You again... |&Lilium

_{Met zijn handen in zijn zakken - van zijn jas die nog steeds stuk was - liep hij lang route 2. Een wit laagje sneeuw was op het gras te zien doordat het de dag ervoor gesneeuwd had. In zijn zwarte kleding stak hij daardoor vrij hard af op de witte ondergrond. Het stoorde hem nog steeds dat zijn jas was afgebrand vanonder, niet volledig maar toch was er een vrij groot stuk weg. Een nieuwe jas stond nog op zijn verlanglijstje, maar dan moest hij er alleen nog één vinden die hij leuk vind en die paste. Daarbij moest het een zwarte zijn, en jammer genoeg zag het ernaar uit dat die niet zo heel makkelijk te vinden waren. Zeker niet het model dat hij zocht.
Een bekend gezicht was voor hem ook zichtbaar. Een meisje met blonde haren en blauwe ogen. Haar gezicht kwam hem bekend voor, en als hij zich niet vergiste was het Lilium. Zij was de eigenaar geweest van het ei dat hij gestolen had van haar. Was Floyd even blij dat hij het ei op zijn kamer had laten liggen. Het meisje zou hem enkel niet gaan tegen houden. Hij liep gewoon verder en wou gewoon voorbij haar lopen. Voor hem was het geen grote opdracht om iemand straal te negeren, want dat was precies wat hij deed. Hij liep voorbij haar heen en deed alsof dat ze lucht was. De zwart harige jongen schonk haar zelfs geen blik.}

_{Floyd had gehoopt dat Lilium hetzelfde zou doen. Ergens hoopten hij zelf dat ze hem gewoon niet zag al was dat bijna onmogelijk. Hij ging in ieder geval niet de moeiten nemen om haar aan te spreken of aandacht te geven. Hij had gedacht om gewoon voorbij haar te wandelen en daar zou het ook ophouden. De zetten die ze vervolgens zetten kwamen bij hem dan ook volledig onverwacht aan. 'What the-' maar veel verder geraakten hij niet voor hij de vuist zag af komen. Tijd genoeg om het te ontwijken had hij niet, en hij voelden de vuist hard tegen zijn neus aan komen. Het eerste wat hij deed was naar zijn neus grijpen terwijl hij ondertussen enkele stappen naar achter zetten. Hij was er zeker van dat hij die klap nog enkele dagen zou voelen. Met zijn hand tegen zijn neus keek hij op toen een pokémon uit zijn bal werd gelaten. Een grote Charizard kwam uit de pokébal. Dat ging daar helemaal de verkeerde kant op.
Met één hand greep hij naar een pokébal van hem, maar hij bleef toch twijfelen. Zijn Wartortle was in het voordeel maar waarschijnlijk niet qua kracht. De grote groen achtige draak moest een heel pak sterker al zijn, van daar dat hij erover twijfelde. 'Je loog niet toen je sprak over wraak.' zijn andere hand haalde hij ook weg van zijn gezicht, maar zodra hij er even naar keek kon hij het bloed zien. Ugh, dat had hij natuurlijk weer. Floyd was weer eens op de verkeerde plek op het verkeerde moment. Voor meer afstand te creëren zetten hij nog wat stappen naar achter. Zijn geel kleurige ogen vooral gericht op de Charizard.}

_{Van het moment dat de Charizard uit zijn bal was gelaten had hij alleen maar oog voor het wezen. Lilium haar stem hoorden hij wel maar daar bleef het ook bij. Het leek hem het verstandigste om gewoon braaf te doen wat ze zei, en daarom haalde hij zijn hand ook weer weg. Floyd hier dat hand een stukje in de lucht om te laten zien dat hij niks vast had van pokébal. Het had toch geen zin om zijn pokémon te gebruiken. Cage kende dan wel Protect maar iedere keer dat het effectief was werd het steeds zwakker. Het was geen aanval die je kon blijven gebruiken.
'Ik heb je bedreigt ja,' begon hij. Nee, hij richten geen enkele blik op Lilium, enkel maar op haar Charizard. Hij was niet zo zeer bang van de pokémon soort, maar op dat moment was dat wezen zijn grootste bedreiging, en hij kon er maar beter op blijven letten. Moest de pokémon wat proberen kon hij nog steeds proberen om snel te reageren. ', maar anders als jij ben ik geen psychopaat die pokémon gebruikt tegen andere mensen.' zei hij met een vernauwde blik. Heel even keek hij Lilium aan. Zij was gewoon weg gek. Een boks had hij verdient, maar het was niet zo dat hij zijn eigen graf al wou gaan graven. Eén hand bracht hij weer naar zijn neus waar hij een zachte druk op zetten in de hoop het bloeden te laten stoppen.}

