How to fly

Alleen het laatste stuk is voor de keystone~

Mabel zuchtte en liet zich weer op bed vallen, ze had geen idee wat ze met Silvester aan moest. De Pidgeotto was erg verandert na zijn evolutie en het leek er niet op dat hij ging bijdraaien. De vogel zat nu op een tafel en keek wat verveeld voor zich uit, erg veel emotie was bij hem niet te zien en zijn ogen stonden vooral koud. “Silver?” probeerde het meisje, de vogel verplaatste alleen zijn blik van de tafel naar de muur, naar zijn trainer en keek haar aan. “Ik dacht dat we misschien naar route 5 konden gaan, ik wil niet via de badlands naar Coumarine.” De Pidgeotto maakte een instemmend geluid en ging weer verder met het doodstaren van de muur, alsof dat kon. Mabel zuchtte en begon de spullen in de pakken, want ze wilde wel echt gaan naar route 5. Als ze niet door de Badlands kon moet ze maar omlopen. En dat omlopen ging waarschijnlijk echt heel lang duren. Maar goed, beter omlopen dat verdrogen in de woestijn. Het inpakken ging redelijk snel aangezien ze bijna niks had uitgepakt. Erg lang had ze niet willen blijven in de stad van het licht en dit was meer een noodzakelijk verblijf. Zodra het meisje alles had ingepakt wenkte ze haar pokémon en liet de grote vogel op haar schouder zitten. Normaal mocht dat niet, hij was echt te groot geworden, maar voor deze ene keer...
“Oké, ik denk dat ik weer waar we heen moeten,” Mabel keek op de kaart, geen echte natuurlijk. Ze had papieren kaarten opgegeven toen Silvester een dag geleden het ding per ongeluk aan stukken had gescheurd toen hij in slaap was gevallen op tafel. In plaats daarvan had ze een indrukwekkende ontdekking gedaan. Mabel keek naar haar holocaster aan haar arm en kon de wegen van Lumiose systematisch zien. Niemand had haar ooit verteld dat je mappen kon laden op casters, waarom niet? Ach, ze zou eigenlijk ook niet op reis gaan, dus er was nooit behoefde aan. Maar nu had ze het nodig. En deze holografische kaarten kosten ook geen geld, dat was ook een van de voordelen. Mabel glimlachte en bekeek waar ze heen moest, Lumiose was echt gigantisch, hoe hadden mensen dit gemaakt? Hoe kon je hier een kaart van maken? Zijzelf zou waarschijnlijk zelfs verdwalen in de straten, en haar richtingsgevoel werd door velen als fantastisch gezien. Maar ze was ook niet gewend aan de grote stad, dus dat verklaarde ook veel. Mabel keek haar ogen weer eens uit in de stad, ze liep op een van de grotere straten en overal was wel wat te zien. Boetiekjes, café’s, van winkels tot kappers, niks leek te missen in Lumiose. Er was zelfs een kapperszaak speciaal voor Furfrou’s, je kon er van alles mee doen. Er waren erg speciale kapsels voor de hondachtige pokémon en de meesten waren dan ook verwend. Een witte hond liep hooghartig voorbij en Mabel kon niet anders dan de pokémon te scannen, ze wist veel van pokémons, maar een pokédex was ze niet. ‘Furfrou, the Poodle Pokémon. Trimming its fluffy fur not only makes it more elegant but also increases the swiftness of its movements. Historically, in the Kalos region, these Pokémon were the designated guardians of the king.’ Oh, er zat ook nog een waarde aan het knippen van rare kapsels bij de honden? Gefacineerd keek Mabel de Pokémon na, maar maakte er zeker van dat ze niet te dichtbij kwam. Ook Silvester bewoog nerveus naast haar neer op de grond, klaar om aan te vallen als het nodig was. Snel liep het meisje weer door, als de Pidgeotto echt iets ondernam zat ze in de nesten. Gelukkig volgde de vogel trouw na een argwanende blik te hebben geworpen op de Furfrou. Mabel zuchtte en vroeg zich voor de zoveelste keer af wat ze moest doen om háár Silvester terug te krijgen, niet deze Pidgeotto die van alles argwaan had en het liefst elke pokémon aanvloog. Nu hield ze de pas er in en het duurde dan ook niet lang voordat ze de poort zag met een grote 5 er op. Tevreden liep ze er door met Silvester half huppend, half vliegend op haar hielen. Nu zou ze eindelijk een beetje vaart kunnen maken.
