The pajama-nerd

Het was nog niet heel lang geleden dat Aiden en Lilium samen hadden besloten een nieuwe start te maken. Dit zou niet meer zijn dan een simpele poging tot het terugbrengen van de pret, van de spanning die het zijn van een trainer met zich mee zou moeten brengen. Met een gebrek aan resistances en een overvloed aan weaknesses binnen zijn team, viel er veel meer te bedenken voor hij een gym binnen stapte. Niet langer had hij Garrett en Arya, wie samen vrijwel elk type aankonden afgezien van het vuur-type, waar hij de geweldige Ronan voor aan zijn zijde had gehad. Met zijn Dragon Pulse en Hydropump hadden de firetypes immers geen moer meer te vertellen. Nu zou het lastiger worden. Aan zijn zijde had hij nog maar drie Pokémon, waarvan één nog geen twee weken in zijn team zat. De Pokémon was wel enorm gegroeid en was nu op een level dat ver over die van Élise lag, al was die van Tyrion nog veel verder uit de buurt. De wonden over zijn kop waren gaan helen en bestonden enkel nog uit dichte, helende korsten die af en toe open gekrabt werden omdat het helende proces jeukte en de Pokémon weigerde te luisteren naar zijn trainer, wanneer deze hem zei te stoppen met krabben. Toch was de Houndour, afgezien van enkele trekjes en zijn valse gedrag naar vreemden, een perfecte aanwinst voor zijn team. Want, Arceus, wat leerde het kleine wezentje snel. Met zijn everstone rond zijn nek leek de Pokémon zoveel zwakker dan hij was. Een Houndour die nog niet eens geëvolueerd was. Maar, Aiden wist zeker, zo zeker, dat de Houndour elke Houndoom uit de weg zou blazen, hen af zou maken alsof het niets was. Aiden had de Houndour immers niet voor niets vernoemd naar Kratos. Als er iemand de leiding snel wist te nemen, snel rust om wist te zetten naar complete chaos, dan was het de Houndour. De Arceus van de oorlog, Kratos, zou nog eens wat van het monster kunnen leren.
Voorzichtig gleed Aiden met zijn hand over de schouder van de Houndour, welke hem met een geruste blik aankeek terwijl hij zijn kop op de schoot van zijn trainer legde. “Ben je er klaar voor, jochie?” vroeg de roodharige aan zijn Houndour. Even was het stil, maar al gauw liet de Houndour een zware grom horen, iets wat overduidelijk instemmend bedoeld was. Het was een interessante Pokémon, dat was zeker. De Houndour die weigerde anderen te accepteren, maar zich zo gauw bij zijn trainer had gevoegd dat het bijna niet te geloven was. En Arceus, wat was hij een hemelse aanwinst binnen het team. Aiden zou zich niet meer in kunnen beelden hoe het zou zijn zonder het monster. Met alleen Élise en Tyrion zou hij immers nog niet klaar zijn voor deze gym. Tyrion had nog niet genoeg energie herwonnen om een hele gym in zijn eentje af te ranselen en Élise was nog verreweg van sterk genoeg om de helft van een gym neer te krijgen. Met typevoordeel misschien, maar zonder was het nog een lange weg voor ze zover waren. Maar, ze zou zeker een mooi begin maken. Immers was een goed begin het halve werk en Aiden had een simpele strategie ingezet. Élise zou starten en ervoor zorgen dat op zijn minst de eerste Pokémon neer was, voor Kratos zijn entree mocht maken. Al had Kratos geen typevoordeel tegen elektrische Pokémon, had hij een gevarieerde moveset en zou hij dus genoeg schade aan kunnen richten. Dan was het laatste kleine beetje voor Tyrion, wie zijn volle kracht in één keer in het gevecht zou brengen. Aiden wist als geen ander wat dit betekende. Tyrion’s volle kracht was simpelweg het uitroeien van de gehele gym, soms zelfs het vernietigen ervan - zelfs als dit niet expres ging.
Élise… Aiden keek met een bedenkelijke uitdrukking naar de Flareon, wie opgekruld lag naast de Houndour en haar kop op zijn rug liet rusten. Het vrouwelijke wezentje was zo het complete tegenovergestelde van de Houndour, maar de twee leken elkaar gerust te stellen en Aiden had nog nooit twee Pokémon gezien die zo goed met elkaar overweg konden. Natuurlijk was hij hier blij mee. Vooral aangezien dit betekende dat de Houndour hem zou kunnen helpen in de komende trainingen. Élise was een schatje en haar speelsigheid maakte vechten met haar enorm leuk, maar haar volledige kracht gebruikte ze niet. Aiden wilde haar verder krijgen, ervoor zorgen dat ze het maximale eruit haalde. En om dat voor elkaar te krijgen, had hij Kratos nodig. Hij zou haar wel meesleuren, dat wist Aiden zeker.
