Sound of madness |&Marcus

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd ging de ruimte maar uit, en ging vervolgens samen met de rest naar de lift toe. Ondertussen was hij alles aan het bedenken wat hij kon vertellen over zijn Blastoise. Wat van belang kon zijn toch. Dat was wat Marcus allemaal wilde weten, dus dat was wat hij te horen ging krijgen. ‘Ik heb hem enkele jaren geleden gestolen van iemand, toen ik pas bij Team Rocket zat. Op dat moment was hij niets meer geweest dan een onschuldige Squirtle.’ begon hij dan maar. Voor zijn verhaal moest Bllamy vast niet uit zijn bal komen. Het was niet dat het er wat toe deed of die eruit was of erin. ‘Eerst was hij natuurlijk niet blij geweest dat ik hem had afgenomen van zijn eerste eigenaar, maar dat veranderde. Hij begon zich te hechten en uiteindelijk wanneer ik zijn eerste trainer tegen kwam deed hij zelfs geen aanstalten om terug te gaan.’ zei Floyd nadenkend. Het was volgens hem toch belangrijk om te weten dat een pokémon die gestolen was van iemand niet terug wilde gaan, maar in plaats daarvan besloten had om bij de jongen te blijven. De lift was ondertussen weer op het gelijks vloers gekomen, en zodra dat de deur open ging, stapten hij weer naar buiten. ‘Al enkele keren heeft hij mij beschermd wanneer het nodig was door zich tussen mij en de aanval van een andere pokémon te gooien.’ en daarmee doelde hij vooral op de pokémon van Lilium. Haar Benette had hem willen aanvallen maar Bellamy had het kunnen stoppen. ‘Bellamy zal iemand niet snel aanvallen, maar als een pokémon of een persoon mij durft aan te vallen of kwaad wilt doen zal hij me beschermen. Zelfs al verwond hij zichzelf daarmee.’ eindigde hij. Ondertussen was hij ook maar al naar de uitgang van het gebouw gegaan.}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Wanneer dat Floyd klaar was met zijn eigen verhaal ging Marcus er verder op in. Hij had het over zijn Houndoom, en dat het herinneringen op bracht. Ook leuk op te weten. Hij zei uiteindelijk wel dat het niet over hem ging, maar wel over Floyd. De zwart harige wist sowieso niet wat hij erop moest zeggen, dus hield hij wijselijk zijn mond. De woorden die nadien uit de andere zijn mond kwamen maakten hem wel blij.
Floyd zijn hand verdween onder zijn jas om één van zijn pokéballen erbij te nemen wanneer dat hem werd gezegd de pokémon te laten zien. Hij wist precies op welke plek welke pokéball hing, iets wat van pas kwam. Vaak zag hij zelf niet naar zijn pokéballen doordat zijn jas er dus voorhing. De verkleinde bal in zijn handen liet hij vergroten. ‘Kom er maar uit.’ zei hij terwijl hij de bal wat omhoog gooide. De blauwe pokémon keek even om zich heen zodra hij de frisse lucht kon voelen. Haast meteen daarna viel zijn blik op de roodharige persoon die erbij was. Zijn blik vernauwde meteen, en hij wilde zacht grommen maar aangezien hij zijn trainer rustig zag staan ontspande hij zichzelf ook. Het viel Bellamy ook pas later op dat deze roodharige niet dezelfde roodharige was als de vorige keer. ‘Voila, dat is Bellamy.’ en met zijn duim wees hij naar de Blastoise die iets groter was dan de gemiddelde, maar nog zeker geen reus. Floyd keek ondertussen even naar zijn pokémon, die er nog steeds niet veel van leek te begrijpen.}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd wisselde even een blik uit met de blauwe pokémon die dat naast hem stond. Wanneer dat Marcus echter wist te melden dat hij genoeg had gezien keken de twee naar de Elite Leider. Met een neutrale blik op zijn gezicht keek hij hoe de oudere man de keystone weer uit zijn zak haalde, en erbij wist te zeggen dat de jongen en zijn pokémon er klaar voor waren. Natuurlijk was de zwart harige er blij mee, al was de grote vreugde die hij voelden niet van zijn gezicht af te lezen. Hij knikten even kort terwijl dat hij de steen aannam die hem overhandigd werd. ‘Bedankt.’ zei hij er wel nog bij terwijl hij naar het steentje keek. ‘Ik ben er zeker van dat deze zeer goed van pas zal komen.’ sprak hij met een kleine grijns op zijn lippen. Later ging hij wel zien hoe het ding precies werkte en hoe hij het precies zou weg steken. Het gewoon in je zak laten steken was namelijk wet lastig. ‘En aangezien Alli je achter Aiden heeft gestuurd wens ik je daar nogmaals veel succes mee.’ sprak Floyd.}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

<sub>Eén van de komende dagen moest Floyd de Keystone maar eens gebruiken, samen met de Mega Stone die hij al had voor Bellamy. Hij wilde echt weten wat voor een kracht het teweeg zou brengen en hoeveel sterker zijn pokémon zou worden. Alles moest echter op zijn tijd. Midden in Lumoise City was het nu geen goed idee om het te gaan uit proberen. Floyd was wel benieuwd of de Elite Leider voor hem Aiden zou kunnen verslaan. Hij had namelijk enkel nog maar zijn Houndoom gezien. Wie wist hoeveel sterke pokémon hij nog in zijn team had steken. ‘Moet geen probleem zijn.’ was nog zijn reactie op het beroven gedeelten dat Marcus nog zei voor dat hij weg wandelde. Voor hem was het ook maar eens tijd om verder te gaan. Hij liet Bellamy weer terug keren en draaide zich om. terug richting de drukkere straten van Lumoise City.


