You set my heart on fire <3

De eigenaar van de vuurpony's was snel weg. Zo stond het paartje van blind dates - om het zo maar even te noemen - ietwat ongemakkelijk voor de twee wezens. Althans, Alyss stond er zo bij. Tot de roodharige jongen voorstelde om het rijden te proberen. Nou, oké. "Is goed. We proberen er gewoon het beste van te maken," kort grinnikte ze, voor ze om zich heen zocht naar een plekje om op te stappen. Ze leidde de pokémon waar ze net al mee in contact was geweest naar zich toe, en stapte vanaf het heuveltje met één been over de pony. Toen zette ze zich af, en dat moest ze nog tweemaal herhalen, voor ze goed op het wezen zat. Ze legde haar handen om de nek van het dier. "Uhm... Lopen dan maar," sprak ze voorzichtig. En de fire type deed wat ze het vroeg te doen; het begon zich voort te bewegen. Terwijl dit zo gebeurde zakte het opzittende meisje steeds naar links en naar rechts, met de beweging van de schouders mee. Arceus, hoe moest dit?

Ze stonden er allebei wat ongemakkelijk bij, althans, niet tegenover elkaar maar voor het feit dat ze nu op de paarden moesten gaan zitten en tja, hoe deed je dat? Het meisje nam uiteindelijk de eerste stap en zocht een plek vanwaar ze op de rug kon komen, hij wist zich gemakkelijker op het paard te krijgen dan haar, maar dat kwam misschien door het verschil van grootte. Zijn handen gleden over de nek van het dier, houvast proberend te krijgen, terwijl hij zijn rode ogen op haar richtte. "Vooruit," Zei hij zachtjes tegen het paard, dat hem gehoorzaamde. De bewegingen waren ongewoon voor hem en eerlijk gezegd alles behalve.. comfortabel. Hij glimlachte even naar het meisje, alsof alles oké was. "Lukt het een beetje?" Zei hij lachend, zijn rug hield hij recht terwijl hij eigenlijk het liefste gewoon zich klein wilde maken zodat de kans zo klein mogelijk was dat hij ervan af viel. "Eventjes oefenen, misschien krijgen we het straks wel onder de knie." Hij hoopte het maar, want hij had eigenlijk wel zin om dit paard een stuk sneller te laten gaan. Wie weet vond ze het niet erg, maar eerst moest ze even wennen en dat kon hij wel begrijpen. Hij had zo ook zijn tijd nodig om te wennen aan dit paardrijden.

Wel, het dee haar goed te zien dat ook Alexander er niet bepaald een ster in was. Hij vroeg of het lukte, met een grote glimlach om zijn mond. "Helemaal," Ze moest lachen. Arceus, ze kon het niet, het zag er echt niet uit. Maar goed, ze begon het door te krijgen, net als hij. Je moest wat meebewegen, erop rekenen. Ze raakte er nu op bedacht dat de schouder zou zou gaan, en die andere dus zo. Ze keek dat even aan, en vervolgens begon ze de bewegingen te volgen, en ze vond was balans. Terwijl ze de nek van de Ponyta wat steviger vastnam reed ze een paar meter vooruit. Oké, progress was made. "Het lukt," verkondigde ze vrolijk. Yes, misschien had ze hier nog talent voor ook.

Nee, ze waren zeker geen talenten in het berijden van een paard, een ruiter zou hun nu vast volop uitlachen dat ze dit überhaupt gingen proberen. Een paard was een edel dier en je had veel oefening nodig om erop te kunnen rijden, hij vond het natuurlijk allemaal kletspraat. Hij zou het zo wel leren. Zachtjes grinnikte hij toen ze antwoordde op zijn vraag of het lukte. "Hier ook." Antwoordde hij op haar woorden, waarna hij zich meer focuste op het paard voor hem en stiekem zijdelings naar Alyss keek. Ze leek er talent voor te hebben, tot zijn verbazing, en al snel had ze het onder de knie - voor zover je dat kon hebben als beginner. Hij volgde haar bewegingen en bewoog mee met de bewegingen van het paard. "Zo te zien ben je een natuurtalent." Zei hij grijnzend toen ze een paar meters vooruit kwam. "Kom op," beviel hij zijn paard, een zacht tikje in zijn nek gevend, waardoor het dier sneller ging lopen dan hij eigenlijk verwacht had. Oei, als dit maar goed ging.

Ze werd een natuurtalent genoemd, en direct verscheen er een blosje op haar wangen. "Dat valt ook wel weer mee," lachte ze, en terwijl ze dat zei verloor ze even de concentratie, en gleed bijna van de Ponyta af. Zie je wel Alexander? Het viel hartstikke mee. Ze grijnsde toch, en hees zichzelf overeind tot in een stabielere positie. Hij reed haar nu voorbij, maar Alyss kon zien dat hij ook nog niet alles doorhad. Maar ze zou nooit toegeven dat ze iets niet zou durven; ze zou altijd even goed zijn als anderen. Dus kriebelde ze even in de hals van het dier. "Ga maar sneller," fluisterde ze. Dat deed het vuurpaard, waarvan de voetstappen hoorbaar versnelden op de bosgrond. Dat was eventjes wennen, maar uiteindelijk zat ze weer in het juiste ritme. Toen liet ze hem weer wat afremmen. "Zullen we gaan?" vroeg ze aan de roodharige jongen.