“Laten we dan maar eens gaan,” sprak hij kalm, terwijl de roodharige trainer overeind kroop. De twee Pokémon die naast hem hadden gelegen keken slaperig op en een lichte grijns ontstond op het hoofd van de jongeman. “Rust maar lekker uit, zometeen heb ik jullie in topconditie nodig.” En met die woorden haalde hij zijn Pokéballs tevoorschijn, om de twee vuurpokémon terug te laten keren in hun daarvoor bestemde Pokéballs. Met een langzame beweging bracht hij de balls, in hun verkleinde staat weliswaar, terug naar zijn broekriem, waar hij ze vastklikte. Tyrion, Élise en Kratos. Hij was benieuwd of dit hem zou lukken, maar één ding was zeker. Het was zoveel spannender dan de laatste keer dat hij een gym binnenwandelde. Hopelijk zou deze gymleider hem minder op zijn zenuwen werken, want dan zou ook zijn gym er niet heelhuids af komen. Aiden zou vast en zeker een niet al te goed bekende trainer zijn onder de gymleiders. Dadelijk mocht hij Tyrion niet meer gebruiken. ‘Te destructief’, zouden ze hem dan vertellen.

Met kalme passen wandelde Aiden de toren in en pakte hij de lift naar boven, waar hij door een… tienjarig kind begroet werd. Oh, holy Arceus, dit was toch niet serieus? Of wel? Een enorme frons ontstond op het gezicht van de roodharige Aiden. “Je gaat me toch niet vertellen dat jij de gymleider bent, of wel?” vroeg hij met een zucht. De kans om te antwoorden kreeg de gymleider niet, want aan de zijlijn stond een klein, blond meisje. En Arceus, wat was deze irritant. ‘Houd je mond over Clemont!’ riep ze kwaad uit, haar kleine vuistje in de lucht houdend. Aiden zuchtte een keer, maar kreeg gelukkig al snel antwoord van de tienjarige. ‘Ik ben Clemont, de gymleider. Klopt het dat je al op de helft bent van je uitdaging?’ vroeg de kleine nerd en Aiden knikte rustig. “Vier badges op zak,” bevestigde hij. De nerd in zijn blauwe pyjama knikte enthousiast. ‘Dan is het helemaal geweldig! Welkom in mijn gym, uitdager! We zullen vandaag de kracht van je Pokémon meten met de kracht van technologie!’ Met zijn armen hoog in de lucht begon de blondharige te ratelen over van alles en nog wat, maar Aiden was na enkele woorden al kwijt wat er nou eigenlijk verteld werd. Met zijn blik vernauwd en een frons op zijn gelaat keek hij, zonder enig respect want dat had de jongen na minder dan tien tellen al verloren, toe hoe de jongen door bleef ratelen. Enkele woorden drongen tot Aiden door, zoals toekomst, technologie en elektriciteit, maar alles ging zo snel als het zijn ene oor binnen kwam, het andere weer uit. Genoeg wilskracht om deze jongen lang aan te horen had Aiden overduidelijk niet. Nee, vandaag was hij twintig jaar oud en vandaag zou het tweede deel van zijn reis Kalos pas echt gaan beginnen. Gym nummertje vijf, de eerste gym met zijn huidige team, was een hindernis die ze vandaag zouden overwinnen. Dat de gymleider zo’n kleine prutser was, maakte het enkel vele malen makkelijker om er een eind aan te maken.
“Ey, prutsertje. Laten we nou maar beginnen hmn?” Aiden onderbrak de blondharige met een ernstige toon en even was het muisstil, terwijl de blondharige jongen zijn keel schraapte. ‘Ahum. Ik zal je de regels van ons gevecht uitleggen,’ mompelde hij. Het was maar al te duidelijk dat Aiden hem beledigd had. Niet dat dit hem uitmaakte. De jongen was minstens acht jaar jonger dan hij. Vriendjes worden zouden ze toch niet doen.
‘Ikzelf gebruik vier Pokémon, jij bent vrij om elke Pokémon in je team te gebruiken. Tijdens de uitdaging mag alleen jij, de uitdager, tijdens een gevecht van Pokémon wisselen,’ sprak hij. ‘Het gevecht is over als één van beiden geen Pokémon meer heeft om mee door te gaan.’ Aiden knikte na de uitleg van de jongen, die exact hetzelfde was als de vorige vier die hij had gehad. Alleen deze keer was het nét iets anders verwoord. Wat spannend, zeg. Holy Mukkin’ Arceus. Spannend was anders, zeg. Maar goed, hij had er maar mee te leven. Hopelijk wist dit jochie iets van gevechten af, maar dat zou vast wel, toch? Wat gevechtsstijl betrof hadden de gymleiders hem tot nu toe niet versteld doen staan, maar slecht was ook niet het juiste woord. Het… Kon ermee door? Dat was waarschijnlijk de uitleg die het dichtste in de buurt kwam van de waarheid.
‘Laten we dan maar beginnen.’

