Small flame

Vredig lag Cevella, opgerolt in haar dekens, op haar bed. Haar ademhaling was rustig en haar blauwe ogen gesloten. Het gezoem van haar wekker onder brak haar rust. Meteen draaide ze zich op haar buik en trok kreunend haar kussen over haar hoofd. Met een hand duwde ze het kussen stevig op haar hoofd om het geluid zo veel mogelijk te dempen. Met haar vrije hand sloeg ze in de richting van haar wekker. Het duurde een tijdje voor ze iets raakte. Uiteindelijk, na een paar keer in de lucht slaan, raakte ze haar wekker. Deze ging echter gewoon door met het irriterende geluid nadat de wekker op de grond was gevallen. Meteen draaide Cevella terug en legde haar andere hand ook op haar kussen. De blondine duwde haar kussen tegen haar oren, ze maakte een geïrriterrd geluid terwijl ze zich dieper in haar bed nestelde. Ze was niet van plan om er uit te gaan. Haar bed lag beter dan goed, daar was ze heel zeker van. Rot wekker. Plotseling hoorde ze het geluid van de wekker niet meer. Voorzichtig liet ze haar kussen los, het geluid bleef weg. Nu draaide ze haar hoofd lichtelijk in de richting de wekker. Het kussen draaide met haar hoofd mee waardoor een oog langs het kussen kon kijken. Ze zag dat Alpha bij de wekker stond, haar Umbreon had haar wekker dus voor haar de wekker uitgezet. "Dankje Alpha," mompelde Cevella waarna ze zich weer omdraaide. Meteen sprong de Umbreon op haar, uit schrik zat de blondine meteen rechtop in bed. Zuchtend sloeg ze haar benen over de rand van het bed. Ze moest er nu toch wel uitkomen. Snel trippelde ze door de koude hal de badkamer in. Handig gooide ze haar pyjama in de wasmand en stapte onder de douche. Zodra het ijskoude water haar lichaam raakte sloeg ze een klein glittetje. Wat onhandig door de snelheid draaide ze de kraan naar warm water. Snel waste ze zich en droogde ze zich af. Nadat ze haar ondergoed had aangedaan fhonde ze haar blonde haren droog. Ze trok haar rode sweater over haar hoofd en schoot haar donkergrijze vroek aan. Voor de spiegel borstelde ze haar haren netjes. Zo stil mogelijk sloop ze de trap af om haar moeder niet wakker te maken. Alpha volgde haar even stil de trap af, met een sierlijk sprongetje sprong ze van de laatste treden af. Eerst liep ze naar de voordeur waar ze de Raichu wakker maakte. De pokémon maakte een vrolijk geluid. Pyroar die er naast lag opende een oog en gromde lichtelijk geïrriteerd. Sssh ga maar weer slapen, fluisterde Cevella de pokémon van haar moeder toe. Rustig legde de grote leeuwpokémon zijn kop weer weg en sloot zijn ogen. De pokémon was een geweldige waker voor het huis, door zijn dreigende uiterlijk drufde onbekende hun huis niet in. Hij was echter een lieve pokémon als je hem eenmaal een tijdje kende. Met haar twee pokémon achter haar liep ze naar de keuken. Hier pakte ze de bak brokken en vulde ze twee bakken met het voer. Cevella zette de bakken op de grond waarna ze naar de broodtrommel liep. Ondertussen begonnen de Raichu en de Umbreon aan hun brokken. Ze opende de schuif en pakte er een witte boterham uit. Met haar andere hand haalde ze een bord uit een van de kastjes. Deze legde op de tafel waarna ze naar de koelkast liep. Nieuwsgierig keek ze in het koude ding terwijl de lucht haar omhelsde. Een rilling trok over haar rug terwijl ze er de boter en een stukje vlees uit pakte. Cevella ging aan de tafel zitten terwijl ze haar brood opsmeerde. Hierna stond ze weer op om een glas te pakken en te vullen met melk. Na het eten ruimde ze alle spullen weer op en zette ze in de vaatwasser. Snel rende ze de trap op en opende de deur van haar moeder's kamer. "Hey mam, ik ga weer," zei ze tegen haar moeder terwijl ze haar een kus op haar voorhoofd gaf. De vrouw mompelde wat lieve woordjes waarna ze nog een keer door Cevella's blonde haren streek. Al snel stond ze weer beneden waar ze Epsilon in zijn pokébal deed. Het was handiger dat niet al haar pokémon mee liepen door de stad. Ze strikte de veters van haar donker gekleurde schoenen en trok haar jas aan. De kille wind van buiten begroette haar toen ze de deur opende. Ze rilde nog een keer waarna ze de deur achter haar rug sloot.