Route 5 was een erg mooie plek, meteen aan het begin was een skatepark, dat was wat minder, maar er waren veel mooie natuurlijke elementen. Bewonderend liep Mabel tussen de planten door, de had de neiging alles te scannen wat ze tegen kwam. Niet alleen omdat het dan in haar dex stond en ze het altijd kon opzoeken, het was ook dat ze graag meer wilde leren over pokémons en dan was de dexinfo toch wel een van de beste oplossingen. De eerste pokémons die opvielen waren twee kleine, elektrische pokémon. Mabel herkende ze als Plusle en Minum, ze viste haar dex uit haar zak en scande de pokémons, dat was altijd wel leuk om te doen. ‘Plusle, the Cheering Pokémon. Plusle loves to cheer for its fellow Pokémon, and it creates sparkling pom-poms by shorting out the electrical current released from its palms. Plusle always acts as a cheerleader for its partners. Whenever a teammate puts out a good effort in battle, this Pokémon shorts out its body to create the crackling noises of sparks to show its joy. When Plusle is cheering on its partner, it flashes with electric sparks from all over its body. If its partner loses, this Pokémon cries loudly.’ En de andere. ‘Minun, the Cheering Pokémon. Minun cares more for its teammates than for itself, sending off showers of sparks while cheering them on. Minun is more concerned about cheering on its partners than its own safety. It shorts out the electricity in its body to create brilliant showers of sparks to cheer on its teammates. Minun loves to cheer on its partner in battle. It gives off sparks from its body while it is doing so. If its partner is in trouble, this Pokémon gives off increasing amounts of sparks.’ De twee spelende pokémon keken even verbaast op toen ze het ding hoorden piepen en vluchtte toen tussen de bomen terug. Of het kwam door de dex of de dreigende blik van Silvester wist Mabel niet, maar ze zou toch wel snel zijn doorgelopen. Oké, ze was bang voor pokémon, maar ze vond de dieren toch nog wel eindeloos interessant. En de van de nieuwe Silver werd ze wel nerveus, maar ze wist ook dat geen pokémon haar zou kunnen aanvallen. De Pidgeotto had hele snelle reflexen en was absoluut niet bang die te gebruiken in een gevecht. Mabel vervolgde haar weg, door haar bewondering voor de omgeving schoot ze niet veel op. Maar het bekijken van de planten en pokémon was gewoon iets wat ze graag deed, van een afstandje dan. Dichtbij pokémons wilde ze niet komen, behalve die ene dan. Mabel wierp kort een blik op Silvester en zag dat de vogel bezig was met een groen ding. “Dat is toch geen insect hé?” vroeg ze argwanend, vroeger plaagde hij haar wel eens met dode Caterpie’s. Maar het was geen Caterpie, de dex ging weer af en nieuwsgierig keek het meisje er op. ‘Gulpin, the Stomach Pokémon. Gulpin is able to swallow items of its own size whole, as its stomach compresses most of its body. Its unique stomach acid allows it to digest almost anything. Most of Gulpin’s body is made up of its stomach—its heart and brain are very small in comparison. This Pokémon’s stomach contains special enzymes that dissolve anything.’ Wat een raar ding. Opeens bewoog de Gulpin, de groene Pokémon kwam vooruit en maakte een raar geluidje. Mabel maakte een sprongetje naar achteren en keek geschrokken naar de wilde pokémon. Er verschenen nog eens een stuk of drie van dezelfde pokémon en ook een paarse. Paarse? De schrik maakte weer plaats voor verbazing en het meisje keek op haar dex, was dit een evolutie van Gulpin? Die waren toch paars? ‘Swalot, the Poison Bag Pokémon, and the evolved form of Gulpin. When Swalot spots prey, it spurts out a hideously toxic fluid from its pores and sprays the target. Once the prey has weakened, this Pokémon gulps it down whole with its cavernous mouth. Swalot has no teeth, so what it eats, it swallows whole, no matter what. Its cavernous mouth yawns widely. An automobile tire could easily fit inside this Pokémon’s mouth.’ Oké dat was eng. “Silver?” Mabel draaide zich al om om heel snel weg te komen van dat enge ding. Het zag er raar uit, kon een autoband inslikken en was giftig. Doodeng in haar ogen. Samen met de Pideotto op haar hielen liep, of rende eigenlijk half, ze weg van de wilde Swalot. Dat was echt een pokémon die ze niet tegen wilde komen, giftig en hongerig, dat waren de engste pokémon die je tegen kon komen. En ook al was Silver niet meer wat hij geweest was, ze zou liever zelf sterven dan dat ze haar pokémon verloor aan een gevecht wat niet eens had hoeven plaats vinden. Nee, ze hield erg veel van de Pidgeotto, zelfs al gedroeg hij zich als een gevoelloze Rotom.
Even later zag de weg er weer heerlijk Swalot en Gulpinloos uit, echt, wie zou er zo een pokémon willen? Het was een lelijke vreetzak, dat was wat de pokédex deed in elk geval. Maar natuurlijk was een rustige reis uitgesloten. Een geluid klonk op tussen de bomen en het gevecht tussen een groep Doduo’s en Dodrio’s en een groep Scraggy’s en Scrafty’s om een grote boom gevuld met oran berries. De vogels waren in het voordeel, maar de andere groep was duidelijk sterker. Mabel bekeek de pokémons gefascineerd, dit was toch echt wel wat anders dan bij haar thuis. Daar werd bijna nooit gevochten om iets. Ze pakte haar pokédex nog een keertje en scande de vier verschillende pokémons. ‘Doduo, the Twin Bird Pokémon. It runs faster than it can fly. Doduo's two heads never sleep at the same time. Its two heads take turns sleeping, so one head can always keep watch for enemies while the other one sleeps. Doduo's two heads contain completely identical brains. A scientific study reported that on rare occasions, there will be examples of this Pokémon possessing different sets of brains.’ Wacht, konden die pokémons vliegen? Dat was echt raar, want Mabel kon zo snel geen vleugels aan de pokémon ontdekken. Maar goed, misschien werd ze wat wijzer uit de evolutie. ‘Dodrio, a Triple Bird Pokémon. Its three heads represent joy, sorrow, and anger. Watch out if Dodrio's three heads are looking in three separate directions. It's a sure sign that it is on its guard. Don't go near this Pokémon if it's being wary-it may decide to peck you. Apparently, the heads aren't the only parts of the body that Dodrio has three of. It has three sets of hearts and lungs as well, so it is capable of running long distances without rest.’ O, wow, met een verbijsterde blik keek Mabel naar de paar vogels die aan het vechten waren met de Scrafty’s. Die vogels hadden drie harten en drie paar longen? Hoe paste dat ooit in het lijf van die renvogels? Mabel keek even kort naar de gespannen Silvester, hoe zou het zijn als je meer harten en longen had? En je drieling broers of zussen aan je vastgegroeid moest ook lastig zijn. De koppen zouden waarschijnlijk regelmatig vechten om onzinnige dingen. Dodrio’s waren erg fascinerende pokémon als ze er zo naar keek. Mabel liep even wat meer naar achteren, ze wilde niet te dichtbij komen bij de pokémons. Silvester maakte een gespannen geluid. Het meisje keek even naar de vogel en scande toen de andere pokémon. ‘Scraggy, the Shedding Pokémon. Its skin has a rubbery elasticity, so it can reduce damage by defensively pulling its skin up to its neck. Proud of its sturdy skull, it suddenly headbutts everything, but its weight makes it unstable, too.’ Misschien deed ze dit een beetje om Silvester wat wakker te schudden. De Pidgeotto moest eens normaal doen en door in de buurt van pokémons te komen leek de vogel weer een beetje actiever te worden. Mabel merkte ook dat ze een beetje trilde, een van de Scrafty’s was namelijk dichterbij gekomen en had het nu lastig met een van de Dodrio’s. toch richtte ze haar dex op het ding en maakte zich uit de voeten nog voor het rode apparaat klaar was met het opnoemen van de info. ‘Scrafty, the Hoodlum Pokémon and the evolved form of Scraggy. Scrafty can use its powerful kicks to smash through concrete blocks. To protect itself, Scrafty can fold its loose skin around its waist. The bigger the crest, the more respected it is ,the one with the biggest crest is the group leader.’
