New friends, old feelings {OPEN}

Rustig liep de blondine door Camphrier town. Ze had het grootste deel van het dorpje ondertussen wel gezien. In ieder geval alle bezienswaardigheden dan. Aangezien er niet veel te doen viel liep ze het dropje uit via de eerste beste straat die ze zag. Hier door kwam ze bij een gigantisch veld met bessen uit. Het leek de blondine onlogisch dat al deze verschillende soorten bessen hier zomaar stonden. Dit moesten dus de beroemde Berry Fields zijn. Het was gigantisch, overal waren bomen, planten en struiken van verschillende berries te zien. Er hing een aparte geur, het was zoet, maar ook weer bitter en nog veel meer. Alle verschillende soorten berries hadden andere geuren, smaken en kleuren. Het was geweldig om het zo te zien. Cevella bedacht zich dat het slimmer was om Bèta hier niet uit haar pokébal te laten. De Charmander zou nog perrongelijk met haar staart tegen een van de bomen aankomen en alles in brand steken. Het zou zonde zijn om dit prachtige verschijnsel zo te eindigen. Dat zou ze dus niet laten gebeuren. Toch wilde ze haar pokémon dit laten zien. Snel pakte ze de twee pokébal van haar andere pokémon. Even liet ze de twee kleine balletjes op haar handpalm rond rollen voor ze deze tussen haar vingers pakte. Met een druk op de witte knopjes in het midden werden ze beide zo groot dat ze haar hele hand vulde. Cevella drukje nog een keer op beide knoppen waarna ze de ballen de lucht in gooide. Hier klapte deze open, twee stralen van wit licht schoten uit de ballen naar de grond. Hier nam iedere lichtstraal de vorm van een pokémon aan. Precies gelijk verdween het licht en stonden er twee opgetogen pokémon voor haar neus. De zwart gele pokémon, haar Umbreon Alpha, geeuwde een keer waarna ze zich uitrekte. De oranje pokémon, haar Raichu Epsilon, maakte een vrolijk geluidje terwijl hij met zijn staart zwaaide. Beide pokémon keken net zo verwonderd als Cevella in het rond. Rustig begon de blondine langs de struiken, bosjes en bomen te lopen, genietend van alle verschillende geuren die er hingen. Met haar voet gaf de blondine een tikje tegen de rug van Epsilon die een van de bessen probeerde te plukken. Vragend keek de pokémon haar aan, rustig schudde ze van nee. Het was niet de bedoeling dat haar pokémon hier zomaar even bessen gingen plukken. In ieder geval dat dacht ze. Waarschijnlijk zouden de bessen ergens worden verkocht. Dus dan was zelf plukken praktisch stelen, en dat zou mooi niet gebeuren zolang zij er bij was. De blondine had een hekel aan dieven, haar eigen pokémon zouden van haar dan ook nooit iets mogen stelen. Dat was gewoon simpel weg een van de lafste dingen die je kon doen. Ook had ze al verhalen gehoord van oude mensen die het niet al te breed hadden en dan werden besloten. Daarna hadden ze vaak nog amper geld om überhaupt eten te komen. Cevella had vreselijk medelijden met deze mensen.

Na een tijdje langs de velden gelopen te hebben klonk er een zacht, jammerend geluid. De blondine keek in het rond, zoekend naar de bron van het geluid. Het was nog redelijk ver weg aangezien het niet al te hard klonk. Alpha begon sneller te lopen, en inmiddels ook te draven. Blijkbaar had de Umbreon door waar het geluid vandaan kwam. Epsilon kwam wat dichter bij haar in de buurt lopen alsof er iets gevaarlijks kon gebeuren elk moment. Het jammerende geluid werd harder hoe dichterbij ze kwamen. Cevella was er zeker van dat dit geluid van een pokémon af kwam. Plotseling hoorde de blondine Umbreon een boos geluid maken. Snel versnelde ze haar pas en rende richting haar pokémon. Hopelijk zou er niets aan de hand zijn. Ze zag het al helemaal voor zich dat een of ander duister Team Rocket persoon een pokémon aan het martelen was. Alpha zou dan waarschijnlijk de volgende zijn die aan de buurt kwam, aangezien ze zo gromde moest er wel iets zijn dus. Bij deze gedachte begon Cevella te rennen, ze kon haar pokémon niets laten overkomen. Ze zou het persoon die dat zou doen waarschijnlijk dan iets aandoen. Ze bereidde zich al helemaal voor op het erge dat zou kunnen gebeuren. Zodra ze Alpha weer in zicht kreeg haalde ze opgelucht adem. Ze stopte met rennen en keek verbaast toe hoe de Umbreon een aanval deed die ze nog nooit had gezien. Ze kon even niet op de naam van de nieuwe aanval komen. Rustig liep ze naar de plaats waar de pokémon stond. Eenmaal hier zag ze pas waar de aanval op werd uitgevoerd. De blondine sloeg haar handen voor haar mond. Nee. Ze zag een Vulpix zitten. Deze had een strak touw om haar nek gebonden, dit touw zat vast aan een van de palen die tussen de struiken stonden. Om het touw zat een plastic laag zodat de vuurpokémon het niet door zou kunnen branden. Het was vreselijk hoe deze pokémon in de steek was gelaten en gelijk ook mishandeld door haar trainer. Nu snapte ze waarom Alpha die aanval deed, ze probeerde de Vulpix te bevrijden. De Vulpix die haar smekend aan keek. "Epsilon Thunderbolt," zei Cevella met een trillende stem. De Raichu knikte waarna hij de electrische aanval uitvoerde op de plastic draad. Door de hoge temperatuur van de electriciteid smolt een stukje van de draad. Meteen gebruikte de Vulpix Ember om de draad in twee te doen. Zodra ze los was viel de pokémon op haar buik. Zo snel als ze kon haalde ze het strakke touw om de nek van de pokémon los. Dankbaar gaf deze een likje over haar wang. Deze vospokémon had al veel vreselijke dingen meegemaakt waarschijnlijk. Met moeite stond de pokémon op en liep naar de bosjes. Hier verdween ze in en kwam enkele seconde later er weer uit. Met haar neus rolde ze een pokébal vooruit en duwde deze tegen Cevella's hand. "Bedoel je dat ik..." Bracht de blondine wat moeilijk uit, waarop de pokémon knikte. Nu zag ze pas hoe de nek van de pokémon er aan toe was. Die moest zo snel mogelijk naar het pokémoncenter. Ze stopte Alpha en Epsion terug in hun pokébal. Met de Vulpix in haar armen begon ze richting het pokémoncenter te rennen.

Hijgend rende ze het pokémoncenter binnen. Het was een heel eind rennen geweest, echter was haar conditie ook niet meer zo goed als het was geweest. Meteen liep ze door, met de Vulpix nog steeds in haar armen, naar de balie. De zuster die er achter stond pakte de Vulpix meteen van haar aan en liep naar achter. Een ander persoon kwam van achter vandaan en liep naar de balie. Deze vertelde haar dat het waarschijnlijk gewoon goed zou komen, en dat ze even moest wachten. Cevella ging op een van de bankjes zitten en sloeg haar handen in elkaar. Ze kon er niet aan denken wat er met de arme pokémon zou zijn gebeurd als ze er niet toevallig was langsgelopen.