Met haar twee handen ondersteunde ze haar hoofd. De ellebogen rustte op de tafel waaraan ze zat. Ongeduldig schoof ze wat op en neer op de bank. Ze zat tegenover Alpha, in het grote pokémoncenter van Lumiose City. De Umbreon keek haar koel aan, haar ogen vertelde dat alles goed zou komen. De blondine was zenuwachtig, nerveus en maakte zich zorgen. De Umbreon sprong sierlijk van de bank af, en de bank waar zij op zat weer op. De pokémon duwde zich tegen haar aan. Haar kop ging langs de nek en kaak van het meisje. Cevella streelde over de rug van haar pokémon, een betere partner kon ze zich niet voorstellen. Alpha was perfect voor haar. Ze had de pokémon gekregen als baby Eevee voor haar tiende verjaardag. Dat hadden zij en haar twin gekregen van hun moeder. Vanaf het moment dat ze Alpha had was deze een perfecte partner voor haar geweest. De pokémon steunde haar door dik en dun. Al die tijd hadden ze al erg veel meegemaakt. Geweldig leuke dingen maar ook vreselijke die ze het liefst zouden vergeten. Als er een ding nooit zou veranseren was haar liefde voor Alpha, haar Umbreon, haar partner. Een traan, uit de mengeling van angst voor wat komen zou en liefde voor haar pokémon, rolde over haar wang. Met een voorzichtige geweging like de Umbreon de traan van haar wang waarna ze er nog een lief kopje tegen gaf.

Deze ochtend was ze weer vroeg naar het pokémoncenter gegaan. Ze was nu ook al een hele week in Lumiose gebleven. Zo kon ze echter haar moeder ook beter helpen met de huishoudelijke taken. Ze was druk bezig met werken en veel van huis. Cevella kon het echter zien dat haar hulp haar goed deed. Ook was het duidelijk dat ze het leuk vond dat een van haar kinderen rond het huis was. Sarabella werkte sinds haar man weg was erg hard. Ze moest in haar eentje voor twee kinderen zorgen. Omdat ze geen geweldige baan had werkte ze vroeger van vroeg in de ochtend tot laat in de avond. Toen Cevella net begon met haar modellen werk maakte ze zelf ook vaak lange dagen. Dit deed ze omdat ze haar moeder wilde kunnen ondersteunen en ze in het begin ook minder verdiende dan nu. Door het geld dat Cevella er bij binnen bracht hoefde Sarabella geen lange dagen meer te draaien. Toen haar twee kinderen het huis uit gingen en Cevella nog regelmatig wat geld op stuurde, kon hun moeder een normaal werk leven leiden. De blondine was blij dat ze haar moeder op die manier kon helpen. Sarabella had een lange tijd niet normaal hard gewerkt om voor haar kinderen te zorgen. Cevella vond het fijn om iets terug te kunnen doen, en ze vond haar werk ook best leuk.

