Er werd hard op de deur geklopt. Eerst één keer, toen nog eens en daarna nog luider. Het was alsof de personen voor de deur het huis binnen wilde komen door gewoon door het massieve hout heen te kloppen. Seven schoot omhoog in haar bed. Waarom haar ouders nog niet open hadden gedaan was haar een raadsel, meestal gebeurde dat wel, vooral als er zo hard geklopt werd. Al gapend gooide ze de dekens van zich af om vervolgens haar benen over de rand van haar bed te gooien. Ze schoof haar voeten in haar sloffen en wandelde in haar pyjama naar de deur. Als niemand open deed dan zou zij het wel doen. Dat vonden haar ouders vast niet erg, konden ze ook een keertje uitslapen. Tot haar verbazing zat de deur niet eens op het extra slot. Iets dat vreemd was gezien haar ouders alles altijd goed afsloten als ze naar bed gingen. Zowel haar moeder als haar vader vergaten haast nooit zulke belangrijke maar kleine details. Het vreemde gevoel veranderde in angst toen ze de deur open duwde. Politiemensen.
Nee, wat haar was verteld wilde ze niet geloven. Haar ouders gingen 's avonds wel vaker het strand op als zij al in bed lag, om een korte wandeling te maken. Ze woonden immers naast de zee. Die avond was geweest zoals ieder ander, dus waarom waren ze dan nu niet terug gekomen. Na hun kamer te hebben gecheckt was de tienjarige meteen naar buiten gerend, met haar blote voeten in het zand. De zee zag er niet anders uit als normaal. Maar waar waren haar ouders dan. Het feit dat de politiemensen hadden gezegd dat ze dood, nee dat woord kreeg ze niet eens over haar lippen. “MAAM, PAAP!!” Niets hielp. De bekende gedaantes van haar ouders waren nergens te bespeuren. Alle mensen die hier waren leken absoluut niet op haar ouders. Niet het zilveren haar van haar vader, noch de zachtroze krullen van haar moeder. Verslagen liet het meisje zich neerzakken in het zand, niet wetende wat ze moest doen in een situatie als deze. Ze kwamen wel terug toch? Ze kwamen wel terug?Met een ruk schoot ze op in het goedkope hotelbed. Dit was een van de weinige keren dat ze een kamer gehuurd had voor de nacht, maar het was dan ook redelijk fris buiten. Op de een of andere manier leek een echte kamer met een echt bed haar herinneringen vaker uit te lokken. Vandaar dat ze het liefst buiten sliep, of op zijn minst in een slaapzak op een matje. Enkele druppels zweet gleden vanaf haar voorhoofd naar beneden. Seven veegde het vocht weg met haar dekbed, dat ze hoog had opgetrokken. Het was maar goed dat dit niet zo'n gedeelde kamer was. Haar zwakke momentjes deelde ze liever niet met vreemdelingen en iedereen hier in Kalos was een vreemdeling voor haar. Na ook een eenzame traan van haar wang te hebben weggeveegd gooide ze de dekens van haar af en pakte haar kleding uit haar tas. Ze voelde er niets voor hier langer te blijven hangen. Dan werd het maar iets vroeger vandaag, ze moest toch op tijd op de trein naar Kiloude stappen. Hoe eerder ze daar was, hoe sneller ze weer terug kon zijn.
...
Seven tuurde wat afwezig uit het raam van de trein. De meeste trainers hadden wel een doel als ze deze trein namen, maar zelf wist ze eigenlijk niet wat ze er mee wilde bereiken. Ja, Kiloude city was wel een plek om eens gezien te hebben, misschien wel om vaker te bezoeken, maar de meesten kwamen er voor de Friend Safari. Blijkbaar kon je er pokémon vangen uit elke regio, alleen was het nooit zeker wat voor pokémon er zouden verschijnen. Niet dat ze een bepaald idee in haar hoofd had van wat ze nog wilde hebben. Haar team was prima zo, een nieuweling bracht ook het risico op meer ongehoorzaamheid. Ondanks dat was ze toch wel nieuwsgierig naar wat er precies te vinden was en dus zat ze nu in de trein richting Kiloude. Het zacht heen en weer schommelen van de trein zorgde ervoor dat haar ogen af en toe dicht dreigden te vallen, maar elke keer was er wel weer iets waardoor ze niet in slaap kon vallen.
