Burning Eyes

Jace werd wakker door het gepiep van zijn wekker. Hij draaide zich om en sloeg tegen de snooze knop. Hij wist dat het vreselijke geluid hem dadelijk weer zou kwellen, maar hij was te moe om daar nu over na te denken. En ja vijf minuten later ging dat vreselijke geluid weer door en stond hij moeizaam op in zijn tent. Hij wankelde naar de telefoon en stopte het. Een koude rilling kroop over zijn rug en keek even naar zijn slaapzak, maar wist dat het maar beter was om op te staan. Niet iedereen was zo'n fan van random kampeerders in de Santalune Forest. Jace begon alles in te ruimen en was er vrij snel klaar mee. Hij propte alles in de tas die hij altijd bij zich had die er nu uit zag als een militaire rugzak. Het was nog heel vroeg in de ochtend toen hij verder op pad ging door het besneeuwde en drassige bos op weg naar Santalune City. Hij kwam er best vaak, maar dat was best normaal. Veel trainers begonnen hier dus was het ook best normaal dat ze terug kwamen om het kleine stadje te bezoeken. Hij keek naar de heldere hemel die duidelijk te zien was tussen de kale boomtoppen toen er plotseling een helse pijn door hem schoot. Het was zijn weggebrande oog. De laatste tijd begon het weer pijn te doen. Hij greep naar een spiegeltje in zijn tas die hij had om te helpen bij de ochtend routine. Hij klapte het open en haalde zijn ooglap met z'n keystone er in van zijn gezicht om naar zijn oog te kijken. Zoals hij verwacht had zag het er nog even erg uit als vroeger. Het oogwit was zwartgeblakerd en zijn iris was bloedrood. Het was een dood lichaamsdeel, een deel van het verleden. Waarom deed het zo'n pijn? Hij nam wat pijnstillers die hij in zijn tas had liggen voor dit geval en besloot verder te gaan. Hij strompelde verder door het bos...Hij had koffie nodig.
Hij strompelde Santalune City binnen en sprintte als het ware naar een café bij een parkje dat hij kende van eerdere bezoekjes aan dit kleine stadje. Hij ging naar binnen en hing zijn jas aan de kapstok. Hij was van plan even te blijven, omdat het buiten zo'n vreselijk weer was. Onderweg was het harder gaan waaien en sneeuwen. Hij was zo blij dat hij eindelijk binnen was. Hij liep rustig naar de barman en zei: “Eén koffie alstublieft.” Meestal was hij niet zo straight to the point, maar hij was de enige klant. Niemand was blijkbaar gek genoeg om 's ochtends in dit weer naar buiten te gaan naar een klein cafeetje. De barman glimlachte en zei: “Toch blij dat er iemand langs is gekomen, anders had ik beter in bed kunnen blijven liggen.” Jace grinde en antwoordde met een ironische: “Tell me about it...” Hij zag dat de barman aan de koffie begon en liep fluitend naar het toilet. Het moment dat hij bij de toillet was deed hij snel de deur op slot en sprintte naar de waskraan. De pijn werd echt vervelend. Hij had zich groot gehouden tegenover de barman, maar de pijn was wederom terug gekomen. Hij keek in de spiegel en haalde zijn ooglap op en zag meteen dat in het zwarte oog bloedrode aderen te zien waren. Zijn oog was geïrriteerd, maar hij wist niet waarom zijn oog weer pijn aan het doen was. Hij moest naar een doctor en snel, maar eerst ontbijt. Hij nam nog een pijnstiller en liep terug naar de bar waar zijn koffie klaar stond. Hij bestelde ontbijt en de rest van de ochtend ging rustig voorbij zonder dat er veel gebeurde. Hij strompelde door de sneeuw naar een artsen post en deed moeizaam de deur open. Het was onaangenaam koud buiten door de harde wind. Gelukkig was het hier binnen enigszins warm, al vond Jace