Na een sprintje te hebben getrokken zakte Mabel tegen een boom aan, oké, dat ging ze nooit meer doen, die pokémons kwamen veel te dichtbij. Silvester keek haar half bezorgd, half geïrriteerd aan, hij vond het duidelijk ook niks. “Sorry, Silver, ik-,” ze kon haar zin niet afmaken, de dex die ze nog steeds in haar hand had ging af en piepte iets over een Abra. ‘Abra, the Psi Pokémon. Abra needs to sleep for eighteen hours a day. If it doesn't, this Pokémon loses its ability to use telekinetic powers.  However, it can sense the presence of foes even while it is sleeping.  If it is attacked, Abra escapes using Teleport while it is still sleeping.’ Het enige wat Mabel zag was een witte flits, waarschijnlijk de Abra die hun had opgemerkt en verdween naar een andere locatie. Ze haalde diep adem en zuchtte. “Het spijt me, Silver, ik weet dat ik zulke dingen niet moet doen,” maakte ze haar zin opnieuw. De Pidgeotto keek haar even streng aan en knikte toen met iets van de oude Silver in zijn ogen. “Laten, laten we gewoon door gaan,” vervolgde ze vermoeid. De vogel maakte een instemmend geluid en wilde al weer verder gaan. Mabel stond ook op en volgde haar pokémon. Ze had het gevoel zeker halverwege het pad te zijn. Meer geritsel leidde het meisje weer af, niet weer een pokémon hé? Een kleine panda stond tegen over een gigantische andere en het leek alsof de twee pokémons aan het trainen waren. De kleine panda moest de grote aanvallen en die gaf het kleintje ook tips, of daar leek het in elk geval op. Deze twee pokémon leken geen kwaad te kunnen. Mabel twijfelde en pakte toen toch haar pokédex, deze had ze wel eens gezien, maar veel wist ze er niet van. ‘Pancham, the Playful Pokémon. Though it tries to look tough, Pancham has trouble being taken seriously by opponents. It does its best to be taken seriously by its enemies, but its glare is not sufficiently intimidating. Chewing on a leaf is its trademark. It does its level best to glare and pull a scary face, but it can't help grinning if anyone pats its head.’ Mabel glimlachte, het leek eigenlijk wel een schattige pokémon. Of… ze keek naar de grotere, daar veranderde hij waarschijnlijk in het het leek niet zo leuke, lieve als de kleine panda. Toch scande ze die ook en keek ze geïnteresseerd naar haar dex toen de text op het holografische scherm verscheen. ‘Pangoro, the Daunting Pokémon and the evolved form of Pancham. Pangoro has an ornery personality. It holds a bamboo sprig in its mouth which allows Pangoro to detect surrounding movements. Although it possesses a violent temperament, it won’t put up with bullying. It charges ahead and bashes its opponents like a berserker, uncaring about any hits it might take. Its arms are mighty enough to snap a telephone pole.’ Hm, het leek een hele edele pokémon. Mabel keek nog een minuutje toe en draaide zich toen weer naar de weg. Met dat soort pokémon kon ze het wel vinden, geen gepest, dat was echt een goede houding. Vooral als je een van de grotere was die meestal pesten. Maar dat gebeurde alleen als het in je natuur zat. “Laten we gewoon doorgaan,” mompelde Mabel half tegen zichzelf en half tegen haar pokémon. Geen onderbrekingen nu. Daar was geen tijd voor en langzaamaan kwam de nerveusiteit weer terug.
Mabel keek even uit over het meertje, ze waren even gestopt om wat te eten. Want met al haar bewondering voor de omgeving en zijn pokémon had ze heel wat vertraging opgelopen. En het had nauwelijks gewerkt. Silvester keek nog steeds koel voor zich uit en liet geen andere emotie meer zien dan complete kalmte. Wat depressief at Mabel van haar boterham, ze wilde gewoon Silver terug, was dat zo erg? Sinds de Pidgey was geëvolueerd in een Pidgeotto voelde ze zich wat down. Het gedrag van Silvester was gewoon abnormaal en ze voelde zich er niet prettig bij. Die agressiviteit en de gevoelloosheid van de vogel hadden haar echt geraakt. Dit was niet de pokémon die ze kende en die wilde ze terug. Ze miste Silvester echt ongelofelijk veel, veel meer dan ze ooit zou kunnen zeggen. Maar de Pidgeotto reageerde niet op diepe gesprekken, hij staarde alleen met zijn dodelijke blik en dan viel je vanzelf stil. Mabel zuchtte en nam nog een kleine hap van haar eten. Waarom was Lawrence niet mee gegaan? Misschien kon de Noctowl wat zinnigs in zijn mede vogel praten. Lawrence was een vriend, mentor en zelfs een soort vader voor Silvester, misschien zou hij naar de uil luisteren. Ondanks het feit dat de pokémon half blind was, was hij heel wijs. Doordat het meisje zo in gedachten was verzonken kon ze de rimpeling in het water niet opmerken. Silvester zag het wel en schoot naar voren om zijn trainer aan de kant te duwen.
