Tightrope

Het was allemaal zo snel gegaan. Het ene moment was ze in Lumiose, het andere in Santalune – waar ze hoorde te zijn om haar eerste gymbadge te innen – en nu stond ze geheel ergens anders. Ze had de afleiding nodig en hoewel een gymgevecht perfect zou hebben geklonken in andermans oren, zeker voor iemand als haar, was het op het moment niet iets wat ze zocht. Cecille was bang. Bang dat haar team er niet klaar voor was. Sivar wel, dat wist ze zeker. Maar de rest had meer training nodig. Zeker omdat ze tegen insectpokémon moesten vechten en ze niet echt in het voordeel was daarmee. Met Elias en de rest van de vuursoorten in haar team, misschien, maar dat zou te makkelijk zijn geweest. Bovendien hadden zij ook extra training nodig, want zij waren bij lange na nog niet klaar voor een gymgevecht. Sowieso wilde ze eerst hun band nog versterken voor ze verwachtingen van hen had. En tot nu toe had ze alleen een goede bang met haar Tyrogue, omdat ze die al langer had.
De rede dat ze afleiding nodig had, was omdat ze zichzelf gek maakte. Nu ze wist dat ze een crush op iemand had, kon ze nergens anders meer aan denken. Zeker niet aan een gymgevecht. Wat als ze midden in de strijd opeens aan Sara dacht en daarmee een opening creëerde voor haar tegenstanders? Dat zou haar een badge kunnen kosten. Niet dat ze zichzelf ervan kon weerhouden om er niet aan te denken. Verliefd zijn was een stuk anders dan gewoon een nachtje plezier te willen beleven. Het was irritanter, maar tegelijkertijd ook weer fijner.

Cecille wist eigenlijk niet wat ze hier precies deed. Het idee dat er een friend safari speciaal voor haar was, had haar wel aangesproken, maar ze had niet echt een uitbreiding van haar team nodig op het moment. Desondanks stond ze nu bij de helpdesk van het gebouw. Misschien was het uit nieuwsgierigheid. Om te zien wat dit hier voor haar te bieden had. Anderzijds was het wellicht de avontuur die haar riep, hoe cliché dat ook klonk. Cecille was wel een avonturier. Ze dook veel liever het onbekende in. Haar partner dacht daar hetzelfde over en sinds kort haar nieuwe Chimchar ook. De rest van haar team was wat dat betreft vrij teruggetrokken voor het onbekende, maar de meesten waren wel bereid om haar te volgen. Oké, allemaal, want Björn zou dat ook wel doen, zelfs al gaf hij het niet graag toe.
De waarschuwing dat er wellicht sterkere pokémon konden rondlopen, sloeg ze voornamelijk in de wind. Geen enkele pokémon was sterker dan die van haar team, want zij konden elke uitdaging wel aan. Ze gingen nota bene binnenkort de gym van Santalune uitdagen, dus dan moesten ze wel iets betekenen, right? Right. Dat ze niet veel getraind hadden samen en daarmee het risico liepen om de grond in te worden geboord, boeide niet. Het kwam niet eens in haar op. Haar trots was veel te groot om door een klein detail gekrenkt te worden.

Cecille liep een beetje verveeld over de grasvlaktes heen. Tot nu toe was ze geen enkele pokémon tegengekomen en dat frustreerde haar eindeloos. Geen wonder dat de pokémon in deze safari zo ‘zeldzaam’ waren. Ze kwamen amper tevoorschijn. Terwijl ze een geeuw probeerde te onderdrukken, en faalde, zag ze in de verte een Roselia rondlopen. Fijn, kwam ze eindelijk iets tegen, was het zo’n pokémon. Die trok haar interesse totaal niet. Behalve misschien als Sara het een leuk wezen vond. Misschien kon ze deze dan vangen en heel romantisch aan haar schenken. Veel beter dan de gemiddelde boeket rozen, niet waar?
Maar Sara leek haar geen liefhebber van grastypes. Haar vriendin mocht dan ‘enthousiast’ – op haar eigen manier – gereageerd hebben op de Cubchoo die Cecille had geschonken, maar dat was niets meer dan puur toeval geweest. De blondine had niet geweten welke pokémon zich in die pokéball bevond, want de man waar ze hem van had gekregen had er verder niks bijgezegd. Het risico had ze toen genomen omdat de situatie ernaar stond, ze niet beter wist en sowieso iemand was die altijd iets deed zonder erover na te denken. Thuis werd ze wel eens vaker een kip zonder kop genoemd hierdoor.

