Sadistic Doll

Onderwerp: Sadistic Doll vr jan 02, 2015 11:28 pm

Het ruisende gras was het enige geluid wat nog hoorbaar was toen Lilium haar ogen had gesloten. Het meisje was met een lichte plof op haar rug in het gras terecht gekomen en genoot van de rust om zich heen. Haar tas had ze in het gras naast haar gezet. Eventjes opende ze haar ogen weer en hield ze de twee Pokéballs die ze bij zich had tussen haar vingers omhoog, tegen het licht in. De schimmen van de Pokéballs tegen het redelijk felle zonlicht was het enige wat ze op dat moment zag. Hierna sloeg ze haar blauwe ogen toch weer neer en bleef ze weer even liggen. Haar team was nog lang niet zo soepel en geolied als ze had gewild. Ze had alleen nog maar Cheshire als vechter en de Pokémon was nou niet echt een betrouwbare Pokémon om mee te gaan strijden. En Duchess was nog niet zo sterk. Ze waren haar oude team niet… Ze moest meer mankracht hebben. Zou ze ze terug halen? Maar ergens stond het haar tegen om haar oude team weer te gaan gebruiken. Aiden zou haar dan echt een watje gaan vinden, daar zou ze nooit het einde van horen. En waarschijnlijk wist Team Rocket al praktisch alles van haar voormalige team, dus wat zou het uitmaken? Ze mompelde eventjes wat binnensmonds en liet haar arm weer ter aarde ploffen. Dit was echt niet leuk meer. Hoe was ze plotseling in deze troep verzeild geraakt? Ze had er niet om gevraagd. En ergens was er ook een onbehaaglijk gevoel in haar maag. Als ze niet was weggelopen en aan haar reis was begonnen, dan was ze dood geweest. Dat idee maakte Lilium op zich niet echt vrolijk. Niks maakte haar op het moment écht vrolijk. Het enige waar ze echt over na zou kunnen denken op het moment, waren onmogelijke wraak plannen. En dat maakte haar wel op de korte termijn vrolijk, maar op de lange termijn zonk ze weer in. Ze had op dit moment geen plezier in het trainen. Ze had geen plezier in het reizen. Ze kon niks vinden om haar gedachten mee te verzetten. Ze was praktisch meteen weggevlucht toen de mogelijkheid er was. Maar ze kon niet eeuwig vluchten. En comfort vinden bij haar Pokémon lukte ook niet op het moment. Cheshire hoefde ze sowieso niet bij aan te kloppen, de Pokémon had totaal geen respect voor haar, nooit gehad trouwens. Het zou haar niks verbazen dat Aiden hem erop uitgezocht had. Gewoon eventjes lekker Lillipupjes treiteren. Duchess was op zich wel een schatje, maar af en toe een beetje schrikachtig en gewoon jong. De Pokémon zou niet goed begrijpen wat er überhaupt aan de hand was. Het deed haar een beetje denken aan een jongere versie van Alyss, iets wat ze altijd wel een beetje apart vond. Alyss zorgde praktisch voor Lilium, nu zorgde Lilium voor een soort miniatuur Alyss. Ze voelde zich dan ook een klein beetje schuldig dat alle Pokémon geboxt waren. Maar ze hadden nu wel hun welverdiende rust.. of niet dan?

