Stonecold [Gymgevecht]

De avond was pas net aangebroken toen Marcus Ludovic tot stilstand kwam voor het hoge, imposante gebouw voor hem. Het was meer een ingang van een grot maar er stonden twee hoge pilaren naast die aankondigde dat de gym in Cyllage City hier te vinden was. Marcus voelde zich erg zelfverzekerd. Als hij zich zelfverzekerd voelde ging hij dingen doen die hij normaal niet deed. Tenslotte, wie werd er nou niet zelfverzekerd van als ze tot elite leider werden benoemd? Hij had die nacht geslapen als een roos maar werd de volgende dag wakker met een enorm goed humeur. Dat humeur had hij nu nog steeds. Als hij er al aan terug dacht .. dat moment in het kantoortje.. hij begon er spontaan weer arrogant van te glimlachen. Het was tijd om met zijn nieuwe rang ook wat nieuwe grenzen te verleggen. Hij zou beginnen bij de zes simpele gym's. En dan uiteindelijk dan toch de Elite Four. Als jongetje droomde hij daar altijd al van. Hij kwam er nooit aan door de enorm klote obstakels die op zijn pad kwamen. En uiteindelijk was er weinig tijd voor jezelf als je een simpele Team Rocket grunt was. Ook al stond hij nog steeds lager dan Allison Lenier, op zijn minst stond hij al een stapje dichterbij en een grote stap hoger dan een simpele grunt.
Marcus stak nog één laatste sigaret op en wreef over zijn piercings in zijn oor. Hij stopte abrupt toen zijn vingers over een gat gingen in een van zijn piercings. Hij bracht zijn tweede vinger erbij en wreef er nogmaals over. Zo te voelen was een steentje uit een van de piercings gesprongen. Hij stak de peuk tussen zijn tanden en klikte hem los. Waar eerst een fraai smaragdgroen steentje had gezeten zat nu een gapend gat. Lichtelijk teleurgesteld deed hij hem in zijn zak en zuchtte hij. Die piercing had hij gekocht toen hij nog in Kanto gestationeerd was. Hij hechtte zich niet vaak aan dingen maar om een of andere reden vond hij het wel jammer dat het steentje ontbrak. Terwijl zijn peuk de laatste restjes opbrandde keek Marcus neer op zijn Houndoom die zwijgend aan zijn zijde zat en over Cyllage City uitkeek. Hij leek te voelen dat zijn trainer naar hem keek want hij draaide zijn kop om en beantwoordde zijn blik. "Ready to kick some ass?" Vix blafte en stond op. Marcus nam nog één lange trek en katapulteerde het peukje van de rotswand af. Hij draaide zich om en liep de gym binnen.

De gym was in werkelijkheid veel groter dan Marcus had gedacht van buiten. Het leek wel alsof de berg was uitgehold. De gym was in feiten één hele hoge klimwand. De maan scheen boven door de grote opening en was vol. Marcus bestudeerde de dichtstbijzijnde wand. Als hij zijn lange armen spreidde kon hij allebei de zijkanten gebruiken om zich tegen af te zetten en zo te voorkomen dat hij ging vallen. Maar nu was er nog een ander probleem. Het zag er naar uit dat hij Vix terug in zijn pokébal moest doen. Een van de zeldzame momenten aangezien hij vrijwel altijd met hem mee liep. Hij kon hem in principe op zijn schouders dragen als hij gewond was na een gevecht, zelfs dan sloot hij hem niet op in zijn bal. Maar nu moest hij wel. De oplossing voor zijn dilemma werd opgelost toen een zwarte vlek langs hem schreed. Vix sprong tegen de wand op en rende aangedreven door zijn sterke spieren een eindje omhoog voor hij opzij sprong, zich afzette tegen de ene zijkant, een halve draai maakte in de lucht, zich weer afzette tegen de