Eenmaal aangekomen stapte ze uit de trein en keek rond vanaf het perron. Het was een tropisch resort, maar ook hier was het wel te merken dat het winter was in Kalos. Niet dat het koud was, maar ze had warmer verwacht als ze dacht aan palmbomen en zandstranden. Het plaatje was echter precies wat ze zich had voorgesteld. Een wit strand, vol koraalzand en helder blauw water. Er stond in grote letters aangegeven welke kant ze op moest voor de Friend Safari, maar voordat ze zich daaraan waagde besloot ze eerst nog een kleine wandeling te maken langs het strand. Het was er nog redelijk druk voor de tijd van het jaar, maar niet zo overmatig dat het onprettig was er rond te struinen. Na een tijdje was ze het echter wel beu en wilde ze nog voor het donker terug zijn, moest ze echt op tijd de Friend Safari in gaan. Het volgen van de bordjes was niet lastig en al snel stond ze voor de ingang.
Op het eerste gezicht leek het redelijk leeg in de tuin. Wat had ze verwacht? Hordes pokémon die op haar af zouden komen rennen? Nieuwsgierig wandelde ze verder, even stilstaand elke keer dat er iets in haar ooghoeken leek te bewegen. Na een tijdje leek ze ongeveer door te hebben wat er hier zoal rondliep. Typhlosions, Skarmory’s en Blitzles. Niet iets waar ze direct interesse in had, maar zeker ook geen pokémon waar ze een hekel aan had. Wanneer ze er eentje nodig zou hebben van die drie, zou ze hier nog wel een keer terug komen. De tuin had sowieso een prettige sfeer naar haar mening en er was bijna niemand. Weinig kans dat ze hier iemand tegen het lijf zou lopen die aan haar hoofd zou gaan zeuren, of iemand die ze gewoon niet wilde zien. Dat soort rustige plekjes werden zeer op prijs gesteld.
Seven had best een goed richtingsgevoel, maar op de terugweg begon ze zich toch af te vragen of ze dit stuk niet al eerder gelopen had. Die rotsen kwamen haar iets te bekend voor om te zeggen dat ze, ze nog nooit gezien had. De tuin was dan ook redelijk enorm. Waarom noemde het men eigenlijk een tuin? Gefrustreerd keek ze om zich heen, proberend iets te herkennen of de uitgang misschien te onderscheiden in de verte. Het zat haar echter niet mee, want het enige wat ze kende waren die rotsen. Sev zuchtte even en sloeg haar armen over elkaar.
“Natuurlijk.. verdwaald in de Friend Safari, hoe krijg je het voor elkaar Farron,” mompelde ze tegen zichzelf. Ze was echter niet iemand die zomaar opgaf, dus besloot ze een stuk rechtdoor te lopen in westelijke richting. De zon was ook al gevaarlijk laag aan het dalen en ze zat er niet op te wachten hier een nacht door te moeten brengen.
Niks kon echter meezitten als je dat graag wilde. De nacht viel snel en voor ze het goed doorhad werd alles pikdonker. Enkel de sterren en de maan boven haar verlichtte het landschap nog een beetje. Seven legde zich erbij neer dat ze hier waarschijnlijk niet weg zou komen in het donker en riep Allira uit haar pokéball. Ze verzamelde wat takjes en liet de vuurpokémon die toen in de fik steken zodat ze een klein kampvuurtje had. Dat betekende licht en warmte. Haar holocaster gaf een korte ‘ping’ als melding dat ze een bericht kreeg van iemand. Iets dat ze niet had verwacht, want eigenlijk was ze nooit zo met dat ding bezig geweest, maar was beter dan hier gewoon voor zich uit zitten staren. Dus nam ze het ding uit haar zak en keek erop.
