Brain Freeze. [&Ren Hidoh]

Gesnotter en gehoest galmt door de smalle straten van Aquacorde Town. Bibberend trekt Piami haar rode sjaal strakker om haar hals heen, haar mond er achter verschuilend.  Piami heeft nooit echt een hekel aan kou en sneeuw gehad maar sinds kort (sinds dat ze verkouden is), is ze van mening veranderd. 'Haat' staat niet in Piami's woordenboek, maar minder leuk vinden wel, en dat is precies wat ze nu van de ijzige temperaturen vindt. Een aantal dagen geleden was ze al uitgegleden en languit in de sneeuw gevallen. En sinds vanochtend wil haar neus niet meer stoppen met lopen, wat resulteert in het voortdurend ophalen van haar neus, onprettig en onsmakelijk.

Voor de zoveelste keer die dag veegt Piami langs haar neus, de tintelende sensatie van pijn aan de randjes van haar neus negerend. Voor haar neus staat een dampende kop Cinnamon Tea; haar lievelingssmaak. Vrolijk, maar minder als normaal, kijkt ze middels het raam naar buiten; de langs glibberende mensen observerend. Gisteren was ze aangekomen in Aquacorde Town, nadat ze vanaf Santalune door Santalune Forest was gekomen. Het was een langere weg dan ze zich kon herinneren, en de reis had haar meer vermoeid achter gelaten dan ze aanvankelijk gedacht had. In tegenstelling tot zichzelf; ziek, moe en zwak om mee te beginnen was het tegendeel waar voor haar drie Pokémon. Sylveon zag er prima uit, en was zoals gewoonlijk haar trotse zelf, Skiddo was zo hyper als dat ze gewend was en Emolga had door de sneeuw geploeterd alsof het de eerste keer was dat hij het gezien had (wat misschien ergens ook wel zou kunnen...). Piami was dus kortom: moe maar tevreden over zichzelf en haar drie metgezellen.  

Na ongeveer tien minuten warm binnen te hebben gezeten met haar kop thee, springt Piami van haar stoel, de resterende thee latend voor wat het was. Ze wilde voor morgenvroeg Vaniville Town bereiken om daar misschien  nieuwe Pokémon te ontdekken, en als ze nu niet ging vertrekken zou ze in haar huidige conditie 's nachts pas aankomen. Met een vrolijke glimlach op haar gezicht wandelt ze, na afgerekend te hebben, het café uit. Ze heeft nog geen drie passen gezet of ze moet niezen, niet een, twee, maar drie keer. Met een rode neus en wangen loopt ze verder, haar glimlach nooit wegvagend, hoe belabberd ze zich ook voelt. Vanaf het moment dat Piami de huizen en ander gebouwen van Aquacorde Town achter zich heeft gelaten laat ze Skiddo uit zijn Pokéball. Skiddo werpt een verraste blik op Piami, maar die glimlacht enkel ziekjes. Skiddo bokt en galoppeert vervolgens door de sneeuw heen, hoofd lateraal aan de grond, zoals Skiddo's evolutie Gogoat ook wel eens deed. Skiddo was pas level vijf, en Piami had hem pas een paar weken geleden gevangen. Toch was Piami al zo ontzettend gehecht aan de vrolijke geit (letterlijk.) En hoopte ze hem snel op te leiden tot Gogoat, hoe leuk en schattig ze zijn huidige vorm ook vond. Diep in gedachten verzonken vervolgt Piami haar weg richting Vaniville Town, haar omgeving minder in de gaten houdend als dat ze zou moeten..

Abrupt houdt Piami halt, ze was zo diep in gedachten dat ze Skiddo uit het oog was verloren. Met grote ogen kijkt ze in het rond, haar hart kloppend in haar keel. ''Skiddo?'' prevelt ze met een gebroken stem. Zonder te weten waar ze heen gaat begint ze te rennen, recht vooruit, hopend dat hij die kant op was gegaan. Wanneer ze na enkele meters een groen stipje aan de horizon ziet haalt ze opgelucht adem. Dat was overigens niet het enige wat aan de horizon verscheen, tevens namelijk de silhouet van een jongeman. Na enkele secondes heeft ze haar Skiddo bereikt die een speels geluidje laat horen. ''Skiddo! Doe dat alsjeblieft nooit meer..'' zegt ze hijgend, haar handen op haar knieën steunend, dankzij de zojuist geleverde inspanning. Nu pas werpt ze een blik op de jongen voor haar neus. Ze krijgt een korte déjà vu, ook al lijkt deze jongen geen steek op de vorige die ze pas geleden ontmoet heeft. ''Sorry, hij dendert er wel vaker in z'n uppie vandoor.'' zegt ze glimlachend maar op een verontschuldigende toon. Niet iedere gek vindt het awesome dat een Pokémon naar hun toe komt gedenderd tenslotte. Als kers op de taart niest Piami nog een keer, wat Skiddo kort bezorgd doet omkijken. Piami's vingers strelen zachtjes Skiddo's hoorns terwijl ze de jongeman glimlachend aankijkt.