de sfeer bij de doctor altijd een beetje koud en klinisch. Hij liep naar de receptie waar een verpleegster zat en zei: “Ehm zou ik misschien een afspraak kunnen maken om mijn oog na te laten kijken?” Ze keek op en leek niet echt geshockeerd te zijn door het ooglapje en vroeg: “En hoe ernstig is dit oog beschadigd.” Jace wist niet wat ze bedoelde en liet simpelweg zijn oog onder het ooglapje zien. De ogen van de verpleegster werden groot en ze riep naar een open deur achter haar dat de arts even moest komen kijken. Een lange man in een lab jas liep de kamer in. Hij had een pluizig baardje, rond buikje en een piercing in zijn wenkbrauw. Jace kon het wel waarderen eens iemand te zien die zo ver buiten het stereotype viel, maar dit was geen tijd voor gelach. De arts wenkte hem te volgen. Hij ondervroeg Jace over de situatie en hoe het kwam dat zijn oog zo geworden was. Jace kreeg een enorme preek te horen toen hij hem had verteld dat hij uit het ziekenhuis was ontsnapt, maar kreeg ook te horen dat er niets was dat ze in dat ziekenhuis voor zijn oog hadden kunnen doen. Hij nam wat bloed af rond het oog en al snel werd duidelijk wat de oorzaak van de pijn was... Houndoom the dark pokémon. The flames it breathes when angry contain toxins. If they cause a burn, it will hurt forever. Dit was waarschijnlijk de pokémon van wie het vuur was geweest die zijn oog verbrande. Een akelige gedachte schoot hem te binnen. Vivienne had waarschijnlijk ook veel pijn door de wonden. Jace vroeg meer voor Vivienne dan voor zichzelf toen hij vroeg: “Is er een manier om de pijn tegen te gaan?” De arts knikte en zei simpelweg: “Dit soort brandwonden komen vaak voor door de preferentie van Houndoom bij team rocket, dus er is al snel een pijnstiller voor gevonden. Het verhelpt het niet, maar  het tackelt wel de pijn van Houndoom brandwonden.” Jace bedankte de man en kreeg de naam voor dit medicijn dat hij gewoon bij een apotheek kon kopen. Het was blijkbaar een pil die de het gif van deze vlammen tegen ging en de pijn verzachtte. Jace bedankte de man en betaalde hem met zijn verzekering voordat hij vertrok voor de dichtstbijzijnde apotheek.
De pillen waren best makkelijk te vinden nadat hij hulp had gekregen van een medewerker bij de apotheek. Het deed zijn trots een beetje pijn, maar de echte pijn trok al gauw weg na het innemen van die pil. Hij had geluk dat die arts zo goed was en hem zo enorm goed kon helpen. Als zijn passie niet bij het koken had gelegen was hij vast de medische wereld in gegaan. Hij liep door de straten op weg naar het park. Hij haalde een brootje uit zijn tas die hij die ochtend als lunch had klaargemaakt. Hij nam een hap en sloot zijn ogen. Toen hij zijn ogen open deed stond er een Kirlia voor zijn neus. Hij herkende de pokémon van de tijd dat Vivienne haar Gardevoir nog niet had. Hij hurkte voor de pokémon en vroeg met zijn mond vol: “Wat is er kleintje?” De Kirlia glimlachte en raakte het broodje aan waarna ze verdween in een fel licht. Jace was verward omdat hij plotseling in het bos stond met zijn handen vast geklemd aan het broodje waar aan het andere eind de Kirlia hem met paniek in de ogen aankeek. Het was denk ik niet de bedoeling geweest dat hij samen met hem mee was getelleport. Uit verbazing liet hij het broodje los en de mannelijke Kirlia rende weg met het broodje om verderop stil te staan om Jace in de gaten te houden terwijl hij het broodje op at. Jace zuchtte en zei: “Zijn alle pokémon zo of alleen de pokémon die ik tegen om? Je had het ook gewoon kunnen