The Theory of Everything pt. 1

ǁǁΞ□ЖⱷE=mc2ϖψ∞≡ǁ THE THEORY OF EVERYTHING Pt. 1 ǁΞσφϖЖΩψ∞≡ǁǁ

Zwijgend legde Owen zijn zojuist aangeschafte Pokéball op zijn bureau. Hij was er niet de persoon naar om enthousiasme te tonen, maar vanbinnen raceten zijn gedachten in het rond. Hij had een Aerodactyl gekocht! En voor wat voor bedrag! Het klonk haast te mooi om waar te zijn. Hij moest haast wel opgelicht zijn. Maar hij had het geloofd. Hij had de Pokémon gezien en hij had geconcludeerd dat het geen nep-wezen kon zijn. Geen enkele ditto zou zo exact in een fossielpokémon kunnen transformeren. Het wezen was elk muntstuk waard geweest.

Een Aerodactyl.

Een Pokémon uit de prehistorische tijd! Er ging een wereld voor hem open op gebied van onderzoek. Hij had gelezen dat Aerodactyl door mensen tot leven was gewekt met behulp van DNA dat in het zogenaamde Amber Fossiel was gevonden. Hij vroeg zich af in hoeverre de onderzoekers konden vaststellen hoe een Aerodactyl eruit moest hebben gezien en hoeveel ze er zelf bij hadden bedacht. Het wezen functioneerde prima, maar toch waren er vraagtekens bij te zetten. Hoe kwam het dat een Aerodactyl graag groenten en fruit at, terwijl zijn gebit het bewijs zou moeten zijn dat het een carnivoor was? Een Aerodactyl had geen tanden waarmee hij zijn eten kon malen, alleen maar snijden. Of toch wel? En dan die vleugels... ze leken te klein om een Aerodactyl goed te laten vliegen en toch was hij een van de snelste steenpokémon die er bestond.

Aerodactyl. Uitgestorven en herschapen.

Hij wilde graag weten hoe oud de Aerodactyl was die hij had gekocht. Hij zou het precies kunnen nagaan met behulp van atoomverval. Die oudheid was echter ook wat hem ervan weerhield om het wezen uit zijn Pokéball te halen. De Aerodactyl was zonder twijfel ouder dan San-1 en ook dan Alpha-1... wat als Alpha-2 (of Altaïr, zoals de oorspronkelijke eigenaar hem had genoemd) niet goed getemd was? Wat als hij zich als het wilde wezen dat hij was meteen op het dichtsbijzijnde vlees (in andere woorden: Owen) zou storten? San-1 en Alpha-1 zouden hem misschien niet kunnen beschermen en Owen was nog niet van plan te sterven.

San-1 was momenteel rond level 18, Alpha-1 rond level 12. Er was nooit de noodzaak geweest ze te trainen. Owen gaf niet om gymgevechten, hij gaf om kennis. En wat er gebeurde als een van zijn beide Pokémon een of meerdere levels groeide, dat wist hij wel. Dan leerden ze aanvallen. Althans, San-1 de Slugma leerde dan aanvallen, maar Alpha-1 had de enige aanval die een Unown kon leren al lang geleerd. De enige reden waarom hij San-1 zou verder trainen, was om haar te laten evolueren naar een Magcargo. Hij zou graag eens een evolutieproces van zo dichtbij zien.

Maar nu had hij er dus nog een reden bij gekregen om zijn beide Pokémon naar een hoger level te tillen. Zonder een Pokémon van level 30 werd het te gevaarlijk om Alpha-2 uit zijn Pokéball te halen. Zich slechts beroepen op San-1 was een slecht idee, omdat San-1 met zijn vuur-type sowieso in het nadeel zou zijn van Alpha-2. Alpha-1 daarentegen kon de Hidden Power van het type Elektrisch, wat wel met dubbele effectiviteit op de vliegende fossielpokémon zou werken.

Even staarde Owen zwijgend naar de Pokéball die voor hem op zijn bureau lag. De verleiding was heel groot om het prehistorische wezen uit zijn gevangenis te bevrijden, maar Owen liet zich niet door Verleiding – of enige andere emotie – beheersen. Het brein was de meester van zijn daden en zijn verstand zei hem dat hij nu het beste meteen aan de slag kon met het trainen van zijn Pokémon. Hoe eerder ze op een acceptabel level waren, des te eerder hij zijn pasverworven Alpha-2 kon bewonderen.
En des te eerder hij zijn eerste serieuze stap kon zetten in zijn levensdoel: het vinden van de Theory of Everything. Het ontdekken van de reden van het leven. Het verbinden van verleden en toekomst. Het antwoord op alle vragen. De link tussen water en vuur, aarde en lucht. De overeenkomst tussen Yin en Yang en alle andere tegenstellingen. Ultieme wijsheid.

