Het was een koude winternacht in Vermillion City, Kanto. Sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden en kwamen terecht op de grond, die al wat was van een dik pak sneeuw dat de afgelopen dagen gevallen was. Het was midden in de nacht en normaal zou het rond dit tijdperk doodstil zijn, maar deze nacht was een beetje anders. Een hoge, boven alles uittorende, gil schoot door de stad heen. De telefoon bij de dokter rinkelde en de arme man moest vermoeid uit zijn bed stappen om zijn plicht weer te doen. Hij nam de telefoon op en de gil herhaalde zich, maar dit keer luider, door de hoorn. ”Help!” Schreeuwde een verwilderde mannelijke stem aan de andere kant van de hoorn. ”Mijn vrouw.. ze moet bevallen maar het gaat niet goed!” Het was de stem van meneer Waters, een man die al veel te verduren had in zijn leven. Zijn zwangere vrouw was afgelopen maand ziek geworden, een ziekte die haar enorm verzwakt was, en haar zwangerschap had daar niet bij geholpen. Het eiste veel van de vrouw, een kindje dragen terwijl ze zo ziek was, ze was mager en haar huid was zo bleek van kleur dat bijna iedere bewoner van de stad aan haar had kunnen zien hoe zien ze was. Buiten de deuren kwam ze niet meer, al zeker niet meer de laatste week, ze was niet meer uit haar bed te krijgen en de pijn die ze te verduren had gehad de afgelopen week was haar misschien wel teveel geworden. Velen vreesden voor de dood van mevrouw Waters en nu ze wakker waren geschud door haar angstwekkende gegil, wist iedereen het zeker. Niemand had gedacht dat ze de bevalling nog zou halen, maar ze bleek sterker te zijn geweest dan men van haar verwacht had en de vrouw had het vol weten te houden tot nu, tot de bevalling van start ging. Haar gillen kwamen snel en onregelmatig achter elkaar, de een hoger dan de ander, de een meer pijnlijker dan de ander. De dokter haastte zich naar het huis, gelegen aan de rand van de stad. Enkele verwilderde personen kwamen hun huis uit, wilden hem vragen wat er aan de hand was maar ze kregen niks terug van een antwoord. Eerder een wegwerkende gewuif, dat duidelijk maakte dat de dokter – die altijd zo vriendelijk en enthousiast was – geen tijd had om even te kletsen met zijn vragen stellende burger. De deuren van het huis schoten al open toen hij eraan kwam en de verwilderde meneer Waters stond aan de deur ingang. ”Kom snel..” Zei hij, zijn stem kraakte en tranen gleden over zijn wangen heen. Bang dat hij zijn partner en zijn kind zou verliezen, bang dat hij alles zou verliezen wat hij had. De dokter baande zich een weg naar de kamer van mevrouw Waters en zette zijn tas neer, om vervolgens een spuit met antibiotica te pakken te nemen en vervolgens in te spuiten. Niks ging met rust, hij moest snel te werk gaan wilde hij de vrouw én het kind redden. Meneer Waters stond al naast zijn vrouw, haar hand vasthoudend en haar troostende woordjes in te fluisteren. Zeggend dat het allemaal goed ging komen, terwijl zijn woorden haperden en zijn ogen vol tranen stonden. Het gehuil van een baby vulde de oren van de mensen in de kamer en iedereen staarde even een paar, kleine seconde naar het pasgeboren kind. ”Kaito.. Samuel..” Mompelde ze, een blik op haar man richtende en zachtjes glimlachend. Dat waren de twee namen waar het echtpaar enkele maanden over geruzied hadden, omdat zij haar kind Kaito wilde noemen en hij hun kind juist Samuel wilde noemen. ”Zorg goed voor hem.. Ik.. hou van je..” Het licht verdween uit haar ogen, terwijl ze haar blik nog op haar pasgeboren kind had gericht, het kind waar ze nooit meer iets van mee zou maken. Zo gaf ze haar leven voor haar kind.
