Nauseous

Nieuwe dag, nieuwe kansen was het toch? Mabel keek uit het raam, tweede dag op reis in Kalos. Eigenlijk had ze er al een beetje genoeg van, na alles wat er was gebeurt. Maar ze ging haar goede moed niet opgeven, er waren genoeg dingen die leuk waren om te doen op reis. Silvester was net bezig met zijn ontbijt, het bestond uit bessen, speciaal zaad en een paar stukjes brood wat hij mee pikte van zijn trainers ontbijt. Mabel had haar brood al bijna op, met hulp van Silvester, en keek even op de kaart. Misschien zou ze wel weg trekken uit Kalos, ze kon altijd nog terug komen. Maar tot die tijd ging ze er het beste van maken. “Laten we naar binnenkort Coumarine City gaan en van daar kijken of we nog ergens anders heen kunnen gaan,” mompelde het meisje terwijl ze het laatste stukje brood in haar mond stopte. Coumarine stond bekend om zijn haven en er gingen veel boten naar andere regio’s daar weg. “Maar laten we eerst Santalune bekijken,” vervolgde ze met een glimlach. Silvester at zijn laatste bes en maakte een enthousiast geluid. Mabel pakte haar nodige spullen in, ze zou nog wel een nachtje blijven, pakte haar jas en deed haar tas om. Helemaal klaar om te gaan.
Het was wel nog redelijk koud, Mabel keek om zich heen in het kleine Santalune. Er was geen sneeuw of ijs meer, maar echt zomer leek het ook niet. Santalune was zo’n stad die misschien geen lab had met pokémon professor, maar toch trok iedere beginnende trainer er heen voor de gym. Het was daarom altijd wel levendig. Silvester zat op zijn trainers schouder en bekeek stil alle mensen van verschillende leeftijden, het varieerde van beginnende trainers van tien tot mensen die al midden twintig waren. Misschien mensen die van een andere regio kwamen en deze league wilden proberen. Het zo kunnen. Mabel keek naar het gymgebouw dat ze passeerde, nee, ging niet gebeuren. Pokémons waren al eng genoeg, en de gevechten die ze voerden waren vaak onnodig. Toch, de wereld was niet aardig en ze moesten sterker worden. Mabel zuchtte, Silver moest sterker worden. Of nou ja moest, moest was ook niet correct, maar het zou gewoon beter, slimmer, zijn als de Pidgey wat meer kracht kreeg. Je hoorde tegenwoordig allemaal van die vreselijke verhalen over team Rocket en dan had je ook nog normale dieven. Aan de andere kant, wie wilde er nu een Pidgey hebben. Het was zo’n basis pokémon dat je die overal kon vangen, in Kalos dan. In Hoenn waren ze er bijvoorbeeld niet, maar die hadden andere vogels. Misschien was het klimaat gewoon anders, het was toch een redelijk tropisch eiland? Silvester slaakte een waarschuwende kreet en Mabel keek op, ze was door heel Santalune gelopen en stond nu voor het bos. “Zullen we nog even naar het bos gaan?” Vroeg ze aan de pokémon op haar schouder. De Pidgey maakte weer een waarschuwend geluid en klapperde even met zijn vleugels. “Ja, ja, ik weet dat er pokémons zijn, maar ik heb jou toch om me te beschermen,” glimlachte het meisje tegen de vogel. Silvester glunderde en kirde vrolijk. “Oké, dan gaan we naar het bos,” antwoordde Mabel vrolijk terwijl ze weer verder liep.
Het bos was net als de vorige keer redelijk druk bewoont, als je goed oplette kon je de Diggersbys zien graven met Bunnelby’s en de Farfetch'd horen rondscharrelen tussen de bosjes, of zelfs een glimp van de op te vangen. Mabel keek om zich heen, ze was zich liever bewust van de omgeving. Je wist nooit wat voor pokémon opeens tevoorschijn sprong. Ze schrok zich dan ook dood toen er opeens een schaap tussen de planten voorbij stoof. Het meisje sprong verschrikt naar achteren en keek het dier na, was het.. roze? In elk geval ging ze niet wachten tot het terug kwam, Mabel draaide zich een kwartslag en liep een andere richting op. “Wat zou dat voor pokémon zijn geweest, Silver?” Vroeg ze zich hardop af tegen haar Pidgey. Silvester haalde zijn schouders op en keek een andere kant op. “Ik hoef het ook niet te weten,” mompelde ze er achter aan, nee, liet alle roze en normale hyperactieve schapen maar uit haar buurt. Liet alle pokémons maar uit haar buurt. Behalve Silver dan, de Pidgey was tot nu toe te vertrouwen. Maar Mabel dacht niet dat dat ging veranderen.
Hoe verder ze doorliep, hoe mistiger het werd. Verbaast keek Mabel naar de mist. “Silver? Kun jij er iets aan doen?” De Pidgey sprong van zijn trainers schouder en klapperde met zijn vleugels tegen de mist. De witte wolken waren hardnekkiger dan ze had gedacht, want de vleugelslagen van de vogel hielpen niet veel. “Laat maar, zo lang we niet tegen iets aan botsen lukt het wel,” mompelde Mabel tegen de pokémon, ze ging Silvester niet uitputten voor een verloren zaak. Ze liep de mist in met de Pidgey al weer op haar schouder, definitief de lievelingsplek van de vogel. De mist werd erg snel dikker, het kwam tot een punt waar je misschien nog een meter voor je uit kon kijken. Mabel haalde de veiligheid maar uit het gevoel van de pokémon op haar schouder, jammer genoeg was Silvester alleen nog niet groot genoeg om haar te dragen. Anders kon ze gewoon op de rug van de vogel wegvliegen. Het moest vast geweldig zijn om te kunnen vliegen. En toen hield de mist op. Verbaast keek het meisje naar achteren waar de mist nog steeds kolkte en haar het zicht benam. Raar. Een toren stond recht voor haar. Mabel keek naar het ding, ze hoorde geluiden, misschien zat er iemand in. Of iets... voorzichtig liep de brunette naar de ruïne en keek naar binnen. Dit was nodig aan herstel toe. Een geluid kwam van meer boven. Nieuwsgierig keek ze naar de trap. Wilde ze wel weten wat daar zat? Mabel besloot toch maar te gaan kijken, als iemand hulp nodig had moest ze helpen. En als het een pokémon was... hard wegrennen dan maar. Ze liep de trap op en vond een persoon, dat was redelijk onverwachts. Toen viel haar blik op het schaap, het was inderdaad roze. Vast zo een zeldzame shiny pokémon. Behalve het schaap was er ook een Swablu en een Gible. De Gible leek niet helemaal lekker. Het diertje zat tegen de muur en leek last van zijn buik te hebben. “Eh.. wat is er gebeurt?” Besloot Mabel te vragen, het was een beetje een raar zicht.

