Never again

Irritant mormel. Aiden klemde zijn kaken wat op elkaar, terwijl hij plaats nam tegen een muur. De Houndoom, wie al die tijd zonder klagen aan zijn zijde had gelopen, kwam voor een moment tot stilstand en nam uiteindelijk plaats aan de voeten van zijn trainer. Langzaam liet hij ook zijn voorpoten zakken, om liggend naast zijn trainer terecht te komen. Aiden keek even op zijn Holo Caster, maar Vivienne had nog niet van zichzelf laten horen. Gelukkig was Aiden geen gehaast type en moest hij zijn irritaties van de dag nog even kwijt raken. Ze hadden ‘t namelijk wel weer duidelijk gemaakt, zeg. Al zijn gedachten waren juist geweest. Je had niets aan familie. Zo simpel was het.
Uiteindelijk kwam ‘t meisje opdagen en even keek hij haar geamuseerd aan. De Houndoom begon zacht te troppen en Aiden gaf het dier een zacht, corrigerend tikje met de zijkant van zijn voet, waardoor de Pokémon zijn lippen al gauw genoeg weer liet zakken. “Geen probleem,” merkte hij op, zich overeind zettend van de muur waardoor de Houndoom ook van zijn plaats kwam. “Er zijn ergere dingen in ‘t leven.” Even ontstond er een geamuseerde grijns op z’n gelaat. “Last van een kater, of niet?” Hij zou het stiekem best grappig vinden als ‘t wel het geval was.

"Hou je kop," gromde Vivienne geïrriteerd, terwijl haar koppijn er niet minder op werd. Het zonlicht branden nog steeds in haar ogen en de warmte van Nuria begon inmiddels meer te vervelen dan haar te helpen. Ze legde een hand tegen haar hoofd, in de hoop dat het gebonk minder zou worden, maar echt helpen deed het niet. Misschien had ze toch sterkere pijnstillers moeten inmiddels. Of iets moeten eten, want dat zou misschien ook wel helpen. Zou ze hier nog even onderuit kunnen komen om water te halen? Alhoewel, nee, geen water. Liever koffie, maar dat was waarschijnlijk geen goed plan met een kater. Nuria maakte een geluidje, nadat ze nieuwsgierig in de buurt van de Houndoom kwam en met angst in haar ogen pakte ze haar pokéball om de Volcarona terug te laten keren. Ze huiverde eventjes en richtte zich toen maar weer naar Aiden. "Dus, je wilde Geralt zien, is het niet?" vroeg ze toen, voor de zekerheid, aan de roodharige.

Aiden grinnikte even toen het meisje hem zei de kop te houden. “Dat hoor ik vaker,” zei hij, alsof het een compliment was. Hij hief één wenkbrauw op en keek haar even aan. Ze zag er inderdaad belabberd uit. “Waarom ga je dan ook in je eentje drinken?” zuchtte hij. Hij deed ‘t ook vaak genoeg, maar zo onderhand was zijn lichaam het gewend en kon hij het wel hebben. Sowieso waren katers al nooit een gigantisch probleem van ‘m geweest, maar hij dronk dan ook geen hele fles passoa in z’n eentje leeg en ging meestal voor wat bier en/of een whisky.
“Ja, ik ben benieuwd,” grijnsde Aiden toen ze hem vroeg of hij Geralt - de Scizor - wilde zien. Nogmaals duwde hij met zijn voet tegen de Houndoom. Het leek dat hij daar snel op reageerde en de Pokémon ging weer zitten. “Jij je kaken op elkaar,” waarschuwde hij de Pokémon, waarna hij Viev met een zuchtje aankeek. “Hij is niet even vriendelijk en nogal bijtgraag,” besloot hij haar maar te waarschuwen.

Ze snoof eventjes toen ze de opmerking van Aiden hoorde. "Er was niemand," mompelde ze zachtjes. "Niemand had tijd." Ze had gelijk, ze had haar hele, wel is waar kleine, contacten lijst afgezocht, maar niemand had tijd voor haar om mee te gaan naar een bar. Waarschijnlijk omdat ze allemaal bang waren om zeik te krijgen, ze was immers nog minderjarig. Nog wel, binnenkort niet meer. Oh Arceus, dat feest moest ze ook nog gaan organiseren, wat een hel. En dat terwijl haar hoofd aanvoelde alsof die elk moment uit elkaar zou barsten.
Aiden zei benieuwd te zijn en met enige twijfel pakte ze de pokéball van haar riem af. Ze drukte op het knopje om de ball groter te maken en liet de Scizor eruit. Direct, en zoals ze al had verwacht, sloeg hij zijn scharen over elkaar heen en draaide zich van zijn trainer weg. "Geralt," zei Vivienne op strenge toon. "Nu niet zo achterbaks doen jij," Kwam er grommend achteraan. Nu had ze eventjes geen oog voor de Houndoom, die haar nog steeds angst in boezemde. Nee, nu moest ze zich focussen op de Scizor die voor haar stond.