En – ook niet onbelangrijk – ultieme roem.

Daarom verliet Owen even later zijn appartement in Lumiose City. Zijn bruine ogen scanden de omgeving, op zoek naar iemand van zijn niveau. Iemand waartegen hij zou kunnen vechten, zonder bang te zijn om te verliezen. Want hij wilde zijn Pokémon trainen en om dat te doen moesten ze winnen. Hij wist dat hij in theorie de eerste gymleidster zou kunnen verslaan. Zij had zich gespecialiseerd in Bug-Pokémon en nam het alleen maar op tegen beginnende trainers. Maar in alle eerlijkheid vroeg Owen zich af in hoeverre hij een beginnend trainer was. Hij was nu al 18 en behoorlijk wijs, maar erg veel gevechtservaring had hij niet. Hij had meegedaan aan een toernooi waarbij hij een eind was gekomen, dat was waar, maar tegen een gymleider vechten die al vaak met haar Pokémon tegen beginnende trainers had gevochten was natuurlijk een heel ander verhaal. Hij wilde zekerheid. Zekerheid dat hij zou winnen. Het kon hem niet schelen dat het misschien laf was om tegen een tienjarige te vechten. Wat deed moed er nou helemaal toe in het leven? Slim spelen, dat was weer het om ging. En daar was hij toevallig erg goed in.

Al speurend naar iemand die er wel uitzag als een niet al te ervaren trainer, begaf hij zich steeds verder naar de rand van de stad. Hoe verder hij zich uit het centrum zou begeven, hoe meer kans er was dat hij wilde Pokémon tegen zou komen. Daar kon hij ook tegen trainen, natuurlijk, maar liever vocht hij tegen een trainer. Alleen dan zou hij weten of goed genoeg was om zich aan de eerste gym te wagen.
Aan de rand van de stad besloot hij uiteindelijk iemand aan te spreken. Meestal nam hij geen omwegen als hij een vraag had – hij stelde zijn vragen recht op de man af. Nu niet. Hij wilde niet het risico lopen tegen iemand te vechten die veel meer ervaring had dan hij.
‘Pardon,’ zei hij dan ook tegen de persoon die zijn aandacht als eerste had getrokken. ‘Ik zou graag willen weten hoeveel badges u al in bezit hebt.’ Misschien kon hier een gevecht uit voortkomen. Misschien ook niet.

OOC: Open voor iedereen. Een gevecht zou leuk zijn, maar als je iets anders leuks weet, vind ik het ook prima :P

Met zijn blik gericht op de Pokéball van Tygo in zijn handen zuchtte de witharige even, het was eigenlijk geweldig voor hem dat de Salamence zijn laatste evolutie had bereikt maar hij was zo kwaad geworden op alles en iedereen. Het deed Ren denken van wanneer de Dragon Pokémon nog een Bagon was, die was echt vals maar toch deelden de twee herinneringen, goed en slecht en dus zou Ren het nooit over zijn hart kunnen krijgen om Tygo weg te kunnen doen. Het ronde ding werd gedachteloos in de lucht gegooid en weer opgevangen, de man had werkelijk geen idee wat hij kon gaan doen maar te niksen zou ook niet bepaald nuttig zijn. Hij duwde zichzelf overeind van de muur waar de witharige tegenaan leunde en liep iets verder naar de rand van Lumiose City, misschien dat hij verder uit de stad nog iets interessants kon vinden. ‘Pardon,’ klonk er nadat Ren niet al te lang gewoon liep en draaide zich om en trof daar een jongen aan, een halve kop kleiner dan de witharige en al herkende Ren hem ergens van, kon de man het even niet meer plaatsen ‘Ik zou graag willen weten hoeveel badges u al in bezit hebt.’ ja, Ren wist het zeker dat hij de bruinharige ergens van kon, misschien dat hij het later weer wist. ”Ik heb twee badges.” sprak de man rustig.