Ugh, Aiden, serieus.. ...
“Zie je de bosjes daar? Goed kijken.” Het gesprek nam een wat aparte wending. Hoewel ze het niet erg waarschijnlijk achtte dat Aiden serieus in de bosjes in de Friend Safari zat, keek ze toch even om zich heen om het te checken. Het was nog altijd Aiden, dus zeker wist je het nooit. Nadat ze even goed richting de struiken had gekeken, typte ze weer een antwoord op haar holocaster. Het kon ook niet anders dat dit gesprek haar eigenlijk nog meer irritaties bracht dan haar huidige situatie, maar het was het enige wat ze op dat moment te doen had en de tijd ging er zeker sneller door dan wanneer ze simpelweg voor zich uit zou lopen staren. Zelfs toen hij opnieuw over Raven begon besloot ze maar gewoon braaf te antwoorden, hopend dat het snel weer licht zou worden.
Een behoorlijke chatsessie verder schoot er plots een bliksemflits van de grond af ietsje verderop. Seven keek abrupt op van haar holocaster. Die hele flits zou vreemd geweest zijn, had ze niet geweten dat hier Blitzles rondliepen. De felheid van de aanval had echter haar aandacht getrokken en toen ze opstond om te kijken van welke specifieke pokémon het vandaan was gekomen, schoten haar ogen ietsje wijder open. Het was inderdaad een Blitzle die nu in de buurt van haar kampvuurtje ronddraafde, maar het was geen normale. In plaats van een zwarte kleur, leek zijn vacht gelijk aan de donker paarsblauwe hemel boven hen. Het was niet zozeer omdat ze wist dat shiny pokémon zeldzaam waren, maar meer dat iets in haar zei dat ze hem moest vangen. Ze greep naar de pokéball van Sewaddle om die het gevecht in te sturen. Ze moest die shiny Blitzle hebben, waarom wist ze niet.
“Sewaddle!” riep ze terwijl ze de pokéball gooide. De ronde bol viel open waarna Sewaddle eruit sprong. De rups was een stuk kleiner dan de Blitzle, maar dat nam niet weg dat de kleine pokémon klaar was voor het gevecht. Toen de Blitzle hen opmerkte, sprong hij direct in de aanvalshouding om vervolgens met grote snelheid naar voren te schieten, richting Sewaddle. Een Quick Attack, als ze snel handelde kon Sewaddle die misschien nog ontwijken.
“Sewaddle, wijk uit op het laatste moment!” riep ze haar pokémon toe. Hopelijk zou het de kleine rups lukken. Het ging echter net wat te snel, want toen Sewaddle uitweek, schampte de Blitzle nog langs zijn kleine lijfje. Veel kwaad deed het echter niet, gezien hij wel van een hoger level was als de Blitzle.
“Sewaddle, Bug Buzz!” Het was de nieuwste aanval die hij had geleerd en het moest vast effect hebben. Bug aanvallen deden immers normale schade op een pokémon van het elektrische type. Nadat de rups was bekomen van de eerste aanval liet hij direct zijn eigen aanval los op zijn tegenstander. De geluidsgolven raakten de pokémon vol en leken wel wat schade te doen, aangezien de Blitzle iets achteruit stapte en zijn ogen dichtkneep. Nu maar hopen dat zijn special defense ook wat verlaagd was. Daar zouden ze wel achter komen met de volgende aanval.
De Blitzle was van nature veel sneller dan haar Sewaddle en dus begon hij alweer aan zijn volgende aanval voor Seven ook maar de kans had gehad hem een opdracht te geven. De Shock Wave die op de rups afschoot was al even snel en niet te ontwijken. Ze kon niets doen om de schade te beperken, enkel een tegenaanval roepen zodra de vonken wegstierven. Gelukkig waren Sewaddles minder vatbaar voor dat type aanvallen, maar dat betekende niet dat ze de Blitzle kon onderschatten. Als ze een voordeel zou willen hebben in dit gevecht zou ze iets moeten doen aan de snelheid van de Blitzle.