Een gigantische, blauwe krokodil keek de twee reizigers aan. Dreigend sperde de pokémon zijn bek open en gromde. Voor Mabel was het allemaal een beetje te snel gegaan om te beseffen, maar bij het horen van die brul trok ze lijkbleek weg. Die brul zou ze uit duizenden herkennen, de dex die uit haar zak was gevallen vertelde haar wat ze al lang wist. ‘Feraligatr, the Big Jaw Pokémon. The evolved form of Croconaw and the final evolution of Totodile. Feraligatr intimidates its foes by opening its huge mouth. In battle, it will kick the ground hard with its thick and powerful hind legs to charge at the foe at an incredible speed. It usually moves slowly, but it goes at blinding speed when it attacks and bites prey. When it bites with its massive and powerful jaws, it shakes its head and savagely tears its victim up.’ Bleker dan ze ooit geweest was kroop Mabel achteruit, dit kon niet echt zijn. Feraligatr was een zeldzame starter, hoe kon er hier eentje wonen? Ze was opeens misselijk, ze kon het niet beseffen. Hoe kon het wezen uit haar nachtmerries en ergste angsten hier zijn. De blauwe pokémon kwam dreigend op het meisje af, de blik in zijn ogen stond wild, net als toen... Silvester kwam over de eerste schrik heen en viel de wilde pokémon aan met een air cutter. De Feraligatr brulde toen de wind hem raakte en vuurde een water gun op zijn tegenstander af. Silvester ontweek de aanval behendig en deed een sand attack om het zicht voor een deel te ontnemen aan de grote waterpokémon. Mabel zat alleen verstijfd toe te kijken, ze kon zichzelf er niet toe brengen ook maar een spier te bewegen. Dit bracht haar terug naar elf jaar geleden, toen de angst begon, dit bracht haar terug naar de duisternis waar ze in was verzonken vlak na de aanval van de pokémon. Ze had gehoopt nooit meer een Feraligatr tegen te komen, maar dat soort hoop was veel te ijdel. Natuurlijk kwam je er wel een tegen als je op reis ging. Silvester had het even lastig, net zoals de dex had gezegd was Feraligatr een razend snelle pokémon. Hij beet naar de vogel en de Pidgeotto kon de meeste aanvallen maar net ontwijken. Silvester reageerde met een air slash. Mabel’s gedachten waren wel wat in de war, maar ze wist zeker dat ze de Pidgeotto de aanval nooit had zien uitvoeren. Aan de andere kant was zijn vader al in level 80 geweest, dus hij zou de aanval eigenlijk als egg move hebben. Nooit geweten dat hij die aanval had... de air slash kwam op de Feraligatr af en sneed de pokémon over zijn schubben. Maar de krokodil had niks voor niks schubben en de aanval liet niet eens een wond achter. De blauwe pokémon begon zich echt te irriteren, hij was alleen op zoek geweest naar een lekker hapje, in dit geval die vervelende vogel, en nu was het eten zich aan het verzetten. Eigenlijk niks nieuws, wie wilde er nou worden opgegeten? Maar het bleef heet vervelend. Silvester was ook koortsachtig bezig met een techniek, hij wist wel van Lawrence wat er was gebeurt tussen Mabel en Feraligatrs, maar om er zo eentje tegen te komen was toch echt nieuw. Bovendien was de pokémon sterker dan hij, het werkte niet echt mee. Hij besloot maar voor een twister te gaan. De Pidgeotto vuurde de wervelwind op de andere pokémon af met een kreet, dit was een soort oorlog. Hij kon niet niks doen terwijl de Feraligatr zijn trainer bedreigde. Woest keek de vogel het grote roofdier aan, hij zou niet niks doen, hij zou deze keer zijn trainer beschermen en het niet zo laten lopen als in de badlands! De blauwe krokodil zou het ook niet snel opgeven, de pokémon kon de aanvallen van de Pidgeotto makkelijk nemen en hij reageerde met een snelle Slash. Silvester zag de pokémon niet aankomen en vloog een stuk achteruit door de krachtige zet.
Zo snel mogelijk sprong de vogel weer overeind en dacht razend snel na. De hele tijd aanvallen zou niet helpen, dan misschien een andere tactiek gebruiken. Silvester vloog op en voerde zijn snelheid op met verschillende Agility’s, met de verkregen snelheid dook hij naar voren en bedekte zijn tegenstander met een Feather Dance. Sommige mensen zagen deze aanvallen als waardeloos, maar het was toch echt wel handig. Door sneller te zijn dan de Feraligatr maakte hij een betere kans, al helemaal als hij er voor zorgde dat de attack van zijn vijand omlaag ging. De krokodil leek het ook door te krijgen en schudde het grootste deel van de veren van zich af. Dreigend keek hij zijn tegenstander aan met een Scary Face. Silvester probeerde niet al te onder de indruk te zijn van de kwaadaardige blik van de pokémon, maar hij kon niet anders dan een beetje terug deinzen. Dit was een grotere en sterkere pokémon, en als hij geen kans maakte, wie moest Mabel dan beschermen? De Pidgeotto vloog omhoog om een Fly uit te voeren, het was zijn sterkste aanval, alleen was het jammer dat hij Mabel nog niet kon meenemen op zijn rug. De Feraligatr keek de vogel even na en leek in de war, ging zijn eten er nu vandoor en liet hij zijn mens achter? Mensen waren geen lekkere snack, maar bij gebrek aan iets anders... maar voor hij goed en wel bij het meisje was aangekomen kwam er wat uit de lucht gevallen. Met een harde klap botste Silvester tegen de rug van de gigantische krokodil, de Feraligatr brulde en probeerde zich om te draaien en de pokémon aan te vallen met een Crunsh. De Pidgeotto kon ontsnappen door zijn Agilty state boosts die hij had gebruikt. Mabel keek alleen toe en leek het maar voor de helft mee te krijgen. Nog steeds puzzelden haar gedachten hoe deze nachtmerrie pokémon hier kon zijn. het waren helemaal geen veel voorkomende pokémon, en in het wild al helemaal niet. En nu moest Silver tegen eentje vechten, maar hij was sterk. Of hij sterk genoeg was was de vraag. Maar hij moest sterk genoeg zijn! Wat was anders het nut van dit gevecht? Hij kon niet worden opgegeten.