tegenovergestelde kant, zich weer afzette en het proces zo herhaalde tot hij helemaal boven was op het eerste platform. Marcus keek verbaasd omhoog naar zijn blaffende Houndoom en haalde zijn schouders op. Hij liep naar de wand toe en bestudeerde de erg kleine grijpstukken waar hij zijn hand omheen kon slaan. Er was nergens een touw aanwezig wat zou betekenen dat je gewoon de lul was als je viel. Hij hield wel van een uitdaging. Hij was zelfverzekerd. Hij liet een eindeloze rotswand hem er niet van weerhouden bij de gymleider te komen. Vastbesloten zette hij zijn eerste voet op een lage hendel, hij zette zich af en greep met allebei zijn handen een lange hendel vast. Zoekend naar een goede plek voor zijn laatste voet stond hij uiteindelijk in een vreemde spagaat van de grond af. Hij zuchtte en vond het nu al weer genoeg geweest. Maar met die mentaliteit kwam je niet ver. En dus zette hij zijn linker voet hoger en begon hij al aan gewaagde sprongetjes om zo min mogelijk tijd te verdoen als hij de gymleider wilde halen voor half twee vannacht. Hij bereikte de top van de eerste wand gauw genoeg waar hij opgewacht werd door een ongeduldige Vix. Hij stond op en merkte dat zijn knieën al zeer deden. Hij was nog steeds licht uit vorm van zijn ziekenhuisbezoek twee dagen geleden. En daarbij kwam dat hij gewoon nooit deze dingen deed. Hij haatte sport. Het enige sport wat hij deed was soms een slag geven tegen de boksbal in zijn kamer of een eindje joggen als hij toch zin had. Marcus liep naar de volgende muur toe. Meteen zag hij dat de hendels van deze muur een stuk kleiner waren dan de vorige. Hij moest echt zijn aandacht erbij houden als hij zich niet pijnlijk wilde bezeren. Hij was een stuk langer dan de vorige. Hij keek Vix vragend aan. Die gromde en blafte luid. Hij nam een aanloopje en deed toen hetzelfde trucje als net. Toen hij in de verte geblaf hoorde riep Marcus naar boven: "Put jezelf niet uit anders heb ik zo meteen geen donder aan je" Waarschuwde hij hem. Ontmoedigd door de kunsten van zijn Houndoom en zijn gebrek daaraan pakte hij een hoge hendel vast en zette zijn voeten op de lagere. Hij had deze keer wat meer moeite. Hij gleed vaak uit en voelde dat zijn spieren het geen leuk idee vonden om opeens zo veel inspanning te moeten verlenen. Er was een moment aangebroken dat hij bijna zijn grip verloor en naar beneden zou storten. Halverwege had hij nog rondgekeken of Salamence in de gym zou passen en hem naar boven kon vliegen. Het zou krap zijn maar het zou zeker wel werken. Maar toen hij eindelijk boven kwam verwierp hij dat idee. Hij was niet halverwege gekomen om op te geven. Niet zolang hij nog zijn grote ego had. Hij keek omhoog en zag dat hij nog een wat korter muurtje had te gaan en daarna eentje die even lang was als de muur die hij net gehad had. Hij liet Vix zijn trucje weer uitvoeren en begon te klimmen. Deze muur had de hendels dichter bij elkaar staan maar verder weg van elkaar. Dit maakte het moeilijker ondanks zijn lange armen en benen. Er kwam ook nog eens bij dat hoe hoger hij kwam hoe minder hendels er in de muur staken. Hij was bijna boven toen hij allebei zijn voeten voelde wegglijden. Hij greep nog net de richel met één hand vast. Zijn arm en schouder begonnen te kloppen terwijl Marcus met zijn voeten zicht naar houvast die hij niet vinden kon. Hij wierp snelle blikken heen en weer en probeerde met zijn