Cevella keek op toen er iemand voorzichtig op haar schouder tikte. Het was een van de vrouwen die er werkte. De blondine veergde de laatste tranen van haar wangen en uit haar ogen met de mouwen van haar lichtrode sweater. Ze stopte Alpha terug in haar bal voor ze met de vrouw mee liep. Eindelijk was het er dan, ze was zo nieuwsgierig maar ook zo bang voor wat komen zou tegelijk. Haar vader had ze nooit gesproken of gezien, behalve op foto's die haar moeder nog van hem had. En nu stuurde hij ineens een vroegtijdig cadeautje voor haar verjaardag. De vrouw liep door een duur achter de balie, daarna liepen ze een redelijk lange gang door. Ze gingen de op een na laatste kamer in aan de rechter zijde van de ging. De kamer was helemaal wit, zowel de muren als de vloer al het plafont. Een donker grijze tafel met een houtkleurig blad en twee stoelen van de zelfde kleur als de kamer stonden in het midden. Een agente kwam aangelopen met een kartonnen doosje in haar handen. Dit zette ze midden op de tafel, waarna ze plaats nam op de stoel er achter. Met een vriendelijk gebaar wenkte de agente haar dat ze moest gaan zitten. Nerveus trok de blondine de stoel wat naar achter waarna ze er op ging zitten. De agente begon te praten zodra Cevella was gaan zitten. "Ik ben hier om te controleren of het pakketje geen gevaarlijke inhoud heeft," verklaarde de vrouw. Cevella knikte nadat ze even een brok door haar keel had geslikt. Het was als je er over nadacht eigenlijk best erg. Ze was nu bijna negentien en had haar vader nog nooit gezien of gesproken. Hij zou pas een paar dagen voor haar twintigste verjaardag uit de gevangenis komen. Ze was erg nieuwsgierig aangezien dit het eerste was wat ze ooit van hem kreeg. Ze had geen idee wat was. Ergens was ze er ook wel een beetje bang voor ondertussen. De vrouw schoof het doosje, dat eerst midden op de tafel stond in haar richting. Even staarde ze ademloos naar het kartonnen doosje. Wat er in zou zitten was nu nog een raadsel. Ze durfde het eerst niet goed open te maken, al zou ze het wel moeten doen en wilde ze het eigenlijk ook wel. Het was moeilijk, om meer redenen dan ze had verwacht van tevoren. Even sloot ze haar blauwe ogen en zuchtte ze waarna ze haar ogen weer opende. Voorzichtig legde ze haar handen op het doosje en vouwde twee van de flappen opzij. Aan de zijkant viel er fijn gemaakt piepschuim te zien, verpakkingsmateriaal. Weer twijfelde ze even of ze wel verder moest gaan met het openen. Ze besloot het toch maar te doen, voorzichtig vouwde ze het tweede paar flapjes ook open. Ze zag de glanzende, rode bovenkant van een pokébal tussen het fijn gemaakt piepschuim verschijnen. Met trillende handen raakte ze de pokébal aan. Even streelde ze over het kleine zicbtbare rode deel. Waarna haar hande trillend het piepschuim in verdwenen. Ze voelde de kleine korreltjes door haar vingers door gleiden terwijl ze het rood witte voorwerp uit het doosje haalde. Cevella keek de agente even aan die haar knikkend toestemming gaf om de pokémon uit de pokébal te halen. Haar trillende hand bewoog naar het witte knopje. Na nog een keer diep adem te halen drukte ze het knopje in. Het witte licht verplaatste zich naar de tafel waar een kleine pokémon op verscheen. "Het is een baby Charmander," legde de agente uit. Verwonderd keek de blondine naar de baby pokémon die haar vrolijk aan keek. "Ahw wat een schatje! Ik ga jou Bèta noemen, meteen maakte de pokémon een vrolijk geluidje. De Charmander zag er heel schattig uit. Ze kon niet geloven dat haar vader deze pokémon naar haar had gestuurd. Nu pas viel het haar op dat er een briefje aan de onderkant van de pokébal was geplakt. Voorzichtig maakte de blondine het plakbandje los waar het mee vast zat. Nieuwsgierig naar de inhoud vouwde ze het briefje open.

Lieve Cevella,

Het spijt me om te beginnen vreselijk dat alles zo heeft moeten lopen. Ik was veel liever bij jou, je twin en je moeder gebleven. Ik wil je deze Charmander geven, de dochter van mijn Charizard. Hopelijk zorg je goed voor haar, veel succes bij je contests. Ik zal kijken.