“Ugh, dit is zo saai! Wie verzint er in Arceusnaam zoiets cools en laat het dan zo saai zijn?!” Cecille gilde bijna van frustratie. Sivar rolde slechts met zijn ogen om het gedrag en gaf verder geen reactie. In plaats daarvan liet hij zijn blik ook over het gebied heen glijden, proberend iets interessant te zien. En iets interessants, dat zag ‘ie. Meteen tikte hij zijn trainer aan zodra hij het fenomeen voor zich zag en wees toen in shock de verte in. Cecille, die in eerste instantie alleen maar geërgerd was omdat haar Tyrogue haar zo hardhandig durfde aan te raken uit het niets, liet haar paarse ogen naar het figuur glijden waar Sivar naar wees. En daar stond ‘ie. Een Lucario. Een wezen waar beide altijd erg naar op hadden gekeken.
De blondine haar mond zakte open. Een normaal persoon zou alleen maar stilletjes naar de pokémon zijn toegelopen in de hoop hem te kunnen vangen. Cecille was alles behalve normaal, dat was wel duidelijk, en ze deed niet eens moeite om stil te blijven. “YoooooOOOOOO! Jou wil ik!” Het geluid dat ze produceerde alarmeerde de Lucario, uiteraard, van hun aanwezigheid. De pokémon schrok, keek om en zag de twee al van verre staan. Vervolgens sprong hij weg. Zomaar. Hij was gewoon verdwenen, in het niets, alsof hij een vage ninja truc had uitgevoerd en daarmee zijn aanwezigheid kon maskeren. Sivar wierp zijn trainer een beschuldigende blik toe. “... Wat?” was de schouderophalende reactie van de blondine. “Niet mijn schuld dat hij zo gevoelig is voor geluid.”

De Tyrogue praatte een half uur niet tegen haar. Hij negeerde haar volkomen. En dat was iets waar Cecille absoluut niet tegen kon. Sivar wist dat, wat eigenlijk ook de rede was waarom hij het deed, maar het maakte het meisje alleen maar bozer en dat deed zijn eigen humeur ook geen goed. Dat was echter niet zijn probleem. Moest ze maar niet zo stom zijn, dan was dit nooit gebeurd. Welke halvegare begon te schreeuwen als die een zeldzaam moment in hun leven hadden? Dat had hij verder nog nooit iemand zien doen. Was het niet voor de mensen om hen heen, dan had Sivar het waarschijnlijk een normale reactie gevonden. Niemand buiten de blondine, echter, had ooit zulk gedrag vertoond. Hoewel hij het originele karakter wel kon waarderen, vond ook hij het soms te ver gaan. In sommige gevallen kon Sivar Sara’s reactie dan ook begrijpen, maar anderzijds konden mensen ook te ver gaan met hun reacties en irritaties. Cecille had altijd alleen maar goede bedoelingen. Oké, behalve wanneer ze iemand in elkaar wilde timmeren. Maar ook dat had altijd een rede en hoewel wraak niet altijd een goede rede hoeft te zijn, vond hij het rede genoeg.

Cecille stopte abrupt met lopen en greep direct naar Sivars arm om hem ook te stoppen. Eerst was hij geagiteerd door het gebaar, maar toen hij doorkreeg waarom ze dat deed, hield hij wijselijk zijn mond en bleef hij enkel bewonderend naar de pokémon in de buurt staren. Er was nog een Lucario verschenen. Dit was overduidelijk een andere Lucario dan daarnet, want het had een ietwat ander uiterlijk, maar het was een Lucario en dat was genoeg. “Als ik hem van rechts besluip, dan pak jij hem van links,” probeerde Cecille te fluisteren, hoewel het nog steeds erg hard klonk. Sivar knikte enkel en liet zijn trainer voorgaan, waarna hij de andere kant opliep en zo voorzichtig mogelijk naar z’n doelwit probeerde te lopen. Ze waren allebei halverwege toen de grond begon te trillen.