Niemand had tijd. Aiden zuchtte eventjes en schudde zijn hoofd. “Misschien, als je wat minder mensen in hun gezicht slaat, zien ze dat je nog niet zo’n erg gezelschap bent en willen ze wel met je drinken,” merkte hij grijnzend op. Een soort belediging en compliment in één. Well done, Aiden. Je bent een held. Een ware held was hij gewoon.
Toen het meisje de Scizor eruit liet, gromde de Houndoom zacht om de houding van de Scizor. Aiden snoof eventjes zacht en hoorde het gegrom van Vivienne, waardoor hij naar de derde Pokéball aan zijn riem griste. Altijd was het de tweede geweest, maar om de Char’s makkelijk bereikbaar te hebben, zaten die samen aan één kant. De ball vergrootte zich in zijn hand en al gauw stond er een grote Scizor naast Aiden, welke geïnteresseerd naar Geralt keek. Een laag, bijna grommend geluid kwam uit de mond van Garrett. Hij daagde Geralt uit. “Kijk, Garrett is ook een Seedot. ‘t Zit ze in de genen,” merkte Aiden op. Even kreeg hij een ‘jij weer’-blik van Garrett, voor deze terugkeek naar zijn soortgenoot. Gheghe. Oeps.

"Hmpf, daar had je het zelf naar gemaakt hoor," hielp Vivienne de man herinneren. Hij wilde haar niet helpen en daar was ze kwaad genoeg om geworden om hem een klap te verkopen. Al was ze normaliter niet zo agressief, de meeste zouden echt wel leren dat je d'r niet kwaad moest maken. Ze had vroeger niet voor niets lessen gekregen om haar agressiviteit onder controle te houden. En daarvoor gebruikte ze nu weer meditatie, zodat ze Geralt beter onder controle zou kunnen krijgen.
De Houndoom begon te grommen toen Geralt uit zn pokéball kwam en Vivienne vroeg zich af wat er zou gaan gebeuren. Ze had Geralt nog niet zo heel erg getraind, dus zou de Houndoom hem waarschijnlijk wel aankunnen. En ze had niet echt veel zin om de Scizor naar het pokécenter te brengen, ondanks dat ze er recht voor stonden. Ze keek dan ook eventjes verbaast toen Aiden zijn Scizor uit z'n ball liet, die zo te zien wel geïnteresseerd was in Geralt. Een laag gebrom was te horen, die Geralt beantwoorde met een tegen grom. Oh oh, als dit in een gevecht zou gaan uitlopen had ze een probleem. Geralt was nog niet sterk genoeg hiervoor en zij had nog niet genoeg ervaring met de pokémon om 'm goed te kunnen besturen. "Ik zie het," zei Vivienne, terwijl haar ogen op de twee soortgenoten hield. "Geralt is gewoon niet blij met mij, hij wilde niet gevangen worden door een meisje. De reden waarom hij nu iets van luistert is puur omdat ik respect heb afgedwongen," legde ze daarna zachtjes uit.

“Misschien wel. Ik ben en blijf schijnbaar een Seedot,” zuchtte Aiden. Hij kon er immers vrij weinig aan veranderen. Al maakte hij zich snel zorgen om mensen, had hij aardig wat mee mogen maken en was hij opvallend zachtaardig naar zijn Pokémon, was en bleef hij af en toe een grote Seedot die meer om zichzelf gaf dan om anderen. Een egoïst. Iedereen was een egoïst, maar hij was er lang geleden voor uit gekomen. Geen reden om het te verbergen, je maakte jezelf enkel gek.
Viev’s verhaal deed Aiden fronsen. “Hij heeft niets te willen,” zei hij met een kleine grijns. “Vrouwen zijn vaak veel sterker dan mannen. Mannen zijn geforceerder, maar vrouwen zijn slimmer. Ik zou ‘t erger vinden om een gevecht van een vent te verliezen wanneer ‘t gaat om Pokémon battles,” legde hij uit. Voor zijn doen een hele zee aan woorden. Hij keek de Scizor even aan en hief een wenkbrauw op. “En Garrett is het vast wel met me eens,” grijnsde hij. Snuif. Dat klonk niet echt overweldigend positief. Maar, Aiden had Garrett nu al zo lang dat hij niet anders meer gewend was dan het bittere, saaie gedrag van de Pokémon. Hij wist dat Garrett hem als trainer wilde en niemand anders, dat als hij hem de optie zou geven om terug te keren naar de natuur, hij bij hem zou blijven. Ze vertrouwden elkaar, tolereerden elkaar en hij hechtte waarde aan Garrett, maar de Pokémon voelde zich meer een gelijke dan een ‘huisdier’. En hier was hij het in principe wel mee eens.