andere hand de vrije richel te pakken. Het lukte hem om net op tijd met zijn andere hand de richel te pakken. Nu het veiliger was zijn aandacht naar zijn voeten te richten keek hij naar beneden. Hij zag een erg klein blauw exemplaar uit de muur steken waar hij net met zijn tenen op kon. Zijn andere voet kon niet bij een brede, platte hendel komen. Hij keek aarzelend naar boven naar zijn Houndoom die op hem neer keek en duidelijk verwachtte dat hij eens opschoot. Marcus haalde diep adem, zakte iets door zijn ene been en zette toen af. Zijn nagels schraapte over de harde bovenkant toen hij met zijn voeten de hendels wist te bereiken waar zijn handen zo net nog waren geweest. Hijgend rolde hij op zijn rug, zijn lange benen bungelde nog over de rand. "Arceus allemachtig, wat een klote eind' Vloekte hij. "Nu al moe, uitdager?" Klonk een spottende mannenstem boven hem. Marcus opende zijn amber kleurige ogen en zag bij de laatste muur helemaal bovenaan een donkere man staan. Marcus realiseerde zich dat dit de gymleider moest zijn. Marcus maakte een spottend geluid en veegde het zweet van zijn voorhoofd. "Ik rust even mijn lichaam uit voor ik jou zo meteen kom verslaan als ik boven kom" Ketste hij terug. Grant glimlachte en rechtte zijn rug. "Ik zie er naar uit' Hij draaide zich om en verdween op het nog onbekende strijdveld. Marcus kwam overeind en sloeg hard met zijn vuist op de koude, rotsachtige grond. Hij duwde zichzelf overeind en streek het gruis van zijn zwarte jas. "Heb je dat gehoord, Vix, laat maar eens zien hoe moe jij wel niet bent" Houndoom gooide zijn kop in zijn nek en huilde. Hij nam nogmaals een aanloopje en zette zichzelf af. Hij nam ook deze muur bijna moeiteloos en verdween in een flits van zwart en rood over de richel. Nu hij nog. Marcus liep naar de lange muur toe die ongeveer alle elementen van de vorige muren had. Er waren weinig hendel, ze stonden niet te dicht bij elkaar en vrij ver van elkaar af.  "Goed dan" Mompelde Marcus en hij begon aan de klim. Zijn spieren waren erg vermoeid en hij merkte dat hij ondanks zijn concentratie vaak uitgleed en voor korte tijden even stopte om naar beneden te gluren. Hij realiseerde zich pas hoe verschrikkelijk hoog hij in werkelijkheid nou zat. De mensen op de grond waren nog zo groot dat je er de menselijke vormen in kon uitmaken maar ze leken zo klein dat ze op zijn handpalm paste. Het feit dat hij zo ver was gekomen dreef hem om door te gaan, ondanks zijn pijnlijke knieën en schaafwonden. Hij verloor zijn evenwicht vaak maar ving het op tijd op. En dan eindelijk ten lange leste grepen zijn vingers de richel van het strijdveld vast en hees hij zichzelf omhoog. Houndoom zat geduldig met zijn rug naar Grant te wachten op hem en blafte toen hij zichzelf rechtte. Hij streek zijn met gruis bedekte jas af en negeerde zijn pijnlijke spieren.  Hij keek op toen Leader Grant zijn keep schraapte. “Ik heb vol smart op je zitten wachten, hier naar boven klimmen alleen al is een beloning, ik ben benieuwd wat ons gevecht in petto houdt voor ons” Marcus liep verder het strijdveld op tot hij ook in de aangegeven positie stond. Beide keken ze naar de scheidsrechter die aan de zijlijn stond precies in het midden. “Wat is je naam?” Vroeg Grant nog toen hun blikken elkaar kruiste. “Marcus Ludovic” Grant knikte. “Welnu, Marcus, ik zie er naar uit wat jij mij te bieden hebt” De scheidsrechter knikte.