Het duurde niet lang voor de eerste Pokéball van de uk de lucht in ging. Uit de ball kwam een minuscule Pokémon. Het was overduidelijk een elektrische Pokémon, wat dan ook het type was van de gym, maar zo te zien was het ook een gedeeld flying-type. Dit was iets wat nog spannend kon zijn, want dat betekende dat de Dig van Élise niets uit zou halen tegen deze Pokémon. Toch weigerde Aiden zijn tactiek te veranderen. Élise kon dit kleine mormel toch wel aan? Met een lichte frons besloot Aiden zijn dex erbij te pakken, om toch nog iets meer te weten te komen over het monstertje voor hij de uitdaging aan zou gaan. Elk beetje extra zou de winst kunnen betekenen, immers.
‘Emolga, the Sky Squirrel Pokémon,’ vertelde de dex met het herkenbare stemmetje. Aiden realiseerde zich nu pas dat hij zijn dex al veel te lang op zak had liggen. Het ding werd veel te weinig gebruikt. ‘Emolga lives in trees and uses its cape-like membrane to glide through the air. The energy made in its cheeks’ electric pouches is stored inside its membranes and released while it is gliding,’ maakte de dex af. Aiden fronste een keer licht. Dus, het ding zweefde, hmn? Dan was het Élise haar taak om het ding rechtstreeks de lucht uit te rammen. Heck, dat kon nog spannend worden.
Met een simpele beweging gooide Aiden zijn tweede Pokéball de lucht in. Uit de ball kwam de eerste Pokémon die hij zou gaan gebruiken in het gevecht. Zijn Shiny Flareon, wie de naam Élise droeg. Het blonde ukje knikte een keer geïnteresseerd. Maar, Aiden weigerde hem het geduld te schenken. Het gevecht zou nu beginnen.
“Élise, Shadow Ball!” riep Aiden uit en onmiddelijk werd er een duistere bal afgeschoten. Het was een eerste aanval, een aanval die meestal ontweken werd omdat de ander de tijd had om zich voor te bereiden, maar deze keer was het zo snel gebeurd dat de Emolga vol geschept werd en door de lucht vloog, al wist hij zich snel te herstellen door zijn vleugel-achtige dingen te gebruiken en in de lucht te blijven hangen. “Nu, Fire Spin!” riep Aiden onmiddellijk uit. Hij was niet van plan om de tegenstander het voordeel te geven en zich in een hoekje te laten drijven. Nee, Élise moest de overhand hebben en ervoor zorgen dat de tegenstander gewoonweg geen kans maakte om terug aan te vallen. Op die manier zou dit gevecht een Exeggcute worden. Maar, helaas was zoiets vaak makkelijker gezegd dan gedaan. En dat bewees zich ook deze keer weer.
‘Electro Ball!’ werd er gereageerd en de Emolga vuurde een bal, gevormd met de elektriciteit waar een Emolga controle over had, af op de Fire Spin, welke gebroken werd. De aanval was niet krachtig genoeg om door te gaan naar de Flareon, dus schade liep Élise niet op, maar ook haar aanval faalde en dat was niet de bedoeling geweest. Aiden snoof dan ook een keer zachtjes, geïrriteerd door het feit dat de kleine uk zowaar zijn aanval teniet had weten te doen. Maar, dit gevecht was nog lang niet over en hij weigerde te verliezen.
“Élise, Quick Attack,” commandeerde Aiden de Flareon. Met een grote snelheid schoot de Flareon op de Emolga af, van plan zijnde deze te raken met een Quick Attack. Helaas bleek de gymleider ook hier een verstandige oplossing op te hebben verzonnen.
‘Double Team!’ commandeerde hij zijn Emolga en de Emolga vermenigvulde zich, waardoor Élise een illusie ramde en weer op vier pootjes op de grond landde. Aiden richtte zijn blik op de verwarde Flareon, wie vragend van de ene naar de andere Emolga keek, niet wetende welke de echte was. Maar, zo makkelijk zouden ze zich niet uit het veld laten slaan. “Élise, Swift en Fire Spin!” commandeerde hij zijn Flareon. Het was een move die er waarschijnlijk niet uit zag als de krachtigste combinatie en meer als iets wat in een contest gebruikt zou worden, maar het was de beste zet van de Flareon. De sterren schoten de lucht in en door de Fire spin draaiden ze in het rond. Swift, een aanval die niet kon missen, in combinatie met de vuuraanval zou flinke schade doen aan de Emolga. De aanvallen raakten de Pokémon dan ook beiden en de neppe Emolga’s verdwenen, gingen op in vlammen, terwijl de echte naar beneden stortte en de grond met een flinke klap raakte. Fire Spin was een aanval die nog enige tijd schade zou blijven doen, dus Aiden wist dat het een zeker effect zou hebben op de Emolga, wie al enige tekenen van vermoeidheid begon te vertonen.