Mabel keek van de bes naar de Gible, een verkeerde bes gegeten. Typisch zo iets waar zij mee zat, en niet echt mee kon helpen. "Ik eh.. heb misschien nog een antidote, maar of dat werkt," antwoordde ze twijfelend, antidotes waren meer voor vergiftigde pokémon. Dingen die je beter mee kon nemen als je onderweg was. "Anders moeten we hem naar het pokécenter brengen." Mompelde ze er achteraan, echt een dokter was ze niet, maar van bessen wist ze heel veel. Er was een hele bessen afdeling in de bloemenzaak en Mabel wist wat je er allemaal mee kon maken. Kon ze ook zelf doen. Poképuffs en andere snacks, maar ook handige dingen als medicijnen... "Eh, het is niet jou pokémon, toch?" Vroeg Mabel voor de zekerheid, ze zocht in haar tas naar de antidote en haar netjes geordende berries. Ze had een handige bak mee gekregen waar ze de dingen in kon stoppen en sorteren, samen met een lijstje met de verschillende werkingen van de dingen. De meeste kende Mabel wel uit haar hoofd, zij had de berrie afdeling gedaan, maar sommige zeldzame berries kon ze toch beter opzoeken. Als de antidote niet hielp moesten ze op de kracht van de natuur vertrouwen. Silvester sprong van zijn trainers schouder en hupte wat dichtbij de Gible, iets wat hij wél durfde, in tegenstelling tot zijn trainer.

Mabel knikte, ze begreep het wel, ze vertrouwde ook geen klauwen en tanden van vreemde pokémon. Al had Silvester geen tanden, het was een vogel. En zijn klauwen... die hadden haar vesten goed kapot gemaakt. Mabel bekeek haar bessen, misschien zat er nog wat handigs bij. Twijfelend pakte ze een Jaboca berrie op, het waren vreselijk bittere dingen, de bitterste berrie bekend. Misschien, misschien. Het kon wel worden gebruikt als braakmiddel. "Misschien helpt deze," Mabel stak haar hand met de bes uit naar de jongen die er was, ze ging niet dichterbij, no way. "Het is eh.. een hele bittere," mompelde ze er achteraan. Als je één plus één optelde kreeg je vast de juiste uitkomst. Silvester keek nieuwsgierig terug naar de Swablu, hij slaakte een begroetende kreet naar de medevogel. Mabel keek even naar de twee vogels, het deed haar denken aan Lawrence en Silvester, alleen was de Noctowl vele malen groter dan de kleine wolkenvogel. Swablu's waren wel hele leuke en populaire pokémon. Je zag ze vaker dan Pidgey's terwijl die ook erg veel werden gevangen.