Verward keken alle drie de figuren om zich heen. De Lucario vluchtte en Sivar zag het te laat. Aan Cecille’s kant was een andere pokémon verschenen; eentje die erg groot leek in vergelijking met de blondine, laat staan met hemzelf. De Tyrogue wilde gillen dat ze aan de kant moest, want het beest kwam zonder pardon op haar afgestormd, maar toen puntje bij paaltje kwam had hij er de stem niet voor. Cecille draaide zich verbaasd om en zag nog net op tijd dat er iets op haar kwam afgewalst, anders was ze misschien wel plat geweest of had ze iets gebroken. Behendig sprong ze aan de kant en nam het nieuwe wezen van top tot teen in zich op. “Wat de Fraxure ben jij?” was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze kon de pokémon niet anders beschrijven dan een grote dinosaurus die wel erg veel punk accessoires had.
De reactie die ze kreeg was een luide brul recht in haar gezicht. De blondine deed haar ogen dicht tijdens de uitwisseling, maar bleef moeiteloos op haar plek staan, wat de situatie wellicht alleen maar droger maakte. “Je kan ook gewoon normaal antwoorden, weet je,” voegde ze eraan toe zodra de pokémon was uitgebruld en ze haar ogen weer kon openen. Sivar had gelachen als de situatie niet zo serieus was. Er stond een pokémon tussen de twee en drie meter voor de neus van zijn trainer en hij zag er niet al te vrolijk uit. Cecille zelf leek er geen last van te hebben; angst was dan ook een concept dat niet vaak bij haar voorkwam.

(ooc: hier begint het gevecht)

Het moment dat hij de kaken van het wezen open zag gaan, sprintte hij meteen erop af. Hij plantte zijn vuist precies tegen de zijkant van het beest z’n gezicht. Het had echter niet zoveel effect als hij had gehoopt, maar hij had in ieder geval de aandacht weten te trekken. Sivar sprong behendig van de grote dino vandaan en liet voor een moment zijn blik naar Cecille glijden, die enkel een duim naar hem omhoog stak alsof hij zojuist een Performance had voorgedragen. De gigantische dinosaurus zag dit als een opening en greep dus zijn kans om aan te vallen met een Bite.
“Sivar, kijk uit!” Het was al te laat. De tanden van z’n vijand stonden al om zijn middel voor hij doorhad wat er aan de hand was. Verrast liet hij een pijnkreet ontsnappen toen er druk op werd uitgeoefend en even later werd hij een meter of vier weggeslingerd. Met een harde klap kwam hij op de grond terecht en bleef hij even liggen om bij te komen van de aanval. “Gaat het? Sivar?!” Cecille’s paniekerige stem bereikte zijn gehoorgang al snel. De enige keren wanneer hij die hoorde, was wanneer een teamlid of iemand waar de blondine om gaf daadwerkelijk in gevaar was. Het feit dat hij die nu hoorde, beviel hem dus niet. Moeizaam stond de Tyrogue op van zijn liggende positie en keek hij de Tyrantrum knarsetandend aan. Vuil spel kende hij ook. Vastberaden wachtte hij op een bevel van zijn trainer, die, nadat ze hem overeind zag staan, bekwam van de kleine paniekaanval die ze zojuist had doorstaan.