vragen... Eigenlijk zou ik je moeten bedanken. Ik was eigenlijk op weg om weer te vertrekken uit Santalune City.” Jace ging weer recht op staan en liep weg richting Arceus weet waar. Hij was van plan misschien richting Coumarine City te trekken om de vierde gym uit te dagen. Hij had wat type voordeel en hij had er wel een goed gevoel over. Zijn pokémon waren vast wel sterk genoeg. Al had hij niet het voordeel dat hij meestal had. Hij ging van tevoren altijd even naar een gevecht van de gym leader en een tegenstander bekijken zodat hij wist waartegen hij vocht, maar de gym was onder constructie door een brand. Na even te lopen verscheen die Kirlia weer voor hem. Dit keer met gebalde vuisten. Hij hij hem boos gemaakt? De Kirlia keek hem gefrustreerd aan. Jace reageerde op de blik met een verbaasde: “Huh?” De Kirlia wees naar het half opgegeten broodje in zijn hand. Jace zuchtte en zei: “Ja die is voor jou” De Kirlia schudde zijn hoofd en balde wederom zijn vuisten. Jace schudde zijn hoofd en zei: “Waarom ben je zo trots? Je mag het houden hoor.” De Kirlia schudde zijn hoofd en ging in een vecht stance staan, maar Jace zei al gauw: “Ik zal niet weg rennen van een gevecht, maar ik kan je maag horen knorren vanaf hier. Ik ga niet vechten tegen een pokémon die overduidelijk honger heeft.” De Kirlia bloosde even en ging verder eten. Jace zuchtte en ging zitten tegen een boom aan. Trots... Hij had er ook vaak genoeg last van en wist dus dat weg lopen van dit gevecht alleen maar vervelend zou uitpakken. Zodra de Kirlia klaar was en op stond deed Jace hetzelfde. Hij haalde wel even ter herinnering zijn pokédex er bij die de pokémon scande en zei met een robotische stem: “Kirlia is a white bipedal Pokémon that appears to be wearing a tutu. It has green hair that reaches down to its shoulders, and two red horns looking like hairpins. These horns are used to amplify its psychokinetic power and distort the air around it. The distortion in the air causes scenery mirages. It can also use its horns to cause a rip in dimensions and see into the future. It has skinny green legs with pointed feet and thin, white arms that have two fingers. It grows beautiful when exposed to positive emotions from its trainer. It likes to dance on sunny mornings. It is known to inhabit urban area's.” Hij knikte en wierp een van de pokéballen aan zijn riem op. Uit de felle flits verscheen Abyss die enthousiast naar de tegenstander keek. De Kirlia teleporteerde opeens boven op Abyss tot zowel Jace als Abyss hun verbazing en vuurde meteen een Confusion af voordat hij terug teleporteerde, het gevecht was begonnen. Kreunend kwam Abyss overeind en keek de Kirlia met boze ogen aan.Jace zag al meteen hoe dit gevecht zou verlopen. De wilde Kirlia die uit trots hemuitdaagde was niet opgewassen tegen de ervaren Abyss, dat zag je zo. Hij zou dit gevecht ook niet al te lang gaan uitrekken. Jace schraapte zijn keel en zei: “Abyss gebruik Castle Seige!” Castle Seige was een techniek die Jace had bedacht toen hij aan het oefenen was voor een contest waar hij aan mee had gedaan. Het was een combinatie aanval van Double Team, Quick Attack en Sword Dance. Abyss rende als een bliksemflits naar d'r tegenstander en veranderde al snel in een mirrage van een soort leger met hoog geheven zwaarden van energie die hun kracht versterkte. De Kirlia schoot in schik een Magical Leaf op het leger af die wat schimmen deed verdwijnen, maar er waren meer dan genoeg. Ze gingen zo snel vooruit dat Jace het niet eens meer bij hield. Hij