---- We zouden het gerust in dit topic kunnen doen? Zie maar of je hier verder wilt gaan of in een nieuw topic. Mij maakt het niet veel uit ^_^</sub>

Marcus Ludovic schreef:

You completely disarmed all of me

I think I’m losing control

 De maan was vol deze nacht. Hij was al op weg in zijn baan naar beneden. Marcus zat op de rand van zijn kingsized bed. De gordijnen voor de grote ramen waren open waardoor het maanlicht naar binnen scheen. Cersei en Vix lagen vredig naast elkaar te slapen in de hoek van de kamer naast zijn boekenkast. Marcus betrapte zichzelf erop dat hij zich afvroeg of ze hem zouden opmerken als hij maar lang genoeg naar ze staarde. Hij legde zijn hoofd in zijn handen en wreef over zijn voorhoofd. Hij droeg enkel een spijkerbroek met sokken. Zijn shirt was hij onderweg naar zijn bed verloren. Hij had het plan opgevat om te gaan slapen en hier zat hij. Drie uur later.  Allison was zo erg in haar sas geweest dat ze hem de huid vol kon schelden en een groot deel van zijn loon kon aftrekken. Dát en tegelijk ook woest. Eventjes had hij overwogen de brandslang op haar te zetten zodat ze kon afkoelen. Ze was zo woedend als een Exploud  geweest. Dat was de derde afgang die hij kon hendellen. Eerst die afgang met dat blondje .. hij balde zijn vuist en sloeg hem op de rand van zijn bed. Zijn ogen vernauwde zich als hij terug dacht aan de vernedering die dat bracht. Hoe durfde Allison? Wat gaf haar de absolute macht over hem? Wat weerhield hem er van dat hij haar niet gewoon de nek om kon draaien? Giovanni zou er geen moeite mee hebben, toch? Een ziel minder om in de gaten te houden. Een ziel die op eigen initiatief de ladder op klom. Marcus voelde rechtschapen haat opkomen. Lilium stond op zijn lijstje, maar eerst zou hij voor Allison komen. Met haar uit de weg kon hij zich helemaal laten gaan. Toch schoten de woorden van Floyd kristalhelder door zijn geest. ‘‘Op de Fennekin na heeft ze heeft een Banette, Charizard en een Nidoking dat ik me nog kan herinneren’ Nidoking. Banette. Charizard. Die Fennekin bleef ongetwijfeld niet altijd een Fennekin. Met zijn huidige team zou het lastig worden. Het vervolg op die zin schoot door zijn hoofd. ‘Echter maak ik me toch meer zorgen om die Aiden die rond haar hangt. Hij is in het bezit van een zeer krachtige Charizard’ Marcus opende zijn ogen. Hij sloeg zijn vuist neer op de rand van het bed met zo veel kracht dat Vix en Cersei geschrokken opkeken. Marcus wiegde zijn pijnlijke vuist in zijn andere hand en vloekte als een bootwerker. Hij duwde zich van zijn bed omhoog en beende naar het raam. Marcus hoorde ‘Mence zijn pijnkreet in alle detail voor zich en zag zelfs hoe hij naar beneden stortte en een gat in het steen sloeg van Lumiose City. Verslagen door een Mawile. Een Mega Mawile. Pff. Ook als Mega zag dat ding er niet te gevaarlijk uit. En toch velde het zijn 1.8 meter hoge Salamence. Alsof het niets was. Hij was onderleveled geweest en in het zware nadeel. De schaamte die dat opleverde was te erg voor zijn ego. Hij haalde beverig adem. Zijn handen legde zich tegen het koele glas aan van zijn deur en hij duwde hem opzij. De koude buitenlucht voelde aan als een muur bakstenen tegen zijn ontblootte bovenlijf. Hij sloot de deur achter zich en liep zijn balkonnetje op. Er stond enkel een bankje op die tegen de muur geplaatst was en een stoel met een tafeltje waar zijn asbak op stond. Op de koude stoel nam hij plaats. Vanaf zijn hoge plek in het Team Rocket hoofdkwartier kon hij Lumiose City overzien. Vanaf hier was de Prism Tower erg goed zichtbaar. De plek waar hij was verslagen. Marcus wendde zijn blik af. Hij maakte zichzelf alleen maar kwader op deze manier. De ijskoude nachtlucht verkleumde hem tot op het bot. Koppig bleef hij zitten tot zijn lippen blauw zagen en hij hevig rilde. Er moest toch iets zijn wat hij kon doen? Die Aiden moest gestraft worden voor hem zo te vernederen. Allison lag nog even buiten zijn bereik maar die zou ook spoedig aan de beurt komen. Marcus tikte met zijn ijskoude vinger op de tafel terwijl hij een groepje dronken jongens aan de overkant van de drukke straat observeerde. Het punt brak toch wel aan dat hij zijn vingers niet meer begon te voelen. Hij kwam overeind en duwde met zijn gevoelloze vingers de deur open. Hij sloot hem achter zich en schuifelde haastig naar zijn bed. Hij dook met broek en al onder de dekens en liet het dekbed hem opslokken. Rillend kreunde hij en sloot hij zijn ogen. De slaap was ver te zoeken maar hij kon misschien beter denken zo. Het bed leek een beetje in te zakken toen een nieuw gewicht zich op het bed begaf. Marcus opende één oog en zag Vix zich tegen hem aannestelen. Marcus haalde zijn armen boven de dekens en sloot die om de nek van zijn Houndoom. Hij trok hem dichter naar zich toe en warmde zijn koude lichaam tegen hem aan. Vix was van nature warmer dan andere pokemon. Net als Cersei. Wellicht omdat ze beide fire type waren. Het bed zakte nog meer in en Cersei nestelde zich ook tegen hem aan. Zijn rug werd nu ook warm gemaakt. De deken van warmte die nu over hem heen viel maakte hem al wat vrolijker. Hij zuchtte vermoeid en begroef zijn gezicht in de vacht van Vix. Cersei legde haar gigantische kop over Marcus schouder. Daar lag hij dan. In een nest van dekens, Arcanine en Houndoom. Toch kon hij het gevoel die hij eerder had niet van zich afschudden. Wat kon hij in godsnaam doen aan Aiden als hij niets had wat zijn pokémon aan kon? Hij had zijn Charizard nog geen eens gezien en Floyd had hem gewaarschuwd hoe sterk hij was. Zelfs al zou Mence of Vix mega evolueren dan zou het alsnog niets uithalen. Of in ieder geval weinig. Hij moest met iets beters komen. Een water type wellicht. Maar dat lag zo voor de hand .. Gefrustreerd spande hij zijn spieren aan. In godsnaam. Als hij enkel maar zo’n Pokémon kon krijgen. Misschien moest hij maar eens eentje gaan vangen. Nee. Dacht hij. Dat haalde niets uit. Floyd had een Blastoise gebruikt en het koste de Charizard twee aanvallen om hem neer te krijgen. Net als dat Mawile het twee aanvallen kosten om Mence neer te halen. Hij maakte geen schijn van kans. En dat maakte hem zo kwaad. Marcus sloot zijn ogen weer en probeerde zichzelf te kalmeren.  Hij wilde niet aan het kortste eind trekken! Verdomme hij wilde niet zwak zijn. Dat kon niet in deze positie. En verdomme daar ging hij wat aan doen ook. Beide pokémon leken zijn groeiende frustratie te voelen want Vix hief zijn kop op en keek Marcus recht aan in het donker. Marcus zuchtte en sloot zijn ogen voor de hoeveelstekeer. Maar het zou nog lang duren voor de eliteleider in slaap zou vallen.