Eventjes twijfelde Lilium, de Pokéballs van haar twee Pokémon in haar handen. Ze eruit laten was een risico. Nee, dat verwoorde ze verkeerd, Cheshire eruit laten was een risico. De Pokémon was ábsoluut niet te genieten als hij weer een bui had en Lilium wist nou eenmaal nooit wanneer hij een bui had. Gisteren had ze kort met hem kunnen trainen en hem de TMs Dark Pulse en Toxic geleerd. Waarschijnlijk gaf dat de garantie dat hij vandaag dus helemaal niks deed wat ze zei. Ze liet daarom Duchess er maar als eerste uit. De Fennekin rekte zich eventjes kort uit en gaapte daarna. Hierna werden twee mooie rode oogjes op Lilium gericht, elke beweging volgende die de trainer maakte. Lilium glimlachte en aaide de Pokémon over haar kop heen. “Hallo Duchess,“ sprak het meisje met een vriendelijke glimlach. De Fennekin maakte eventjes wat tevreden geluidjes. Degene van wie ze de Pokémon gekocht had, had ze ondertussen herkend. En ze was er niet blij mee… Maar kon de Fennekin daar iets aan doen? De Pokémon was lief genoeg. Veel liever dan die andere demon die ruimte in nam in haar team. Ze volgde de zilverkleurige Pokémon met haar ogen terwijl deze stokjes oppakte en verbrandde, om vervolgens de verschroeide overblijfselen op te eten. Het was ergens een aparte gewoonte om te zien. Van de meeste hondachtigen zou je verwachten dat ze achter stokken aan zouden rennen, en deze niet zouden flamberen noch opeten. De Fennekin leek er echter gelukkig door te worden, dus wie was Lilium om het haar te gaan verbieden? Nu het nog trainen tot een sterke Pokémon en dan zouden ze ergens komen. Misschien zou het Cheshire ook wel onder de duim kunnen houden als het eenmaal sterk genoeg was. Maar dat zou nog wel een tijdje kunnen duren.. Cheshire was stukken, stukken sterker dan dat Duchess was. Ze moest het Aiden nageven, ze had een hele sterke Pokémon van hem gekregen. Niet dat ze hem daar ooit nog voor zou bedanken. Die gast was al een enorme Seedot, maar hij werd het alleen maar meer. En ze kon dat op dit moment echt niet uitstaan van hem. Het meisje zuchtte eventjes lichtjes en wierp daarna toch maar de Pokéball van Cheshire omhoog. “Kom jij er ook maar uit dan,“ sprak het meisje na een lichte aarzeling. De Pokémon moest eens gaan nadenken over waar hij mee bezig was. Lilium kon hem immers voor eeuwig in zijn Pokéball laten of boxen als het haar zo zou aanstaan. En daar was Cheshire toch wel hard naar op weg. De Pokémon kwam al grinnikend uit de Pokéball, hij was duidelijk nog niet bepaald onder de indruk van Lilium’s presentie. “Ook hallo,“ groette Lilium met een lichte zucht. Het zou haar verbazen als de Pokémon ooit ging luisteren eigenlijk, kleine demoon dat het was. Hij had haar nu al vaak genoeg in de problemen gebracht eigenlijk en ze nam het hem niet in dank af.

Lilium sloeg haar armen eventjes over elkaar heen en keek naar de Banette, die geamuseerd naar haar terug keek, alsof hij haar uitdaagde. Misschien deed de Pokémon dat ook wel. Het zou Lilium niks verbazen. “Dus, Cheshire, ken je nog een beetje wat we gisteren hebben doorgenomen bij de trainingen? Of ben je de moves alweer vergeten?“ Ondertussen had Lilium wel geleerd dat ze de Pokémon niet liefjes moest vragen of hij iets kende. Een beetje omgekeerde psychologie dus. Zolang ze Cheshire’s trots maar een beetje krenkte, had ze een grotere kans dat de Pokémon inderdaad ging luisteren naar haar commando’s. De Pokémon keek haar dan ook eventjes chagrijnig aan, alsof hij beledigd was dat ze zijn capaciteiten in twijfel trok. Eventjes leek hij de twijfelen of hij inderdaad zou laten zien of hij het kon. Dat was voor Lilium het signaal om nog een beetje verder door te drukken. “Blijkbaar dus niet, neem ik dan aan?“ Vroeg de blondine kalmpjes, “ik zie je immers niet de aanvallen uitvoeren.“ Ze wierp eventjes een blik op Duchess, “Ik hoop dat jij toch sneller TM’s gaat leren Dutch, zoals je ziet heeft Cheshire er wat moeite mee.