Leroy Jenkins

go on and try to tear me down .

Naam: Leroy Jenkins
Roepnaam: Lee
Leeftijd: Achttien
Geslacht: Mannelijk

Type: Trainer
Badges: nvt
Ribbons: nvt
Pokedex: [ Link ]
Eerste indruk: #rebel
Bouw: Eigenlijk heeft de jongen een vrij normale bouw, er is echt niks speciaals aan. Echter behoort hij wel tot de gespierde variant en zijn deze ook erg goed zichtbaar wanneer hij zijn shirt uittrekt, wat iets is dat je óf nooit ziet óf te vaak. Hij doet het niet expres, maar als zijn shirt nat is zal hij er over twijfelen om het uit te trekken.
Haar: Opnieuw is hier ook niet veel speciaal aan: het is zwart. Veel speciaals doet hij er verder ook niet mee en draagt de 'net uit bed-look' met erg veel trots, maar dit komt meer door zijn arrogantie dan dat het bewust is.
Ogen: Ogen die je bijna niet durft aan te kijken, maar toch houdt hij soms je blik ermee vast door ze in die van jou te boren. De ijsblauwe kijkers zijn bijzonder fel en dan heb ik het niet over de kleur: ze schieten bijna vuur of bliksem op je af. Het is een teken dat hij liever geen contact aangaat met anderen (behalve tenzij er zelf zin in heeft).
Kleding: Meestal draagt hij kleding in vrij donkere tinten, met rood als enige uitzondering. Hij heeft vrijwel altijd een spijkerbroek aan met een simpel shirt en hierover heen wellicht nog een vest of iets dergelijks - het hangt van het weer af. En dan zijn eeuwige paar sneakers, gezien hij maar een paar schoenen heeft.
Leroy werd geboren als de jongste en laatste zoon in huize Jenkins. De familie bestond uit twee lieve ouders en zeven zonen. Tussen de jongens was altijd sprake van een bepaalde vorm van rivaliteit: ze wilden allemaal de sterksten en besten zijn – en eigenlijk wilden ze allemaal gewoon het lievelingetje zijn want die kreeg meer aandacht. In het begin hoefde kleine Leroy niet zoveel te vechten voor de aandacht: hij was een schattig en lief kindje. Maar het duurde niet lang of mama moest haar aandacht echt gaan opdelen; hij was oud genoeg om zichzelf bezig te kunnen houden. Toch probeerde hij haar aandacht terug te winnen, maar het maakte niet uit hoe vaak hij aan haar arm trok, hoeveel neptranen hij liet vloeien: hij moest maar op zijn beurt wachtten.
Natuurlijk had zijn moeder het niet alleen druk met de kinders: er was ook een fokkerij die gerund moest worden. De reden dat deze fokkerij zo populair was, was omdat het zich niet limiteerde tot één regio – daarbij fokten ze ook nog eens een speciaal soort: draken types. De jongen hield zich vaak maar bezig met de Pokémon, maar na een tijdje had ook hij het wel gezien. Stoeien met zijn broers viel altijd vies tegen omdat hij drie jaar verschilde met de broer vlak voor hem. Leroy was gewoon altijd te klein en te zwak; iets wat hem mateloos irriteerde.

Er kwam een periode waarop het erg rustig was, vandaar dat er een overschot was aan Pokémon en de ouders besloten hun kinderen elk één Pokémon te geven. Natuurlijk kwam Leroy pas als laatste aan de beurt omdat het gewoon te vergelijken was met een uitverkoop bij de kledingwinkel en duizend vrouwen probeerden genoeg in te slaan – als je klein en passief bent gebeurt er niet echt veel en krijg je hetgeen wat over is. Zo eindigde de jongen met de Pokémon die ongewild was: een paarsroos geval. Daar begon het ook al mee: het had meisjes kleuren en was niet stoer genoeg. Zijn ouders verzekerde de jongen echter dat Noibats erg sterk waren en het allemaal wel goed zou komen: maar de arme Pokémon bleek ook nog erg bang te zijn en vechten was dus geen optie.
Boos hierom vernoemde hij de Pokémon ook maar snel: Annie. Verder deed hij niks met haar. De enige reden dat ze altijd uit haar Pokéball was, was omdat zijn ouders zo niet zouden zeuren en ook deels omdat hij het gewoon vergat. Natuurlijk gaf hij haar wel eten, maar daar bleef het ook wel bij. Ondanks zijn afstotelijke gedrag volgde Annie hem overal, als een trouwe puppy die niet van zijn zijde durfde te wijken. Soms sprong ze zelf op hem voor bescherming, waarna hij haar weer wegduwde als het gevaar was geweken.