Ongeduldig tikte de man op de tafel, terwijl hij zijn ijsblauwe ogen op de wieg had gericht waar het pasgeboren kind rustig in lag te slapen. Wat moest hij met dit kind doen? Een kind waar hij niet voor wilde zorgen, het had per slot van rekening zijn eigen vrouw de dood in gejaagd. Wie wist wat er gebeurd was als hij er niet was geweest, voedsel en zorg eisend van haar bloedeigen lichaam. Hoe durfde hij! De man stond op en begon heen en weer te lopen, nadenkend over de stappen die hij kon nemen. Hij kon het naar buiten gooien, ergens neerleggen om daar dood te vriezen, al zou zijn vrouw hem dan nooit vergeten. Zelfs niet als hij zich ooit bij haar voegde, ooit.. heel veel later. De man wierp even een vuile blik op het ding, dat begonnen was met huilen. “Stil!” Schreeuwde hij, maar het ging door en om zijn woede niet te verliezen en op een kleine baby in te slaan, liep hij naar buiten om daar op het stoepje te gaan zitten. Zijn ogen gleden over de gebouwen heen en bleef plots bij het weeshuis hangen. Het weeshuis! Perfect! De man stond op en liep terug naar binnen, pakte zijn huilende baby uit de wieg, gelukkig stopte hij met huilen zodra hij werd opgepakt, en nam deze met een dekentje tegen de kou mee naar buiten. Met grote, forse stappen liep hij richting het weeshuis, om daar aan te bellen. Een vrouw opende de deuren en haar ogen vielen meteen op het kind. “Wat komt u doen?” Vroeg ze, tot zijn grootste ergernis. “Ik kom mijn kind hier afgeven,” Hij duwde het kind bijna in haar armen, maar ze leek het niet aan te nemen. Zachtjes schudde ze met haar hoofd, alsof ze zijn aanbod weigerde. “Sorry, we zitten vol.” Meneer waters werd roodgloeiend van de woede toen de deur voor zijn gezicht werd dichtgegooid en woest stampte hij terug naar zijn huis, het kind weer in de wieg leggend en vervolgens een fles wijn uit de kelder halend. De man ging door met drinken tot hij vanzelf in slaap viel, het verdriet zorgde voor een te grote pijn om te kunnen slapen, alcohol verminderde die pijn.
Rustig zat de jongen in een stoel een boek te lezen dat hij van een aardige man gekregen had. Het ging over pokémon en het was heel interessant, de mythes van de legendarische pokémon interesseerden hem en ooit wilde hij ze opzoeken, ze vinden en dan vangen. Zodat hij de beste pokémon trainer ooit kon worden. Het was rustig in het huis vandaag en als zesjarige jongen was het best raar dat hij een hobby had zoals lezen. Kinderen van zijn leeftijd zouden meestal buiten spelen, maar van zijn vader mocht hij niet naar buiten. Hij mocht niet spelen met de andere kinderen, want dan zou hij straf krijgen en hij wist wat straf was voor zijn vader. Hij wist hoe straf van zijn vader voelde en alles wat hij erover kon en durfde zeggen was dat het pijn deed. Kaito had zijn vader nooit aardig gezien, ja hij had soms wel zo’n buien dat hij niets deed, maar hij snauwde zijn zoon altijd toe. Ook had hij zijn vader nooit echt nuchter gezien, de man dronk iedere morgen, middag en avond en dronken was hij wel zeker. Al het geld ging bijna op aan de alcohol die zijn vader nodig had en de jongen had het al opgegeven om zijn vader ervan af te helpen. Het zou toch altijd erop stuiten dat zijn vader kwaad werd en begon te slaan, terwijl hij zichzelf niet kon verdedigen tegen de klappen van de grote man. Het waren de littekens die hij vanbinnen hierdoor had gekregen die hem zoveel pijn deden, de littekens op zijn lijf waren een herinnering aan zijn vaders klappen, de flessen die hij soms toegesmeten kreeg en de riem die op hem neer kwam. De jongen schrok op toen een deur dichtklapte en dreunende voetstappen zijn kant op kwamen. Zijn vader was thuis. “Kaito!” Werd er door de kamer heen gebulderd. “Waar blijft mijn eten?” De jongen schoof direct een stoel naar het aanrecht zodat hij erbij kon komen en zette het fornuis aan, waarna hij er een pan opzette om het eten van gisteren te verwarmen. “Wat denk je wel niet dat je gaat maken? Ik heb honger, ik wil geen muizenhapje!” Schreeuwde zijn vader achter hem opeens na een kwartier, toen de jongen bijna van plan was de pan van het fornuis af te halen en voor zijn vader op te scheppen. De geur van alcohol vulde zijn luchtwegen nadat de man naar hem had geschreeuwd, dronken, alweer. De klap van zijn vader kwam uit een onverwachte hoek, waardoor de jongen voorover klapte en met zijn arm op het vuur terecht kwam. Schreeuwend duwde hij zich van het fornuis af om vervolgens van de stoel af te vallen en zichzelf op te rollen tot een bolletje. Bang dat zijn vader door zou gaan, maar hij was al weggelopen en riep nog na dat hij wel iets bij de kroeg zou eten. Voorzichtig en met een pijnlijk gezicht kwam hij weer omhoog, duwde de stoel wat naar links om bij de kraan te komen en klom er weer voorzichtig op. Met tranen in zijn ogen duwde hij zijn arm onder het ijskoude water, om de verbranding wat te verminderen.