‘Emolga, Shock Wave!’ werd er plots uitgeroepen en een krachtige lading elektriciteit schoot op Élise af, om haar vol te raken. De Shiny Flareon gromde lichtjes, maar terwijl zij bij stond te komen werd er door de tegenstander nog een aanval geroepen. ‘Quick Attack!’ beval het jonge ding zijn Emolga en de Emolga, wie voor een kort moment zijn gezicht deed vertrekken door schade van de Fire Spin, schoot op de Flareon af en wist deze te raken met zijn Quick Attack. Geen specifiek sterke aanval, maar elk beetje schade zou helpen en Aiden wist dat maar al te goed.
‘Nuzzle!’ werd er uitgeroepen en de Emolga schoot opnieuw op Élise af. Aiden snoof zachtjes. Nee, hij was niet van plan het de gymleider zo makkelijk te maken. “Fire Fang, Élise!” riep hij daarom uit. De Flareon zette zich schrap en ontweek de Nuzzle, waarna ze in het kleine moment van schrik haar tanden in de kleine Emolga zette. Deze slaakte een kreet toen de vlammen ontstonden en hem vol raakten. Echter wist de Pokémon, op eigen houtje, snel te beslissen een Spark te doen, waardoor Élise geforceerd werd om de Pokémon los te laten.
‘Electro Ball!’ werd er geroepen. “Shadow Ball!” reageerde Aiden dan ook meteen. Hij weigerde toe te staan hoe zijn Flareon werd ingemaakt door dit kleine, afgrijselijke wezentje. Beiden creëerden een bal, de één elektrisch en de ander duister, waarna de twee vol tegen elkaar knalden en een rookgordijn creëerden om de twee Pokémon heen. Aiden had geen idee of zijn Flareon nog in staat was om te vechten, maar hij weigerde deze kans te missen. “Élise, Swift!” riep hij dan ook meteen uit. Hij balde zijn vuisten, want het bleef voor even stil in de rookwolk.
Uiteindelijk schoten de sterren er vol uit, de Emolga met zich meenemend. De rook verdween en toonde de Flareon, wie met een felle blik op de grond stond, toekijkende hoe de Emolga een smak tegen de grond aan maakte. Het begon erop te lijken dat de Emolga flinke schade had geleden, maar ook Élise had de nodige klappen gehad en Aiden wist dat hij het haar niet te bont kon maken.
“Maak het af! Flare Blitz!” riep Aiden uit toen de Emolga een poging deed op te staan. Een enorme lading vuur omhulde de Flareon en ze schoot op de Emolga af. Ondanks het feit dat de gymleider hem commandeerde te ontwijken, was de Flareon sneller en beukte zij de Emolga op volle kracht enkele meters verder, waar deze na enkele keren stuiteren tot stilstand kwam. De volgende woorden kwamen niet meer als een verrassing.
‘Emolga is uitgeschakeld en niet in staat verder te vechten. De winst gaat naar Élise!’
De blonde jongen zuchtte een keer dramatisch, voor hij zijn Pokéball pakte. ‘Je hebt geweldig je best gedaan, Emolga!’ riep hij uit, terwijl hij het ding terug liet keren. Zijn blik rustte voor een moment op Aiden en zijn Flareon, terwijl Aiden vragend één wenkbrauw optrok. ‘Denk maar niet dat je gewonnen hebt.’

De volgende Pokémon werd door de gymleider ingezet en dit keer was het opnieuw een Pokémon van een dubbel type. Een Pokémon die ook in Kanto gevonden kon worden, dus bekend voor Aiden. Magneton, de geëvolueerde vorm van Magnemite. Deels steel, wat op zich een enorm krachtig type was, maar liet het nou net zwak zijn tegen ground (waar de Magneton dus al een zwakte voor had) en fire, wat nou net Élise’s type was. Misschien dat Élise deze ook nog wel neer krijgen zou, al kon hij het nooit zeker weten natuurlijk. Immers had hij wel gemerkt dat de Emolga wel aardig wat sterker was dan de Pokémon van de vorige gymleider waren geweest, dus hij zou de rest van deze gymleider proberen niet te onderschatten, ondanks het feit dat hun trainer eruitzag als een wanhopige idioot.
‘Thunder Wave!’ werd er geroepen en Élise kreeg de kans niet om de aanval te ontwijken. Een zachte grom kwam uit haar bek, terwijl elektrische schokken over haar lichaam rolde. Aiden wist dat dit het gevecht stevig zou vermoeilijken. Immers kon de Pokémon nu belemmerd worden in haar bewegingen, wat betekende dat aanvallen konden falen en ontwijken kon mislukken. Het was geen fijn vooruitzicht, want het gaf de Magneton een enorm grote voorsprong, vooral aangezien hij nog geen schade had geleden en de Flareon wel, gezien het eerdere gevecht.