Blijkbaar was het hem toch gelukt. Hij opende zijn amberkleurige ogen langzaam. Hij merkte meteen dat Vix en Cersei er nog lagen. Cersei had zich omgedraaid en lag nu met haar lichaam tegen hem aan maar haar kop aan de andere kant van haar lijf. Vix lag nog steeds in dezelfde houding. Marcus besefte dat hij hem de hele nacht vastgehouden had. Hij haalde zijn armen weg en rolde op zijn rug. Kreunend wreef hij met zijn vuisten in zijn ogen. Hij liet ze naast zijn lichaam vallen en staarde naar het verlichtte plafon. Gezien de felle, rode zon die zijn kamer binnenscheen was het waarschijnlijk nog niet lang na zonsopgang. Ach, alles beter dan langer in bed blijven. Of wakker blijven. De roodharige man kwam overeind en kroop over Vix heen. Hij stapte uit bed en liep naar de badkamer. Hij wierp een blik achter zich. Cersei en Vix sliepen ongestoord door. Marcus sloot de badkamer deur achter zich en liep naar de wasbak. Met een langzame beweging zette hij de kraan aan op gloeiend heet en wachtte tot die warm zou worden. Ondertussen bekeek hij zichzelf in de spiegel. Een vermoeid uitziend spiegelbeeld keek terug naar hem. Hij veegde met zijn vingers over zijn gezicht en duwde tegen zijn wit uitziende wangen. Zo te zien kon hij wel wat meer slaap gebruiken en een goede maaltijd. Nou vooruit, hij zou zichzelf eens trakteren vandaag op een lekkere maaltijd. Alleen smaakte alles minder lekker als je met een zekere Aiden in je hoofd zat. En dus stak Marcus zijn handen onder de gloeiend hete kraan. Vrijwel meteen trok hij ze terug en vloekte hij oneindig. Hij duwde de kraan terug naar rechts en stak zijn handen onder ijskoud water. Hij gooide het in zijn gezicht en veegde met zijn handen door zijn gesloten ogen. Het voelde prettig aan op zijn wangen. Hij was zo moe en zo radeloos met de huidige situatie dat hij eigenlijk gewoon terug naar bed wilde gaan en daar wilde blijven liggen. Grote kans dat Allison dan zelf met een vlammenwerper zijn kamer binnen kwam en die platbrandde. Prefereerbaar met hem erin. En dus dwong Marcus zichzelf om zijn tandenborstel te pakken en de kam. Zijn haren te kammen, zijn tanden te poetsen, zijn stoppeltjes te scheren en zijn haar met wat gel goed te doen.
Toen de badkamerdeur open ging zag hij dat Cersei nog te slapen lag maar dat Vix hem op zat te wachten. Hij aaide zijn Houndoom over zijn kop en liep naar zijn kleerkast. Voor deze keer koos hij een zwart pak uit. Hij voelde zich er wat beter in dan de normale kleding. En zijn fedora natuurlijk. De fedora waarin hij had verloren van Aiden. Hij duwde die gedachten weg en zette de hoed op zijn hoofd. Hij deed als laatste zijn riem aan waar de ketting en zijn pokéballs aan hingen. Hij straalde de nog slapende Cersei in haar bal en liep naar de deur van zijn kamer.