“ En dat was de druppel voor de Pokémon. Een lichte glimlach verscheen op Lilium’s lippen terwijl de Pokémon beledigd wat achteruit sprong, ontevreden geluiden makend. Ze wist nog steeds niet hoe ze de Banette geluiden moest beschrijven, maar het was genoeg om te weten dat de Pokémon niet tevreden was met haar woorden. Een band opbouwen zou later dan ook wel kunnen, eerst moest ze zorgen dat de Pokémon naar haar zou luisteren en goed ook. Ondertussen keek Duchess met gespitste oren toe naar het tafereel en Lilium vond dat een beetje ongemakkelijk. Als de Fennekin het slechte gedrag zou overnemen van haar teamgenoot, dan was ze er klaar mee en dan ging alles gewoon de box in. Dan verhuisde ze naar Kanto ofzo, weg bij Team Rocket. Misschien zou ze haar naam nog wel veranderen, dat zou nog een leuk feest zijn. Ze voelde zich niet veilig in ieder geval, alsof elke misstap een represaille zou veroorzaken. En misschien was dat ook wel zo. Lilium had er immers een neus voor om in de problemen te raken. Ze had het al vaak genoeg bewezen, was ze niet vaak genoeg al in de problemen geraakt? Misschien niet altijd haar schuld (Oké misschien wel) maar problemen waren problemen. Cheshire was zich ondertussen gaan focussen op de Dark Pulse. De Pokémon had zijn ogen gesloten en bracht zijn handen bij elkaar, zich ernstig concentrerend op waarschijnlijk duistere energie. Wat moest het depressief zijn om zulke aanvallen uit te voeren zeg. De Pokémon moest vast niet aan al te plezante dingen denken terwijl hij dit opriep. Maar de Pokémon had de aanval blijkbaar wel fatsoenlijk en goed geleerd, dat moest Lilium hem nageven. Hij had het ook sneller geleerd dan dat Jack zijn TM had geleerd, dus talent had hij zeker wel. De Pokémon slaakte een soort van aanvalskreet en liet de bol van duistere energie ontsnappen. Het ding schoot weg en spatte uiteen in de struiken. Lilium knikte naar de Banette, die haar met een arrogante blik aankeek, weer grinnikend. Maar wat ze allebei niet verwacht hadden, was een boze kreet uit de struiken. Lilium keek wat verrast op, en Cheshire zag er ook niet uit alsof hij het verwacht had. Duchess verstopte zich achter de benen van haar trainster, die vond dit gewoon drie keer niks. De Pokémon was niet zo sterk en dus blijkbaar ook nog niet zo’n held.
Een rozige Pokémon verscheen uit de struiken, met zijn poot over de grond schrapend en zachtjes briesend. Het had allemaal stekels over zijn rug zitten en zijn groene ogen glansden gevaarlijk. Op het moment dat het zijn blik wierp op Cheshire, wie hij duidelijk en terecht als de aanstichter zag van zijn malaise, kwamen zijn rug stekels agressief iets overeind. De Pokémon was duidelijk niet tevreden met wat Cheshire had gedaan en was uit op wraak. Lilium keek licht verbaasd toe. De Pokémon zag er sterk uit, maar ze wist praktisch zeker dat de pokémon geen kans maakte tegen haar Banette. Praktisch geen enkele wilde Pokémon deed dat op het moment. Dan was de Pokémon niet bijster slim, of wel dan? Eventjes keek ze naar Cheshire. De Banette zag eruit alsof hij er helemaal klaar voor was, met een brede grijns wachtte deze af tot de tegenstander zou toeslaan. Lilium zuchtte eventjes lichtjes. Dit ging absoluut niet prettig eindigen voor de wilde Pokémon. Maar nog steeds had ze er haar vinger überhaupt niet op kunnen leggen wat het was. Het leek op een Nidoran, maar was te groot, dus waarschijnlijk was het een evolutie ervan. Ze liet haar hand in haar zak glijden en pakte haar Pokédex eruit, toch wel een beetje nieuwsgierig wat dit wezen nu eigenlijk was. “Nidorino has a horn that is harder than a diamond. If it senses a hostile presence, all the barbs on its back bristle up at once, and it challenges the foe with all its might. It evolves from Nidoran Male“ Lilium knikte eventjes lichtjes bij de beschrijving. Ze had dus blijkbaar gelijk gehad. Net toen de Pokédex klaar was met ratelen, sprong de Nidorino in de aanval. Zijn hoorn gloeide lichtjes op terwijl deze naar de Banette toesprong. Eventjes keek Lilium op haar Pokédex, deze gaf al vlug aan dat het een Horn Attack betrof. Dit was een normal type attack en Lilium fronste dan ook diep. Dat was ábsoluut geen goede zet tegen een Banette. Daar zou Cheshire niet eens wat van voelen. De Banette gaapte dan ook lichtjes, de Nidorino sprong gewoon door hem heen. Deze slaakte een geschrokken geluid en kwam glijdend tot stilstand, eventjes twijfelend. Maar al snel genoeg kwam deze weer in