Silvester had het moeilijk, het was moeilijk te ontkennen, maar de Feraligatr was goed. De krokodil was heel behendig in het gevecht en het was alleen dat hij met agility zijn snelheid had verhoogd, anders was hij misschien wel half opgegeten. De vogel vuurde nog een air slash op zijn grote tegenstander af. Maar deze keer was de krokodil voorbereid, met een behendige duik ontweek hij de scherpe wind en deed hij een poging in het been van zijn vijand te bijten. Silvester vloog geschrokken op en besloot dan toch maar nog een Fly te doen, die leek wel wat schade te hebben toegebracht. De Feraligatr keek met een victorieuze blik zijn tegenstander na, hij was er deze keer op voor bereid. Toen de vogel een duikvlucht in zette beet hij toe. Silvester schreeuwde geschrokken toen de kaken van de krokodil zich om zijn lichaam sloot. De kreet gevuld met schrik en wanhoop deed Mabel opschrikken uit haar catatonische staat. Zelf schreeuwde ze het bijna uit toen ze zag hoe de Feraligatr zijn prooi heen en weer schudde en het ijs over het vogellichaam liet lopen. Zonder er bij na te denken gooide ze een steen naar de grote pokémon. Of ze nou zo goed mikte wist ze niet, maar de steen raakte de blauwe pokémon in zijn oog. De Feraligatr gooide de Pidgeotto in zijn bek hard op de grond en brulde van de pijn. Mabel twijfelde geen seconde en rende naar de vogel toe. Zwak maakte de vogel een geluid, zo een schade had hij van één aanval op gelopen, het moest echt een sterke pokémon zijn. “S-Silver,” met tranen in haar ogen knielde het meisje bij haar pokémon. Silvester keek terug en had eindelijk de blik in haar ogen die ze al dagen zocht. Mabel drukte de Pidgeotto tegen zich aan en voelde de tranen over haar wangen glijden. Dit was precies wat haar nachtmerries waren, niet de Feraligatr, al kwam die ook wel eens voor, maar het verliezen van haar beste vriend. Een geschrokken kreet verliet de snavel van de vogel en Mabel draaide zich om, de gigantische, blauwe pokémon kwam op haar af. De Feraligatr was nog niet klaar, met gemeen glinsterende ogen kwam hij op de twee af, eindelijk!
Silvester probeerde wanhopig omhoog te komen, het mocht niet weer lopen als in de badlands, niet weer. Hij wilde niet te kort schieten tegenover zijn trainer, tegenover zijn beste vriendin. Lawrence had het hem gezegd, keer op keer, de belangrijkste taak van een pokémon en vriend was het veiligstellen van zijn trainer. Maar het lukte niet, de kracht om Mabel te beschermen zat niet in zijn lichaam. Het meisje was al opgestaan en keek haar doodsangst aan, beschermend over haar pokémon gebogen. De Feraligatr kwam dichterbij en grijnsde, er was niks wat een klein meisje tegen hem kon doen. Mabel kneep haar ogen dicht, dit was net als in de badlands, alleen deze keer zou Silvester haar geen last-minut redding geven. Mabel schreeuwde het uit toen ze werd geraakt door de lange nagels van de krokodil. De wond was veel erger dan ze ooit had gehad. Silvester schreeuwde ook geschrokken en dwong zichzelf overeind. Zijn trainer kromp ineen op de grond terwijl het bloed een grote vlek maakte op haar linkerarm. Met zijn laatste krachten kwam hij overeind en dook voorover om de krokodil te tackelen, hij zou Mabel geen pijn doen, niet nog meer. Midden in zijn vlucht voelde de vogel de vreemde energie die hij al een keer eerder had gevoelt door zijn lichaam stromen. Een wit licht dat uit het binnenste van de pokémon leek te komen stroomde naar buiten en even werd de Feraligatr verblind door het felle licht. Toen kwam er in plaats van een Pidgeotto een Pidgeot op hem af. Silvester raakte de grotere pokémon in zijn buik en slaakte een kreet. Zijn tegenstander werd door de verrassing naar achteren gegooid en kwam weer overeind. Silvester spreidde zijn gigantische vleugels en voelde de kracht door hem stromen. Hij klapperde zo hard met zijn vleugels dat een grote wervelwind ontstond, een Hurricane. Maar doordat de Pidgeot te erg was verzwakt was de aanval helemaal niet zo sterk en de vogel kromp meteen na de zet ineen. De Feraligatr gromde en kwam na voren nadat hij was geraakt door de aanval. Silvester keek zijn tegenstander wanhopig aan, zou dit het einde zijn. In elk geval had de krokodil nu een grotere maaltijd.
Een plotseling geritsel deed beide pokémon opkijken. Silvester lag wanhopig en verslagen op de grond en de Feraligatr keek verstoord op, niet nog meer problemen, hij wilde gewoon eten. Een grote verschijning kwam van de bomen vandaan. De panda wierp een blik op het bloedende meisje, de verslagen Pidgeot en toen op de gemeen kijkende grote, blauwe krokodil. De Pancham kwam naast de Pangoro te staan en keek vijandig naar de Feraligatr. De Pangoro kwam razend snel in actie, de pokémon was in een paar grote, snelle stappen bij de krokodil en sloeg hem met een haal neer. De Feraligatr keek even versuft en wilde toebijten met een Crush, maar een tweede slag sloeg hem genadeloos tegen de grond. De Pancham was ondertussen naar Silvester gerend en bekeek de wonden van de pokémon, door de evolutie waren de bijtwonden verdwenen, maar de schade was nog steeds omdat de Pidgeot hit points had verloren. De vogel zei wat tegen de panda en de kleine pokémon rende naar de tas en haalde er een bakje uit, net zo als de huispokémon had gezegd. Met het bakje rende hij terug naar de gewonde pokémon. Silvester zag de Pancham naar hem toekomen met het bessenbakje van zijn trainer. Het werd voor hem neergezet en hij stopte zijn kop er in, op zoek naar helende berries. Die waren snel gevonden, het was alles namelijk heel netjes gesorteerd, en Silvester at zo snel mogelijk zo veel mogelijk oran en andere helende berries. Toen hij wat meer kracht had verkregen stond hij voorzichtig op en hupte zo snel hij kon naar zijn trainer.
