Those Who Went Before

Nadat de ma nogmaals Sweet Scent had gebruikt, vernauwde ze haar ogen wat. Daarna klemde ze even haar tanden op elkaar, balde ze haar vuisten en keek ze toe hoe Sachi rustig Ice Shard opzette en de stukken ijs naar de Mawile gooide. ”Sucker Punch.” Wel meteen werd Sachi geraakt door de aanval en schoof ze wat naar achter, maar dan opnieuw... "Sand Attack," zei ze droogjes. Opnieuw schoot de Pokémon een duistere blob op de Mawile af. "Nog eens," Nu ze zo dicht bij elkaar waren kon ze maar evengoed ervoor zorgen dat die Pokémon minder goed haar Glaceon zou kunnen raken. Door de hagelstenen door kon je zien hoe ze steeds maar opnieuw zand opgooide. Wel meteen ging er een lichtje knipperen bij haar. "Quick Attack in combinatie met Sand Attack," Sachi piepte enthousiast en schoot toen razendsnel naar voren. Iedere keer verscheen ze zo dicht mogelijk bij haar tegenstander, om dan Sand Attack te doen en dan weer snel weg te komen. Ze was snel en ze kwam als het ware van alle kanten. Dit zou toch wel redelijk wat effect hebben, toch? "Shadow ball!" Nadat de Pokémon de combinatie een tijdje had aangehouden, verscheen deze voor de Mawile en schoot deze een duistere blob naar haar. Het blonde meisje snoof even zachtjes.

"Dark Pulse." De Glaceon sprong op. "Mirror Coat," Ze lande soepel, haar huid glinsterde zachtjes en de Pokémon werd opnieuw fel geraakt in het gezicht. Echter gebeurde weer hetzelfde zoals de vorige keer en schoot de aanval twee keer zo sterk terug. Ze knipperde enkele keren met haar ogen en keek naar Sachi, die alweer wat aan het genezen was van de Hail die nog even zou duren. "Iron Defense, Taunt en dan Feint Attack." Oké, dus Sand Attack viel af, defense hing wat naar boven. Nu was eigenlijk haar kans. "Icy Wind," zei ze gewoon. Ice aanval deden niet zoveel schade, maar het was eigenlijk gewoon omdat de Mawile nu bezig was met de aanvallen. Plus verlaagde de snelheid van een Pokémon niet met Icy Wind? Ze zuchtte even zachtjes en bereidde zich opnieuw voor op een rake aanval. Deze raakte, natuurlijk, want deze aanval kon niet missen. Sachi kneep der ogen toe. "Ice Shard," Nu de Mawile nog redelijk dicht was zouden ze wel moeten raken. De stukken ijs vlogen op haar af, tijd om wat versterking te vragen. "Icy wind," De Glaceon opende opnieuw haar bekje om een ijzige wind af te schieten, die de stukken ijs enkel groter maakte. Daarna gebaarde ze snel naar haar Glaceon, die meteen naar achter sprong.

Het werkte toch wel een beetje aangezien ze wel werd geraakt. Ze balde haar handen tot vuisten en vernauwde kort haar leigrijze ogen. ”Feint Attack.” Ze snoof zachtjes en kon niks anders doen dan toekijken... Toch? Ze kon nu echt niks beginnen tegen die aanval. Toen de Mawile naast haar Glaceon verscheen, werden gaar ogen opeens groot. "Sachi!" Als in slow motion keek de Ice Type Pokémon op. De ijzeren kop van de Mawile raakte haar hard en goed. Ze balde haar handen tot vuisten en keek naar de vliegende Pokémon, de eindje verder op der zij neerkwam. Daar bleef ze even liggen. "Sachi?" zei ze zachtjes. De Ice Type Pokémon tilde haar kopje traag, de vechtlust nog in haar blauwe ogen. Na enkele tellen kwam ze overeind, hijgend, maar nog steeds klaar om te vechten. Tawn knipperde enkele keren met haar ogen, zuchtte zachtjes en haalde de Pokéball boven van haar Glaceon. "Dat is genoeg," zei ze en ze liet de Pokémon terugkeren. Niet veel later stopte het dan ook met hagelen en ze keek even naar Ren. Ze had een zelfzekere blik in haar grijze ogen. "Leer me ook hou je zo moet vechten!" zei ze met een sterke stem tegen hem. Ergens voelde ze wel bewondering aangezien hij technisch gezien had gewonnen.

Ze vernauwde haar ogen lichtjes en knipperde enkele keren met haar ogen. ”Ervaring.” Ze zuchtte even zachtjes. "Dan eis ik les," zei ze terwijl ze naar Myra wees. "Kan zij een Aggron aan," Zonder op een antwoord te wachten pakte ze de Pokéball van haar Aggron, Kido, en liet ze de Pokémon eruit met een snelle beweging van haar hand. In een flits verscheen het beest voor haar. Een luide brul toonde aan dat ze er was. Haar ogen flikkerden meteen van woede bij het zien van de Mawile. Tawnee grijnsde. "Dit hier is Kido," zei ze een beetje schuin. "Ze is mijn kleine meis," en met die woorden brulde de gigantische Pokémon luid en vloog deze op hoge snelheid op de kleine Pokémon af. Met een scheve, bijna misplaatste, grijns, keek ze toe. Wauw, vond ze dit serieus leuk? De Pokémon sloeg haar klauwen uit en liet een reeks scherpe, grijze, metalen klauwen, namelijk Metal Claw, op de Pokémon af gaan. Toen ze klaar was, draaide ze aan een snelheid die zelfs Tawn niet had zien aankomen haar om naar de Pokémon. Iron Tail. Sterke aanval, waarschijnlijk een van de sterkste die de Aggron had. Tawn lachte even geamuseerd.