Veel liefs en succes,
Je vader, Aspen

Na het lezen van haar vader's brief stonden de tranen in haar ogen. Met moeite haalde ze rustig adem. Een traan rolde over haar wang terwijl ze het briefje dichtvouwde. Bèta kwam naar haar toe en sprong om haar schoot. Met haar korte armpjes probeerde de pokémon haar een knuffel te geven. Een lach verscheen op haar gezicht bij deze adoreerbare actie. Cevella aaide een paar keer over de rug van de oranje pokémon. Die maakte hierdoor een vrolijk geluidje. Je kon veel zeggen over haar vader, toch had hij het beste met hun voor. Ze wist wel dat Charmanders niet heel makkelijke pokémon konden zijn. Haar vader had haar anders wel een hele lieve opgestuurd. Cevella werd weer begeleid naar het algemene deel van het pokémonceter. Ze hield Bèta in haar armen en zette deze naast haar op het bankje.

"Viaje! Als je denkt dat dit grappig is..." riep de coördinator een beetje kwaad naar haar Spheal. De pokémon ging niet zo hard buiten het water, maar dat ging om rennen. Viaje de Spheal had een fantastische nieuwe techniek uitgevonden om zich voort te bewegen; rollen. Ze had waarschijnlijk geen idee waar ze heen ging, maar ze rolde als een speer, straat na straat. En telkens als Alyss haar terug wilde roepen begon ze weer wild te bewegen. Ze was net een willekeurige tuin in gegaan, waar haar trainer uitgebreide excuses had moeten maken voor de bloemen. En nu rolde de blauwe pokémon dwars door de schuifdeuren van het Lumiose pokécenter. Voordat de jonge reiziger de pokémon was gevolgd hoorde ze al een gestommel. Toen ze binnenkwam zag ze de ice type bij een tafeltje liggen. Ze had een stoel omgegooid. Of... omgerold. Mensen keken nogal raar op, of keken zelfs kwaad. Ze liep dus ietwat beschaamd naar het tafeltje, om de eindelijk stilligende pokémon terug te laten keren in de pokéball. Toen ging ze op het dichtstbijzijnde bankje zitten, naast een meisje met een jonge Charmander. "Uhm... Sorry," zei ze maar. Misschien was ze geschrokken.

Rustig kwam de babypokémon terug op haar schoot gekropen. Het maakte haar niet zo veel uit hoe ze aan deze pokémon was gekomen. Het was enorm lief dat haar vader dit deed, ook al was het een niet al te goed persoon. Deze Charmander, Bèta, was een echte schat. Cevella keek om toen de deuren van het pokémoncenter open. Dit keer kwam er geen persoon binnen gelopen. Geen van beide dingen zelfs. Er kwam een pokémon binnen geróld. De ronde pokémon rolde door het pokémoncenter tot deze rolde tegen de tafel waar Cevella aan zat. Onderweg rolde de pokémon nog een stoel omver. Een paars harig meisje kwam binnengelopen, direct liep ze door naar de pokémon en stopte deze terug in een pokébal. "Uhm... Sorry," zei ze nadat ze bij de blondine aan het tafeltje zat. Cevella glimlachte vriendelijk. "Geeft niet hoor. Het zag er behoorlijk grappig uit. Ik ben trouwens Cevella, en dit is Bèta."

Het leek er niet op dat het meisje geschrokken was van Viaje. Nee, zeker niet. Ze glimlachte vriendelijk naar de paarsharige. Ze had blond haar en blauwe ogen, en op haar schoot had zich een kleine Charmander genesteld. "Geeft niet hoor. Het zag er behoorlijk grappig uit. Ik ben trouwens Cevella, en dit is Bèta," begon ze. Bèta was dus de Charmander. "Aangenaam, Alyss," glimlachte ze. "Bèta, als in het Griekse alfabet?" vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Het kon ook een diepere betekenis hebben, maar het kon ook zo voor de hand liggend zijn. Niet dat het geen mooie naam was, elke naam had natuurlijk wel iets moois. De donkerharige coördinator zelf noemde haar pokémon naar spaanse woorden. Viaje betekende reis; dat was ook iets passends voor de situatie, zeg maar. Maar Está betekende bijvoorbeeld zich bevinden in de derde persoon enkelvoud; daar zat geen diepe betekenis achter.