Eenmaal op de straten van Lumiose City trok zijn sombere bui nog niet weg. Wellicht ging die weg als hij een hapje gegeten had. Dus liep hij door de steegjes heen tot hij op de hoofdstraat uitkwam en die volgde naar een groezelig cafeetje waar vaak bikers kwamen. Juist daarom kwamen de wat ‘onschuldigere’ burgers niet zo vaak eten. De ideale plek voor Team Rocket dus. Marcus duwde de donkere deuren open en liep naar binnen. Hij had geluk dat het op tien minuutjes loopafstand was van de TR hideout. Hij sloot de deur achter zich en nam plaats achter een van de tafels in de hoek. Hij liet de menukaart liggen en wachtte tot een ober zijn kant op zou komen. Vix ging tegen de muur links van Marcus liggen zodat hij uit het zicht lag. Hij bestelde een xl salade met gerookte Torchic en een stevige pils. Terwijl hij wachtte op zijn bestelling besloot hij nog even snel een berichtje te sturen naar een klant. Hij zou hem eens vanmiddag een bezoekje brengen. Dat haalde zijn gedachten af van Aiden en dan zou hij weer eens iemand in elkaar kunnen slaan. Zijn handen jeukte er gewoon naar. Toen zijn bestelling eindelijk kwam gooide hij er geen zand over dat hij honger had en schrokte hij het naar binnen. Hij gooide zijn pils ook achterover en ging met een schijnbaar beter humeur het cafeetje uit. Hij keek om zich heen in de straat en besloot om eerst even terug te gaan naar hoofdkwartier. Vanaf daar zou hij wat spulletjes meenemen en dan was het- weg! Weg naar een klant die in elkaar werd geslagen. Oh oh wat zag hij er naar uit. Marcus wilde net de straat weer oversteken toen zijn oog viel op iemand die aan de overkant liep. Hij herkende hem wel. Het was Floyd! Hij had hem eigenlijk niet meer gezien nadat hij hem de key Stone had gegeven. Met hernieuwde interesse stak Marcus de straat over en liep hij op Floyd af. “Hé, Floyd!” Riep hij alvast en hij naderde hem. “Wat een toeval dat ik jou hier tref” Zei hij met een grijns.