Mabel had nadat haar arm was open gehaald door de Feraligatr niet echt veel meegekregen. Ze had het witte licht gezien en ergens in haar achterhoofd wist ze dat het Silver moest zijn die weer evolueerde, maar de pijn had bijna al haar gedachten uitgeschakeld. Ze wist dat ze bloedde uit de wond op haar arm, iets er tegen doen kon ze niet. Verdoofd bleef ze liggen. Een schaduw boog zich over haar en ze keek in de ogen van een grote vogel. “S-Sil..ver?” zwak keek ze de Pidgeot aan, de pokémon maakte een zacht en geruststellend geluid. Een tweede schaduw keek op haar neer, het moest een andere pokémon zijn, maar ze was niet in de staat bang te zijn. De Pangoro keek even vragend naar de Pidgeot en kauwde op zijn stengel. Silvester keek terug en wees naar de tas, zelf had zij bijna al zijn kracht terug, maar met mensen werkte het niet zo. Zachtjes hielp hij zijn trainer overeind. Mabel keek versuft om zich heen en zag dat de Pancham die ze eerder hadden zien trainen onder toeziend oog van zijn trainer in haar tas dook. Silvester keek ook terug, de opluchting die ze voelde was niet te beschrijven. Niet alleen omdat hij oké was, ook omdat de blik in zijn ogen weer zo was als ze zich herinnerde. Ze had haar pokémon terug, haar Silver. Mabel kreunde en zakte ineen, haar trui was open gescheurd en de wond zag er niet echt fijn uit. Met trillende handen scheurde ze de trui verder open, het was toch een van haar oudere dingen, en hield de stof uit de wond. Opeens was de Pancham daar weer met haar verband koffer. Licht verbaast pakte ze het ding aan en maakte het open. Nog steeds in shock haalde ze haar verband er uit en knipte een lang stuk af om haar arm te verbinden. De kleine Pancham pakte de koffer weer toen het meisje klaar was en stopte het weer in de tas. De twee panda’s keken nog even bezorgd naar het meisje. Mabel keek naar de twee pokémon en begon zwarte vlekken voor haar ogen te zien, ze had waarschijnlijk al heel wat bloed verloren. Silvester kwam snel dichterbij toen zijn trainer ineen zakte, de Pangoro liep ook naar voren en pakte het meisje op. Even keek de Pidgeot licht geschokt naar de wilde pokémon, maar de beer zette zijn trainer veilig op zijn rug. Mabel sloeg automatisch haar armen om haar pokémon heen en glimlachte. “Wat ben je zacht, Silver,” fluisterde ze in de veren. De Pidgeot zuchtte diep en hupte toen naar de tas, hij sloeg zijn klauwen om het hengels en maakte zich klaar weg te vliegen. Voor hij in de lucht verdween zei hij nog een afscheid en een bedankje bij de twee beren. De Pangoro en Pancham zwaaiden de vogel na toen hij in de lucht verdween.

Mabel schrok wakker, was het maar een droom geweest? Een moment vroeg ze het zich af, maar toen drong de scherpe geur van ontsmettings middel in haar neus. Gedesorienteerd keek ze om zich heen, waar was ze? Het leek op een... ziekenhuis? Ze lag in een ziekenhuis bed. Ze keek naar haar arm, een professioneel uitziend verband zat om haar arm, wie had dat gedaan? Vast een of andere dokter. Silvester stond op vanuit zijn hoekje, zelf had hij nauwelijks verzorging nodig gehad, maar hij wilde bij zijn trainer blijven. Mabel zag de Pidgeot en glimlachte, o ja, dat was waar ook. Silver was weer geëvolueert in een zelfde soort situatie als eerst, maar nu, nu had hij zijn eigen blik terug. Die lieve, zachte blik die ze had gemist toen hij een Pidgeotto was. De tranen sprongen weer in haar ogen. “Silver,” Mabel stak haar handen uit naar haar pokémon en de vogel kwam aangelopen voor de knuffel. “Ben je oké?” Vroeg ze tussen haar tranen door. De Pidgeot maakte een zacht geluid en keek zijn trainer liefkozend aan. Mabel glimlachte waterig en schrok toen de deur open ging. Een dokter kwam binnen en keek haar een moment aan. “Hallo, goed te zien dat je wakker bent. Hoe gaat het?” Mabel slikte en keek de man in witte jas aan. “Ik voel me prima, alleen een beetje duizelig,” antwoordde ze eerlijk. De man knikte en keek even naar de Pidgeot. “Je hebt geluk gehad, de wond op je arm was groot genoeg om aan dood te bloeden. Gelukkig heb je een fantastische pokémon die je naar het ziekenhuis kon vliegen, maar mag ik vragen? Wat is er gebeurt.” Het meisje haalde even diep adem en vertelde toen wat er was gebeurt, van de Feraligatr en alles. Tot op het punt dat ze bijna niks meer kon herinneren. Dat was ongeveer het punt toen ze was geraakt door de klauwen van de pokémon. De dokter had stil geluisterd en knikte. Hij legde uit dat ze kon vertrekken zodra ze zich goed voelde en zie dat ze wat aan de krokodil zouden doen. Mabel knikte, een beetje meer gerustgesteld, en zakte terug in haar bed.
“Weet je Silver?” Begon Mabel, de Pidgeot die de hele tijd vlak naast het bed van zijn trainer had gelegen keek op, de warmte in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Het meisje slikte even en besefte nog eens dat ze haar Silver terug had. Of nee, dat was niet waar, deze Silver was net als de Pidgey die hij ooit was, maar dan wijzer, ouder dan eerst. “Wat denk je er van als we zo naar het lab gaan? Je weet toch dat die mega evolutie daar word onderzocht. Ik dacht dat we dat misschien ook kunnen uitproberen...” de Pidgeot maakte een instemmend geluid en drukte zijn hoofd even tegen de buik van zijn trainer, liefkozend. Mabel zuchtte en sloot even haar ogen, haar wond was genaaid en ze mocht weg als ze zich weer goed voelde. Misschien kon ze gewoon nog een uurtje slapen.