‘Sonic Boom!’ beval Clemont zijn elektrische Pokémon en krachtige windstoten werden afgevuurd. “Ontwijk ze!” probeerde Aiden nog, maar helaas was het al veel te laat. De arme Flareon werd direct geraakt en schoof een stukje achteruit, terwijl ze haar ogen pijnlijk dicht had geknepen. Het begon erop te lijken dat ze niet veel energie meer over had, dus was het hopen dat ze op zijn minst kon bewegen, zodat ze de naderende aanvallen kon ontwijken, in plaats van de volle klap te krijgen.
‘Zap Cannon!’ klonk er. Het leek erop dat Clemont zich nu amuseerde, nu Élise niets te vertellen leek te hebben. Aiden snoof een keer zachtjes. “Lava Plume!” riep hij dan ook al snel uit. De Flareon creëerde een explosie om zich heen, waarna een mix van rook en vuur het gebied bedekten en de tegenstander geraakt werd met de supereffectieve vlammen. Dat het werkte was bijna een wonder, maar zeker één die hard nodig was geweest. De Lava Plume zou immers flinke schade doen bij de Magneton. Steel-types hadden weinig weaknesses, maar fire was er één van.
“Dig!” riep Aiden uit. De Flareon schoot de grond in en verdween, waardoor de Magneton verbaasd om zich heen keek. ‘Laat je niet verrassen, Sonic Boom!’ riep Clemont uit, net toen de Flareon de grond uit kwam. Gelukkig wist zij het voor elkaar te krijgen om terug de grond in te duiken, voor ze geraakt werd door de aanval. Ongeduldig bewoog Aiden met zijn voet, terwijl complete stilte over het veld heersde.
Uiteindelijk kwam Élise uit de grond en schoot ze op de Magneton af, om deze vol te raken met haar Dig. De Magneton reageerde echter veel te snel met een Sonic Boom, waardoor hij (wel na de nodige schade opgelopen te hebben), de Flareon tegen de grond kegelde. Hier bleef zij liggen. Opnieuw kwamen de woorden niet echt als een verrassing.
‘Élise is uitgeschakeld! Magneton wint!’ klonk er en Aiden griste haar ball van zijn riem. “Je hebt ‘t goed gedaan, meissie,” complimenteerde hij zijn Flareon, terwijl hij de ball vergrootte en haar terug liet keren. De Flareon had haar best gedaan en Aiden wist dat ze nog veel training nodig had voor ze dit in haar eentje had kunnen doen, maar ze was zeer ver gekomen. Nu was de beurt aan de rest van het team.
‘Lijkt erop dat je me onderschat hebt, heh?!’ klonk er van de andere kant en Aiden hief zijn wenkbrauwen geamuseerd. “Juich niet te vroeg.” Nu zou het pas echt gaan beginnen, immers.

“Kratos, maak ‘m af!” riep Aiden, terwijl hij een nieuwe Pokéball gooide. Het ding ketste tegen de grond en tikte terug de lucht in, waarna het zich opende en een Houndour eruit kwam. Het ding keek geïnteresseerd naar zijn tegenstander, om een luide en vooral lage grom te laten horen. De ball kaatste terug naar de rechtmatige eigenaar en Aiden klikte hem weer vast aan zijn riem. Hij kon zien hoe zijn tegenstander keek naar de Houndour. Onderschattend, alsof een Houndour niet zo spectaculair kon zijn als Aiden hem deed voordoen. Hij zou snel genoeg op die woorden terugkomen, dat was in ieder geval zeker. Aiden weigerde zijn Houndour te laten onderschatten. Het ding was sterker dan de meeste Pokémon die hij in zijn reis was tegengekomen.
“Fire Fang,” commandeerde Aiden zijn Houndour. Met een gigantische kracht zette de hond-pokémon zich af en schoot hij op de Magneton af, om zijn kaken in het staal te zetten. Samen kwamen de twee Pokémon op de grond terecht, de Houndour bovenop de Magneton. Vuur spatte alle kanten op, iets wat flinke schade zou doen aan de Magneton, die natuurlijk ook al de nodige schade had opgelopen tijdens het eerdere gevecht met Élise.
‘Spark!’ Zoals verwacht, dezelfde tactiek als eerst. “Flamethrower!” wist Aiden dan ook, dit keer op tijd, te reageren. Een zee van vlammen ontstond in de bek van de Houndour en de Magneton werd op volle kracht door de lucht geslingerd, om met een gigantische klap tegen de muur aan te knallen, waar enkele scheurtjes in ontstonden door de impact. De Spark faalde door de schade die de Magneton op liep.
“Feint Attack!” riep Aiden uit en de Houndour schoot weg, om de Magneton volop vanachter te raken en opnieuw tegen de grond te kegelen. Het ding stuiterde daar alsof het een blikje was wat iemand vol pret op de grond had gegooid. Aiden begreep maar al te goed dat de Elektrische Pokémon niet veel energie meer over had. Het zou niet lang duren voor deze uitgeschakeld was en hij aan de volgende kon gaan beginnen. Nu was het hopen dat de Houndour niet te veel schade op zou lopen voor deze Pokémon neer was, want hij moest er nog twee en wilde het liefst Tyrion ongebruikt laten tot aan de laatste. Om het verrassingseffect te versterken, natuurlijk.