Twee badges. Owen hoefde er geen moment over na te denken hoe sterk de Pokémon van de vreemdeling dan waren: te sterk voor zijn Unown en waarschijnlijk ook te sterk voor San-1. Maar niet te sterk voor Alpha-2.
Owen besefte echter dat het hebben van twee badges nog niet genoeg zei. De vreemdeling kon zes Pokémon bij zich hebben, van elk noembaar niveau. Misschien had hij ook wel Pokémon bij zich die wel een eerlijke partij boden voor Alpha-1.
Misschien.
Misschien ook niet.
Er was maar één manier om daar achter te komen en dat was een manier waar Owen nou niet bepaald op zat te wachten: hij moest het vragen. Owen was niet bang om vragen te stellen waarvan hij het antwoord nooit uit zichzelf kon weten, maar hij vond het niet leuk om toe te geven dat zijn Pokémon nog niet erg getraind waren.

Hij keek naar de persoon tegenover hem. Het was een lange man, met wit stekeltjeshaar en aparte ogen. Ergens vaag deed het uiterlijk een belletje bij hem rinkelen, maar hij had geen flauw idee waar hij de man van zou moeten kennen. Owen zocht vaak de eenzaamheid op, omdat hij zich meestal ergerde aan de stupiditeit van de gemiddelde mens, dus waar kon hij deze man dan al eerder hebben gezien?

‘Twee badges,’ herhaalde hij uiteindelijk langzaam. Hij onderdrukte een neiging om een zucht te slaken. ‘Ik zoek eigenlijk iemand waarmee ik een Pokémongevecht kan houden om twee van mijn wat... zwakkere Pokémon te trainen.’ Wat een overwinning! Hij had het uitgesproken: zwak en trainen. Ook hij ontkwam niet aan de primaire behoefte van Pokémon om te vechten... ‘Heb jij misschien een Pokémon van het niveau van de eerste gymleidster?’

Langzaam werd het aantal wat de witharige eerder had opgenoemd herhaald en de witharige knikte bevestigend ‘Ik zoek eigenlijk iemand waarmee ik een Pokémongevecht kan houden om twee van mijn wat... zwakkere Pokémon te trainen.’ tja, dan had Ren daar niet bepaald de goede Pokémon ervoor, want de ene helft was sterk genoeg om de tweede gym aan te kunnen maar de andere helft zou de eerste gym waarschijnlijk niet eens aankunnen ‘Heb jij misschien een Pokémon van het niveau van de eerste gymleidster?’ ach, het kon geen kwaad om zijn zwakkere Pokémon wat te gaan trainen, zelfs al kon het zijn verlies betekenen. ”Ja, eentje.” echt, waar in godsnaam herkende de witharige hem nou van? zoveel bruinharige jongen had Ren ook weer niet gezien maar nu schoot het hem gewoon niet binnen.

‘Ja, eentje,’ antwoordde de witharige man. Één was genoeg. Precies genoeg. Alpha-1 kon dan maar één aanval, maar in theorie zou hij moeten kunnen winnen met de Unown. Theorie kwam niet altijd overeen met de praktijk, maar het was het enige waar je je verwachtingen op kon baseren.

Daarom knikte Owen. ‘Één is voldoende,’ zei hij. ‘Ik heb ook één Pokémon van dat niveau.’ Een Unown. Een Pokémon die door de meeste mensen als waardeloos werd afgedaan, maar voor Owen een oneindigheid aan raadselen was. Waar kwam hij vandaan? Wat was zijn nut? Wat kon hij van het kleine eenogige wezen leren?

Owen had het gevoel alsof er nog een soort... officiele uitdaging nodig was. Hij schraapte zijn keel en zei zakelijk: ‘Dan wil ik je bij deze graag uitdagen voor een Pokémongevecht. Één tegen één.’ Wat hem betreft waren er geen verdere afspraken nodig. Hij deed dit niet voor het geld, alleen maar om te trainen. ‘Ik zou wel graag willen weten wie ik dan precies uitdaag,’ zei hij nog wel, om vervolgens zijn hand uit te steken. ‘Ik ben Owen. Owen Zhi.’