De jongen was door de klappen en de woeste woorden van zijn vader verbitterd. Het had nu al tien jaar geduurd dat hij bij zijn vader woonde en bijna iedere avond was het weer raak, desondanks dat hij zo zijn best deed om zijn vader niet kwaad te maken. Het lukte gewoon niet, zijn vader schreeuwde hem vaker toe dat hij de schuld van dit alles was. Dat dit voor zijn eigen bestwil was, omdat hij een moordenaar was, een gek, een gevaarlijk persoon. Allerlei benoemingen werden naar hem toegeworpen en het had hem steeds kouder gemaakt. De littekens herinnerden hem eraan dat hij krachtig was, dat als hij zijn vaders klappen zo kon overleven zoals hij altijd al deed, hij de wereld aankon. Als tienjarige jongen ging hij al een redelijke tijd naar school en steeds vaker ging hij naar buiten. Op een bepaalde dag vond hij een pokémon ei, ergens in de struiken bij zijn school. Eerst wilde hij het meenemen terug naar zijn huis, maar hij besloot langs de Daycare te gaan. Thuis was het te gevaarlijk voor zo’n ei, zijn vader zou het kapot trappen en de arme pokémon daarbinnen zou sterven. Bij de Daycare liet hij het achter, om iedere dag weer terug te komen om te kijken of er al een pokémon was uitgekomen. Na een week was het eindelijk raak en in de Daycare vond hij een jonge Houndour. Hij nam zijn Houndour mee naar huis, al bleek zijn vader er niet blij mee te zijn. De jongen kreeg een klap en het was de Houndour die zijn vader zo hard beet dat hij terug deinsde en besloot om te stoppen. Sindsdien zijn de klappen ook gestopt en terwijl Houndour steeds sterker werd en met harde hand werd opgevoed en getraind door Kaito, groeiden ze samen op. Ze haalden eerst kattenkwaad uit en gingen vervolgens ook over tot het beroven van mensen, waardoor ze meer geld kregen en meer konden kopen. De twee werden een zeker duo die niemand uit elkaar kreeg. Houndour was slecht geworden door het slechte gedrag van Kaito zelf.
Aangezien Kaito met tien jaar nog niet eraan kon denken om een pokémon bij professor Oak op te halen, ging hij pas richting het lab van de professor toen hij dertien jaar oud was. Daar werd een afspraak gemaakt dat hij goed zou zorgen voor de pokémon die hij kreeg en een excuus werd gegeven voor zijn late komst. Hij mocht uiteindelijk uit de drie starters kiezen en uit die drie starters koos hij Charmander. Samen met Charmander en Houndour teisterde hij een hele tijd kanto. De Charmander groeide uit tot een Charmeleon en de twee pokémon dienden als een soort bodyguard voor de jongeman en liepen altijd wel in zijn buurt. Ze werden dan ook bijna nooit tot nooit in hun pokéball gedaan, want ze moesten altijd klaar zijn om aan te vallen en te beschermen. Na een tijdje had hij genoeg gezien van Kanto en verhuisde hij naar Kalos, waar hij een Ditto ving tijdens een oneerlijke strijd van twee tegen een.
