It starts with a picking

Nog een keer streek ze de stof van haar jas glad. Zo lang ze het terrein van het landhuis niet af was konden haar ouders haar nog tegenhouden. Ze was niet van plan om dat te laten gebeuren. Rustig vouwde ze haar handen in elkaar en liet deze in elkaar gevouwen hangen. Een vrouw in een jurk en een man in een pak kwamen naast elkaar naar buiten gelopen. De twee liepen perfect syncroon en stopte vlak voor het meisje. De vrouw had haar witte haren netjes opgestoken en droeg een lichtblauwe jurk, die de zelfde kleur als haar ogen had. De man had een strak zwart pak, die de zelfde kleur als zijn haren had, aan. Zijn groene ogen keken recht in de hare. Aria voelde hoe de blikken van haar ouders haar van top tot teen bekeken. De vrouw boog even voorover en gaf een kleine kus op haar voorhoofd. Hierna ging ze weer rechtop staan en veegde haar jurk snel weer recht. Hoe je het ook bekeek, zo was haar moeder. De vrouw was totaal gericht op uiterlijk en rijkdom, verder leek ze nergens aan te denken. Ook leek ze het totaal niet erg te vinden dat haar dochter op reis ging, echter was ze er wel het langste tegen. Haar vader daar in tegen was anders, ook al verdiende hij vele malen meer dan zijn vrouw. Haar vader leek iets door te slikken waarna hij zijn dochter omhelsde. "Zorg dat je veilig bent Aria," mompelde de man zacht. De man liet haar los waarna hij een traan uit zijn ooghoek wegveegde. Het wit harige meisje knikte waarna ze snel de vouwen uit haar vader's pak streek. Haar moeder zou ze waarschijnlijk niet missen, haar vader zou ze wel gaan missen. Hoe veel wist ze niet daar zou ze later wel achter komen. Voor nu maakte Aria nog een reverce naar haar ouders waarna ze de limozine in stapte. In de grote auto gaf ze de chauffeur het teken om te gaan rijden. Het duurde even voor de grote wagen het terrein af was, eenmaal het terrein verlaten zuchtte het meisje opgelucht. Eindelijk was ze vrij.

Aria zette de muziek zachter toen de chauffeur opmerkte dat ze in Littleroot Town aankwamen. Al snel kwam heb lab inzicht, waar een andere limozine voor stond. Het witharige meisje zag nog net hoe Caroline en een kleine pokémon beide naar de deur rende. De chauffer opende de deur binnen enkele seconde zodat Aria kon uitstappen. "Ben je wat ongeduldig Caro?" zei het witharige meisje van een afstandje toen ze merkte dat haar vriendin ongeduldig met haar voet op de grond tikte. Al snel stond ze bij het roodharige meisje naast de deur. Nieuwsgierig keek ze naar de kleine pokémon. "Dus dit is jouw starter pokémon, Caro?"

"Nou ik dacht dat jij allang binnen zat, te praten met professor dingetje voor je pokemon en mij hier maar had achtergelaten." Aria moest lachen door wat Caroline zei. "Nee, natuurlijk niet," zei het witharige meisje terwijl ze rustig met haar hoofd schudde. "Maar dit keer was ik te vroeg, wat ook niet vaak gebeurt," zei haar vriendin grijnzend. Een vrolijke glimlach verscheen op het gezicht van het meisje. "Het scheelde niet veel of mijn ouders hadden een afscheidsceremonie willen houden," zei ze half lachend. Het was maar goed dat ze van tevoren duidelijk had gemaakt dat ze daar niet bepaalt zin in had. "Jup, dit is 'm, Danny." Stelde Caroline haar kleine pokémon voor. De kleine groenblauwe pokémon maakte een vrolijk geluidje waarna deze weer was afgeleid door iets. "Nou, nu is het jouw beurt." Knipoogde het roodharige meisje vervolgens. Precies op dat moment werd de deur van het lab geopend. Een bruinharige man wenkte de twee naar binnen. Aria liep voorop het lab in, verwonderd keek ze rond. De man stelde zich voor als professor Birch, en liep voor hun uit naar een tafel waar drie pokémon op zaten. Een van die drie pokémon zou haar eerste starter worden. Snel pakte ze haar vriendin bij haar arm en sleurde haar mee naar de tafel.