_{Voor even had Floyd echt wel gedacht dat het meisje zich volledig tegen hem zou gaan keren, al helemaal toen de Charizard werd los gelaten. Het waren mooie pokémon, maar ze zagen er op zich gewoon gevaarlijk uit. Hij wou er dus gewoon geen problemen mee krijgen. Ondanks dat hij ondertussen zijn neus aan het dicht knijpen was bleef het bloed er maar uit komen. Vroeg of laat moest het toch zeker wel eens stoppen zeker? Wanneer dat Lilium dichter naar hem toe kwam keek hij even op. Hij bleef staan waar hij stond want hij dacht dat hij wel snel genoeg zou zijn om te reageren als het nodig zou zijn. Dat was dus iets dat niet het geval was. Een vuist kwam in zijn maag terecht, iets dat niet bepaald goed deed. Waar hij nog niet op voorbereid was, was de boks die hij nadien nog kreeg tegen zijn kin. Om zijn evenwicht te kunnen bewaren zetten hij enkele stappen terug naar achter. Veel effect had het jammer genoeg niet gehad. Als Floyd nu iets had dat hij vast kon nemen dan was het misschien gelukt, maar hij viel toch achterover de grond op. 'Ik heb het waarschijnlijk allemaal wel verdient,' zei hij.
Moeiten om recht te staan deed hij voor dat moment niet. Hij hield enkel één arm tegen zijn maag aangedrukt. Zijn neus was al wat zachter gaan bloeden, dus lang zou het niet duren voor het helemaal was gestopt. 'Maar ik ga niet stoppen met wat ik doe.' zei hij ondertussen ook nog. Zijn blik terug gericht op het meisje. Ze had nog steeds een Shiny Fennekin en dat stond zeker wel op zijn verlanglijstje. Of op het verlanglijstje van anderen.}

_{Floyd zijn probleem was dat hij vaak gewoon zei wat hij dacht. Hij had zijn eigen mening en als het van hem af hing mocht iedereen die ook weten. Daarbij hield hij dan vaak geen rekening met de gevoelens van anderen. Hij besefte vaak achteraf pas wat hij gedaan zou kunnen hebben. Dat wilt echter niet zeggen dat hij zijn mening voor hem ging houden. Zijn woorden waren zijn eigen verantwoordelijkheid. Zodra dat Lilium zijn kraag had vast genomen greep hij met één hand naar één van haar polsen. Het was een automatische reactie en volledig onbedoeld. Floyd liet echter niet los, maar het was vooral ergens uit voorzorg. Een volkomen menselijke reactie als je het hem vroeg. 'Ik kan niks beloven als ik er niet zeker van ben dat ik mijn belofte kan houden.' zei hij. Ondanks dat zijn daden en doelen in het leven door de maatschappij niet altijd werden geaccepteerd droeg hij nog steeds een zekere trots met zich mee. Zo was hij gewoon een man van zijn woord. Vanaf het moment dat hij wat beloofde zou hij er veel voor doen om die belofte ook te houden. Dat was iets waar je bij hem zeker ven kon zijn, een belofte moest je houden. Wanneer hij niet zeker was of hij een belofte zou kunnen houden, beloofde hij gewoon niks.
'Daarbij ben ik niet verantwoordelijk voor de daden van sommige sukkels in de organisatie.' ging hij verder. Wat andere mensen van Team Rocket deden waren niet zijn zaken. Al wilden ze het meisje leven villen, daar had hij niks mee te maken. Pas wanneer hij persoonlijk betrokken zou geraken in wat kon je hem medeplichtig noemen. Hem de verantwoordelijkheid geven. 'Als je toch zo graag iemand verantwoordelijk wilt stellen moet je bij de Elite Leiders zijn.' ging hij verder. Het meisje had hem ondertussen wel los gelaten en hem naar achter geduwd. Floyd kon de boks tegen zijn neus nog steeds voelen, vandaar dat het hem net wat meer moeiten kosten om niet om te vallen zodra dat hij naar achter werd geduwd.}