“Nu, String Shot, Sewaddle!” riep ze naar haar pokémon toen die weer in staat leek wat te doen. De Sewaddle schoot onmiddellijk een zijden draad richting de Blitzle en wond die om het paard heen zodat hij belemmerd werd in zijn bewegingsvrijheid. De pokémon wist het niet te ontwijken, wat een goed teken was. Nu kon hij haar toch iets minder snel verrassen door zijn plotselinge aanvallen. Het paard leek deze keer ook niet aan te vallen, maar in plaats daarvan een Charge te doen. De volgende aanval zou dus veel harder aankomen en haar vorige kans op een special defense verlaging was nu ook van de baan.
“Sewaddle, Razor Leaf!” Een aantal scherpe bladeren schoten de kant van de Blitzle op, maar hij ontweek ze allemaal, ondanks zijn verminderde snelheid vanwege de zijden draad die om hem heen hing. Opnieuw schoten er bliksemstralen van de Blitzle af. Een tweede Shock Wave, al zou deze veel harder aankomen vanwege de Charge van eerder.
“Kijk uit Sewaddle!” Opnieuw ging alles veel te snel om te ontwijken en deze keer was het duidelijk dat de rups flink geraakt was ondanks zijn resistance voor elektrische moves.
“Je kan het,” riep ze hem bemoedigend toe, waarna hij weer overeind kroop en zijn hoofdje fier omhoog hield. Zolang Seven bij hem was zou hij tot het uiterste gaan.
“Bug Buzz!” Ondanks het feit dat de Blitzle nog altijd snel was, wist deze aanval hem wel te raken. De geluidsgolf die Sewaddle gecreëerd had deed net als de vorige keer flink wat schade, maar ze waren er nog niet. Niet alleen was dit een pokémon die redelijk sterk was, zijn temperament zorgde er ook nog eens voor dat het langer duurde ze had gehoopt. Seven wist dat het beest zich een weg naar buiten zo vechten als ze nu een pokéball zou gooien en daar zat ze niet op te wachten. Hij moest volledig uitgeput zijn wilde ze ermee wegkomen hem te vangen. De kleine bliksemstraal die vervolgens op Sewaddle af kwam leek niet erg gevaarlijk te zijn, maar Sev wist dat het waarschijnlijk voor een verlamming zou zorgen. En inderdaad, nadat de schok door het kleine lijfje van Sewaddle was getrokken, bewoog hij niet meer en bleef stilletjes voor zich uit staren.
“Dammit,” mompelde ze zacht terwijl ze een manier probeerde te verzinnen om Sewaddle weer in beweging te krijgen. De Blitzle wachtte natuurlijk niet geduldig af tot zijn tegenstander weer iets deed en vloog opnieuw op de rups af met een Quick Attack. Het was alsof zij de klappen zelf kon voelen. Pokémon waren wel wat gewend, maar het maakte het niet minder moeilijk om te moeten zien hoe haar beste vriend verwond werd. Sewaddle bewoog nog altijd niet en de Blitzle liet er geen gras over groeien. Het beest kwam terug met een nieuwe Quick Attack. Seven kneep haar ogen voor een moment dicht en op het moment dat ze, ze weer opende haalde ze opgelucht adem. Na de tweede aanval leek Sewaddle het gevoel terug te hebben en bewoog hij weer zoals hij normaal zou doen.
“Tackle, nu!” riep ze hem toe, waarna hij direct in de aanval schoot. De rups ramde tegen de Blitzle op, die weer wat naar achter gleed. De Sewaddle nam snel weer wat afstand na zijn aanval, zodat zowel hij en zijn trainer konden anticiperen wat de volgende set van de Blitzle zou zijn.
Toen ze plots vlammen zag verschijnen rondom de Blitzle wist ze dat het menens was. Het was nog een geluk dat het oranje vuur zo fel afstak tegen de donkere nachtlucht, want dat gaf haar een paar seconde de tijd om op deze aanval te reageren. Als de Flame Charge van de Blitzle haar Sewaddle zou raken, dan was het gevecht zo goed als over. Hij was haar sterkste pokémon en maakte dus het meeste kans en daarbij zag ze hem niet graag gewond. Het arme ding was al bang voor vuur, iets als dit zou het enkel erger maken. Er zat maar één ding op en Seven hoopte dat Sewaddle snel genoeg zou kunnen handelen, voor de Blitzle hem zou raken met het vuur.