"Aangenaam, Alyss," stelde het paarsharige meisje zich voor. Cevella knikte ter begroeting. "Bèta, als in het Griekse alfabet?" Vroeg het meisje vervolgens nieuwsgierig naar de naam van haar pokémon. Elke keer als de Charmander haar naam hoorde keek ze even op. Het was een grappig gezicht zo. "Ja, al mijn pokémon zijn vernoemd naar letters uit het Griekse Alfabet. Ik heb maar twee andere, die heten Alpha en Epsilon," vertelde de blondine over de namen van haar pokémon. Waarom ze het eigenlijk deed wist ze ook niet goed. Ze kon zich al lang niet meer herinneren waarom ze haar Umbreon Alpha noemde toen ze deze als Eevee kreeg. De reden waarom haar Raichu Epsilon heette wist ze ook niet. Ach het was wel leuk en makkelijk namen bedenken. "En hoe heet die pokémon van jou? Die ene die net binnen kwam rollen en als een bowlingbal die stoel omgooide?"

De blondine legde uit dat ze al haar pokémon naar Griekse letters noemde. Aplha, Epsilon en Bèta had ze. Hierop knikte de jongere coördinator. Gewoon Griekse letters dus. "Leuk. Origineel, in ieder geval. Hoe ben je erop gekomen?" besloot ze te vragen. Zelf wist ze dat eigenlijk helemaal niet. Waarom noemde zij haar pokémon zo? Omdat ze hield van het spaans, waarschijnlijk. En omdat ze zelf wat spaans sprak, hoewel het maar een heel klein beetje was.
Zelf kreeg ze nu de vraag over de Spheal. Ze werd wat rood toen de oudere reiziger iets zei over het rollen, maar ze gaf wel een antwoord. "Ze heet Viaje. Ze is nogal jong, en vond het leuk om wat nieuwe manieren van voortbewegen uit te proberen..." verklaarde ze een beetje voorzichtig. Tja, het was nou eenmaal niet het fijnst als mensen over iets doorgingen waar je je eigenlijk heel erg aan ergerde. Maar het lag vooral bij Alyss zelf; dat wist ze ook wel. "Viaje is Spaans voor reis," legde ze vervolgens uit, met een glimlachje rond haar lippen.

"Leuk. Origineel, in ieder geval. Hoe ben je erop gekomen?" Vroeg het paars harige meisje aan haar. Dat was zeker een goede vraag. Ze had er een reden voor, alleen dat was zo lang geleden dat ze het eigenlijk niet goed meer wist. "Ze heet Viaje. Ze is nogal jong, en vond het leuk om wat nieuwe manieren van voortbewegen uit te proberen..." Verklaarde de trainster de acties van haar pokémon. "Viaje is Spaans voor reis," legde ze vervolgens met een glimlach uit. "Ach ze is in ieder geval creatief en houd wel van reizen denk ik," zei ze met een vrolijk lachje op haar gezicht. Even keek ze naar Bèta die inmiddels op haar schoot in slaap was gevallen. Ze was echt een schatje. "Ik vond het mooi en weer eens iets anders. Ook word ik zo net iets minder snel voor een dom blondje aangezien toevallig," bekende ze terwijl ze even aan haar achterhoofd krapte. Dat had ze er zelf niet bij bedacht, het kwam er gewoon automatisch van. Ergens ook wel fijn. "Hebben jouw pokémon dan toevallig allemaal Spaanse namen?"

Ze legde uit waarom, en vervolgens krabte ze even op haar hoofd. De jongere coördinator grinnikte even om de laatste opmerking. Toen kreeg ze een vraagje terug. "Hebben jouw pokémon dan toevallig allemaal Spaanse namen?" vroeg de blondine naast haar. Daar moest ze even over nadenken. Was dat zo? Nee, bijna allemaal. "Bijna," knikte de blauwharige. "Ik heb een Quilava die Promise heet, maar verder hebben ze allemaal Spaanse namen," glimlachte ze, waarna ze weer even dacht. "Está is m'n Leafeon, Naranja is m'n Feebas, Balcaz is m'n Treecko en Día is m'n Ponyta. En dan dus Viaje de Spheal," glimlachte ze, de namen van haar pokémon opsommend. "De namen hebben hele verschillende betekenissen, en sommige hebben gewoon een woord gekregen wat ik mooi vind," Ze haalde haar schouders even op. "Welke pokémon heb jij nog meer?"