Words: 2025
Floyd Duncan
Notes: -

©

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

Enkel het laatste is belangrijk xD

<sub>Eieren. Het waren verschrikkelijk, lomp, nutteloze dingen. Dat was hoe je het kon noemen. Floyd had het nieuwe ei niet lang in zijn bezit. Helemaal niet lang maar het irriteerde hem dodelijk. Hij moest het heel de tijd dragen en zijn arm was er ondertussen al volledig stijf van geworden. Het lompe ding had hij - om zichzelf wat rust te gunnen - naast hem op de bank gelegen waar dat hij op zat. Mensen die voorbij kwamen keek er wel eens naar maar daar hield het bij op. Ze stelden geen vragen, al kwam dat misschien wel door de blik die hij in zijn ogen had. Het was niet meteen één die zei hallo, ik wil graag met je praten. Dat iedereen hem maar mooi met rust liet. Hij had geen zin om sociaal te zijn. De laatste tijd was hij al genoeg confrontaties aangegaan. Het was tijd om weer anti-social te worden. Iets dat als muziek in zijn oren klonk.
Half onderuit gezakt ging hij op de bank hangen. Zijn armen hield hij achter zijn hoofd en zijn ogen hield hij gesloten. Het ei lag gedeeltelijk tegen Floyd aan zodat hij het wel zou voelen moest er iets mee gebeuren. Iets wat uiteindelijk ook ging gebeuren, en dat had hij kunnen weten. Voor dat moment bleef hij enkel rustig liggen. Floyd probeerden zijn hoofd leeg te maken en eens rustig genieten van de rust die geen echte rust was. Ondanks dat het nog zeer koud was bleven er veel mensen op straat rond wandelen. Konden ze niet naar binnen gaan? Naar hun warme vuurtje? Nee, ze moesten perse rondlopen over straat. Dat deed hem eraan denken dat hij nog steeds eens moest zoeken naar een huis. Of appartement. Die pokémon centers begon hij meer dan beu te worden. De bedden lagen voor hem alles behalve goed, en het voelde niet aan als thuis. Eigenlijk had hij niet echt een thuis. Zielig, als je erover na begon te denken. Ach, hij leefde nog, dat was vast het belangrijkste. Hij kon s’avonds ook nog altijd warm liggen en had eten. Als er geen plek was in een pokémon center dan had hij natuurlijk pech, maar gelukkig voor hem had hij dat probleem nog niet gehad. Een luide zucht verliet de jongen zijn mond. Als hij zijn ogen open had gehad was hij er zeker van dat hij een dampwolkje uit zijn mond zou zien komen. De zwart harige zijn hand gleed even onder zijn jas, om één van zijn pokéballen vast te grijpen. Hij kon Death er altijd uit laten. De pokémon bood nog veel warmte en dat kon hij op dat moment zeker wel gebruiken. Misschien dat hij de pokémon kon gebruiken om een vuurtje te maken of wat dan ook maar het zou kunnen helpen. het enige probleem was dat er geen hout te vinden was in de drukke stad. Daarbij had hij ook totaal geen zin om zijn Braixen heel de tijd te liggen knuffelen. Wat voor een zicht moest dat wel niet zijn. Floyd die een schattige pokémon haast zit dood te knuffelen. Het pasten niet bij hem, absoluut niet. Hij ging geen pokémon knuffelen. Hij verwijderde zijn hand maar weer en stak beide hadden in de zakken van zijn jas. Waar zou hij nog heen kunnen voor wat warmte? Een café? Maar dan moest hij al meteen iets bestellen om te drinken en het nadien betalen. Dat was natuurlijk als hij ging betalen. Hij kon wat bestellen en nadien weg gaan zonder ook maar één muntstuk neer te leggen. Dan moest hij enkel de dagen nadien uit de buurt blijven van die plek omdat ze hem anders gingen herkennen. Als ze erachter kwamen dat hij niet betaald had dan was hij nog verder weg van huis. Wie weet gingen ze dan wel naar de politie. Nee, tot in het heden had hij nog geen last gehad van die blauwe mensjes, en hij wilden dat ook liefst zo houden. Het zou enkel hem en de gehele organisatie in gevaar brengen moest de politie hem zoeken. Dat kon hij gewoon echt niet hebben. Arceus wist hoe Allison dan ging reageren. Als de politie hem dan niet opsloot ging Allison er wel voor zorgen dat hij nooit meer het zonlicht zag. Op welke manier dan ook. Vast ging het nog iets vreselijks zijn ook.