Mabel stond voor het grote gebouw, dit was het Lumiose lab van professor Sycamore. Dit was de plek waar ze de keystone kon halen om Silvester te mega evolueren. Het meisje haalde diep adem en liep naar binnen, Silvester zat voor nu even in zijn pokébal. Ze had de Pidgeot een hele tijd bewonder, Silver was echt prachtig geworden, maar ook heel groot. Ze had het gemeten en de Pidgeot was precies één meter tweeënzeventig. Zelfs met een Skarmory moeder was dat echt gigantisch, ook al was zijn moeder tien centimeter groter dan de normale Skarmory (één tachtig). Ze liep naar binnen en zag meteen een club van drie enthousiaste kinderen staan. Ze waren misschien tien, elf? Een meisje, het enige meisje, keek haar even vragend aan. “Ben jij hier ook voor je eerste pokémon?” Mabel glimlachte, natuurlijk, de prof gaf ook de beginners weg, en schudde haar hoofd. “Nee, ik ben hier voor een keystone, voor mega evolutie.” Het meisje dacht even na. “Dat is dat met die stenen, toch?” Mabel knikte en keek even naar de andere kinderen. De drie kinderen werden al snel opgehaald en zij moest uitleggen dat ze hier was voor een keystone. Ze mocht komen als de kinderen klaar waren. Het duurde niet heel lang, misschien een kwartiertje, en toen kwamen de drie alweer naar buiten met een Chespin, Fennekin en Froakie. Nu was zij aan de buurt, Mabel ontweek de pokémons met een grote boog en ging de lift in, oké dan.
De lift ging naar onder en ze stapte uit in een kantoortje, een man zat achter bij bureau en was bezig met wat papier werk. “Ja?” Mabel verstijfde even en liep toen naar professor Sycamore toe. “I-Ik ben hier om te zien of mijn Pidgeot klaar is om te mega evolueren,” zei ze nerveus. De man knikte en stond op. “Mag ik die Pidgeot zien?” Onhandig prutste het meisje een moment aan haar riem en haalde de pokébal van Silvester tevoorschijn. Mabel liet de Pidgeot verschijnen en keek licht nerveus naar de professor. De man bekeek de Pidgeot even en keek toen in haar ogen. “Wil je wat over je pokémon vertellen?” Mabel knikte weer en dacht kort na over wat ze moest zeggen. “Ik heb Silvester al negen jaar, we zijn al sinds mijn achtste samen en hij is kort geleden geëvolueert nu we op reis zijn gegaan. Hij is mijn beste vriend en ik denk dat hij door mega evolutie beter in staat zou zijn zichzelf te beschermen.” Met een lichtte rilling dacht het meisje terug aan de twee gevechten. Beide had Silver bijna verloren, en in beide was hij geëvolueerd. Maar die tweede, tegen haar nachtmerrie pokémon, had hij bijna verloren en dat mocht nooit meer gebeuren! Professor Sycamore keek even nadenkend naar de pokémon en liep een rondje om de Pidgeot. “Silvester is groter dan de gemiddelde Pidgeot, is het niet?” Mabel knikte en hakkelde: “J-Ja, hij is een mix tussen een Skarmory en een Pidgeot.” Ze dacht even na, was dat slim om te zeggen. “Heeft dat invloed op de mega evolutie?” De man schudde zijn hoofd en keek weer naar haar pokémon. “Ik denk dat hij hoogstens wat groter zou worden dan een normale mega Pidgeot,” antwoordde hij. Mabel haalde opgelucht adem, het zou heel gemeen zijn als dat de reden was dat ze geen keystone kreeg. Ze wilde die keystone echt heel graag, ze zou er zo veel mee kunnen doen. Silvester zou sterk genoeg zijn om haar en zichzelf, dat zichzelf was belangrijker, kon beschermen en misschien zou het de pokémon helpen. Ook al was de Pidgeot weer meer zichzelf, misschien meer dan hij ooit was geweest, het was geen garantie dat hij zo bleef. Silver moest Silver blijven, anders wist ze ook niet wat ze moest doen. De Pidgeot was haar maatje en ze kon niet zonder hem. Ze zou hem voor geen goud weg doen, haar lieveling. Silvester maakte ook een zacht, lief geluid en keek zijn trainer aan. Hij wist dat de laatste tijd zijn gedrag vreemd was geweest, nu kon hij ook niet begrijpen waarom hij zo had gedaan, maar nu zou alles beter worden. Nu zou hij haar beschermen en klaar zijn om alle tegenstanders uit te schakelen. Hij had alleen de steun nodig van het meisje en misschien nog een beetje extra. Misschien zou dat hele mega evolutie gebeuren dat beetje extra kunnen zijn. Silvester keek zijn trainer blij aan, de afgelopen tijd had hij angst gezien, verdriet en verloren wanhopigheid, maar nu leek ze oprecht blij en dat maakte hem ook onvoorstelbaar vrolijk. Mabel glimlachte en keek haar pokémon aan. “Oké,” ze schrok op, professor Sycamore leek klaar te zijn met zijn onderzoek. “Ik kan duidelijk zien dat je een goede band met je pokémon,” begon hij nadenkend. Mabel wisselde een blik met haar pokémon en keek weer naar de professor. Zou ze de steen krijgen? Want als ze hem niet kreeg zou het een tijdje kunnen duren totdat ze wel de steen kon halen. Bovendien moest ze nog een mega stone voor Silvester, de Pidgeotite, kopen en die dingen zouden waarschijnlijk niet echt goedkoop zijn. Het waren mega stones en geen normale evolutie stenen, al waren die ook best duur. Maar ze had niks voor niks wat gespaard toen ze werkte in de bloemenwinkel en ze zou een Pidgeotite vast wel kunnen betalen. Mabel schudde de gedachten even van zich af, ze had de keystone nog niet en daar moest ze zich later zorgen over maken. Ze keek professor Sycamore aan en wachtte op zijn oordeel. De man glimlachte vriendelijk en keek nog even kort naar de Pidgeot. Silvester keek vriendelijk terug, van de vijandige blik die hij als Pidgeotto had gehad was nergens meer te bekennen. “Ik denk dat je Pidgeot...” In spanning wacht Mabel af, kreeg ze het ding? Kon Silvester mega evolueren? Voor zover ze wist was hij sterk genoeg, maar als hij nog wat miste...

