Toen hij zijn rug weer rechtte hoorde hij iets achter een paar andere struiken. Zijn blik dwaalde af, totdat hij zag hoe er een hoofd achter de struik vandaan kwam. Niet een hoofd, maar twee. Drie. Vier. Vijf. Arceus er kwamen gewoon heel veel hoofden achter de andere struiken vandaan. Hij voelde een rilling over zijn rug heen gaan en deed een halve stap naar achteren, wat blijkbaar het startsein was geweest voor een klopjacht. Een kreet - wat niet bepaald normaal was voor August - verliet zijn mond en hij begon te rennen, op de voet gevolgd door zijn Aron die het ook verstandiger vond om het hazenpad te nemen. De groep Munchlax's slaakte een strijdkreet en kwamen over, langs en door de struiken heen zetten, achter August aankomend.

{&Vivienne}

Terwijl hij rende had hij niet door dat hij langs iemand anders heen rende. Half struikelend achter verschillende plantjes rende hij verder, wild met zijn handen zwaaiend om zijn evenwicht niet te verliezen. Toen hij een sterk geluid achter zich hoorde keek hij achterom, zag nog net hoe de groep Munchlax' werd geraakt door een plotselinge blikseminslag en hoe ze allemaal plat gingen. August remde af, net zoals zijn kleine Aron die uitgeput naar zijn trainer keek. Toen de Munchlax' zich weer overeind hesen was hij even bang dat ze opnieuw zijn kant op zouden komen. Haastig pakte hij zijn Aron van de grond af, maar zag dat de Munchlax' elk een andere kant op gingen. Na nog wat na ritselen in de bosjes waren ze dan toch weg. Gelukkig. Hij hield niet van Munchlax'. "Gaat het?" De jongen schudde zijn hoofd even als teken dat hij zijn aandacht er even bij haalde en merkte nu pas het meisje op, met een Absol die de Munchlax' blijkbaar weg had gehaald. Hij voelde hoe Vidar wat heen en weer bewoog in zijn armen, maar hield het wezentje vast. "Ja, het gaat," zei hij en haalde een keertje diep adem om even bij te komen. "Ik neem aan dat het jouw Absol was die ze weg heeft gejaagd?" vroeg hij vervolgens.