Floyd zijn ogen schoten letterlijk meteen open wanneer het ei naast hem verdween. De dader had hij ook al snel gevonden. Het was één of ander klein kind dat ervandoor liep met een kleine Eevee. Best schattig als je erover na zou denken maar toen niet. Dat mormel had zijn ei gestolen dat hij eerst gestolen had. Niemand stal de gestolen spullen van hem, en dat ging die dief ook heel snel merken. Na die dag ging dat kind er niet aan denken om ooit nog wat te stelen. Floyd had de achtervolging ondertussen ook al ingezet en liep achter de kleine knul aan. Hij was groter en kon grotere passen nemen, maar het kind was kleiner en een pak behendiger dan dat hij was, en dat maakten het allemaal niet simpel. ‘Kom terug jij rotjong!’ riep hij luid, en het deed verschillende mensen opkijken. Mensen waar hij tegen aan liep riepen vaak kwade dingen naar hem, of waren op zen minst verontwaardigd. Wat moest hij anders doen? Dat rotjong ervan door laten gaan? Geen denken aan. Hij moest dat ei terug geven en wel onmiddellijk. Wat dacht dat rotjong wel niet. ‘Kan er echt niemand dat rotjong tegen houden?!’ riep hij nu beschuldigend tegen alle burgers die rond liepen in Lumoise City. Niemand leek echter te reageren, werkelijk niemand. Ze keken enkel even dom naar het jongetje dat ondertussen weg liepen. Echt alsof dat ze niet begrepen wat er aan de hand was. Simpele wezens dat het waren.
Het jong was ondertussen een zijstraat in gelopen, en ook Floyd liep erin. Door de scherpe en plotse bocht schoof hij heel even onderuit maar toch wist hij zichzelf weer te herstellen en bleef hij op zijn benen staan. De afstand tussen hem en het kind was daardoor wel vergroot maar dat deed er niet toe. Hij zou het ei wel terug krijgen. Koste van het kosten. Het was zijn eigendom vanaf het moment dat hij het gestolen had van Dominique. Hij had het kind nog wat horen roepen maar wist niet precies wat dat het was. In ieder geval klonk het als een belediging, en dat was het ook zeker nadat hij de tong gezien dat die naar hem werd uitgestoken. Dat was dus de reden dat hij een hekel had aan kinderen. Het verschrikkelijke karakter, en de grootte mond die ze tegenwoordig hadden. Ze dachten allemaal dat ze zoveel waard waren en dat ze alles aan konden. Die knul dacht waarschijnlijk dat hij een kans maakten tegen de oudere man. En dat enkel met de Eevee die aan zijn voeten liep. Als het er uiteindelijk op aan kwam ging hij die knul mooi eens leren, en die Eevee ook. Misschien dat hij zijn Blastoise erop af kon sturen. Dat wezen was tien keer zo groot en tien keer zo sterk als je het hem vroeg. Natuurlijk kon hij de Eevee ook levend doen verbranden met zijn Braixen. Deathshot zou het ook nog eens leuk vinden. Het best idee was misschien om beide pokémon in te zetten. Kon hij het kind goed bang maken. Bellamy ging hij wel niet laten mega evolueren, dat zou er net een tikkeltje over gaan als je het hem vroeg.
De knul had ondertussen weer een andere bocht genomen en kwam aan bij de Prism Tower om daar volledig om heen te lopen. Dat was echter tot de knul zelf tegen iemand aan liep. Beide personen vielen bijna op de grond, maar het was enkel de oudere man die de grond op landen. Floyd moest uiteindelijk over de gevallen persoon springen aangezien dat rotjong nog steeds verder bleef lopen. Waar had hij dat ook aan verdient? Was het soms karma dat eindelijk wist toe te slaan? Als het zo was dan vond hij het in ieder geval alles behalve leuk. Het mocht echt terug verdwijnen als het aan hem lag. De kleine jongen liep ondertussen rond heel de Prism Tower, waarschijnlijk in de hoop om Floyd af te schudden, en dat lukte deels. Hij zag nog waar de andere heen ging maar hij gaf het lopen op. De zwart harige kon gewoon niet meer. Zijn ademhaling was zeer hard verhoogt en zijn hart kon hij in zijn korstkas tekeer horen gaan. Allemaal door de veel te lange achtervolging. Het enige wat hij toen nog kon hopen was dat de jongen niet verder was gelopen en in het steegje was blijven wachten, om zelf ook tot rust te kunnen komen. Floyd liet ondertussen Bellamy en Deathshot wel al uit hun ballen. De blauwe Blastoise was eigenlijk te groot voor in de drukke stad maar dat deed er niet toe. Het wist mensen in ieder geval wel af te schrikken want ze liepen allemaal ineens in grote bogen om hem heen. Goed. Toch iets dat mee zat. ‘Kom, we moeten dat ei terug zien te krijgen.’ zei hij tegen zijn pokémon terwijl hij naar het steegje liep waar de knul net in was verdwenen. Zijn twee pokémon volgde hem op de voet. De zwart harige was ondertussen nog steeds aan het bekomen van de zware achtervolging. Normaal gezien deed hij dat nooit. Hij bleef nog aardig kalm, haasten zich niet heel vaak maar toen was anders. Die dag was er iets van hem gestolen en dat stond hem echter niet aan. Echt helemaal niet. De knul ging nog leren om bij hem uit de buurt te blijven, en daar gingen zijn pokémon ook mee helpen. Bellamy leek het nog steeds niet te begrijpen, dat was te zien aan zijn blik, maar de Braixen wist dat hij mocht vechten, en dat maakten zijn dag goed. Floyd wist niet of het gedrag van de vuur pokémon wel gezond was. Hij was soms net een tikkeltje te gemeen. Er was nog niks ernstig gebeurt maar dat kwam misschien enkel omdat hij nog goed naar zijn eigenaar luisteren. Hij had nog nooit iets gedaan zonder dat het niet van Floyd mocht. Tot dan zat het dus nog steeds goed. ‘Weet je dat ei dat ik gestolen had van dat mens Dominique?’ vroeg Floyd maar aan de grootte reus die naast hem aan het lopen was. Als reactie knikten de Blastoise even. ‘Dat ei is net door een kind gestolen, en wij gaan het terug halen.’ sprak Floyd en hij richten zijn ogen op het straatje waar ze ondertussen voor stonden. Tot zijn geluk zat het rotjong op de grond, met een trotse blik te kijken naar het ei samen met een Glaceon, Eevee en een Rattata. ‘Oi! Geef dat ei onmiddellijk terug!’ riep Floyd luid, woede duidelijk in zijn stem te horen. De knul had het ook gehoord en sprong geschrokken recht, het ei in zijn handen geklemd. ‘Ik denk er niet aan!’ riep de jongen hem terug.