Mabel keek afwachtend naar de Gible, als hij de bes niet zou eten.. dan moest ze wat anders verzinnen. Hopelijk hield hij niet van bitter, anders zou hij die bes binnen kunnen houden. Haar blik dwaalde af naar de twee vogels toen de Swablu begon te zingen. Silvester keek de vogel vriendelijk aan en luisterde naar het liedje. Pidgeys stonden niet bepaald bekend om hun mooie stem, vooral hij niet, dus hij hield netjes zijn snavel. Als halve Pidgey, halve Skarmory was hij ongeveer even groot als de Swablu, anders zou hij erg klein zijn in vergelijking met de wolkenvogel. Mabel glimlachte en wierp een korte blik op het schaap, die leek niet meer zo hyperactief als eerst in het bos. Het was een Mareep, een shiny te zien aan de roze kleur van zijn vacht. Die waren zeldzaam, heel bijzonder om er eentje te zien. Iets van opluchting ging door het meisje heen toen de Gible het besje at, ze had niet echt zin in een enge, mistige toren te blijven met één wilde en twee tamme pokémon. Silvester had het in elk geval naar zijn zin met de Swablu.

Silvester schudde verlegen met zijn hoofd toen de Swablu aangaf dat hij ook moest zingen, waarschijnlijk had hij een blosje gekregen als hij daar toe in staat was. Mabel hield haar blik nu gespannen op de Gible, hopelijk zou de bes helpen, anders was de antidote altijd nog het proberen waard. De wilde pokémon bewoog wel constant, maar veel duidelijkheid over zijn situatie gaf het niet. Het zei alleen dat je van verrotte bessen buikkrampen kreeg en wat de draak ook allemaal voelde. En toen gaf hij over. Mabel richtte haar blik op Silvester en de Swablu om het niet te hoeven zien. Het was echt smerig. "Ik geloof het ook," antwoordde Mabel met een zwakke glimlach. "Red hij het nu wel?" Vroeg ze daarna met haar blik schuin op de wilde pokémon. Ze hoefde de vieze dingen niet te zien. Silvester was ook een paar passen achteruit gegaan van de Gible weg. Hij hield ook niet echt van dit soort dingen.

Silvester maakte een sprongetje van schrik toen de Swablu schrok van de Gible en zijn... Onsmakelijke praktijken. Mabel had ook de nijging een sprong van schrik te maken toen de blauwe vogel schrok, gewoon reflexen. In plaats van de sprong te maken knikte ze toen de jongen over de Gible begon en hem een berrie gaf. "Ik denk eh.. dat ik naar onder ga," zei Mabel met een wat nerveuze blik op de Gible. Er waren verschillende redenen dat ze nerveus zou kunnen zijn, ze waren in een onstabiele toren, maar in dit geval waren het de pokémon. Natuurlijk. "Silver?" Ze stak haar arm uit voor de Pidgey, de vogel vloog op en ging op zijn trainers schouder zitten. Mabel keek nog even een moment vragend naar de jongen, misschien ging hij ook naar onder, en draaide zich toen om om naar onder te lopen. Liever was ze er niet bij hoe de wilde Gible zijn krachten terug kreeg, dan zouden er drie onbekende, actieve pokémon zitten, en dat idee maakte haar nerveus.[

Ik zit op mn tablet, dus het is geen geweldige post...

Mabel keek even om en kwam tot de conclusie dat de jongen ook naar onder kwam, hij had ook niet echt een reden boven te blijven. "Dat kun je wel zeggen, ja," antwoordde ze glimlachend. Het was niet een ontmoeting die ze over wilde doen, alsjeblieft niet. "Nee dat geloof ik ook niet," wat afwezig keek Mabel naar de trap, ze had geen zin om er af te donderen. Dat kon heel makkelijk gebeuren naar haar idee. "Ik ben Mabel, en de Pidgey op mijn schouder heet Silvester," stelde ze zich op haar beurt voor. En Silver natuurlijk, de vogel kon zelf niet praten, maar hem uit het gesprek houden was ook zo onbeleefd. Ze zag Silver toch wel als een.. persoon. Misschien geen mens, maar wel als iemand die het fijn vond voorgesteld te worden. "Wat was jij eigenlijk in de toren aan het doen?" Vroeg Mabel nieuwsgierig toen ze onder was aangekomen en geen risico meer had om een val van een paar treden te maken. Silvester wierp nog een nieuwsgierige blik op de Swablu, de Gible had het moment een beetje verpest, maar de wolkenvogel leek hem wel aardig.