De bruinharige knikte ‘Één is voldoende,’ sprak deze ‘Ik heb ook één Pokémon van dat niveau.’ Ren had niks gezegd zijn blik sprak genoeg: het werd binnenkort wel duidelijk wie de sterkste Pokémon had. ‘Dan wil ik je bij deze graag uitdagen voor een Pokémongevecht. Één tegen één.’ de witharige knikte instemmend en toch, als de jongen een andere Pokémon er nog bij ging halen had de man nog drie andere Pokémon die hem waarschijnlijk aankonden. ‘Ik zou wel graag willen weten wie ik dan precies uitdaag,’ sprak de jongen om daarna zijn hand uit te steken ‘Ik ben Owen. Owen Zhi.’ de oudere man pakte zijn hand en stelde zichzelf voor "Ren Hidoh." Owen, die naam deed vaag een belletje rinkelen. Daarna liet Ren zijn hand los, maakte Milan's Pokéball groot en liet de enthousiaste Totodile eruit, welke een blij geluidje maakte dat deze er weer uit mocht gaan.

Zijn tegenstander stelde zich voor als Ren Hidoh. Misschien had het op dat moment voor Owen duidelijk moeten worden dat hij al eens eerder tegen deze man had gevochten, maar dat was het niet het geval. Owen hechtte dan ook erg weinig waarde aan de namen die mensen elkaar gaven.

Hij pakte de Pokéball waarin met dunne, smalle cijfers 01000001-1 stond gegraveerd en liet de Unown A verschijnen. Deze bewoog wat op en neer en heen en weer door de lucht. Het was al weer een tijdje geleden sinds het onzijdige wezen uit zijn Pokéball was gelaten.
Zijn tegenstander had een Totodile opgeroepen, iets wat zowel een tegenslag als een handigheid was: de enige aanval die Alpha-1 kende, was de Hidden Power, maar dan wel de elektrische versie. Aan de andere kant had een Totodile betere verdedigings stats dan een Unown.

Owen liep een eindje naar achteren, om de twee Pokémon de ruimte te geven tegen elkaar te strijden. Toen zei hij luid: ‘Alpha-1, Hidden Power!’

Want ja, welke andere keuze was er?

Owen liet een grijzige Pokémon verschijnen en voor zover de witharige het nog wist, had hij het ding nog nergens gezien. De bruinharige nam als eerste de aanval 'Alpha-1, Hidden Power!' het nadeel was dat de aanval niet te zien was, dus de witharige moest maar gewoon in de aanval gaan en hooen dat amilen het kon ontwijken "Ontwijk en dan Bite." al raakte de aanval van het grijze wezen de blauwe Pokémon wel, gaf de Totodile niet op en rende met meerdere enthousiaste schijnbewegingen en opengesperde bek richtig de zwevende Pokémon, met de intentie om deze te bijten.

Al raakte de Bite wel, was het net aan. Owen beval zijn nog een Hidden-Power te gaan uitvoeren waardoor de witharige even zijn ogen vernauwde, daar zat ook weinig verandering in zeg "Leer en daarna Water Gun." de blauwe Pokémon had het ondertussen wel doorgekregen dat elke aanval die hij van de tegenstander kreeg moest gaan ontwijken dus de witharige man zag er weinig nut meer in om het steeds te blijven vertellen. De Hidden Power leek Milan niet te raken 'Waar heb je die Totodile eigenlijk gekregen of gevangen?' de vraag van de bruinharige liet hem opkijken en na een snel antwoord te hebben bedacht gaf Ren als antwoord "Ik heb Milan hier ergens in Lumiose gekocht." al was het de waarheid, was her niet de volledige waarheid en het was niet zo dat hij dat van plan was om te gaan vertellen.

Dat de Water Gun niet raakte was geen groot probleem, het was wel dat de Leer zijn effect had gedaan wat weer scheelde. Nog een Hidden Power werd uitgevoerd waardoor Ren's vermoeden dat de Pokémon van Owen alleen maar die ene aanval kon, dat was ook niet echt handig zeg, of toch wel? "Rage." al was het niet de sterkste aanval, was het wel een handige aanval, gezien elke keer dat de gebruiker erdoor geraakt werd zijn attack omhoog ging. Niet dat zoiets betekende dat de Big Jaw Pokémon zich moest laten raken door alle aanvallen die de Totodile naar zich toegeslingerd kreeg. De Hidden Power raakte weer en Milan leek het niet bepaald fijn te vinden en rende kwaad richting de zwevende Pokémon toe, om deze te rammen met zijn hoofd. 'Ergens in Lumiose, hë?' de witharige vernauwde zijn ogen, wat een intresse in zijn Pokémon zeg 'Waar verkopen ze dat soort Pokémon? Hij moet duur geweest zijn...?' de witharige keek Owen enkel aan en gaf daarna antwoord "Al weet niet niet meer precies waar, was de prijs verrassend laag." leugens, leugens en nog eens leugens.