beweging. Hij was nog niet uitgevochten. De rugstekels gingen weer overeind en de Pokémon begon een nieuwe aanval. Een aantal stekels leken zich los te maken van zijn rug en werden op Cheshire afgeworpen. De Banette lette ondertussen al helemaal niet meer op de Pokémon, wie helemaal niet zijn aandacht waard was in zijn ogen. De Pokémon was allang weer afgeleid in de lucht aan het hangen, zijn klauwen bestuderend. Het feit dat er ineens naalden in zijn achterwerk prikten, was dan ook een onaangename verrassing voor de Pokémon. De Banette bevroor lichtjes. Echt zeer deed het niet, maar prettig was anders. Hij schudde eventjes, waardoor de naalden op de grond vielen, en wierp daarna een venijnige blik naar de Nidorino, wie alweer met zijn poot over de grond schraapte, klaar voor nog een aanval. Cheshire zag er ondertussen verre van geamuseerd uit. Als de Nidorino een gevecht wilde, dan kon deze het ábsoluut krijgen ook. Lilium keek ondertussen met lichte zorg toe. “Cheshire, genoeg, kom maar terug.“ Riep ze de Pokémon toe. De Banette had ondertussen al wel genoeg schade aangericht bij de Nidorino en ze betwijfelde of deze zou stoppen als de roze Pokémon verslagen was. Maar de Banette negeerde de commando’s van zijn trainer compleet. Het kon ook niet anders, wanneer zou de spook Pokémon wel luisteren?

De handen van de Pokémon gingen omhoog en een bol duistere energie vormde zich, deze keer een stuk vlugger dan de keer bij het trainen. Blijkbaar had Cheshire toen dus nog niet heel erg zijn best gedaan, hij kon het nog veel beter. Lilium keek licht huiverig toe. De ogen van de spook Pokémon hadden een gevaarlijke glans gekregen. Hij was écht pissig op het moment. De Dark Pulse aanval werd dan ook op volle kracht op de Nidorino afgevuurd, wie een geschrokken kreet slaakte voordat deze geraakt werd. Echt de mogelijkheid om te onwijken had de Pokémon niet gehad. Hij werd naar achter geblazen en rolde een paar keer over de grond heen. Toch moest Lilium toegeven dat de Pokémon een bikkel was, aangezien deze weer van de grond kwam en alsnog weer opstond. “Genoeg Cheshire,“ sprak Lilium opnieuw. Had de Pokémon zich nu niet voldoende af kunnen reageren tegen de Nidorino? Maar nee, zolang de Nidorino zou komen, zou Cheshire het blijkbaar niet genoeg vinden. De Pokémon grinnikte wat gemeen en zijn ogen gloeiden blauw op. Vervolgens kwam er een zwarte straal van energie uit de ogen van de Pokémon, die opnieuw de Nidorino vol raakten. De Night Shade aanval viel de Nidorino blijkbaar toch ook al zwaar, want de Pokémon bleef nog wat langer stil liggen. De Banette kwetterde wat pesterigs, Cheshire was blijkbaar de Pokémon nog steeds aan het uitdagen. Hij wachtte echter niet tot de Nidorino weer overeind kwam, zoals een fatsoenlijke Pokémon waarschijnlijk zou doen. Hij verdween in een schaduw en verscheen naast de Nidorino, deze hard voor zijn kop trappend in zijn Feint Attack. Lilium’s gezicht vertrok eventjes. Dat moest flink zeer doen. Dit bracht de Nidorino wel weer bij kennis. De Pokémon sprong achteruit, hijgend en beschadigd, maar leek nog niet op te geven. Hij wilde nog steeds doorvechten. Lilium moest zijn doorzettingsvermogen bewonderenswaardig noemen, maar hij was absoluut niet slim bezig op het moment. De Nidorino moest toch wel zien dat hij geen schijn van kans maakte tegen de Banette? De Phantom Force aanval was Banette's sterkste aanval en Cheshire gebruikte hem met liefde, ook deze keer. De Pokémon gloeide paars op, waarop meerdere energiestralen op de Nidorino afschoten en deze opnieuw vloerde. Maar toch rende de Pokémon weer een beetje onhandig naar voren, nadat deze weer overeind was gekomen, om door de Banette heen te springen, dat had hij blijkbaar toch al wel opgepikt. Toen hij op zijn voorpoten geland was, deed de Pokémon twee snelle trappen naar achter met zijn achterpoten, een Double Kick aanval waarschijnlijk. Ook dit werkte totaal niet op Cheshire, een ghost type zijnde. De Nidorino keek maar wat verward naar achter en Lilium moest eerlijk toegeven dat ze het een beetje zielig vond. De Nidorino snapte er niks van, en Cheshire vond het alleen maar prachtig. Hij kon een Pokémon helemaal vernedern die hem beledigd had.