“We leren hem eventjes dat met ons niet te spotten valt,” gromde de blondine kwaad. “Begin maar met een Brick Break!” Sivar rende meteen op zijn doelwit af, sprong de lucht in en hief zijn arm omhoog. Kwaad fronsend ving hij de blik van de dinosaurus, die even hard terug scheen te kijken als hij deed. Met flink wat kracht liet de Tyrogue zijn hand omlaag komen, die dan ook vrij hard tegen de schedel van de Tyrantrum aanknalde. Het beest zakte een beetje door zijn poten, hoewel het niets meer dan een millimeter was, en maakte een geluid dat sterk veel op kermen leek. Dat vond hij dus niet leuk.
Sivar kwam triomfantelijk grijnzend op de grond terecht, vergetend dat hij niet te vroeg moest juichen. Zijn tegenstander had echter minder moeite met herstellen dan hijzelf had en hij kreeg dus al snel een staart in zijn gezicht, die hem naar achteren gooide en hem uit balans bracht. Sivar wist zijn evenwicht te bewaren, hoewel het bijna mis was gegaan. “Doe nu je Fake Out!” De Tyrogue sprintte wederom op de grote kop van de dinosaurus af en kon nog net de vlijmscherpe tanden van het beest ontwijken. Eén keer die dingen in zijn kleine lijfje was genoeg, thank you very much. Hij voerde zijn aanval uit en gaf nog een trap na, voor hij aan de andere kant van zijn tegenstander terechtkwam. De Tyrantrum liet zich echter niet uit het veld slaan en counterde meteen met een Head Smash, die de gebruiker zelf ook flink wat schade leek aan te doen.

Sivar bleef, op dit punt in het gevecht, op de grond liggen. Zijn ogen waren gesloten en hij lag er maar zwak bij. Cecille wilde het eerst niet geloven, maar dit betekende dat haar Tyrogue was uitgeschakeld. Terwijl ze op haar onderlip beet, haalde ze twee pokéball tevoorschijn; eentje die voor Sivar bestemd was en de ander waar een ander teamlid in zat. “Je hebt goed gevochten, Sivar! Rust maar lekker uit,” begon ze, waarop er een rode straal verscheen en haar pokémon in het ronde voorwerp werd gezogen. In de tussentijd gooide ze de andere pokéball naar voren. “Björn! Neem wraak voor Sivar!” De Pancham verscheen binnen enkele tellen en leek eerst verward, maar toen hij de Tyrantrum kwaad naar hem zag briesen, wist hij genoeg. “We zijn dit begonnen, dus we maken dit ook af... Karate Chop!”
Het pandabeertje trok zijn poot naar achteren en liet deze vervolgens tegen zijn tegenstander aankomen. Helaas was de pokémon snel genoeg om dit te ontwijken, wat op zich wel een wonder was aangezien hij niet de snelste bleek te zijn, en wist daarmee een opening te vinden in Björn zijn verdediging. Een grote voet kwam recht in zijn gezicht toen hij zich naar de dino draaide en voor hij het wist lag hij tegen de vlakte. “Björn, ben je in orde?” vroeg Cecille aan haar pokémon, die heel hard snoof en meteen recht overeind sprong. Hoe durfde niet alleen zijn tegenstander maar ook z’n trainer hem te onderschatten? Er was wel wat meer nodig dan een veel te grote poot om hem neer te krijgen.

De grote dinosaurus wilde zijn tanden in het kleine beertje zetten, maar Björn was sneller en kon de aanval net ontwijken. Dit tot Cecille’s opluchting, want ze had geen zin om nog een pokémon te verliezen aan dit gebeuren. Het feit dat Sivar net was uitgeschakeld zat haar niet lekker en waarschijnlijk zou de Tyrogue daar net zo over inzitten. Hij was immers het sterkste in haar team. Björn mocht daar dan wel dicht bij in de buurt komen en zijn trots was zeker weten groot, maar hij had die band niet met Cecille. Ze mocht van geluk spreken dat ze überhaupt een band met hem had, want hij was altijd erg tegendraads en als ze ergens niet tegen kon, dan was het dat wel. Nu moest ze toegeven dat hij alleen maar zo deed om een ‘reputatie’ hoog te houden en dat hij echt wel om haar en de rest van het team gaf, maar Sivar was wat dat betreft veel directer.
Björn was inmiddels overgestapt naar fysieke aanvallen – aanvallen die niet direct pokémonaanvallen waren; zijn gebruikelijke karatemoves bleken net zo effectief te zijn. Hij sprong, ontweek en viel dan aan met een vuistslag of een trap. De blondine moest toegeven dat hij zichzelf goed had leren vechten. Misschien dat ze het eens een keertje ging proberen te kopiëren.