Hij wist zijn paard weer zover te krijgen dat deze langzamer ging lopen en keek naar Alyss die bijna van het paard af viel, nadat ze had gezegd dat het helemaal meeviel. "Weet je zeker dat je nog nooit op een paard hebt gereden?" Ging hij gewoon verder, ze deed het naar zijn weten heel goed. Hij zou er vast vanaf vallen als hij zo behendig op dat ding zat, want stiekem had hij zich met beide handen stevig vastgeklampt aan de nek van het dier. Nee, dit paardrijden was niets voor hem, maar stiekem voelde hij zich wel de prins op het witte paard op zo'n dier. "Nieuwsgierig?" Zei hij, toen ze vroeg of ze zouden gaan. Ja, ze was duidelijk nieuwsgierig wat er verder zou gebeuren. Hij grinnikte en knikte vervolgens. Opeens gebeurde er iets zeer onverwacht voor Alexander. Het paard stopte abrupt met lopen en boog zijn hoofd naar onder, waardoor Alex van het dier werd geworpen en met een halve salto op zijn rug in het gras belandde. Arceus, die stomme Ponyta!

Ze moest toch wel even diep nadenken over zijn vraag. Ze had net stellig gezegd dat ze nog nooit had gereden, maar misschien... Misschien had ze ooit op een Ponyta gereden, als héél, héél klein kind. Zo jong dat ze het zich niet kon herinneren. Ze schudde dus nee, maar glimlachte. Hij was een aardig persoon. Werd het geen liefde - wat het waarschijnlijk niet zou worden - dan werd het wel vriendschap, dacht ze zomaar.
"You bet, ik heb dit hele gebeuren nog nooit meegemaakt," antwoordde ze. Terwijl ze dit zei was het rijdier van Alex abrupt gestopt met lopen, en op die manier viel hij eraf. Hij maakte een vrij scheve salto en landde op het gras. Meteen liet ook de jongere reiziger zich van de fire horse pokémon afglijden. "Gaat het?" vroeg ze. Kijk, het moest gebeuren, bij één van de twee. Nou ja, het zou haar vast straks ook gebeuren. Ze stak een hand naar hem uit om hem overeind te helpen.

De klap die hij had gekregen in zijn rug deed pijn en hij voelde een schok door zijn lichaam gaan en even drukte hij zijn hoofd meer naar achteren en sloot hij zijn ogen. Dat stond vast, hierna ging hij nooit meer op zo'n dier zitten. Hij stond liever met beide benen op de grond, met zijn eigen benen. Het meisje was van haar paard afgegleden en ondertussen dat ze haar hand naar hem uitstak, vroeg ze of het wel ging. Hij glimlachte naar haar en knikte. "Ach, het is mijn rug maar." Zei hij, de situatie weer wat minder serieus makend. Hij ging rechtop zitten en voelde even of het niet te veel pijn deed door even een stukje naar links te draaien en daarna een stukje naar rechts. Het enige wat het deed was kraken en dat deed het altijd als hij deze beweging maakte. Uiteindelijk nam hij haar hand aan en stond hij op. "Bedankt," glimlachte hij nog even, waarna hij het paard een zachte aai over zijn kop gaf. "Niet meer doen." Zei hij even serieus. Ja, hij betaalde voor dat ding. Waarom was het überhaupt stil gaan staan? Alexander keek even om zich heen. Als het maar niet iets was wat zijn date enorm ging verpesten.

Z'n rug kraakte toen hij zijn bovenlichaam even naar links en naar rechts wendde. Maar hij leek in orde te zijn, dus ze maakte zich verder geen zorgen. Ze trok hem overeind - natuurlijk werkte hij wel mee, anders was het haar waarschijnlijk niet gelukt - en liep toen terug naar haar pony. Arceus, hoe ging ze er nou weer opkomen. Ze plaatste haar handen op de rug van het stevige wezen en sprong, waarbij ze op haar buik op de pokémon lag. Nu schoof ze zich vooruit en overeind. Nou, ze zat in ieder geval. Of ze er elegant op was gekomen? Uh... Nope. Echt niet. Ze wreef opnieuw liefkozend langs de oren van haar rijdier, en keek toen naar Alex. Ze gingen nu. Toch? Ze duwde haar hielen zachtjes in de flanken van het vuurpaard. Dat had ze ooit op tv gezien. Echter moest zo'n dier daar blijkbaar voor getraind zijn. Dat had Alyss niet helemaal door. "Ga maar lopen," zei ze, alsof ze het voor een tweede keer moest zeggen. Die Ponyta moest de hint nu wel begrijpen, right?