“Maak het af! Flamethrower!” riep Aiden uit. ‘Sonic Boom!’ werd er echter direct gereageerd en de twee aanvallen klapten tegen elkaar op, om een knal te veroorzaken. Beide Pokémon werden door een deel van de aanvallen geraakt en zacht gegrom kwam uit de bek van de Houndour.  “Inferno!” riep Aiden meteen. De Houndour opende zijn bek en creëerde een rode zee van vuur, waar ringen omheen ontstonden, welke richting de tegenstander schoot. De Magneton schoot nog een Sonic Boom, maar deze werd simpelweg vernietigd door de Inferno, voor de Magneton zelf ook geraakt werd en opnieuw weggekegeld werd. Voor de derde keer die dag hoorden ze de bekende woorden.
‘Magneton is uitgeschakeld en niet in staat verder te vechten! Kratos is de winnaar!’ Aiden grijnsde lichtjes, terwijl de tegenstander zijn Magneton liet terugkeren. De tegenstander opende zijn mond voor een moment, maar sloot hem al gauw geïrriteerd. “Kijk eens wie er niet onderschat mocht worden,” zei Aiden liefjes. Nogmaals een grom. Hihi, hij was geïrriteerd.

‘Dit gevecht is nog lang niet gespeeld! Manectric!’ werd er geroepen en een Manectric landde op de grond. Manectrics waren ook Pokémon waar Aiden enigszins bekend mee was, dus het erbij halen van de oh zo bekende Pokédex was niet nodig in dit geval. Echter begon het er enorm op te lijken dat de gymleider het een beetje zat was, aangezien hij zijn vinger op zijn pols legde. Nu pas viel Aiden op dat de Manectric een Mega Stone had. Oh, Arceus. Dat had hij weer. De Manectric begon van vorm te veranderen en… Was een gigantisch bliksemstraaltje geworden. Aiden kneep zijn lippen op elkaar, maar al gauw genoeg moest hij lachen. “I-Is dat je Mega?” vroeg hij. Arceus, dit was waar de jongen zo verdomd trots op was? Het was gewoon ronduit zielig. Het was alsof het riep dat het een elektrisch type was. ‘Joehoe, jongens, kijk mijn bliksemstraaltje!’, zeg maar. Arceus, wat een ontzettend vreemd ding. Daar kon je toch niet serieus trots op zijn, of wel dan?
‘Snoer hem de mond. Thunder Fang!’ riep de gymleider naar zijn Manectric. De snelheid van de Pokémon verbaasde Aiden, wat ervoor zorgde dat de Houndour geraakt werd door de Thunder Fang. Niet dat dit gigantisch erg was. “Flamethrower,” reageerde Aiden immers snel zat. Van super dichtbij vuurde de Houndour een krachtige flamethrower af, waardoor de Manectric over de grond schoof. Helaas was de Manectric flink sterk en leek het erop dat de simpele Flamethrower bij lange na niet genoeg zou zijn om het bliksemstraalhondje uit te schakelen. Raar ding dat het was.
“Sludge Bomb!” commandeerde Aiden zijn Houndour, wie een bol gif op de Manectric richtte, terwijl deze nog aan het bijkomen was van de Flamethrower. De aanval raakte volop en zou een vergiftiging veroorzaken. Iets wat voor nu niet super veel schade deed, maar aangezien het langzaamaan steeds schade bleef doen, was het best een probleem voor zijn tegenstander en gaf het Aiden een zeer mooie voorsprong. Nu was het hopen dat de Manectric niet sterker was dan Kratos, aangezien Kratos ongeëvolueerd was en de Manectric nu in zijn ultieme staat, de Mega Evolution, was. Het was ergens intimiderend, als hij er niet uit zou hebben zien als een uit de poppenkast geslingerd bliksemstraaltje.
‘Discharge,’ commandeerde de kleine jongen zijn Pokémon. Een elektrische lading raakte de Houndour en deze gromde zacht bij het voelen van de impact van de aanval. Aiden wist als geen ander hoe sterk Mega Pokémon konden zijn en begreep dat dit een probleem kon vormen. Hij moest er simpelweg voor zorgen dat de Houndour meer schade zou doen aan de Manectric dan andersom. Maar, al zijn aanvallen tegenhouden en ontwijken was ook onmogelijk. Een zucht kwam uit Aiden’s mond, terwijl hij zich afvroeg hoe hij dit in Arceus’ naam nou ging doen. De Manectric was sterk, maar hij wist zeker dat Kratos sterker was. Ondanks het gebrek aan evolutie. Als Kratos nou had willen evolueren, was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Maar, hij kon de Pokémon hier niet toe dwingen. Dat wist hij zelf ook wel.