"Bijna, ik heb een Quilava die Promise heet, maar verder hebben ze allemaal Spaanse namen," vertelde het paars harige meisje glimlachend. Cevella sprak geen woord Spaans, dus wat de namen zouden betekenen kon ze niet weten. maar verder hebben ze allemaal Spaanse namen," glimlachte ze, waarna ze weer even dacht. "Está is m'n Leafeon, Naranja is m'n Feebas, Balcaz is m'n Treecko en Día is m'n Ponyta. En dan dus Viaje de Spheal." De blondine knikte, helaas vertelde het meisje er niet bij wat de woorden betekende. Zo had ze geen flauw idee wat het zou kunnen zijn. De namen hebben hele verschillende betekenissen, en sommige hebben gewoon een woord gekregen wat ik mooi vind," vervolgde Alyss schouder ophalend. "Welke pokémon heb jij nog meer?" Vroeg ze vervolgens om het gesprek weer een beetje om te draaien. "Mijn Umbreon heet Alpha en ik heb ook een Raichu die Epsilon heet. Deze baby Charmander heb ik nog maar een paar minuten, ze heet Bèta."

"Oh, Umbreons zijn echt cool," reageerde Alyss met een glimlach. Ze hield van de meeste eeveelutions, al was ze toch het meest fan van Glaceon. Daarna Leafeon, maar haar derde keus zou zoiezo op Umbreon vallen. Awesome ding dat het was. "En je Charmander is ech superschattig," glimlachte ze vervolgens, terwijl ze een schuine blik wierp op de kleine fire type. Het was echt superlief, waarschijnlijk was het een jonkie. "Is hij net gehatcht? Of heb je hem gekregen?"

"Oh, Umbreons zijn echt cool," glimlachte het meisje. Cevella was blij dat ze haar pokémon leuk vond, niet dat het veel uitmaakte maar het was fijn om te horen. "En je Charmander is echt super schattig," vervolgde de paarsharige die naar Bèta keek. De glimlach op het gezicht van de blondine werd nog iets groter dan dat die al was. "Is hij net gehatcht? Of heb je hem gekregen?" Vroeg ze vervolgens. Ze had haar nog maar net gekregen maar had ook het gevoel dat ze nog niet lang geleden was gehatcht. "Ik heb haar net gekregen, en heb ook het gevoel dat ze nog niet zo lang geleden gehatcht is." Vertelde de blondine, ze liet even weg van wie ze haar had gehad. Ze praatte uiteindelijk toch niet heel graag over haar vader. De helft van de keren eindigde ze dan in tranen, dat moest eigenlijk ook maar eens veranderen.

Net gekregen en net gehatcht. Dat kon ook, ze had hetzelfde gehad met zowel Balcaz als Día. "Van wie heb je 'm gekregen?" vroeg Alyss nieuwsgierig. "Of is het een zij?" Aan de naam Bèta was er niet veel te zeggen. Het leek een vrouwtjesnaam, maar het kon net zo goed een mannetje zijn. Viaje ook. Het leek wel een naam voor een meisje, maar waarom zou het geen mannetje zijn? Dus het was altijd goed om het na te vragen. Misschien lag het ook altijd een beetje aan die vooroordelen. Dat geslacht waar je aan denkt bij een bepaalde pokémon. En ze had net hij gezegd omdat ze bij een Charizard eerder aan een mannelijke pokémon dacht.

"Van wie heb je 'm gekregen?" Vroeg het meisje vervolgens toch, ach ze zou het toch moeten leren vertellen dus kon ze net zo goed er meteen mee beginnen. "Of is het een zij?" Vervolgde Alyss, natuurlijk was dat een goede vraag. Aan haar naam was niet veel te zien, en Charmanders waren over het algemeen toch meer bekend als mannetjes. Ze moest even een brok door haar keel slikken voor ze überhaupt kon gaan vertellen. Het was moeilijk voor haar, maar ze zou het moeten leren en dat dan ook echt gaan doen. "Van mijn vader, die heb ik nog nooit gezien. En Bèta is een zij."