Tijdens deze uitwisselingen besefte Cecille zich nog iets. Deze pokémon ging hen niet zomaar met rust laten. Ze moesten of het gevecht winnen en hem hier laten liggen of winnen en hem vangen. De zeventienjarige kon het niet over haar hart krijgen om ook maar één levend wezen gewond achter te laten, want wie wist wat er dan verder met hem gebeurde? Ze besloot dus voor de andere oplossing te gaan; ze ging hem vangen. Het was een erg driftige pokémon. Volhardend ook. Het zou een hele uitdaging worden om hem te proberen te temmen, maar ze had het ook met Björn voor elkaar gekregen, dus dan moest deze wel een makkie worden, toch? Zelfs al was Björn tien keer zachtaardiger dan deze dinosaurus. En de Pancham leek alles behalve zachtaardig.
“Maak er een einde aan!” droeg de blondine haar pokémon op, terwijl ze zocht naar een lege pokéball. Ze zou toch zweren dat ze er zeker nog eentje had... Misschien moest ze haar tas maar eens opruimen. Niet dat die zo groot was. Het was alleen zo vol. Ah, gevonden. In de tussentijd hield ze haar blik ook half op het gevecht gericht en toen ze het ronde voorwerp had gevonden, was haar aandacht er weer volledig bij. Er viel haar meteen iets op. De Pancham was de Tyrantrum met gebalde vuisten aan het slaan. Niet één keer, maar meerdere malen. Het was een aanval die ze hem nog nooit had zien doen, maar ze herkende hem wel. Comet Punch. Dit was dus niet alleen een belangrijk gevecht op leven en dood geweest, maar ook nog eens goed voor een training.

Cecille grijnsde breed naar haar pokémon, trots dat hij meer ervaring had gekregen. Nu waren ze zeker klaar voor de gym, daar was geen twijfel meer aan mogelijk. De dinosaurus zakte door zijn poten. Het meisje zag dit als een teken om de pokéball te gooien en daarmee de pokémon te vangen. Nadat het voorwerp tegen de Tyrantrum was aangekomen, klapte het open en slokte het grote figuur in een witte straal het wezen naar binnen. De pokéball sloot weer en kwam met een plof op de grond terecht, waar hij hevig heen en weer begon te schudden. Björn en Cecille wisselden een blik met elkaar uit, hopend dat ze niet meer verder hoefden te vechten. De blondine kon het zien; ondanks het feit dat de Pancham het probeerde te verbergen, was hij uitgeput. En als Sivar en Björn het beest niet aankonden, dan had ze eigenlijk bijna geen hoop meer. De rest van haar team was niet zo getraind als de eerste twee pokémon die ze had gekregen en gevangen.

Vol ongeloof staarde de blondine de dinosaurus na. Hoe durfde hij weg te rennen na alles wat hij geflikt had? Het eerste wat ze deed was hem achterna schreeuwen, vloekend in haar eigen taal, zelfs al had ze nog besloten om niet meer te schelden sinds ze Sivar had gekregen. De jonge pokémon hoefde zulke woorden niet te kennen. En al was hij er niet bij, dan nog had Cecille zich voorgenomen om het niet meer te doen. Om een beter mens te worden via woorden. Als ze terugdacht aan dit moment wanneer ze veilig en wel in het pokécenter was om Sivar en Björn op te lappen, zou ze zichzelf waarschijnlijk verbazen met het woordgebruik. Pas toen de Pancham naast haar stond en zachtjes naast haar neerplofte, scheen ze uit haar woedeaanval te ontwaken. Cecille had achter de Tyrantrum aan kunnen rennen, maar ze had hem waarschijnlijk nooit ingehaald. En zelfs al zou dat lukken, dan was ze geen partij voor een uit de kluiten gewassen salamander.
“We pakken hem terug,” mompelde ze, nadat ze onderuitgezakt op de grond was gaan zitten. Haar handen als vuisten gebald, rustend op haar bovenbenen. Björn keek haar ernstig aan. “We komen hier terug als we sterker zijn en we pakken hem terug,” herhaalde Cecille, ditmaal harder, hoewel het niet per se tegen Björn was bedoeld. “En we vangen hem. Ik zal hem laten zien wie hier de baas is.” Haar stem was nu niks anders dan laag gegrom, want ze klemde haar kaken stevig op elkaar. “Voor Sivar.” En met die woorden stond ze op en liep ze langzaam richting de uitgang, op weg naar het pokécenter.