The Theory of Everything pt. 1

‘Hè? Ik had gewoon ergens iemand gezien die een Totodile te koop had staan en kocht deze,’ reageerde Ren. Hij ontkende dat hij op een of andere zwarte markt was geweest. Owen haalde zijn schouders op.
‘Het gaat me ook niets aan,’ zei hij. ‘Maar als je toevallig wel een adres weet waar wat zeldzamer Pokémon te koop zijn, dan ben ik in ieder geval geïnteresseerd.’ Owen was niet het type dat goed was in Pokémon trainen, laat staan Pokémon vangen – en al helemaal geen Pokémon die je nauwelijks in het wild tegenkwam. Vandaar zijn vraag. Want als Ren een adres wist... Hij zou best een shiny Pokémon willen hebben, of misschien zelfs een fossiel. Hij was niet zo rijk dat hij dat soort Pokémon zomaar kon betalen.

‘Maar als je toevallig wel een adres weet waar wat zeldzamer Pokémon te koop zijn, dan ben ik in ieder geval geïnteresseerd.’ gelukkig, Owen had hem niet door. Of in welk geval, de bruinharige liet dat niet merken als het wel zo was. "Zodra ik zoiets weet en ik je ooit weer zie, hoor je het wel van mij." ugh, dit zoetsappige gedoe vond de witharige maar niks, hij kon gewoon laten zien wat er echt aan de hand was maar, nee, nog niet. Hij wist niet het team van de jongen en al had deze -waarschijnlijk- nog geen badges, was dat geen teken dat de witharige hem moest gaan onderschatten.

Helaas kende Ren geen plaats waar je goedkoop aan zeldzame Pokémon kon komen. Althans, dat was wat hij zei. Owen keek hem onderzoekend aan. Had hij de man dan verkeerd ingeschat? Hij zag er in ieder geval niet uit als iemand die zich braaf aan de regeltjes hield.

'De kans dat we elkaar nog eens tegenkomen in zo'n grote stad als deze is niet erg groot,' merkte Owen op. 'En de kans dat we elkaar zullen herkennen is nog veel kleiner.' Owen maakte zichzelf geen illusies, hij wist dat hij er doorsnee uitzag. Ren was wel beter te herkennen, maar ja... Owen was niet erg goed in uiterlijkheden onthouden van mensen die voor hem betekenisloos waren. 'Ik hoop dat ik, mochten we elkaar bewust nog eens tegenkomen, jouw kennis al niet meer nodig heb.'

Onaardig? Ach, dat hing maar net van je definitie van dat woord af.

'De kans dat we elkaar nog eens tegenkomen in zo'n grote stad als deze is niet erg groot,' de witharige knikte, ja, dat was wel weer waar. Het was gewoon een kans van één op de honderd? Wie weet. 'Ik hoop dat ik, mochten we elkaar bewust nog eens tegenkomen, jouw kennis al niet meer nodig heb.' de man knikte "Dat zien we dan nog wel." terwijl hij zijn handen in zijn zakken had gestopt, eigenlijk begon de man wel geïnteresseerd te worden in welke Pokémon de bruinharige had "Gewoon uit nieuwsgierigheid, maar welke Pokémon heb jij allemaal?" hij zei had hij het uit 'nieuwsgierigheid' vroeg, al zei zijn toon iets heel anders.

‘Dat zien we dan nog wel,’ zei Ren. Owen ging ervan uit dat het gesprek daarmee ten einde was en dat hij zich weer met nuttige dingen bezig kon houden, maar niets was minder waar, want de man vroeg hem “gewoon uit nieuwsgierigheid, maar welke Pokémon heb jij allemaal?”

Op zich was het niet verrassend dat hij nieuwsgierig was naar de Pokémon van een andere trainer. Het was immers ook interessant om te zien wat voor Pokémon iemand bezat en wat dat over die trainer zei. Owen gaf dan ook zonder aarzelen antwoord: ‘De Unown A die je net zag, uiteraard, maar daarnaast bezit ik ook een Slugma en sinds kort ook...’

Hij haperde en vervloekte zichzelf. Hij kon beter niet zeggen dat hij een Aerodactyl had. Straks vroeg die man of hij de Pokémon mocht zien en dan moest hij toegeven dat hij de fossielpokémon helemaal niet uit diens Pokéball durfde te halen, omdat hij mogelijk te sterk en te agressief was. Maar goed, nu was het al te laat.

‘... een Aerodactyl...’ maakte hij zijn zin af. Hij kon altijd nog zeggen dat hij Alpha-2 thuis had gelaten, mocht Ren ernaar vragen.


OOC: Bring it on. :P

‘De Unown A die je net zag, uiteraard, maar daarnaast bezit ik ook een Slugma en sinds kort ook...’ de bruinharige stopte midden in zijn zin, wou hij het niet vertellen of zat er nog iets anders achter? al snel kwam de rest ‘... een Aerodactyl...’ een wenkbrauw werd opgehaald al knikte de witharige alleen ”Dat is een.. interessante Pokémon, zou ik hem mogen zien?” de Pokéball van Tygo of Myra had hij nog niet gepakt maar hij stond wel klaar voor het geval dat. Wie weet dat als Owen wel de Aerodactyl eruit ging laten, het ding controle verloor, dan zou een Pokémon of twee die konden helpen wel handig zijn.

Owen zou heel graag willen zeggen dat hij 01000001-2 thuis had gelaten. Toch ging zijn hand naar de Pokéball van de Aerodactyl, toen Ren vroeg: ‘... zou ik hem mogen zien?’
Het was puur automatisme. Zijn hand raakte de rood met witte bal al. Maar toch zei Owen: ‘Nee, sorry, ik heb Alpha-2 niet bij me op het moment.’