“...wel is staat is om te mega evolueren.” Mabel keek op, ja? Mocht ze de Keystone hebben? De man liep naar een kast en haalde er een bak uit waar verschillende stenen in zaten. Daar pakte hij er een van en liep terug naar het meisje. “Je moet het verstandig gebruiken, nog niet alles over mega evolutie is bekend.” Zei hij voor hij het ding aan Mabel gaf. De brunette knikte en keek gefacineerd naar de steen. Wow, en hiermee zou Silver kunnen mega evolueren? Nou ja, als hij nog dat Pidgeotite ding had. “Ik hoop dat het van pas komt,” Mabel kromp ineen toen de professor zijn hand vriendelijk op haar schouder legde, haar gewonde schouder. “Bedankt,” mompelde ze vriendelijk en ze keek naar Silvester. De Pidgeot stond op onder de blik en samen maakten ze zich klaar om naar buiten te gaan.
Even later stonden de twee buiten en keek Mabel zoekend om zich heen. “We moeten je bandje nog vervangen, maar zullen we eerst naar zo’n Pidgeotite kijken?” Silvester stemde in en hupte meteen richting een stenen winkel. Mabel volgde haar pokémon en keek eerst even naar binnen door de etalage. Er lagen verschillende dingen, stenen die ze herkende als Fire stones en Dusk stones, maar ook onbekende stenen die drie kleuren leken te bezitten. Geïnteresseerd keek het meisje naar die dingen, ze had ze wel eens gezien in boeken die zo kort geleden nog verschenen in de winkels. Boeken over de mega evolutie. Dat waren dus mega stones, zoekend keek ze of ze er een zag die op een Pidgeot leek, maar dat was toch echt wel onmogelijk om te zien. “Laten we dan maar naar binnen gaan,” fluisterde Mabel voor zich uit, nog steeds in de ban van de stenen. Binnen was het niet erg druk, misschien kwam het omdat het al laat werd, of was er gewoon geen interesse in de dingen. Mabel moest niet lang wachten voor een meisje, misschien van haar leeftijd, op haar af kwam. “Kan ik u helpen?” Klonk het beleefd. De brunette knikte en wees naar de vogel naast haar. “Ik ben op zoek naar een Pidgeotite.” Het meisje knikte en liep even weg, ondertussen riep ze terug. “Ik zal kijken of we er nog een hebben.”
Het was best soepel gegaan, Mabel had nu een Keystone en Pidgeotite, nu alleen nog een manier om ze te dragen. Silvester zat voor nu even in zijn pokébal, dat was toch handiger, dus ze had niemand om tegen te praten. Ze was op het moment op zoek naar de winkel waar ze een paar dagen geleden al was om een vogelbandje te laten maken. Ze had het adres ingevoerd op haar holocaster en volgens het apparaat liep ze nu in de goede straat. Mabel keek zoekend om zich heen, het kwam haar wel bekend voor, en zag uiteindelijk het uithangbord van de kleine metaalbewerkings winkel waar ze laatst ook was geweest. Opgelucht liep ze naar binnen. Er waren veel mooie dingen daar, verschillende armbandjes lagen in de kasten en nog meer dingen die ze niet meteen kon benoemen lagen verder nog rond. Een man kwam aanlopen, dezelfde die haar al een keer had geholpen. “Al terug?” Werd er grijzend aan haar gevraagd. Mabel glimlachte en knikte. “Silvester is weer geëvolueerd, dus ik hem een nieuw bandje nodig.” De man knikte en wachtte tot de Pidgeot uit zijn bal was. “Kun je misschien een mega stone in het bandje verwerken?” Mabel keek de man vragend aan, dan zou meteen de vraag van hoe ze de Pidgeotite aan Silver moest binden opgelost. Ze kreeg weer een knik als antwoord. “Als je de steen geeft meis, zal ik het in het bandje verwerken.” Daarna verdween de man even met Silvester en toen ze na ongeveer een kwartiertje terug kwamen had de Pidgeot een nieuw bandje om. In het bandje gloeide de steen op die ze net had meegegeven. “O, wauw,” bewonderend keek Mabel naar het ding. “Het ziet er erg mooi uit,” gaf ze als compliment terwijl ze de uitgestoken poot van haar pokémon bekeek. “Had je nog iets nodig?” Mabel wilde eerst haar hoofd schudden, maar bedacht zich toen. Misschien...
Route 4 was weer eens heerlijk rustig, Mabel keek naar Silvester die afwachtend naar haar floot. Om haar arm had ze nu een soort armband, hoe had het geheten? Een Bracelet, dat was het geweest. Het was niet helemaal een armband, maar meer een soort plaat. In haar ogen dan. “Klaar, Silver?” De Pidgeot maakte een enthousiast geluid en Mabel concentreerde zich op de steen. Als het goed was kon je alleen al door het te willen mega evolutie actieveren. En het lukte. Silvester begon wit op te gloeien, net als bij een gewone evolutie, maar bij deze zaten er regenboog elementen tussen het wit door. De normaal al grote vogel werd gigantisch. Mabel keek met grote ogen naar de Pidgeot die voor haar kwam te staan. Silvester brak uit het licht en keek zijn trainer aan. Hij leek een tikkeltje anders dan normaal, heel kalm. Maar niet zo als zijn tijd als Pidgeotto, maar meer op een goede manier kalm. Mabel liep dichterbij en keek haar pokémon bewonderend aan. Wow, dit was echt indrukwekkend. En Silver kwam zeker een halve meter boven haar uit, waarschijnlijk zelfs wel meer. “Wauw Silver, je ziet er geweldig uit,” zei ze bewonderend. De vogel maakte een vrolijk geluid en keek zijn trainer vriendelijk aan. “Wil je me naar huis vliegen?” Mabel keek haar pokémon aan, na alles wat er was gebeurt wilde ze eigenlijk alleen naar huis. Niet om haar reis af te zeggen, maar gewoon om even op krachten te komen. De wond was immers nog vers en de dokter had ook gezegd dat ze niks moest doen om die weer open te maken. Silvester knikte, ontspande en gloeide weer op. Maar nu kromp de pokémon en stond de normale Pidgeot voor zijn trainer. Mabel klom een tikkeltje onhandig op de rug van de grote vogel en hield zich vast toen die opsteeg. Ze gingen naar huis. Home, sweet home.