I didn't mean to hug you

Met kleine stapjes liep het meisje op over het gladde ijs. Officieel was dit een pad, maar ja. Het moest weer regenen, wat dan weer betekende dat de grond ontiegelijk glad werd. Danique zuchtte eventjes en keek naar Merrick en Shev, welke haar weer verwachtingsvol aankeken. “Kijk uit, glij niet uit,” sprak ze langzaam. Ze zette nog enkele stappen naar voren. Ze had goede schoenen aan voor dit weer. Zwarte enkellaarsjes met hakken eronder. Ze wilde eigenlijk haar sportschoenen aantrekken, maar ze was ze eigenlijk heel stiekem kwijt geraakt. Wanneer wist ze ook niet precies. Het meisje duwde haar hakken in het kleine laagje, gladde ijs. Dit ging wel werken. Ze duwde eventjes haar handen in haar jas, maar haar handschoenen zaten er blijkbaar niet in en ze had ook geen al te warme broek aangetrokken. Ze zuchtte eventjes en streek voorzichtig haar haren naar achteren. Ze keek eventjes om zich heen. Het was niet erg rustig, niet zeer druk. En dat ene moment, dat ene korte moment dat ze dan niet haar hak in het ijs zette, ging het fout. Het werd glad onder haar voeten en ze viel naar voren. Vlak voor haar had iemand gestaan, dus vond ze het wel slim om deze persoon een knuffel te geven, zodat ze niet plat op haar bek viel. Ze gooide haar armen om de persoon heen en bleef staan. “Oh Arceus, gelukkig,” mompelde ze, waarna ze de persoon aankeek, welke ze zojuist een knuffel gegeven had. Algauw schoten haar ogen open. Jeetje, ze had zojuist gewoon een heel random persoon een knuffel gegeven. Oh Arceus nee. Ze liet de persoon los en zette meteen een stap naar achteren, half struikelend. “S-sorry,” sprak ze geschrokken. Het was iets te laat doorgedrongen wat ze gedaan had, dus had ze nog een moment met haar armen om de persoon heen gestaan. “Dit was niet helemaal.. de bedoeling..” mompelde ze toen, waarna ze har twee kleine pokémon tegen haar been voelde glijden, waarna ze twee vrolijke geluiden hoorde. Het meisje voelde zich gewoon rood aanlopen – het was bijzonder beschamend om een random persoon te ‘knuffelen’. Moest haar dit weer overkomen.

& Open.
{ Ganzenopdracht ~

Danique keek geschrokken naar de jongen, welke zijn evenwicht verloor en achterover viel. “G-gaat het?” vroeg ze geschrokken, want wie zou er nou niet schrikken op zo een moment. Een kort moment – zo een heel kort moment van een aantal kleine milliseconden, dacht ze dat ze dood ging, maar gelukkig stond er iemand op haar pad. Iemand die door haar viel, want anders lag zij met haar gezicht in de sneeuw. En dat vond ze niet kunnen hoor. Dat was een beetje koud.. nee niet cool geweest. Het is vast niet cool voor die persoon die nu door haar in de sneeuw lag, maar hey. Ze had alles wel weer goed gemaakt met die knuffel, of zo. Ze gaf niet iedereen een knuffel! Hoe onbewust en onbedoeld het ook was. Het meisje voelde haar voeten alweer glijden, maar de zwartharige jongen pakte haar pols, waardoor ze overeind bleef staan. ”Maakt niet uit, m’lady. Kon iedereen gebeuren,” sprak hij toen. Danique keek eventjes sprakeloos naar de jongen. Tegenwoordig zou iedereen uitflippen, schreeuwen – zij ook hoor, en beschuldigingen naar je kop gooien. En hij niet. Interessant. Het meisje haalde eventjes diep adem en ging op een hoop sneeuw zitten – want dadelijk gleed ze weer uit en dan zat ze met haar hoofd in diezelfde hoop, dat was niet veel nuttiger. Ze glimlachte eventjes. “Bedankt,” sprak ze rustig, waarna ze zag hoe Shev langzaam weggleed, hoe zeer hij ook tegenstribbelde. Hij leek het zat te worden en rende naar voren, waardoor hij weer uitgleed en tegen haar been gleed. Het meisje grinnikte eventjes en zag de kleine pokémon haar vragend aankijken. Ze pakte het kleine wezentje op, welke zich tegen haar buik aan liet vallen om vervolgens zijn ogen te sluiten. “Ik heb je toch geen pijn gedaan?” vroeg ze toen met een vragende toon in haar stem, waarna ze haar Bulbasaur nog wat dichter tegen zich aan drukte. Het was aardig koud en het was niet zo dat ze super warme kleding aan had. Deze keek eventjes op, maar legde ook alweer even snel zijn kop terug op haar arm. Danique haalde eens diep adem, waardoor er kleine wolkjes ontstonden. De Larvitar liep rustig naar de pokémon van de jongen toe, waarna hij deze onderzoekend aankeek. Daarna keek hij vrolijk naar de Pikachu, om vervolgens een speels geluid te laten horen. De blondine keek eventjes naar het sneeuw. “Wat doe ik hier eigenlijk, veel te koud,” mompelde ze zachtjes, waarna ze even haar hand optrok, omdat deze bijzonder koud werd door de sneeuwheuvel waar ze op zat. Ook haar benen werden koud, dus besloot ze maar weer op te staan, met het nodige uitglij gevaar. “Ik ben trouwens Danique,” sprak ze rustig. “Mijn Bulbasaur heet Shev en hij,” zei ze waarna ze richting de Larvitar wees “heet Merrick,” stelde ze haar laatste pokémon voor, met een klein glimlachje op de Larvitar gericht. Vervolgens keek ze weer omhoog, naar de jongen.