Dog days (open)(spt)

Vrolijk liep het meisje door Santalune City heen, gevolgd door het hele rattenplan, zoals gewoonlijk. Het was niet al te druk hier in Santalune, wat ze zelf wel weer fijner vond. Zo nu en dan kwamen er wel wat trainers voorbij, en zo dus ook een jongen met drie pokémon. Waarschijnlijk waren ze bezig aan iets van een conditie- of snelheidstraining, en geïnteresseerd keek ze toe. Zelf had ze dat nog nooit gedaan, misschien was haar conditie wel niet zo geweldig. Echter kon ze niet voorkomen dat dit haar pokémon ook opviel, en omdat ze wel zin hadden in een spelletje zette haar Litleo, Growlithe en Flareon de achtervolging in. Een zucht verliet de mond van Dominique en ze keek naar haar Grovyle, die zijn wenkbrauw optrok en vervolgens ook de achtervolging inzette. Het zwartharige meisje griste haar shiny Eevee van de grond -die zoals verwacht geen moeite had gedaan om achter zijn teamgenootjes aan te gaan- en zette toen ook de achtervolging in. "Mufasa, Kenai, Peaches, kom terug!" riep ze, maar de pokémon rende gniffelend en lachend achter de trainer met zijn pokémon aan.

Gelukkig voor haar duurde het niet lang voordat de jongen stopte met rennen. Dominique had niet zo’n goede conditie en was een stukje achtergebleven, en kwam daarom ook pas bij hem aan toen zijn drie pokémon al op hem af kwamen rennen. Gevolgd door haar drietal natuurlijk, want die rende nog altijd vrolijk speels achter de anderen aan. Uitgeput kwam ze bij de jongen en alle pokémon tot stilstand, en moest echt eventjes bijkomen van al het geren. Ja, haar conditie was best wel.. waardeloos. De Grovyle stond er maar wat bij te kijken, en bekeek zoals gewoonlijk het andere menselijke gezelschap. Admiral was wat dat betreft echt het vaderfiguur van het team, want zelfs over zijn trainer was hij vreselijk beschermend. Gelukkig voor haar stonden Peaches, Mufasa en Kenai ook al snel weer voor haar neus, braafjes naar hun trainer kijkend alsof ze er echt niet zojuist vandoor waren gegaan. Ondertussen sprong de shiny Eevee uit haar armen, duidelijk makend dat hij weer op zijn eigen poten wilde kunnen staan. “Hey,” begroette ze de andere jongen toen, duidelijk nog altijd bij aan het komend van de achtervolging. “Ik denk dat ik ook wel eens mag gaan trainen aan mijn conditie.”

Gelukkig kwam ze alweer een beetje bij en kon ze normaal op haar benen staan, want eerder had ze met haar armen op haar benen moeten leunen, zo uitgeput was ze. Nu rechtte ze haar rug dus weer en keek ze naar de andere trainer. "Aan je conditie werken is niet zo moeilijk, zoals je waarschijnlijk wel doorhebt, heb jij je eerste stap gezet," zei de jongen vervolgens tegen haar. Ze volgde zijn blik toen deze afdwaalde en zag dat deze op Mortem gericht werd. "Wauw, een Shiny Eeve," hoorde ze hem zacht zeggen, waarschijnlijk eerder tegen zichzelf dan tegen haar. "Mijn naam is trouwens Renier, maar je mag me Ren noemen," zei de jongen met het bruinige haar toen. "Maar een prachtige pokémon heb je," vervolgde hij toen weer. "Eerder had ik nog geen Litleo gezien," legde hij haar toen uit. "Bedankt," besloot ze maar als eerste te zeggen en glimlachte toen. "De naam is Dominique, en dit zijn Admiral, Peaches, Mufasa, Kenai en Mortem." Ze wees bij elke naam de goede pokémon aan. "Mortem is de nieuwste aanwinst van mijn team," vervolgde ze toen, ingaand op de reactie van het feit dat hij een shiny was. Mortem reageerde erg koeltjes, trok geen notitie van de andere pokémon en diens trainer en keek gewoon wat koppig voor zich uit. "En Litleo's komen best wel vaak voor in Kalos, hoor," zei ze toen met een kleine glimlach. Mufasa daarin tegen leek het wel leuk te vinden dat iemand over hem praatte.

"Dit zijn Ishi, Miaka en Akuma," stelde de jongen zijn die pokémon voor. Net zoals haar team leek elk een eigen karakter te hebben. Bij haar was Admiral het over beschermende vaderfiguur, Peaches het zachtaardige en lieve wezentje, Mufasa en Kenai nog altijd erg speels, en Mortem een beetje de 'duistere' kant van het team. Ja, als er iets was van zijn karakter dat ze al had mogen zien, was het wel die 'duistere' kant. Het wezentje was vanaf de eerste dag al niet erg te vertrouwen geweest, en bezat aardig wat slechte eigenschappen waarvan ze hoopte dat die snel weg zouden trekken. De shiny Eevee keek alleen even op toen hij voelde dat er naar hem gekeken werd, en keek neutraal terug naar de Poochyena. "Daar zal ik dan nog wel achterkomen, gezien ik zelf hier nog maar net ben. Ik zelf kom uit Sinnoh," zei de jongen toen. "Ik kom uit Hoenn," zei Dominique met een glimlachje en ze keek weer even naar zijn team. "Jij hebt ook al een leuk team, zeg. Weet je al wat je in de vrije plekken gaat stoppen?" vroeg ze toen.

"Uit Hoenn, vet," zei de jongen toen en het meisje kon een lichte grijns niet onderdrukken. Hoenn was inderdaad een geweldige plek, met mooie pokémon, sterke gyms en bijzondere steden. Kalos was ook wel cool, daar niet van. Alleen begon ze wel met de dag te verlangen naar haar ouderlijk huisje in Littleroot Town. Het enige punt was, was dat haar ouders nooit thuis waren. Vroeger had ze er samen met haar nanny en tweelingzusje Danique gewoond. Een tijdje geleden had ze eraan gedacht om een appartementje in Kalos te kopen, haar ouders zouden haar financieel wel willen steunen en ze verdiende natuurlijk ook wel een zakcentje met het breeden. Echter had ze dat plan achterwege gelaten. Als ze zelf een huisje wilde kopen, dan zou dat in Hoenn zijn. "Een Vulpix en een Zoruak," antwoordde de jongen vervolgens, dat waren inderdaad twee goede pokémon. Het meisje knikte goedkeurend, zelf zou ze misschien in de toekomst ook nog wel eens een Vulpix vangen. "Die twee zou ik nog graag aan mijn team willen toevoegen, een Eevee lijkt me ook wel wat," zei de jongen toen. "En ben jij ook een trainer?" vroeg hij vervolgens aan haar en keek haar geïnteresseerd aan. Het zwartharige meisje schudde haar hoofd. "Nope, ik ben een breeder, al hoewel ik zo nu en dan wel deelneem aan een gym of contest, gewoon voor de ervaring." Renier leek haar een aardige jongen, net zoals zijn pokémon.