Het grote bord dat links naast het veld hing sprong aan. De twee Pokéballs die Leader Grant bij zich had rustte op een stenen buste met twee kuiltjes bovenin waar de balls in lagen. De gymleider pakte de eerste bal en gooide hem op. “Amaura!” Riep hij. Enkele meters voor hem verscheen een bleek blauw wezentje met een lange nek, erg rond hoofd en kleurrijke vinnen rond zijn ogen. Hij zag er uitzonderlijk uit, Marcus had nog nooit zo’n beest gezien. Hij vermoedde dat het een uitgestorven Pokémon was. Dichtbij stond een fossielen shop waar zo nu en dan vreemde dingen gebeurde. Mocht hij de geruchten geloven. Zijn amber kleurige ogen gingen naar Vix die eindeloos voor zich uit staarde. “Vix” Zei Marcus. Houndoom blafte en rende het veld op. Marcus wierp een blik op het grote scherm waar nu zowel Amaura als Vix op verschenen waren. Beide met een nog volle, groene health bar. Marcus vouwde zijn armen over elkaar en keek Grant recht aan. “Houndoom, ey, dat lijkt de duidelijkste keuze. Maar wees gewaarschuwd, mijn dual Rock types zijn sterk” De lange man knikte en glimlachte. “Het is niet slim om je tegenstander zo te onderschatten, ik ben er zeker van dat ik dit kan winnen met de Pokémon die ik nog niet eruit heb laten komen” Blufte hij moeiteloos. Even dacht hij twijfel te zien in Grant’s ogen maar de afstand tussen hen was te groot. Hij hoopte maar dat Grant zijn trucje zou geloven en er in zou tuinen. In werkelijkheid zou het spel snel over zijn als hij Amaura niet neer kreeg. Hij wist niet wie de tweede zou zijn maar hij was nu al zwaar in het nadeel. “Laat de match beginnen!” Riep de scheidsrechter.

Houndoom vs Amaura

“Amaura, doe je mist aanval” Amaura’s vinnen begonnen adembenemend mooi te gloeien en weldra spuugde hij dikke wolken mist uit die het hele veld vertroebelde. Meteen had de Amaura een voordeel en dat zinden Marcus helemaal niet. Vix begon om de grote wolk mist heen te lopen met zijn kop laag bij de grond. Zoekend reageerde hij op elke beweging die hij maar zien kon. “Rock Throw, Amaura” Vix hief zijn kop op. “Pas op, Vix” Waarschuwde Marcus. Het ene moment gebeurde er niets, en het volgende vloog er een grote rots Marcus’ kant op. Hij wist nog net opzij te duiken. Vervolgens vlogen er rotsen alle kanten op, inclusief die van Vix. “Schiet je ze weg met je ember!” Vix zette zijn nekharen overeind en keek van de ene kant naar de andere kant, verwachtingsvol voor waar de rots neer zou komen. Weldra vloog een klein exemplaar zijn kant op. Hij schoot de vurige embers als kogels er op af en wist hem zo te spijten waardoor ze aan weerszijde van hem langs suisde en groeven in het steen trokken als ze neer kwamen. De nevel begon langzaam aan op te stijgen. “Recht voor je, doe je Flamethrower” Vix zag ook het vage silhouet van een Pokémon die enkel Amaura kon zijn. Op goed geluk schoot Vix zijn gloeiend hete straal naar voren. Toen de nevel echter optrok en Vix zijn flamethrower ophield zag hij dat Amaura’s silhouet in werkelijkheid een vreemd gevormde rots was. “Nu!” Van achter een steen kwam een gigantische kei aangevlogen die Vix raakte. Hij hervond zijn evenwicht en rechtte zich weer. “Feint Attack!” Riep Marcus vlug toen Amaura weer met rots begon te smijten. Vix sprong naar voren en rende op volle vaart links naar Amaura toe. Zijn ogen gloeide gevaarlijk en zijn lip was opgetrokken. “Doe je Take Down, Amaura” De prehistorische