lette alleen maar op de Kirlia die vervolgens overweldigd werd door een serie razendsnelle stoten. De schimmen gingen gewoon door hem heen, maar de echte Abyss had hierdoor een opening en sloeg de Kirlia tegen de vlakte met een krachtige stoot van achteren. Dit was de kracht achter deze tactiek. De schimmen vielen aan terwijl er openingen in de verdediging vielen zodat de ware kracht van het leger toe kon slaan. Vandaar hete het Castle Seige. De Kirlia teleporteerde verderop in een boomtop om zich te herpositioneren na die aanval. Abyss vond het wel interessant. Moest ze eens moeite doen om bij haar prooi te komen. De Kirlia sloot zijn ogen en een kalme aura omringde de pokémon. Dat was waarschijnlijk een Calm Mind. Jace en Abyss hadden een snel tempo als het om vechten ging en gaf de Kirlia bijna geen tijd om tot rust te komen. Jace zei vrijwel onmiddellijk: “Abyss gebruik Shadow Ball!” Abyss en de overgebleven schimmen vuurden een peloton van aanvallen af op de Kirlia die simpelweg weg teleporteerde achter de afgevuurde volley van Shadow Balls en een Disarming Voice op de menigte afvuurde. De schadelijke geluidsgolven deden de schimmen uit elkaar spatten en raakte Abyss zonder moeite. Het was immers heel lastig geluid gebaseerde aanvallen te ontwijken. Jace keek toe hoe Abyss geraakt werd en riep: “Gebruik Ice Beam!” Abyss opende haar mond en een geconcentreerde straal van ijs schoot op de Kirlia af die op het allerlaatste moment weg teleporteerde. Dit begon frustrerend te worden, maar hij zag dat een van de benen van de Kirlia bevroren was. Abyss had hem dus toch geraakt. De Kirlia schoot uit frustratie een Magical Leaf op Abyss af. De bladeren waren fel gekleurd met een glinster die met een snijdende snelheid op Abyss af vlogen. Jace reageerde snel en zei: “Abyss vlug gebruik Quick Attack.” Abyss knikte en vloog bliksemsnel op de Kirlia af terwijl ze de zijn Magical Leaf aanval ontweek. Ze was van zichzelf al snel, maar als ze haar Quick Attack gebruikte kon hij haar bijna niet bij houden. Blijkbaar de Kirlia ook niet, want hij teleporteerde weer weg terwijl Abyss hem raakte. Jace zag dat ze beide verderop verschenen doordat hij zag dat de Kirlia door Abyss tegen een verderop gelegen boom werd gemept. De Kirlia hijgde en stond nog. Jace glimlachte naar zijn tegenstander. Trots was werkelijk gevaarlijk,maar hijzelf moest toegeven dat hij ook vaak genoeg schuldig was aan trots gedrag. Hij vond de Kirlia wel grappig. Deze pokémon leek wat hem betreft heel menselijk. Terwijl hij dit dacht vloog de Kirlia op Abyss af en lande hij een Draining Kiss. De kus van de Kirlia leek awkward at best, maar Jace had meteen door dat de aanval dit gevecht zou verlengen. Kracht werd overgedragen naar de Kirlia die er nu weer wat beter uit zag. Als de Kirlia meerdere malen die aanval zou gebruiken zou dit gevecht nog lang gaan duren. De Kirlia was nu dicht bij Abyss... Grote fout als het om Abyss gaat. Jace grinde en zei: “Abyss gebruik Bite samen met Night Slash om het te beëindigen.” De Kirlia keek angstig op toen Abyss hem besprong met een van zwarte energie gemaakte exoskelet kaak die hem in de schouder beet om vervolgens hem tegen de grond te smijten met haar duister gloeiende mes. De Kirlia kreunde en viel op zijn knieën. Jace greep impulsief naar zijn riem en wierp een pokéball tegen de verzwakte pokémon. De Kirlia verdween in de pokéball die in de sneeuw viel en nu was het afwachten geblazen. Jace kon het geluid van de pokéball bijna niet verdragen, maar het was wel spannend.