Nauseous

De Mareep? Tja, het schaapje had ook wel een beetje hyper geleken, dus het kon best zo zijn dat die er zomaar vandoor ging. Silvester zou dat waarschijnlijk niet doen, in elk geval niet voor een bes, maar Mabel kon zich wel voorstellen hoe het moest zijn. "Ik was eigenlijk gewoon aan het wandelen, en ik kwam in de mist terecht die me hier bracht," antwoordde ze glimlachend. "En nu wil ik eigenlijk snel terug naar Santalune." Yup, ze had geen zin langer te blijven. Ondertussen maakte het hele bos haar alleen nerveus. Mabel zuchtte, eigenlijk was het niet zo slim het bos in te gaan, met het hele pokémongedoe. Eigenlijk moest ze de angst loslaten, maar de kon het niet. Waarom niet wist ze niet, eigenlijk was het ook een mysterie waarom ze precies bang was voor pokémons, ze was het en het leek niet dat het snel zou veranderen. Mabel keek even naar de Swablu op de schouder van Andy. "Gaat het wel goed met haar?" Vroeg ze, de vogel leek nog een beetje van slag. Ze had niet echt heel goed op de vogel gelet, echt een idee waarom ze uit haar doen was had ze niet. Misschien kon Silvester het vertellen, alleen sprak ze geen vogels. En zelfs had ze in de jaren geleerd de Pidgey te verstaan, het was nog steeds onmogelijk zo een gedetailleerd gesprek te hebben. Jammer genoeg.

Geschrokken van de jeweetwel, ach, Silver had niet zo'n schrik voor dat soort dingen, maar niet elke pokémon was zo als de Pidgey. Mabel keek nog even kort naar de Swablu en liep naar buiten. De mist was niet verdwenen. De witte wolken zweefden nog steeds rond en maakte en zicht erg beperkt. "Weet jij toevallig de eh.. weg?" Mabel probeerde iets te zien, maar dat was vrijwel onmogelijk. Ze had een prima richtingsgevoel, maar op dit soort momenten... Silvester was ook nog niet sterk genoeg om de mist te verdrijven en de Swablu zou waarschijnlijk ook niks kunnen uithalen tegen de wolken met ongeveer dezelfde kleur als haar vleugels. Mabel keek even om om te zien of Andy haar nog volgde, ze had geen zin om voor verrassingen te staan in de mist. Doodeng. Silvester tuurde ook in de wolken, maar de vogel kon zelfs met zijn keen eye erg weinig zien. "Jammer dat je geen defog kent," mompelde Mabel tegen haar vogel. Maar zelfs met defog zou het waarschijnlijk lastig zijn voor de Pidgey de mist weg te halen, zo sterk was hij niet.

Mabel probeerde iets door de mist te zien, het was alleen maar wit en nat en het enige wat je kon zien was misschien de eerste meter voor je. Zelfs áls je wist waar je vandaan kwam kon je waarschijnlijk op een hele andere plek uitkomen. Mabel schudde haar hoofd bij die gedachten en keek even naar de Pidgey op haar schouder. Uit Silvester haalde ze altijd een soort veiligheid. Andy had het over dat het gelukkig niet donker was en ze rilde. Nee, gelukkig niet, maar dit was in haar ogen al eng genoeg. Een schaduw liep vlak bij en Mabel maakte een sprongetje van schrik, de pokémon was dan wel weer snel verdwenen, maar toch kon ze het niet laten te blijven staan en te rillen. Ze wilde hier weg, weg, weg, weg. Het was vast een van die Rhyhorns geweest die hier leefden. Bleker dan eerst wachtte ze even zodat ze naast Andy kwam te staan, ze wilde niet meer voorop lopen. Silvester maakte even een bezorgd geluid en keek daarna richting de Swablu. Hij vond het wel een leuke vogel. Al was ze een beetje moeilijk te zien, ze leek zelf op een van de mistwolken. Mabel tuurde in de mist en hoopte dat die wat minder dik werd, wat gelukkig ook langzaam leek te gebeuren. "Eh," ze had al een tijdje niks meer gezegd, er viel niet zoveel te zeggen. "Kun jij al wat beter zien?" Besloot ze te vragen. Mabel wist niet 100% zeker of ze mist echt wel dunner werd, dus het was een redelijke vraag.

"Ja, ik heb geen zin hier in mijn eentje rond te dwalen," zuchtte Mabel, ze keek weer terug in de mist, kon het niet gewoon ophouden? Ze wilde hier weg en wegkomen leek nooit echt makkelijk te gaan. Silvester keek naar de Swablu en kwetterde vrolijk terug. Waar ze het over hadden was een mysterie voor Mabel, maar als de Pidgey het naar zijn zin had was het prima. "Silver, herinner me er aan dat ik je defog leer," mompelde de brunette tegen haar pokémon. Defog was een waardeloze aanval in een gevecht, maar op dit soort momenten was het een hele opluchting die te hebben. Stomme mist. Een schaduw doemde weer op in de mist, moest dat nou? Mabel verstijfde en bleef bleek staan, ze ging niet verder, niet naar die Rhyhorn. Het leek in elk geval op een Rhyhorn, aan de grote en zo. De wilde pokémon stommelde maar wat rond en blokkeerde de weg die ze wilde lopen. Hier, hier wilde ze nooit meer naar terug keren. Alleen zodra Silvester Defog had geleerd, maar dat zou ze waarschijnlijk toch niet doen. Silvester kreeg de pokémon ook in de gaten en draaide zich even van zijn gesprek naar de schim. Zodra hij een commando kreeg zou hij wel wat doen.