Pokémon sprong gewillig naar voren. Het moment dat hij contact zou maken met Vix die zijn nek ook boog en zijn ramshorens naar voor boog verdween hij. Amaura rende verward door om vervolgens keihard opzij gebeukt te worden van rechts. Vix landde met een salto lenig weer op zijn plek en blafte triomfantelijk. “Doe je Mist aanval!” “Snel raak hem met een Flamethrower” Vix had echter te veel tijd nodig om zijn Flamethrower goed te kunnen vormen. Toen hij hem de mistbank in schoot was het maar afwachten of er iets geraakt was. Veel rook steeg echter wel op uit de mist en kringelde naar boven toe. Marcus zuchtte geïrriteerd en dacht na. Op deze manier zou Vix pas genoeg schade hebben uitgedeeld als hij doodmoe was. Het was slim om hem te proberen te vermoeien aangezien Houndoom veel sneller was dan Amaura. Amaura was brute kracht, Houndoom was veel lichter. Misschien moet ik proberen een Sunny Day op te stellen.. Veel andere keus had hij niet. Op die manier zou hij het veld wellicht kunnen verlichten om Amaura te kunnen zien. “Ok Vix, doe Sunny Day” Vix blafte. Zijn ogen begonnen fel te gloeien. In zijn open gesperde bek vormde zich een licht oranje bol die even groot was als Marcus’ hand maar geleidelijk groter werd. Toen Vix hem met kracht uitspuugde richting de hemel zoefde hij naar boven. Toen de bol bijna bij de buitenste rand van het stadium was spleet hij in tweeën en explodeerde met een keiharde knal dat pijn deed aan Marcus’ oren. Hij sloot zijn ogen tegen de felle bol die boven het stadium uitscheen en warme stralen op zijn wangen straalde. Marcus voelde zich enorm triomfantelijk toen hij zag dat zijn plannetje werkte. Heel vaag door de mist heen zag hij de vreemd gevormde rots van eerst en er enkele meters naast de betere contouren van Amaura. “Goed zo, Vix! Doe je Flamethrower!” “Blokkeer het met je Aurora Beam” Een bont gekleurde straal die extra begon te schitteren door de zonnestralen schoot om en door de Flamethrower aan. Flamethrower was echter nog aangesterkt door de Sunny Day waardoor die met een sissend geluid Amaura raakte die het uitgilde. Dampende rook kringelde van het Ice/Rock wezentje af en hij leek voor enkele momenten in elkaar te zakken. Maar halverwege richtte hij zich weer op en blies wat ijzige wind uit. “Deze Pokémon is zo sterk als steen, hij gaat niet zo maar neer zonder een echt gevecht” Hoonde Grant die ook met zijn armen over elkaar stond en Marcus’ uitdagend aankeek. “Je neemt te snel een beslissing” Zei Marcus waarschuwend. Maar helaas was de lelijke waarheid dat als het Vix niet mocht lukken Amaura uit te schakelen de match al bepaald was. Arbok kon niets uithalen met haar poison aanvallen en Salamence’ grootste zwakte was onder andere ice. Hij moest het anders gaan spelen als hij wilde winnen. Op zijn minst door de eerste Pokémon heen te breken. Hij keek naar het scorebord en beet hard op zijn lip. Amaura’s health was net over de helft, door die ene rots aanval was Vix’ zijn health even ver. Wat betekende dat Faint Attack en Flamethrower te weinig hadden gedaan. Een andere keus had hij nu niet. Hij moest eerst Amaura verzwakken voor hij zijn laatste aanval zou gaan gebruiken. Het was een gok die hij wilde nemen.  “Doe je Icy Wind op die rotsen en zorg er dan voor dat je ze naar Houndoom gooit” Zei Leader Grant. IJzige wind vloog naar de dichtstbijzijnde rotsen en wist ze in te pakken met een dikke ijslaag. Door de Sunny Day die fel neerscheen begon het bovenste laagje te glinsteren, een teken dat het smeltproces vrijwel meteen inging. “Vix, doe je Ember aanval om door die rotsen te breken” De vurige kogels schoten naar voren op Amaura af. Die hief echter de grote rotsen omhoog. Ze zweefde haast  spottend om de Flamethrower heen en suisde naar voren. “Opzij!” Riep Marcus snel. Vix gehoorzaamde en rende over het veld heen. Rotsen knalde met veel lawaai om hem heen neer. Ondertussen dat de laatste om hem afsuisde was Amaura weer bezig met het bevriezen van rotsen. De laatste raakte Vix tegen zijn hoorns. Hij wankelde en gromde. “Opzij!” Herhaalde hij toen een nieuwe lading rotsen zijn kant op kwam. Minder snel schampte enkele hem. Toch was hij snel genoeg om de meeste te raken. “Faint Attack!” Riep Marcus. Vix blafte en rende recht op Amaura af. “Aurora Beam” De kleurrijke straal schoot naar Vix toe. Net voor hij hem zou raken verdween hij in een zwarte flits toen hij in de schaduw van een uitzonderlijke grote rots kwam. Amaura bewoog zijn Aurora Beam naar links, verwachtend dat als voorheen hij daar zou raken. In tegendeel kwam hij nu van achter en ramde hij met zijn ramshoorns die omhuld leken met een soort zwarte rook tegen het prehistorische wezentje aan. “Goedzo, doe nu je Smog!” De zonnestralen waren dusdanig aan het vervagen dat weldra een natuurlijk licht weer op hun neer zou schijnen. De dikke, stinkende Smog die het terrein vulde werkte nu in zijn voordeel. Marcus wist dat Poison niets zou uithalen tegen Amaura, maar het zou wel als goede dekmantel werken. “Sunny Day” Riep hij tegen Vix die ergens aan Grant zijn kant van de arena in de Smog verstopt zat. “Probeer Houndoom te raken met je Rock Throw” Rotsen verschenen met grote kracht uit de vieze rook en knalde her en der neer. Ondertussen vloog de licht oranje bal weer terug naar het toppunt van de uitgeholde grot en explodeerde weer. Marcus nam de gelegenheid van het moment. “Probeer je Beat Up!” Door de felle stralen vaagde de Smog weg en kwam Amaura in beeld. Vix sprong met zijn ramshorens naar voren en beukte tegen Amaura aan. Die landde soepel neer en wist de tweede aanval nog maar net te ontwijken. “Take Down!” Door dat Vix te dichtbij hem stond en met zijn achterpoten weggleed op een ijzige onderlaag verloor hij zijn evenwicht en werd hij keihard geraakt. Hij rolde een eindje door en kwam moeizaam weer overeind. Marcus zag dat Amaura een gepijnigde uitdrukking op zijn gelaat had. Het zag er naar uit dat hij niet lang meer had. De felle zonnestralen verwamde de ijzige grot. Vix hijgde met zijn tong uit zijn bek en wachtte op orders van zijn trainer. Hij was half door zijn poten gezakt en zag er moe uit. “Maak het af met je Rock Throw!” Tegelijk riep Marcus “Maak het af met je Solar Beam!” Lichtgevende bollen met licht pakte zich samen tussen Houndoom’s ramshoren en begonnen zo fel te schitteren dan Marcus een hand voor zijn ogen hield. Vix opende zijn bek, een grom vormde zich in het hart van zijn borst. Een oogverblindende lichtstraal die breder was dan zijn Flamethrower schoot uit zijn bek het veld over. Omdat de straal zo laag bij de grond was trok hij een lang spoor met zich mee. Hij vernietigde de grote rotsen die op hem afschoten compleet en trof Amaura rechtuit. Die gilde het uit. Een gigantische klap volgde en dikke rookwolken vulde het veld.