‘Quick Attack!’ werd er geroepen en de Manectric schoot met een gigantische snelheid op de Houndour af. “Feint Attack,” reageerde Aiden daarom. Aangezien Feint Attack een aanval was die zonder falen werkte, schoot de Houndour aan de kant en raakte hij de Manectric vol in zijn rug met de aanval. Niet super effectief, maar effectief genoeg om de nodige schade aan te richten. Dit was immers precies wat Aiden nodig had. Zoveel mogelijk aanvallen tegenhouden, het liefste zo dat de Manectric wel schade liep. Vandaar dat hij de Manectric het grootste gedeelte van de tijd de kans zou geven aan te vallen. Op deze manier kon hij het aan zien komen en wist hij er op tijd iets voor te verzinnen. Helaas lukte zoiets niet elke keer. Zou wel heerlijk makkelijk zijn geweest, maar spanning was waar hij zijn hele team voor had omgegooid, dus spanning was waar hij voor ging. En, Arceus, dit was toch wel een beetje spannend.
‘Thunder Fang!’ riep Clemont uit en de Manectric schoot op de Houndour af. “Fire Fang!” reageerde Aiden meteen en de twee klapten vol op elkaar, om elkaar beet te pakken in hun sterke, hond-achtige kaken. Gegrom klonk tussen de twee Pokémon en Aiden balde zijn vuist, terwijl hij zocht naar een uitweg. Helaas was Clemont hem voor. ‘Discharge!’ klonk er namelijk, waarna een lading elektriciteit de Houndour uit de weg schoot. De Pokémon schoof over de grond en liet een valse blaf horen. Hij was er duidelijk klaar mee. Hij wilde winnen.
“Inferno!” riep Aiden uit. De Houndour opende zijn bek en creëerde dezelfde vlammenzee als die eerder de Magneton had uitgeschakeld. Natuurlijk was hij zich ervan bewust dat het dit keer geen super effectieve aanval zijn zou, maar het was een krachtige aanval, dus schade zou deze alsnog doen. Mits hij raakte, en dat… Deed hij niet.
De Manectric ontweek de aanval en deed, op commando van zijn eigenaar, een Bite. “Incasseer,” mompelde Aiden zachtjes. “Dan Dark Pulse.” Bite zou immers niet veel schade doen aan een Houndour, maar een Dark Pulse zou meer schade doen van dichtbij (immers deden alle aanvallen dat), dus was de beste optie om het risico te nemen. De Bite raakte, de Dark Pulse nog veel harder en het duurde niet lang voor de Manectric losliet en over de grond schoof. Even bleef hij nog staan, maar hij zakte al snel genoeg door zijn poten en kreeg zijn oorspronkelijke vorm terug.
‘Manectric is uitgeschakeld! Clemont is aangekomen bij zijn laatste Pokémon!’
Drie gedaan, nog één te gaan. Echter was het duidelijk dat de gevechten hun tol hadden geëist van Kratos, dus was Aiden van plan om hem ook terug te keren. Terwijl de Manectric in zijn Pokéball terug keerde, pakte Aiden dan ook de ball van Kratos en keerde ook de Houndour terug. Even leek Clemont verbaasd. Aiden kon het begrijpen. Want, Kratos was al sterk. Maar, in vergelijking met Tyrion was het nog maar een pupje. Aiden wist dat Tyrion het kon. Het moest wel.

Clemont’s laatste Pokéball vloog door de lucht en eruit kwam een rare Pokémon, wat ervoor zorgde dat Aiden zijn dex er weer bij haalde. ‘Heliolisk, the Generator Pokémon,’ vertelde de dex. ‘Heliolisk is the evolved form of Helioptile. Heliolisk produces enough electricity to power a large building and recharges by spreading its frills.’ Het schermpje toonde informatie en liet zien dat ook deze Pokémon een dubbel type was. Normal was deze keer het andere type, iets wat niet al te belangrijk was aangezien Aiden Tyrion in zou zetten. Deze had maar één aanval die dan geen effect zou hebben, de rest werkte gewoon zoals het zou doen als de Pokémon een enkel type had. Prima, dan. Aiden wist zeker dat Tyrion zich wel zou redden zonder super effectieve aanvallen. Vooral aangezien hij de aanval Blast Burn had, Aiden’s favoriete afmakertje. Absoluut. “Dit is ook mijn laatste Pokémon,” vertelde hij de gymleider, welke zijn wenkbrauwen hief. Het gebeurde vast niet vaak dat iemand met maar drie Pokémon aankwam in gym nummertje vijf, maar Aiden had aardig wat mogen doorstaan en had veel Pokémon in de box zitten. En, Tyrion telde voor drie.