Lilium vond het ondertussen ook wel weer genoeg geweest, Cheshire luisterde niet en vocht op eigen houtje. De Pokémon luisterde nooit trouwens, dus ze had niks anders hoeven verwachten. Ze pakte de Pokéball van de spook Pokémon van haar riem af en liet de rode straal verschijnen die hem terug zou moeten roepen. Helaas had Cheshire al wel zoiets verwacht en verdween deze voordat de straal hem zou kunnen bereiken. Hij was nog niet van plan om zijn prooi te laten gaan. De Pokémon focuste zich en een paars aura verscheen rond zijn lichaam. Nog een Phantom Force aanval. De Nidorino maakte geen schijn van kans, dit was Cheshire's sterkte aanval immers. Koortsachtig keek Lilium toe hoe de Pokémon opnieuw een pijnlijke kreet slaakte en naar achter tuimelde. Maar Cheshire was nog niet klaar. Al snel genoeg liet hij een andere vorm van duistere energie tussen zijn handen verschijnen en schoot hij deze op de Nidorino af. Het gras schroeide weg onder de Shadow Ball Attack die op de Nidorino werd uitgevoerd. De Nidorino slaakte een pijnlijke kreet toen deze opnieuw over de grond rolde, tot stilstand komend tegen een boom. Cheshire begon hard te lachen en haalde eventjes één van zijn oogleden naar beneden in een pesterig gebaar richting de Nidorino. Lilium keek koortsachtig toe en Duchess had ondertussen ook haar oren platgelegd door het geweld wat in dit gevecht plaatsvond. Cheshire ging veel, maar dan ook veel te ver en de Banette vond het prachtig. Hard lachend kwam de Pokémon dichter bij zijn prooi, de Nidorino die praktisch uitgeteld tegen de boom lach, en voerde nog een Sucker Punch uit. De vuist van de Pokémon sloeg tegen de kaak aan van de Nidorino, die opnieuw tegen de boom geklapt werd. Lilium keek geschrokken toe. De Banette leek maar niet van ophouden en kwam weer dichter bij de Nidorino. Lilium keek wat koortsachtig in het rond. Ze moest dit laten stoppen. Cheshire zou de Nidorino vermoorden. Ze deed dan ook het enige wat ze zich kon bedenken. Ze pakte een lege Pokéball van haar riem af en wierp deze met volle kracht op de Nidorino af. De Pokéball sprong open en zoog de Nidorino erin, vlak voordat de Banette zijn sterkste aanval kon uitvoeren op de uitgetelde Pokémon, Phantom Force. Lilium keek naar hoe de Pokéball op het gras neerkwam en heen en weer begon te wiebelen. Cheshire leek totaal niet geamuseerd door deze gang van zaken. Zijn prooi was nu toch mooi aan het ontsnappen.

Onderwerp: Re: Sadistic Doll vr jan 02, 2015 11:32 pm

GEFELICITEERD! NIDORINO LV.33 IS GEVANGEN!
Nidorino is toegevoegd aan je team slot
Geef Nidorino een nicknaam? Ja/Nee