END

Toen de rook optrok keken Marcus en Grant tegelijk naar het scorebord en toen naar het veld. Beide Pokémon lagen geveld op het strijdtoneel. Grant straalde Amaura terug. Marcus liep het veld op om zijn Houndoom te gaan halen. Overal waar hij keek lagen brokstukken van de rotsen. Waar de Solar Beam afgevuurd was waren er brandplekken verschenen en een diepe groef getrokken die even wijd en even breed was als de straal zelf. Marcus zakte door zijn knieën toen hij bij Houndoom was en aaide hem liefdevol over zijn hoofd. “Goed gedaan” Zei hij onhoorbaar. Hij pakte hem bij zijn achter en voorpoten en gooide hem op zijn nek. Hij gromde toen zijn rug protesteerde tegen het dode gewicht. Hij rechtte zijn vermoeide spieren en liep terug naar zijn plek van het veld. Hij legde zijn Houndoom zo zacht mogelijk als hij maar kon, aangezien hij hem van zijn nek moest laten vallen, neer op een beschut plekje achter een grote kei. Hij aaide hem nogmaals en kwam toen overeind. Sereen liep hij met een uitdrukkingsloze uitdrukking weer naar zijn plek en haalde de Pokébal van Salamence uit zijn zak. “Ondanks onze beide nadelen heb je goed gevochten” Zei Grant. De toon die Marcus hem hoorde gebruiken beviel hem niet. Hij vernauwde zijn ogen een beetje maar toverde wel een valse grijns op zijn gelaat. “Maar, nu luidt mijn vraag: Ben je ook opgewassen tegen dit?” Hij gooide de pokébal omhoog. Een wezentje dat bijna even hoog was als Grant en Marcus verscheen. Hij stond stevig op twee benen die grote klauwen aan het uiteinde van zijn tenen had. Zijn hoofd was heel groot en zijn tanden leken sterk genoeg om rots door te kunnen bijten. Hij had een blik in zijn ogen die Marcus herkende. Tyrunt hief zijn kop omhoog en slaakte een ijzelijke kreet. Voor eventjes was Marcus onzeker geworden. Maar iets knaagde aan hem. Zo’n wezentje zou hij zelf ook wel willen hebben. Toch was hij onverschrokken toen hij de pokébal van Salamence omhoog gooide. Salamence verscheen vrij gracieus voor zo’n groot beest. Toen hij op de grond landde ging er een schok doorheen die Marcus onder zich voelde langskomen. Salamence keek neer op Tyrunt en gromde gevaarlijk naar hem. Tyrunt beantwoordde door met zijn klauw over de grond te schrapen en zijn kop omhoog te gooien. Zo te zien lagen ze elkaar beide al niet vanaf het begin. Dit kon niet veel goeds voorspellen.  “Laat ronde twee beginnen!” Luidde de scheidsrechter. Er ging een hoorn af in de verte.

Salamence vs Tyrunt

Salamence vloog meteen een eindje omhoog om buiten het bereik te komen van Tyrunt. En dat was maar goed ook want enkele seconde nadat de scheidsrechter had geroepen dat ze mochten beginnen lanceerde hij een Rock Tomb omhoog. Salamence was sneller en vloog er nonchalant overheen met een blik alsof hij niet eens een beetje geïntimideerd was. Dit maakte Tyrunt alleen maar bozer, tenminste, Marcus had het idee dat hij al boos was het moment dat hij ten tonele was verschenen. Van boven kon Tyrunt hem niets maken, en dat wisten Grant en hij precies. "Doe je Tackle!" Zei Grant. "Tackle?" Echode Marcus. Tyrunt nam een aanloop en rende toen met verrassende snelheid in die korte, krachtige benen van hem naar een uitzonderlijk hoge rots. Hij sprong er met een boog op en vanaf daar zette hij zich af en schoot als een soort kogel naar Salamence. Die was niet hoog genoeg en Marcus was niet op tijd met het roepen van een tegenaanval. Met een knal beukte Tyrunt tegen Salamence aan en beet zijn sterke kaken toen vast in zijn achterpoot. Salamence brulde en probeerde omhoog te vliegen maar de dinosaurus Pokémon bleek erg zwaar. Ongewild begon hij hoogte te verliezen en te dalen! "Probeer hem er af te krijgen met je Dragon Breath" Riep Marcus verbluft. Leader Grant was nog maar de 2de leader die Marcus' uit had gedaagd. Dit was zeker geen koek en ei. Deze vent was slim! De Dragon Breath miste maar Tyrunt had wel losgelaten wat een en hetzelfde effect had. "Snel, ontwijk zijn aanvallen en raak hem met een Zen Headbut" Opnieuw vlogen