Op zijn twaalfde had de jongen er genoeg van: hij wilde een Pokémon die wel wat kon. Dus sloop hij het huis uit en ging naar het laboratorium. Hier wist hij buiten een Pokédex ook een beginner Pokémon te krijgen: een Charmander. Deze had een pittig karakter, precies hetgeen waar Leroy naar opzoek was. Blij met zijn nieuwe aanwinst ging hij terug naar huis – maar zijn ouders zouden het nooit goedkeuren dus hield hij het voor ze geheim. Blij met zijn Charmander trainde hij wel met deze iedere dag en verwaarloosde Annie nog meer. Toch deed de Noibat er niks tegen, ze was waarschijnlijk te bang.
De pret duurde echter niet lang want zijn ouders kwamen erachter en  hij kreeg straf. Buiten de straf moest hij ook de Charmander terug geven aan de professor. Gevuld met schaamte en woede ging hij dus, samen met zijn ouders want die vertrouwden hem niet meer, terug naar het laboratorium om de Pokémon terug te geven. Hier werd hem echter een aanbod gedaan: als hij wilde mocht hij zijn Noibat ruilen voor de Charmander. Zijn ouders begonnen gelijk te protesteren, maar uiteindelijk zorgde een kreet van Leroy ervoor dat er weer rust kwam en hij de Charmander weer mocht bekijken. Net toen hij ja wilde zeggen op het aanbod gebeurde er iets wat niemand had voorzien: Annie vloog de andere Pokémon aan. De kleine Noibat was haar trainer zoals gewoonlijk weer eens gevolgd, ongezien en onopvallend had ze haar weg naar binnen weten te banen. De twee Pokémon begonnen te vechten, maar vreemd genoeg wist Annie snel de overhand te nemen. De rustige en lieve Noibat leek een compleet andere Pokémon: ze was wild, gevaarlijk en onvoorspelbaar – precies de Pokémon die Leroy altijd had gewild.
De twee werden uiteindelijk uit elkaar gehaald. Annie bleef toch bij Leroy en vanaf dat punt veranderde alles: ineens wilde de Noibat wel vechten. Eindelijk begonnen de twee te trainen en het duurde niet lang of hij kon zijn oudere broers verslaan in een gevecht. Annie bleek goed te kunnen luisteren, ondanks het feit dat ze erg agressief en wild leek te zijn. Ze hield zich nooit terug en was bereid alles te doen voor haar trainer en dat hield dus in om zo vaak mogelijk te winnen als mogelijk was.

Na een tijdje begon de jongen verveeld te raken. Lang had hij gedacht dat Annie de enige Pokémon was die hij nodig had, maar zijn broers bewezen het tegendeel: hij kon geen hele teams uitschakelen met maar één Pokémon. Daarbij kon hij ook niet meer fatsoenlijk trainen in het dorp, hij moest weg. Zijn ouders dachten er helaas anders over: hij was de laatste zoon die overbleef en ze wilden dat hij de fokkerij overnam. De jongen weigerde dat echter: niet alleen omdat hij geen Breeder wilde worden, maar ook omdat hij zich niet wilde limiteren tot één type. Door de jaren heen was hij zoveel waarde gaan hechten aan Annie dat hij een afspraak had gemaakt dat zij zijn enige draken Pokémon zou zijn: iets wat voor erg veel motivatie zorgde bij de Pokémon om nog meer haar best te doen voor hem.
Vandaar dat hij op een dag ook zijn koffer pakte en van huis wegliep, liet enkel een briefje achter voor zijn ouders. Hij zou naar de regio gaan waar Annie’s soort oorspronkelijk vandaan kwam: daar zouden vast goede Pokémon zijn als haar roots daar lagen.
Annie ♀
Noibat lv. 20
Ability: Infiltrator
___________
Annie is een schat van een Pokémon, maar is helaas te slim voor haar eigen bestwil. Gepaard met haar angst om weer afgewezen te worden door haar trainer zal ze alles doen om hem tevreden te houden, omdat hij erg veel voor haar betekent en voor altijd bij hem wilt blijven. Hierdoor gedraagt ze zich dus als een of ander bloeddorstig monster, terwijl ze dit helemaal niet is.