You win or you die

Wat een week. Als een vreemde hem nu zou vertellen wat hem allemaal was overkomen in de afgelopen dagen, had hij het waarschijnlijk niet eens geloofd.
Nog altijd een beetje stijf, omdat al die gekheid nou niet echt bevorderlijk was geweest voor de genezing van zijn wond, was Raven het pokécenter binnen gewandeld. Hij had overwogen meteen naar een kamer te gaan, maar toen besloten dat het daar nog te vroeg voor was, dus zat hij in plaats daarvan op een kruk aan de loungebar. Hij was diep in gedachten verzonken, tot Luca naast hem zich ineens omdraaide. De gedaante die de bar in kwam strompelen werd meteen herkend. Raven draaide zich verrast om toen hij besefte dat het Seven was. De woorden van Aiden kwamen natuurlijk meteen opzetten en hij liep nog net niet ter plekke rood aan. Rechtsomkeert maken, dat was waarschijnlijk een heel goed idee nu, maar hij was al naar haar tafel toe gelopen voor hij hier erg in had. Hij moest wel. Raven voelde zich verplicht haar te helpen met het vinden van haar Sewaddle en daar had hij door omstandigheden nou nog niet echt zijn best voor kunnen doen. "Hey," groette hij koeltjes. "Hoe gaat het?"

Seven antwoordde kalmpjes dat het geweldig met haar ging. Echt overtuigend kwam het bij hem niet over. Raven leunde even tegen de stoel met zijn goed functionerende arm. "Nog steeds niks hu," wist hij meteen uit haar reactie op te maken. Het was sowieso wel duidelijk, als ze haar Sewaddle terug had, had die nu waarschijnlijk wel op de tafel gezeten. Seven vroeg hoe het met hem ging dan en terwijl hij dat als een uitnodiging aannam om te gaan zitten, haalde hij even zijn schouders op. "Gaat prima," merkte hij simpel op, waarna hij even verontschuldigend zijn hand door zijn warrige zwarte haar haalde. "Ik moest de afgelopen dagen .. onverwacht naar Hoen," - hij liet de woorden met Aiden maar even achterwege - "dus ik heb nog niet veel kunnen vinden over je Sewaddle."

Hij knikte een beetje afwezig toen Seven zijn woorden vragen herhaalde, ondertussen zijn hand opstekende om een ober tot halt te roepen. Hij bestelde een cola, want alcohol drinken in Seven's bijzijn was geen verantwoord idee, en draaide zich toen weer naar haar om. "Reisje gewonnen," mompelde hij een beetje ontwijkend. "Veel keus hadden we niet. Annuleringskosten enzo." Laten we maar snel weer op het oude onderwerp terug gaan. "Je hebt ondertussen niks gehoord over die Rocket organisatie?" vroeg hij toen verrast. Dat vond hij vreemd. Hij had toch zeker wel verwacht dat ze met één of andere eis gingen komen voor onderhandeling. Wat moesten ze anders met dat ding. Verkopen? Dat leverde nou niet echt veel op. En hij achtte het beestje wel slim genoeg om zijn trainer terug te vinden als het gewoon ergens gedumpt was.

Er ontging haar ook niet veel. Raven had niet eens door gehad dat hij het woord 'we' gebruikt had, totdat ze het zelf opnoemde. Hij zuchtte. "Ja, Aiden," antwoordde hij kort. Meer uitleg was waarschijnlijk niet nodig. Zelfs Seven moest door hebben dat Aiden schijnbaar in zijn leven voorkwam om het hem moeilijk te maken. Hij had het maar gewoon geaccepteerd, dat was makkelijker. Zijn cola werd neergezet en hij nam een slok, waarna hij ongeloofwaardig zijn wenkbrauwen op trok toen Seven met een simpele nee reageerde. "Das raar," mompelde hij. "Je zou toch denken dat ze iets zouden eisen.." Hij draaide zijn gezicht even naar Luca, die gewoon maar een beetje zwijgend bij te tafel stond. Het kon aan hem liggen, maar hij had het idee dat er dingen voor hem werden achter gehouden. Van beide partijen. En dat lag hem niet bepaald lekker.

Raven snoof even toen hij haar reactie hoorde en draaide zich fronsend weer naar haar toe. "Ja, een hoop idioten, maar zo makkelijk laat je ze er toch niet mee weg komen?" vroeg hij verontwaardigd. Hoe kon ze er zo koeltjes over doen. Hij wist dat het wat met haar deed. Het irriteerde hem dat ze duidelijk zijn hulp niet wilde aannemen. En dat was niet eens meer omdat hij het gevoel had dat hij haar nog iets schuldig was. Geïrriteerd vouwde hij zijn armen in elkaar en liet hij zich achterover zakken in zijn stoel. Seven vroeg hoe het met zijn wond ging. "Ja goed," reageerde hij. Loog hij, misschien een beetje. De midweek alcohol en Aiden (en wie weet wat nog meer, maar zo ver zijn we nog niet in het topic) was niet echt goed geweest voor de genezing van zijn wond. "Ik ga nog niet dood," voegde hij er droogjes aan toe. Gezien zijn ongeluk, was dat nogal een groot wonder.

Dus toch. Raven trok zijn wenkbrauw op. "Ik probeer alleen maar te helpen, Sev," merkte hij een beetje stug op. Arceus ze deed alsof hij de boeman was hier. Raven was er eigenlijk alweer een beetje klaar mee, en hij wist ook niet waarom hij aan de tafel bleef zitten. Echt weglopen kon hij ook niet meer, daar was hij zich nu al een tijdje bewust van. Raven zuchtte geïrriteerd om de koppijn die ze hem bezorgde. Hij besloot maar gewoon op te biechten dat hij doorhad dat ze iets niet zei. "Als je me niks wilt vertellen is dat best, maar zo krijg je je Sewaddle niet terug."

Hij kon merken dat ze zijn gedrag niet waardeerde. Dat herkende hij. Het beviel mensen nooit als hij ze snel door had, of precies wist wanneer ze tegen hem aan het liegen waren. Seven was juist altijd één van de personen geweest die hij moeilijker kon lezen. Vanavond niet. Dat gedoe met Sewaddle deed haar veel, dat was duidelijk.
Toch had hij dit niet verwacht. Raven moest moeite doen haar niet te onderbreken toen ze bekende dat mens opgezocht te hebben. Was ze gek geworden?! Ze had wel dood kunnen zijn. Maar, hij was te geïnteresseerd om te horen wat er gebeurd was, dus hield hij zijn mond en luisterde hij naar haar woorden. Ze wilde Luca hebben. Daar kwam het op neer. En hij begreep plotseling waarom ze het hem niet wilde vertellen.
Zowel Raven als Luca zwegen in een moeilijke stilte. Voor een moment even niet wetende hoe hij hier op moest reageren.