er rotsen omhoog maar Salamence vloog lenig tussen allen door. Salamence' schedel begon blauw te gloeien. Hij dook van hoog in de lucht naar beneden recht op Tyrunt af. Die richtte een rots op hem maar die beukte Salamence met zijn zen headbutt in gruzelementen. Tyrunt ontving de klap en evenlater vloog Salamence weer hoog boven hen uit. De Zen Headbutt was krachtig maar Tyrunt was gehard. Hij stond weer overeind en oogde de vliegende draak boven hem met meedogenloze ogen. "Headbutt" Commandeerde Marcus. Salamence wendde zich naar de Tyrunt en nam een duikvlucht. Tot zijn verbazing zei Grant dat Tyrunt Stomp moest doen. Was hij echt zo defensief dat hij hem recht vooruit aan kon? Tyrunt nam nog een aanloopje en sprong naar voren met zijn poot uitgestoken in een kung fu kick. Salamence raakte en beide stootte ze elkaar af. Salamence hervond zijn balans weer in de lucht en cirkelde omhoog een beetje duizelig van de harde klap op zijn hoofd. "Laat je niet kisten, houdt hem scherp in het oog" Frustratie zoemde door Marcus heen. Hoe kon zo'n prehistorische Pokémon zo veel problemen geven. Hij wilde verdomme gewoon die gym badge. Alleen op die manier zou hij hoger komen! "Salamence, maak je klaar voor een Dragon Breath" Ook daar kwam Grant voorbereid van uit de hoek. "Tyrunt, doe je Bide" Tyrunt zette zichzelf schrap en begon wit te gloeien. Een bol vormde zich om hem heen en verblindde Marcus. De gloeiende, blauwe vuurbal die Salamence had gecreëerd vloog op Tyrunt af. Het trok een lang spoor na waardoor het meer op een Flamethrower aanval leek. Toen het Tyrunt raakte werd het afgeweerd en raakte het de grond om hem heen. "Doe nogmaals een Dragon Breath" Riep Marcus, er van overtuigd dat op een of andere manier hij misschien dan het schild kon beschadigen. Het moment dat het op Tyrunt afschoot pakte de witte bol zich samen in Tyrunt's bek en schoot hij een verblindend wit licht af op Salamence. Die kon niet ontwijken en was gedwongen door de harde klap te landen. "Nu, pak hem met je Rock Tomb!" "Pareer ze met je Crunch" Riep Marcus uit in een poging de schade beperkt te houden. Verschillende rotsen kon Salamence pakken en met verpletterende kracht breken maar andere raakte hem wel en Marcus zag dat het hem flink zeer deed. Grant wilde zo veel mogelijk gebruik maken van het feit dat Salamence geaard was en hij gooide er nog een stomp tegenaan. "Nu Dragon Breath!" Riep Marcus toen Tyrunt ver binnen bereik was. De hete vuurstraal raakte Tyrunt en die brulde van de pijn en wankelde achteruit. "Snel, vlieg weer omhoog!" De draak Pokémon zette zich af en vloog met een krachtige slag van zijn vleugels weer ver omhoog. "Tyrunt probeer hem te raken met je Rock Tomb" Salamence ontweek wederom, een beetje verrast door de rotsen die erg langzaam zijn kant op kwamen. Echter helde hij een beetje in de lucht waardoor zijn rechter vleugel dicht naar beneden werd geheuld. "Bite!" Tyrunt sprong wederom via een hoge rots naar boven en beet zijn gigantsich sterke kaken vast in de vleugel van Salamence. Die brulde en flapperde verwoed met de ander om in de lucht te blijven. "Rock Tomb!" Herhaade Grant. Tyrunt liet los toen ze erg dicht bij de grond kwamen en stuurde Rock Tombs omhoog die Salamence raakte. "Snel! Dragon Claw!" Stofwolken vlogen omhoog van de rotsen die ter gronden stortte. Salamence verscheen er tussendoor terwijl scherpe rotsen tegen hem aanvlogen. Salamence voor klauwen begonnen licht groen te gloeien en raakte Tyrunt vol. Door de dichte aanval was hij gedwongen om eventjes te landen. Door de klap stortte Tyrunt ter aarden en bleef stil liggen. Marcus ademde gejaagd uit en hoopte met elk vezeltje in zijn lichaam dat het beest bleef liggen. Salamence draaide zich ook om maar zorgde er voor dat hij een klein eindje boven de grond zweefde voor het geval dat. Marcus wreef wat haar uit zijn gezicht en wachtte. Zijn spieren deden zeer van de inspanning van net, onbewust had hij niet stil gestaan maar praktisch meegedaan met het gevecht.

END