Omdat Ren wilde dat zijn Totodile de Rage uitvoerde, was het voor hem geen probleem dat de Hidden Power doel trof. Onderwijl beantwoordde de man Owen’s vraag: hij wist niet meer precies waar hij de Totodile had gekocht, maar hij was verrassend goedkoop geweest.

Owen keek zwijgend toe hoe de blauwe krokodil op Alpha-1 afstormde. Het was hopeloos, wist hij. Hij herkende een verlies wanneer hij ermee geconfronteerd werd en dit was onvermijdelijk een verlies. Hij kon de Totodile blijven raken met de Hidden Power, maar met elke voltreffer zou “Milan” agressiever en sterker worden.
Hij moest de eer aan zichzelf houden.

Snel, en toch kalm, voordat de Totodile Alpha-1 zou raken, liet Owen zijn Unown A terugkeren in diens Pokéball. Hij toonde zijn emoties nooit (al zou hij dat willen, hij zou het niet eens kunnen!) maar vanbinnen kookte hij van woede en ergernis. Hij zocht naar argumenten waarom hij hier niet had kunnen winnen, maar heel-heel-heel diep van binnen wist hij dat hij een inschattingsfout had gemaakt. En Arceus, ja, dat was een van de ergste dingen die hem kon overkomen.

‘Dat was genoeg training voor Alpha-1 voor vandaag,’ zei hij kortaf. ‘Sorry, ik hoop dat je het niet erg vindt dat het gevecht niet langer duurde?’ Hij keek zijn tegenstander uitdrukkingloos aan – geen spijt was van zijn gezicht te lezen, maar de schaamte wist hij ook goed te verbergen. En in gedachten zei hij tegen zichzelf: Ren Hidoh, ha, zijn Totodile heeft vast al duizenden gevechten gevochten. Dan is het toch ook niet zo erg dat míjn Unown z’n eerste gevecht niet makkelijk kan winnen? Die Totodile wordt vast al bijna een Croconaw. Nou, dan is het ook geen eerlijk gevecht.

OOC: Because, yeah, hij kan gewoon niet tegen zijn verlies x3

Het duurde niet lang of Owen liet zijn Pokémon terugkeren, waardoor Ren en wenkbrauw ophield, Milan lek echter niet te stoppen waardoor Ren hem liet stoppen "Milan, Nee." zijn stem klonk hard, de Totodile moest een keer gaan stoppen met doorgaan met aanvallen als er niemand meer was, ook deed de Totodile dat soms tijdens training. ‘Dat was genoeg training voor Alpha-1 voor vandaag,’ legde deze kortaf uit. ‘Sorry, ik hoop dat je het niet erg vindt dat het gevecht niet langer duurde?’[/i] al sprekend liet de man Milan terugkeren "Dat is geen probleem." het was jammer dat ze het gevecht niet volledig konden afmaken maar ach, sommige mensen wouden het gewoon niet zover laten komen.

Het leek er eerst op dat de Totodile het gevecht niet wilde stoppen, maar blijkbaar luisterde hij toch goed naar zijn trainer. Die trainer gaf overigens aan dat het geen probleem was dat het gevecht afgekapt werd.
Owen kon niet zeggen dat hij zich daar echt zorgen om had gemaakt, maar afijn, soms loonde het om naar de mening van een ander te vragen.

‘Je zei dat je die Totodile hier in de stad hebt gekocht,’ zei Owen, terwijl hij de Pokéball van Alpha-1 verkleinde en wegstopte. ‘En dat hij relatief goedkoop was.’ Owen keek naar de trainer, zich afvragend wat hij van de volgende vraag zou vinden. ‘Dat klinkt voor mij alsof je hem op een of andere zwarte markt hebt gekocht.’ Het feit dat hij zelf deel uitmaakte van Team Rocket, deed hem echter nog een andere optie bedenken en hij voegde eraan toe: ‘Of alsof je hem hebt gestolen.’

Hij kende zijn tegenstander ergens van. Kon het soms zijn dat ze collega's waren?