“Endure, Sewaddle!” In het daaropvolgende moment kon Sev enkel toekijken hoe de Blitzle op haar pokémon af gestormd kwam. Hij was vreselijk snel en de hitte van zijn vlammen was ook voor Seven voelbaar. Met een gespannen blik keek ze toe hoe Sewaddle geraakt werd door zijn tegenstander. Het was altijd een gok of Endure zou helpen of niet. Voor hetzelfde geld raakte de vuuraanval hem vol en was het over. Het was lastig te zien wat er precies gebeurde door de vuurmassa, maar toen het felle licht begon te doven zag ze dat haar trouwe vriend nog altijd op zijn pootjes stond. Dan wel een beetje trillerig, maar hij stond nog. Sev haastte zich naar voren om haar pokémon een super potion toe te dienen. De Sewaddle nam het maar al te graag aan en leek er direct van op te knappen.
“Alles goed jochie?” vroeg ze aan de rups.
“Sewaddle!” kwam er als antwoord, een teken dat ze door konden gaan. Zodra Seven weer stond bekeek ze de Blitzle. Deze had niet veel meer nodig voor ze hem een pokéball zou kunnen toewerpen.
“Bug Bite!” galmde haar stem weer over de vlakte. Sewaddle kwam snel in beweging en sprong op de Blitzle af om die flink te bijten met zijn scherpe tandjes. Het paard steigerde toen hij de beet voelde, maar Sewaddle liet niet zomaar los. Pas na enkele seconden liet hij zich een eindje verderop slingeren.
“Nu, Razor Leaf!” De Blitzle was nog aan het bekomen van de Bug Bite en had geen tijd meer de messcherpe bladeren die zijn kant op vlogen te ontwijken. Deze kwamen hard aan en het was nu wel te zien dat de Blitzle moe begon te raken. Nog heel even en hij moest uitgeput genoeg zijn om een kans te maken hem te kunnen vangen. De Blitzle begon opnieuw met een Charge. Dat gaf Seven een opening. Als hij nog zo’n sterke bliksemaanval op Sewaddle los kon laten dan was het misschien wel gedaan, maar als zij sneller was en Sewaddle’s aanval sterk genoeg was.
“Bug Buzz en om het af te maken een Tackle!” riep ze. De eerste aanval raakte de Blitzle terwijl hij bezig was met zijn charge, de Tackle iets erna, nog voor hij zijn eigen aanval los kon laten. Seven twijfelde geen moment meer en gooide haar Shiny Pokéball naar de Blitzle. De bal klapte open, de Blitzle verdween erin en sloot zich om vervolgens hevig heen en weer te schommelen. De Blitzle was ongetwijfeld niet van plan om zich te laten vangen.
(Gesprek tussen Aiden en Seven:
https://pokemon-journey.actieforum.com/t1484-hey-babe-seven)Battle samenvattingBlitzle -> Quick Attack (deels ontweken)
Sewaddle -> Bug Buzz (hit)
Blitzle -> Shock Wave (hit)
Sewaddle -> String Shot (hit)
Blitzle -> Charge (success)
Sewaddle -> Razor Leaf (missed)
Blitzle -> Shock Wave (hit)
Sewaddle -> Bug Buzz (hit)
Blitzle -> Thunder Wave (success)
Blitzle -> Quick Attack (hit)
Blitzle -> Quick Attack (hit)
Sewaddle -> Tackle (hit)
Blitzle -> Flame Charge (hit)
Sewaddle -> Endure (success)
Super potion
Sewaddle -> Bug bite (hit)
Sewaddle -> Razor Leaf (hit)
Blitzle -> Charge (success)
Sewaddle -> Bug Buzz (hit)
Sewaddle -> Tackle (hit)