_{Hoe je het ook ooit ging draaien of keren, het meisje zou het hem nooit kunnen vergeven. Het goede was dan wel dat Floyd niet meteen opzoek was naar vergiffenis. Hij had nog steeds geen spijt van al zijn daden. 'Waarom perse walgelijk? Zou het niet erger zijn als ik het beloof maar mijn belofte uiteindelijk niet na kan leven?' door alles van daarnet was zijn stem nog steeds wat haperend. Lilium zag er misschien niet uit als een geweldige bokser , maar er zat toch heel wat kracht verscholen in dat fijne lichaam van haar. 'Denk maar zeker niet dat mijn 'collega's' mijn beste vrienden zijn. Het is niet omdat ik in de organisatie zit dat het is omwillen van die sukkels.' sowieso was Floyd niet degene die goed samen kon werken met andere mensen. Als hij ooit een missie had samen met iemand anders kon het nog verkeerd gaan aflopen. Misschien omdat hij gewoon was om enkel voor zichzelf te zorgen. Zijn veiligheid kwam altijd boven de veiligheid van anderen.
Ze had de Elite Leiders niets te melden aan haar woorden te horen. Floyd haalde enkel even zijn schouders op. Ondertussen pakten hij uit zijn jaszak ook nog een zakdoek waarmee hij wat bloed van zijn handen probeerde af te vegen. Voor dat hij een stad in ging moest hij misschien maar eerst zijn gezicht gaan afspoelen. 'Zoals je zelf wilt.' zei hij nog.}

_{Alles wat dat Lilium aan het opsommen was klonk voor hem zeer normaal. Dat kwam doordat hij heel zijn leven eigenlijk niet anders gekend had. Hij was het gewent om spullen te stelen. Het stelen van Pokémon was in het begin vreemd maar ook dat werd je uiteindelijk wel gewoon. 'Denk wat je wilt van mij.' zei hij. Floyd wist maar goed genoeg dat hij dezelfde woorden gebruikten als zij ook had gebruikt. Misschien niet perfect hetzelfde maar dat was ook niet nodig. 'Weg.' gaf hij als antwoord op haar vraag. Ze moest niet weten dat hij haar ei nog steeds had. Het was beter als ze dacht dat Team Rocket het al in handen had. 'Ik ben het al gaan afgeven. Waar dat het ei nu is weet ik niet, de verkoop gaat snel, zeker als het gaat om een Starter.' legde hij rustig aan haar uit.
Een kleine frons kwam op Floyd zijn gezicht wanneer dat hem gevraagd of dat ze de Elite Leiders vaak zagen. Het viel goed mee. het was niet zo dat hij echt naar ze opzoek ging om er een babbeltje mee te houden. Hij zou er vooral heen gaan als hij ze echt nodig zou hebben voor het één of het andere. 'Valt mee, maar het is wel zo dat ik één van de leiders net wat beter ken dan meeste leden die kennen.' misschien dat ze volgende keer beter zou nadenken voor ze weer haar woede wou uiten.}

_{Floyd zag hoe dat het meisje weg wandelde. Hij moest dus duidelijk uit haar buurt blijven, maar dat kon hij niet beloven. Ergens had hij het gevoel dat hij haar nog wel eens zou tegen komen. Sterker nog, hij had het gevoel dat hij haar naar eerder had gehoord. Dat er iets belangrijks mee was maar hij wist niet goed meer wat het was. De kwade emoties begonnen ondertussen op te komen. Bij iedere stap die ze verder zetten werden de emoties erger. Hij balde zijn handen om tot vuisten waarbij dat hij zijn nagels in zijn vel drukten. Ze had hem zo maar geklopt. Hem een bloedneus gegeven. Op dat moment leek het allemaal mee te vallen maar dat was omdat hij de pijn probeerde te negeren. Floyd hield totaal niet van alles was met pijn te maken had, en zij had er wel voor kunnen zorgen dat hij enkele dagen daar last van zou hebben. Ze had echter - zelfs voor hem - een goede reden, dat was waarom hij het die moment aardig goed kon verdragen. Daarom dat hij haar niet terug klopte. Ze moest het echter niet nog eens proberen, want normaal sloeg hij geen meisjes, enkel wanneer dat zij de eerste zet deden. Het was dan een automatische reflex voor hem. En dat was hoe hun geweldige tweede ontmoeting eindigde. Veel minder positief voor Floyd dan de vorige keer.}