Met een zwaai gooide Aiden zijn laatste Pokéball. “Sluit ‘t maar mooi af,” grijnsde hij, terwijl de Charizard tevoorschijn kwam. Even leek Clemont te schrikken, maar al gauw trok hij zijn gezicht weer in de plooi. De gigantische Charizard keek op de Heliolisk neer en liet een luide, lage grom horen. “Wat jij kan, kunnen wij ook.” Een grijns ontstond op Aiden’s gezicht terwijl hij zijn hand op zijn Key Stone legde. Licht kwam er vanaf, waarna het licht zich verplaatste naar de Mega Stone en Tyrion zelf. Aiden genoot van het gezicht dat hij zo lang gemist had. De Charizard kleurde zwart met blauw en veranderde compleet van kleur. Zijn vleugels, alles aan hem was zo anders nu en de luide kreet die hij slaakte, terwijl blauw vuur zijn bek verliet, deed zichtbare rillingen glijden over de rug van de Heliolisk. Élise was sterk, Kratos was sterker, maar de Mega Evolved Tyrion? Die zou ze beiden tegelijk aankunnen, waarschijnlijk. Bovendien deed elektriciteit hem door het drakentype vrij weinig en had hij zelf wel earthquake, wat enorme schade zou aanrichten bij de Heliolisk.
“Flare Blitz,” commandeerde Aiden zijn Charizard. De gigantische draak spreidde zijn vleugels en binnen no-time was hij omhuld door een blauwe laag vuur en raakte hij de Heliolisk vol tegen het lijf. De Heliolisk schoot naar achteren en stuiterde hard tegen de grond, waar hij zo snel als hij kon overeind krabbelde. De aanval deed een duidelijke schade en Aiden glimlachte. Natuurlijk deed Flare Blitz ook enige schade bij de aanvaller, was het zo’n sterke aanval dat Aiden het er vrijwel altijd voor over had.
‘Heliolisk! Quick Attack!’ riep de gymleider en de Heliolisk schoot op de Charizard af. “Incasseer.” Aiden keek toe hoe de Heliolisk vol tegen de buik van de Charizard aan botste, welke nog geen krimp gaf. Een valse grijns sierde het gezicht van de roodharige trainer. “Dragon Claw,” commandeerde hij zijn Charizard dan ook. De Charizard hief zijn arm en een blauwe aura omhulde de hand, waarna hij de Heliolisk een volle mep ermee gaf. De Pokémon schoof opnieuw naar achteren, maar wist dit keer zowaar zijn poten op de grond te houden. “Flamethrower,” ging Aiden door. Een krachtige blauwe vlammenzee schoot op de Heliolisk af en kegelde hem alsnog omver. De Heliolisk landde op de grond en raapte al zijn energie bij elkaar om alsnog overeind te kruipen, in een poging zijn trainer niet teleur te stellen.
Zijn gezicht toonde het amusement dat hij voelde maar al te duidelijk, terwijl Clemont zijn vuisten gebald had en luid naar zijn Pokémon riep, alsof dat zou helpen. Aiden had zijn armen over elkaar geslagen en keek keurend neer op het gevecht, waarin Tyrion de absolute leiding aan het nemen was. Immers had een Heliolisk geen geweldige moveset, wat Tyrion dus wel had, en was Tyrion gewoon heel veel sterker. Al helemaal in zijn mega vorm.
“Earthquake.” Aiden’s stem klonk kalm, terwijl hij zijn Pokémon een nieuw commando gaf. Clemont had zijn Pokémon ondertussen bevolen een Razor Wind uit te voeren, maar aangezien de grond al snel begon te trillen en de energie die er vanaf kwam de Heliolisk volop raakte, slaagde deze aanval niet. Waar Aiden wel wat van schrok, was het feit dat de grond onder de Heliolisk langzaam scheurde. Dit kwam door de tunnels die onder de grond waren gemaakt door de Flareon. Nog een Earthquake zou funest zijn voor de grond. Oeps. Misschien was het een beter idee om niet ook deze gym in puin te helpen.
‘Thunder!’ werd er luid geroepen en de Heliolisk, wie al hijgde en problemen kreeg met zijn reactiesnelheid, vuurde een Thunder af. Deze raakte de Charizard, waardoor deze een luide grom liet horen en een stap richting de Heliolisk zette. Al was Aiden niet zwaar onder de indruk, leek Clemont blij met deze kleine overwinning. ‘Nu Quick Attack!’ werd er geroepen. Dit was voor Aiden het perfecte eindsignaal.
“Blast Burn.” De Charizard omhulde zich met blauw vuur en sloeg vol met zijn klauw tegen de grond. Deze begon te kraken en te scheuren, terwijl blauw vuur de grond verliet en een gigantische explosie onder de voeten van de Heliolisk plaatsvond. Het terrein werd omgeven door rook en Aiden hoorde zijn tegenstander luid hoesten. ‘Heliolisk? Heliolisk!’ riep de jongen uit, maar Aiden bleef stil. Nu was het wachten welke Pokémon er heelhuids uit de rookwolk tevoorschijn zou komen. Voorzichtig tikte Aiden met zijn voet op de grond, terwijl de seconden aan hen voorbij dreven.
Uiteindelijk vervaagde de rook en werd zichtbaar wat de Blast Burn voor effect had gehad…