Een kleine glimlach kwam op haar gezicht toen ze hoorde wat Aiden te vertellen had over Geralt, die ze daarbij zachtjes hoorde snuiven. "Misschien heb je gelijk, ik weet niet precies waarom 'ie er zo'n probleem van maakt. Ik weet dat ik niet altijd even sterk ben geweest en daar ben ik mee aan het werken. Dus tot nu toe probeer ik 't gewoon met het beetje respect dat 'ie voor me heeft," verzuchtte ze zachtjes. De Scizor klakte toen opeens met zijn scharen en zijn felle gele blik richtte zich op Vivienne. Hij snoof en draaide zich met een ruk om, om vervolgens een schaar rond de keel van de brunette te zetten. Vivienne schrok van de plotselinge wending van evenementen, maar er kwam geen lucht meer uit haar keel. Snel greep ze de schaar vast en probeerde haar luchtpijp weer vrij te krijgen, maar de woedende blik van de Scizor hielt haar in bedwang. Wat was mis met die pokémon en waarom had ze ooit de, bijna onmogelijk, taak op zich genomen om 'm proberen te temmen...

Vivienne begon weer een zee aan woorden en Aiden keek haar enigszins geamuseerd aan. Ergens kon hij het gezelschap van Vivienne best waarderen. Al was ze soms een beetje irritant en niet te begrijpen, was ze ook niet oneerlijk. Haar zee aan woorden maakte haar in ieder geval begrijpbaar, iets wat sommige vrouwelijke wezens in ieder geval niet waren. Hij kreeg al hoofdpijn als hij eraan dacht.
En toen gebeurde er iets waar Aiden totaal niet op gerekend had. De Scizor greep Vivienne naar de nek en even flitste de gebeurtenis met Garrett voorbij. Aiden had gezien hoe blauw Lilium’s nek hierna was en wist dat er geen tijd te verliezen was met een kwade Scizor. Hij zette dan ook onmiddellijk zijn vinger aan de Key Stone en de Scizor veranderde terwijl hij op de ander afstapte. “Eraf,” siste Aiden, terwijl hij naar Garrett knikte. Dit was genoeg voor de Mega Scizor, welke zijn klauw hief en een poging deed Geralt met een Brick Break achterover te doen slaan. Mocht dit niet lukken, zou hij overgaan in een iron Head.

Adem halen begon steeds lastiger te worden en ze begon langzaam aan piepend adem te halen. Ondertussen had ze haar handen om de schaar heen geklemd in een poging om weer wat lucht te krijgen, maar Geralt deed zijn schaar steeds een beetje verder dicht. Iets wat er voor zorgde dat ook de bloedvaten begonnen af te knellen, wat weer resulteerde in hoofdpijn en een licht gevoel in d'r hoofd. "H-help," piepte ze schoor, maar echt veel zin had het niet meer. Aiden had al gereageerd en liet Garrett van vorm veranderen. Opeens stond er een mega Scizor naast hen en Geralt aanviel met een Brick Break aanval. Daar had het rode monster niet opgelet en liet het meisje vallen, terwijl hij achteruit sprong en zich klaar maakte om een Metal Claw aanval terug te doen. Vivienne was ondertussen op haar knieën gezakt en in hoesten en proesten uitgebarsten. Zwakjes ademhalend greep ze naar de pokéballs aan haar riem en voordat Geralt bij de Mega Scizor was, had ze hem al weer teruggeroepen. De brunette greep naar d'r keel, die pijnlijk en beurs aanvoelde. Hier zou ze vast nog wel een week ofzo last van gaan krijgen. Ze probeerde zo rustig mogelijk adem te halen, maar zelfs dat deed pijn. Oh Arceus, wat moest ze toch met die pokémon...

Garrett was altijd al de felste geweest in zijn team. Zijn persoonlijkheid was heel anders dan dat van Tyrion en toch konden de twee het enorm goed met elkaar vinden en was Aiden met beiden even blij. Garrett was feller, was gedaagder. De Pokémon ging sneller over op agressie en liet maar wat graag zien hoe sterk hij was. Elke uitdaging ging hij aan en zijn nu blauwe ogen stonden strak gericht op de andere Scizor, bijna moordlustig terwijl hij daar stond. Aiden vertrouwde de Scizor voor de volle honderd procent, maar hij wist dat als hij het teken zou geven, Garrett in staat zou zijn om een einde te maken aan iemand’s leven.
Aiden stapte op het meisje af en hurkte voor haar neer, om haar met een lichte frons aan te kijken. “Hush, hush… Moet je naar de dokter?” vroeg hij zacht. Hij was hier niet goed in, maar hij was toch wel oprecht bezorgd om het meisje. Al zou hij het niet helemaal goed uiten en was hij niet het type om te gaan gillen of haar driehonderd vragen te stellen, hoopte hij wel dat ze het beter zou maken dan Lilium destijds deed. De Scizor scheen haar immers goed beet te hebben gehad. Al had Aiden weinig zin om weer met een gewurgd meisje naar de dokter te gaan, zat er misschien wel niets anders op. Als ze even kalmeerde, dan kon hij er misschien even naar kijken. Maar ja, dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