‘Glaceon, laat zien wat je kan en versla die oude man met zijn pokémon! Laat zien dat we de beste zijn die ooit hebben bestaan en zullen bestaan! Die pokémon van hem kunnen ons niets doen zolang we denken aan onze hechte band! Dus doe je tackle!’ de knul had letterlijk een hele toespraak gehouden om zijn pokémon te stimuleren. Dat die nu echt dat hij ging winnen? Dat moest een grap zijn. Een heel grote grap als je het Floyd vroeg. ‘Death, doe niks maar ontwijk de aanval wel.’ de Braixen deed precies wat er aan hem gevraagd werd. Hij bleef heel rustig staan en dachten tot de Glaceon dichter bij was. Zeer behendig zetten hij een stap uit de weg en de witte pokémon vloog langs hem heen. Floyd had het goed ingeschat. Wat er moest gebeuren gebeurden ook effectief. De witte pokémon raakten haar doel niet, maar in plaats daarvan knalde ze vol op tegen de muur, en de klap deed duidelijk niet goed. ‘Laat je niet kennen Glac! Quick attack!’ de witte pokémon probeerde zich te herstellen en liep weer op de Braixen af. Deze ontweek het toen door omhoog de lucht in te springen en op de rug van de witte pokémon terecht te komen. Het was niet de bedoeling geweest, maar Floyd ging zeker niet klagen. Daar kon hij in ieder geval zeker wat mee. Ten eerste laten zien dat zijn pokémon wisten hoe ze moesten vechten. ‘Deathshot! Versla dat mormel in één hit! Gebruik Flamethrower!’ de Glaceon deed er alles aan om de vuur pokémon van haar rug te krijgen maar dat was allemaal zonder succes. De pokémon bleef koppig op de rug zitten, terwijl de kaken van de pokémon bol werden door het vuur dat erin kwam. Maar enkele seconden later kwam er een vuur zee uit die de witte pokémon zeer hard wist te raken. Veel rook en vuur versperde voor een hele tijd het zicht. Floyd wist ergens wel wat er precies gebeurd was, maar het viel toch af te wachten. Misschien dat de Glaceon sterker was dan hij verwacht had. Het vuur was in ieder geval gaan liggen, het was enkel nog wachten tot de rook ook verdween. Eenmaal dat het geval was stond de Braixen daar trots. Eén van zijn achterpoten op het stille lichaam van de Glaceon. Ja, de pokémon was verslagen. Het kind was er duidelijk niet blij mee en tranen leken haast in zijn ogen te komen staan. De witte pokémon werd weer terug geroepen. De knul kon echt ieder moment in huilen uitbarsten, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan knikte hij naar de Ratatta en de rat pokémon ging klaar staan om het gevecht aan te gaan. De pokémon was in ieder geval moedig, dat moest Floyd toegeven. ‘Daarnet was het niet goed gelopen, maar ik ben er zeker van dat jij het beter gaat doen rattata! We mogen ons niet laten ontmoedigen!’ was de jongen onder het snikken door naar de pokémon aan het roepen ‘Hyper fang!’ de rattata liep op de Braixen af, met een bek al open ‘Scratch!’ en dat was op tijd gezegd, want Deathsot deed wat moest. Met zijn scherpe klauwen kwam hij tegen de rattata en de rat pokémon zijn aanval werd daardoor ook nog eens onderbroken. De pokémon vloog naar achter om nadien terug recht te staan. Het was duidelijk dat die rat het niet leuk vind. Hij was kwaad geworden maar dat zou niks veranderen. De knul kon echt niet winnen. Wat dat die ook dacht te doen. Het zou hem absoluut niet lukken. ‘Probeerd dan aan te vallen met een tackle!’ mensen die het gevecht zouden zien gingen vast medelijden krijgen met het kind. Ze zouden hem laten winnen, maar zo was Floyd niet. ‘Flamethrower om de aanval weer eens tegen te houden.’ Death handelde ook vlug, en een vuurzee was weer te zien en omhulde de rattata. Zodra dat de pokémon weer in zicht kwam lag die net zoals zijn voorganger stil op de grond, en dat was het voor het kind. Hij begon luid te huilen en liep naar zijn pokémon toe om daar op zijn knieën te zakken. Het ei liet hij los en rolde hij naar de zwart harige man toe. ‘Jij bent niet aardig! Ik moet dat stomme ei van je niet eens meer hebben!’ de knul zetten er zelfs een capsule bij neer. Waarschijnlijk wilde hij het ei daar nog in steken maar was hij nooit zo ver geraakt. ‘Laat die een waarschuwing zijn mormel, blijf uit de buurt van mensen zoals mij.’ Floyd zijn gele ogen hadden zich vernauwd en zo keek hij de trillende jongen aan. De knul was hevig aan het knikken en nam zijn pokémon op. Hij liet hem zelfs niet meer terug keren maar liep zo weg, gevolgd door de Eevee die dat zeer bezorgd keek naar haar trainer en de gewonde rattata. ‘Jullie mogen ook weer eens terug.’ zei floyd terwijl dat hij de twee pokéballen boven haalde om zijn pokémon terug te laten keren. De pokéballen stak hij vervolgens ook weer weg onder zijn jas om nadien het ei op te rapen en ook de capsule. Daar ging dus in ieder geval zijn rustige dag waar hij anti-social kon spelen.