Aria merkte dat Caroline bijna omviel omdat ze haar mee trok naar de tafel. De blik die haar vriendin dan ook op haar wierp was niet al te vrolijk, logisch ook. Aandachtig keek het witharige meisje naar de drie pokémon op de tafel. Ondertussen werden haar vijf pokébals en een pokédex aangereikt. Deze nam ze dankbaar aan, meteen klapte ze het apparaatje open. De waterpokémon leek met alles behalve haar bezig te zijn. Waar die met zijn gedachte zat was een raadsel. The fin on Mudkip’s head acts as highly sensitive radar. Using this fin to sense movements of water and air, this Pokémon can determine what is taking place around it without using its eyes. In water, Mudkip breathes using the gills on its cheeks. If it is faced with a tight situation in battle, this Pokémon will unleash its amazing power—it can crush rocks bigger than itself. Vertelde het apparaatje over de blauwe pokémon. Nog even bleven haar groene ogen op de pokémon hangen waarna ze toch met haar hoofd schudde. Deze was te veel afgeleid door van alles en leek totaal niet geïnteresseerd in haar te zijn, hij zou het dus niet worden. Rustig zette ze een stapje opzij zodat ze voor de volgende pokémon stond. Het was een groene pokémon met grote gele ogen en een oranje rode buik. Treecko is cool, calm, and collected-it never panics under any situation. If a bigger foe were to glare at this Pokémon, it would glare right back without conceding an inch of ground. Treecko has small hooks on the bottom of its feet that enable it to scale vertical walls. This Pokémon attacks by slamming foes with its thick tail. Vertelde het kleine apparaatje over de groene pokémon die haar arrogant aanstaarde. De blik van de pokémon deed haar denken aan de strenge blik die haar moeder altijd in haar ogen had, zo arrogant als het maar zijn kon. Dat stond haar totaal niets aan, die pokémon zou dus waarschijnlijk haar laatste keus worden. Snel ging het witharige meisje door naar de volgende pokémon. Het was een oranje pokémon op twee poten zonder armen. Hij keek haar redelijk vrolijk en vriendelijk aan, er was een glinstering te zien in zijn ogen. Torchic has a place inside its body where it keeps its flame. Give it a hug—it will be glowing with warmth. This Pokémon is covered all over by a fluffy coat of down. Torchic sticks with its Trainer, following behind with unsteady steps. This Pokémon breathes fire of over 1,800 degrees Fahrenheit, including fireballs that leave the foe scorched black. Ratelde het ding over de pokémon die blijkbaar Torchic heette. Even legde Aria een vuist tegen haar mond. Deze kleine oranje pokémon leek haar erg vriendelijk en ook een geweldige starter. De andere twee stonden haar niet echt aan, deze daar in tegen wel. Die keuze was redelijk makkelijk gemaakt dus. Met beide handen pakte ze de pokémon aan zijn romp op. "Ik kies jou en noem je... Cayen," zei ze met een vrolijke lach op haar gezicht. De bruinharige man knikte en stopte de andere twee pokémon terug in hun pokébals. Aria hield de Torchic met een arm onder zijn lichaam vast, met haar andere arm aaide ze hem over zijn kop. Hij voelde heerlijk warm aan. "En Caro, wat vind je van mijn partner?"

"Ik had deze wel bij jou verwacht ja. Een vurig type," zei Caroline op haar vraag. Aria hield haar hoofd voor een seconde een tikkeltje scheef. Vurig? Dat was eerder iets dat bij haar vriendin paste dan bij haar, zij zelf was wel wat rustiger dan de roodharige. "Ik ben trots om de eerste te zijn die je mag feliciteren met je nieuwe pokémon!" Het meisje moest hierdoor wat lachen, ze wist niet eens dat het überhaupt de bedoeling was dat je werd gefeliciteerd met het verkrijgen van een pokémon. Ook leek het haar dan logischer dat de professor dat eerst zou doen, echter deed hij het pas na Caroline. Een van de professor's assistenten hield de deur voor hun open terwijl Aria naar buiten liep. Hier zette ze de Trochic weer op de grond. "Okay Caro, Danny, Cayen, hier begint onze reis," zei ze vrolijk glimlachend. Ze keek vooruit naar het reizen maar zag ergens ook wel een beetje op tegen de moeite. Dat was ze allemaal niet gewend, al zou dat vast wel komen.

In de verte hoorde het meisje iemand roepen, vast niets belangrijks. Ze vestigde haar aandacht liever op de Torchic die vrolijk de Bulbasaur begroette. Naast haar klonk een klein piepje waarna er twee armen om haar heen werden geslagen. Aria moest zacht lachen om de impulsiefheid van haar vriendin. "Heb d'r on-ge-lo-vuh-lijk veel zin in!" Riep de roodharige enthousiast nadat ze haar had losgelaten. "Kan niet wachten tot we voor de eerste keer noodgedwongen ergens vast komen te zitten in de regen." Vervolgde haar vriendin nadat ze een aai had gegeven over de kop van haar pokémon. Aria's aandacht werd getrokken door een gele pokémon die voorbij rende met zijn trainer er achter aan. Bijna voor hun neus stond de pokémon stil en deed een elektrische aanval op de jongen. "Sparklez! Ben je nou helemaal gek," de jongen stopte met zijn zin zodra hij de twee meisjes opmerkte. "Oh... uhm..." Wat aan de onhandige kant probeerde hij zijn haar dat inmiddels pluizend alle kanten op stak normaal te doen. De gele pokémon maakte inmiddels een vrolijk geluidje alsof er niets aan de hand was. Het witharige meisje begon zacht te lachen door hun verschijning. Rustig liep ze naar de jongen toe en drukte haar hand tegen zijn arm, hierdoor kreeg ze een klein schokje. Dit deed ze snel en waarschijnlijk wat onverwacht. De reden dat ze dit deed was om de elektrische energie uit zijn lichaam te halen. Meteen ging zijn haar ook wat platter liggen. "Zo ben je niet zo statisch meer," zei ze met moeite om haar lach in te houden.

"Thanks!" De blonde haren van de jongen gingen inmiddels een heel stuk makkelijker naar beneden. Het was wel duidelijk dat Caroline de pokémon én zijn trainer helemaal geweldig vond. Al snel kwam ze naar hun toegelopen. "Je pokémon is heel erg schattig, meneer ..?" Vroeg de roodharige zijn naam terwijl ze hem complimenteerde met zijn pokémon. ".. Castle," Het leek Aria logisch dat Castle zijn achternaam was. "Maar je mag me ook gewoon Jordan noemen, hoor." Jordan Castle heette de blonde jongen dus. Hij keek haar aan terwijl hij zijn arm uitstak zodat de gele pokémon er op kon springen. "En dit is Sparklez, mijn starter." Stelde hij zijn pokémon voor, deze maakte weer een schattig geluidje. "En wie mogen jullie dan wel niet zijn?" Vroeg hij vervolgens aan de twee meisjes. "Ik ben Aria Lavon en dit is mijn starter Cayen." Het witharige meisje wist ondertussen wel dat het geen slim plan was om Caroline voor te gaan stellen. Het was duidelijk dat ze hem leuk vond en dat waarschijnlijk zelf wel wilde gaan doen.