Langzaam maar zeker begon het bloed terug te stromen naar waar het hoorde te zitten en werd het gebonk in haar hoofd minder. Wel draaide de wereld nog om d'r heen en daarom hielt ze haar ogen gesloten. Met haar gezicht naar de grond gericht gleed haar hand over d'r keel heen. Het voelde pijnlijk aan en bij één plekje voelde ze iets nats. Voorzichtig haalde ze haar hand weg en deed d'r blauwe ogen open, om te zien dat haar vingers rood van het bloed. Wat er weer voor zorgde dat haar ademhaling, die nog altijd schor en piepend was, weer omhoog ging. Met tranen in haar ooghoeken keek ze op naar de man die voor haar stond en probeerde wat te zeggen, maar stem liet het niet toe. Hulpeloos keek ze hem aan, niet wetend wat ze moest doen, terwijl haar hersenen overuren maakte. Toch kon ze niet nadenken, of bleef er geen idee vast hangen. Pas toen ze weer een beetje rustig was en over de grootste schrik heen was gingen haar handen naar de pokéballs aan haar riem en binnen een tel stond de prachtige shiny Gardevoir naast haar. "F-Fiora," zei Vivienne schor. "... Help," de Gardevoir had al snel door wat er aan de hand was, het geluk van een pokémon hebben die gevoelens en emoties kon aflezen. Ze gloeide licht rozig op, waarna de brunette zon zelfde soort gloed om zich heen kreeg. De sneewond in haar keel ging dicht, maar de bloeduitstorting die gevormd werd bleef zitten. Zelfs een Heal Pulse aanval zou die niet weg kunnen krijgen. Vivienne keek dankbaar naar haar pokémon en richtte zich toen weer op Aiden. "Sorry," mompelde ze zachtjes, nog altijd met een licht schorre stem.

Bij het zien van bloed verstarde Aiden voor een moment. Het was niet zo dat hij bang was voor bloed of het niet al vaak genoeg had gezien, maar bloed afkomstig uit een keel zei vaak niet heel veel goeds. Het was dus allemaal even verwarrend voor hem en hij begreep pas wat ze met de Gardevoir deed toen hij de wond zag helen. Ah, de helende krachten van Pokémon waren soms toch wel echt heel gaaf. Helaas was het nog lang niet wat dokters konden doen en Aiden was niet van plan om Vivienne gevaar te laten lopen. Nee, ze zou meegaan naar de dokter. En als ze niet wilde lopen, ging dit maar op z’n Liliums. Dan moest hij haar maar tillen. Het was dus hopen dat ze geen eigenwijze Tauros was en gewoon wilde lopen.
“Viev, kom mee. Ik breng je naar een dokter,” vertelde hij haar streng, zijn hand uitstekend om haar overeind te helpen. Er was geen beetje twijfel in zijn stem te horen. Hij gaf haar niet echt een keuze: ze zouden naar de dokter gaan. Als ze echt niet wilde luisteren, dan zou Tyrion hem wel helpen. Maar, hoe ze het ook zouden wenden of keren, Viev zou vandaag bij de dokterspost terecht komen. Al moest ie d’r door een ondergrondse tunnel erheen werken.

De wereld draaide nog een beetje, maar ze had in ieder geval het geluk dat door de aanval haar kater verdwenen was. Toch voelde ze zich niet helemaal lekker en vooral haar maag leek in de knoop te liggen. Ze begon langzaam te trillen nu het meeste van de schok voorbij was en ze haalde nog wat piepend adem. Haar adamsappel voelde niet helemaal normaal functionerend aan en dat beangstigde haar. Ze wist dat Fiora haar er niet mee kon helpen en dat ze dus toch naar de dokter moest, maar ze had een hekel aan dokters.
Jammer genoeg dacht Aiden daar minder gemakkelijk over en de strenge toon in zijn stem deed haar even in een krimpen. Toen ze zijn hand zag keek ze hem eventjes aan, maar gaf zich toen toch gewonnen. Ze had nu geen fut meer om er tegen in te gaan, dus pakte ze zijn hand en kwam stilzwijgend overeind. Wel pakte ze haar pokéball en liet Fiora terugkeren. De Gardevoir zou niet echt snel mee kunnen komen. "..Welke ..kant?" vroeg ze schor aan de man, want ze was haar volledige oriëntatie kwijt nu.