Mabel luisterde half naar Andy, ze was meer bezig met de onbekende pokémon voor haar, ze vermoedde een Rhyhorn. "I-Ik weet het niet, m-maar ik ga daar niet voorbij," stotterde ze, het was maar goed dat ze niet zo iemand was die van de kleinste dingen een Donphan maakte. Anders zou ze misschien constant flauwvallen of zo, maar dat was gelukkig nog nooit gebeurt. Om een pokémon dan, van een trap vallen telt niet. Silvester deed nog niks, niet alleen omdat hij geen opdracht kreeg, maar ook omdat hij waarschijnlijk in het nadeel zou zijn tegen zo'n pokémon. Bleek keek Mabel even naar de jongen naast haar, ze liet hem liever een beslissing nemen, zelf was ze niet echt in staat helemaal helder te denken. Bossen waren mooi, maar misschien moest ze voortaan gewoon aan de rand blijven, dan was er minder kans op... dit soort situaties.

O ja, als we dan een volgend topic maken, waar dan? ('t liefst rond santalune of zo :3)

Mabel knikte gewoon als antwoord, ze had geen zin meer te stotteren. Door het bos lopen klonk niet echt aantrekkelijk, maar echt keus had ze niet. Tenzij ze de wilde pokémon wilde lastigvallen en dan klonk het mistige bos toch echt wel beter. Tot ze andere pokémon tegenkwamen dan... Stil en nog steeds ongeveer even bleek als de mist keek ze in de richting waar ze dan heen moesten. "Welke kant op?" Vroeg ze met een lichtte trilling in haar stem, nerveus keek Mabel om zich heen. Ze vond het met de seconde erger worden, gewend aan dit soort situaties was ze niet. In Vaniville hadden ze geen mist en al helemaal geen enge torens waardoor je in het bos verdwaalde. Silvester verstevigde zijn greep om zijn trainers schouder maakte een bemoedigend geluid. Hij was wel gewend aan de angsten van zijn trainer en zou haar zo goed mogelijk beschermen. Even wierp de Pidgey een blik op de Swablu, liever zou hij in een rustige omgeving gewoon een keer een ontspannen praatje maken met andere vogels, maar het leek inderdaad nooit zo te gaan als het zou moeten gaan.

Is goed, wie maakt?

Mabel volgde stil, nerveus keek ze tussen de bomen door om er zeker van te zijn dat ze niet voor nog meer verassingen kwam te staan. Daar had ze echt geen behoefde aan. Silvester maakte een zacht, bemoedigend geluid en kneep zachtjes met zijn klauwen in zijn trainers schouder. De mist was wel heel irritant, de witte wolken bleven hardnekkig overal zweven en leken nooit echt te verdwijnen. Mabel vroeg zich een moment af waar de mist dan eigenlijk vandaan kwam, mist moest toch wel ooit verdwijnen? Misschien zat er wel ergens een pokémon die constant mist gebruikte ter bescherming of zo iets. Het zou kunnen. Andy merkte op dat ze er bijna waren en schrok het meisje op uit haar gedachten. Mabel knikte, al was ze er niet zeker van of de jongen dat kon zien, en tuurde tussen de bomen door om te zien wat er precies was. Een leeg pad gelukkig. Met een opgeluchte zucht liep de brunette het pad op, nu alleen het laatste beetje mist kwijt raken en ze konden door een helder bos op zoek naar Santalune.

Zal ik anders gewoon een niet topic maken in Coumarine, nu Silver al is geëvolueerd en zo? Sawrry

Mabel kon weer opgelucht adem halen toen Santalune dichterbij leek te komen, of was het Aquacorde? Eigenlijk had ze geen idee, de mist had haar hele gevoel voor richting in de was gegooid. Eigenlijk maakte het haar niet zo veel uit wélke stad het was áls het maar een stad was. "Gelukkig," zuchtte ze, ze voelde zich nog steeds bleek, maar dat begon ook langzaam weg te trekken. "Ik moet kijken of al mijn spullen nog in mijn kamer zijn," mompelde Mabel half in zichzelf, ze was eigenlijk voor een wandeling, wat ze echt nóóit meer ging doen, het bos in gelopen en een deel van haar spullen lag nog in het Santalune center. Gelukkig was de kamer wel op slot en zo, maar je wist het nooit. Sommige pokémons hadden ook een talent voor inbreken... Silvester rook het brood ook en maakte een enthousiast geluid, daar wilde hij ook wel een paar kruimels van.

Goed, maak ik zo dan :3