Floyd keek op wanneer iemand wat naar hem riep en zag de oudere man aankomen. Elite leider, check. Naam...hij moest echt beter worden in het onthouden van namen. Je zou denken dat je de naam van je baas wel wist te onthouden maar dat was duidelijk niet het geval geweest. ‘Ho hej.’ antwoordde hij op de man terwijl dat hij het ei weer weg stak in de nieuwe capsule die hij gekregen had. ‘Toeval, inderdaad. Het is alweer een tijd geleden,’ begon hij. Ondertussen was Floyd nog steeds bezig met het opbergen van het ei. Het grootte ding probeerde hij in de schoudertas te steken, maar het was echt passen formaat. ‘Al het genoegen gehad om Aiden te mogen ontmoeten?’ heel even keek hij op van zijn pruts werk om de man aan te kunnen kijken. Zijn hersenen draaiden nog steeds op volle toeren. Eén pokémon met een super gehoor zou het vast kunnen horen. Floyd moest echt beter worden met namen. De capsule was ondertussen wel in de schoudertas geraakt en hij hing het ding weer om zijn schouder heen, enkel om vervolgens tegen de muur achter hem aan te leunen. Ergens was hij echt benieuwd of dat de man al een ontmoeting was aangegaan, en als het zo was, hoe het was geëindigd. Hij zou een gat in de lucht kunnen springen van vreugde als het Marcus zou zijn gelukt. Klopt! Dat was de naam van de kerel geweest. Marcus. Wist hij dat ook weeral. Maar werkelijk. De man moest gewoon Aiden hebben kunnen verslaan, anders moest het echt op een andere manier worden aangepakt. Het was gewoon levensgevaarlijk voor iedere ziel om iemand als Aiden-dude te laten rondlopen.</sub>

[/quote]

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Floyd keek even naar het ei toen dat de elite leider er wat over vertelden. Kort haalde hij zijn schouders op. Voor hem was het maar een simpel ei. Wat erin zat was wat er echt belangrijk was. Voor hetzelfde geld zat er een rot slechte pokémon af die hij totaal niet kon gebruiken. Als dat het geval was zou hij de baby pokémon gewoon ergens achter laten. Hij had niks aan zwakkelingen in zijn team. ‘Misschien, maar het is wat erin zit wat echt mooi moet zijn, en laat ik nu net niet weten wat dat is.’ hij keek even naar de ongemakkelijk grootte capsule die in de schoudertas zat. Wie weet doorging hij al die moeiten wel voor niks. ‘Heb het ei van één of anders meisje gestolen maar had niet gevraagd wat het bevatten.’ het had een goed idee geweest als hij het misschien eerder gevraagd had, maar op dat moment had hij er niet over nagedacht.
Marcus had Aiden wel mogen ontmoeten, en aan de manier waarop hij dat zei was al te merken dat het niet goed wat afgelopen. Wat een wonder was dat. ‘Dan mag je nog van geluk spreken.’ die Charizard vond hij maar niks. Het monster was te groot, maar Floyd hield ook van de kracht. Misschien moest hij er zelf ook één aanschaffen, maar er was nog zoveel dat hij moest doen. ‘Dus hij heeft ook nog eens een veel te sterke Mawile, geweldig.’ ondertussen legde hij de schoudertas op de grond. Wat voor een team had die kerel wel niet? ‘Iemand moet echt eens aan hem kunnen laten zien dat hij niet almachtig is met zijn team.’ zei Floyd nadenkend. Op dat moment had hij nog niks aan zijn team. Wanneer heel zijn team sterker was maakten hij meer kans, maar op dat moment niet. Zeker niet in zijn eentje.}

''HEAR EVIL, SEE EVIL, DO EVIL. THE TRIFECTA,,

_{Het zag ernaar uit dat de elite leider voor hem ineens een zeer helder moment had, of juist weer niet. ‘Dat is wat ik zei ja.’ reageerde hij kort wanneer dat zijn woorden werden herhaald door Marcus. Floyd kon de frons niet onderdrukken die op zijn voorhoofd was gekomen. Iets moest de man te binnen zijn gekomen, maar hij had geen idee wat het was. ‘Uhm, oké dan.’ was zijn enige antwoord. Hij nam de schoudertas maar weer op en hing die terug over zijn schouders. Het gewicht was echt geen pretje om heel de tijd mee te moeten dragen maar hij ging niet klagen. Floyd volgde de oudere man dan ook maar, benieuwd naar waar ze heen gingen. Of sterker nog, wat er zo belangrijk was dat ze het niet daar op straat konden bespreken. Hij ging zeker niet ontkennen dat hij nieuwsgierig was geworden. Het was dat Floyd wel wilde vragen wat er precies was, of waarom niemand het mocht horen, maar echt antwoord ging hij daar niet op krijgen. Hij volgde de rood harige dan ook gewoon in stilten en wachten maar geduldig af. Zijn hersenen waren ondertussen overuren aan het maken.}