Hij wist dat hij een verschrikkelijk slechte leugenaar was. Hij hechtte teveel waarde aan de waarheid. Hij kon alleen maar hopen dat Ren een nog veel verschrikkelijk slechtere mensenkennis had.

Het zag er op het eerste moment naar uit dat de bruinharige een andere Pokéball erbij wou gaan halen, al sprak deze krot daarna ‘Nee, sorry, ik heb Alpha-2 niet bij me op het moment.’ het was niet de de witharige nou het normaalste persoon ter aarde was maar hij was niet zo gek dat die Owen’s leugens niet kon doorzien, het was verschrikkelijk gelogen, alsof elk woord die er werd bedacht gewoon meteen werd gezegt zonder erover na te denken en dus schudde de man zijn hoofd ”je zou echt beter je best gaan doen met liegen als je het weer eens gaat doen.”

‘Hmpf,’ bracht Owen uit, toen Ren kenbaar maakte dat hij niet kon liegen. ‘Liegen is toch een eigenschap waar de mens niet trots op hoeft te zijn.’ Hij haalde de Pokéball van Alpha-2 tevoorschijn. Wel? Niet? Toch wel? Hij kon zeggen dat hij het wezen niet wilde laten zien. Hij was nergens toe verplicht. Hij kon zelfs eerlijk toegeven dat hij Alpha-2 zelf nog niet echt had ontmoet en graag alleen wilde zijn wanneer hij levende stuk geschiedenis voor het eerst als zíjn eigendom voor zich zou zien staan.

Maar hij was zelf zo verdomd nieuwsgierig.

‘Oké dan,’ zei hij. ‘Dit is Alpha-2.’ Hij gooide de Pokéball de lucht in. Een lichtflits. Een brul. De Aerodactyl strekte zijn poten, sloeg met zijn vleugels en brulde nog een keer. Hij was groot. Zijn tanden glansden in het zonlicht. Zijn staart sloeg heen en weer. Zijn ogen glansden. Boosaardig.

Toen draaide hij zich om naar de twee mensen die beneden hem stonden, en likte met zijn tong langs zijn tanden...

”Dat kan wel zo zijn. Maar liegen is zo nu en dan beter dan de waarheid vertellen, nietwaar?” niet heel veel later besloot de bruinharige toch de Aerodactyl uit zijn Pokéball te halen en Arceus, wat was dat een gaaf beest zeg. Het enige wat weinig goeds kon gaan betekenen was die boosaardige blik in diens ogen en dat deze nadat de grijs met paarse Pokémon de twee mannen had gezien langs zijn tanden likte. Nee hé? De witharige wist niet of het agressief was -al leek het er op het moment wel op- en hoe sterk. Zijn ogen bleven strak gericht op de fossiel Pokémon, de zes Pokéballs hingen aan zijn riem, nog niet aangeraakt maar klaar voor wanneer het nodig was. ”Hoe heb je hem eigenlijk gekregen?” Ren’s aandacht was zeker gewekt.

Aerodactyl hing een moment in de lucht. Hij klapperde met zijn vleugels en keek van de ene trainer naar de andere, alsof hij probeerde te bepalen aan wie het meeste vlees zat. Owen keek vol verwondering naar het fossiele wezen, maar ook met enige angst. Hij wist dat hij en zijn Pokémon geen schijn van kans maakten tegen de scherpe tanden en de krachtige aanvallen van Alpha-2.

Owen wendde zijn blik ook niet af toen Ren hem vroeg waar hij hem had gekregen. ‘Gekocht,’ verbeterde Owen hem. Hij opende zijn mond om dat nog wat verder toe te lichten, toen Alpha-2 opnieuw brulde, zijn lichaam omhoog duwde met zijn vleugels en toen naar beneden racete. Vuur vormde zich rond zijn tanden in zijn opengesperde bek. Hij viel hen aan met Fire Fang!

Dum dum dum duuum...


OOC: Je mag best zeggen wat Aerodactyl doet als je dat makkelijker vindt voor je post :3 Als je er maar rekening mee houdt dat hij er agressief en primitief is en naar niemand zal luisteren. ^^

De fossiel Pokémon keek beide mannen onderzoekend aan en eerlijk was eerlijk, de witharige was alles behalve benieuwt aan wat dat ding op het moment dacht. Hmm, gekocht dus hé? Het was best wel moeilijk te geloven dat iemand zomaar zo een zeldzame Pokémon zou gaan verkopen. Ineens ging de grijzige Pokémon in een noodvaart naar beneden en vrijwel meteen vormden vlammen rond diens bek, Ren had ook wel een Pokémon die dat trucje kon, twee om precies te zijn al was hij er vrij zeker van dat Venenum, zijn Arbok, er nog niet sterk genoeg voor was en Tygo, tja. Daar was het mogelijk dat deze een deel van de stad ooit kon gaan verwoesten. Dus dan bleef uiteindelijk Myra maar over hé? Ze zou niet de beste keuze zijn tegen de vuur aanval van het beest maar tja, het kon niet echt bepaald anders. Met een snelle handbeweging pakte de man de Pokéball van de Mawile en liet de vreselijk sadistische Pokémon eruit en sprak eentoning ”Ontwijk met Sucker Punch.” terwijl de Mawile haar aanval ging uitvoeren sprak Ren tegen Owen ”Het zal niet bepaald handig zijn als we levend verbrand worden hé?” nee, dat stond niet in zijn ‘planning’.