Hij voerde een Sucker Punch uit, een teken voor Tawn dat ze ook maar eens iets moest zeggen. Het was echter de Aggron die sneller reageerde. Deze stampte luid brullend op de grond, gezien het feit dat dit haar vast deed denken aan het gymgevecht, waar die Vivillon erg... Slecht uit was gekomen. Ze grijnsde even kort bij het zien van die blik. Die Sucker punch deed haar niks, figuurlijk gesproken dan wel. Toen deze dan ook nog eens een Flash Canon afvuurde, tilde Tawnee haar hand kort op. Kido sprong op bij dit simpele teken en gooide zich naar voren. Double-Edge. Maar dankzij de geweldige ability van haar meisie was deze aanval niet gevaarlijk voor haar. De Pokémon kon zo ook als Lairon en Aron zoveel Take Down's uitvoeren als ze maar wilde. Nu had ze daar maar Double-Edge van gemaakt. De Aggron had, dankzij de kracht van de aanval die op komst was, de straal op het nippertje gemist. Het had wel een stukje van haar ijzeren huid geraakt, maar er zat zelfs geen schram op nadat. Vanuit de lucht lande ze hard op de grond en schoot ze dus naar voren om Double-Edge uit te voeren op de Mawile. Nadat ze dit had gedaan, brulde ze even luid. Tawn glimlachte even naar haar. "Ik wil meer zien," zei ze met een lachje. Hierop reageerde Kido met een blik op de Mawile. "Roar," zei ze. Fel gebrul, tijd voor een nieuwe tegenstander.

Er verscheen een Salamence en Tawn grijnsde tevreden naar wat er tevoorschijn was gekomen. Haar Aggron, Kido, reageerde hetzelfde en grijnsde even vals naar het kleine mormel. Voor haar was de draak toch klein, want Kido zelf was al een gigantisch monster en Salamence was zowiezo al een klein mormel. De blauwe Pokémon brulde en als antwoord beantwoorde de grijze gigant het met een brul terug. Tawn grijnsde even misplaatst naar hem. "Dat was nog waar ook ja, ik had nog niet verteld dat ik mijn Pokémon ook konden mega evolueren hé?” Ze snoof even zachtjes, maar toch was de grijns er nog steeds. ”Earthquake.” "Protect," De Aggron sloeg haar poten voor zich en een soort van schild vormde zich rond de grijze Pokémon. De aanval schokte zo op haar af en het schild kraakte even gevaarlijk, maar deze gaf niet op. De Aggron had een fele blik in haar helderblauwe ogen, ze zou niet opgeven, dat was duidelijk. Tawn viel echter wel om door de aanval en kwam hierdoor onhandig op de grond terecht. De grijns die zonet op haar lippen had gestaan was verdwenen aangezien het wat pijn had gedaan. Na enkele tellen was het eindelijk voorbij. Langzaam keek ze op. Kido was ondertussen voor haar gaan staan, beschermend, alsof ze bang was dat de jongen en zijn Salamence haar zouden pijn doen. Toen Tawnee zichzelf van de grond drukte en ging zitten, merkte ze op dat haar handen geschaafd waren. Het piekte verschrikkelijk en het was ook zo dat er wat bloed in haar handen lag. De Aggron keek even op toen ze zag dat Tawn even naar haar handen aan het kijken was. Wel meteen flikkerde een vlam van woede in de ogen van de Pokémon. Een schrapend geluid zorgde ervoor dat ze meteen haar oren afdekte en haar ogen sloot. Metal Sound. Het was een aanval die verschrikkelijk veel pijn deed aan je oren en nu de Aggron zo dicht stond kon ze niks anders dan het horen. Toen Tawn zichzelf dwong op te kijken, zag ze hoe de grijze Pokémon met het gekrijs naar voren stoof. Haar hele lichaam gloeide blauw op. Het was Dragon Rush toch? Een aanval die de Aggron in haar jonge Aron jaren een keer had gebruikt, vlak nadat ze haar was gaan ophalen. Als ze had goed had was dit een Egg move en wist de Aggron hem waarschijnlijk van al haar aanvallen al het langst. Toch was het zo dat de Pokémon deze zelden gebruikte, maar goed, was dit een uitzondering voor haar? Vast wel, in haar ogen dan toch. Ze zuchtte even zachtjes en verborg haar gezicht in haar handen, het gevecht raasde verder buiten haar gedachten.
Het was meer dan gedachten die haar raakten, want soms snapte ze het gewoon niet helemaal. Ze zuchtte zachtjes en voelde hoe tranen prikten in haar ogen. Waarom moest ze nu weer huilen? Kon ze dit weer niet aan? Was ze dan weer zo zwak? Weeral? Ze voelde hoe ze trillend naar adem hapte en hoe ze ook weer trillend uitademde. Het deed ergens pijn en ze voelde nog pijn in haar benen ook van het vallen, was ze dan zo hard gevallen? Moest ze eigenlijk huilen van het vallen of om het feit dat ze dit in het algemeen gewoon niet aankon? Ze was mentaal al zo sterk, dus kon ze dit eigenlijk niet zo goed aan he. Ze was gewoon een jankkampioen, moest je nagaan. ze zat echt gewoon te janken bi het minste wat er gebeurde, zoals nu he. Haar Aggron flipte weer, zij flipte, alles flipte, wat was ze weer een geweldige persoon. Met zo'n geweldig liefelijk karakter natuurlijk, het was vrij normaal hoor. Zij was mentaal zo leuk en zo... Niet leuk... Ze zuchtte even zachtjes. wat ze zichzelf ook wijsmaakte, het was toch maar van die domme praat die niemand iets kon schelen, niemand echt niemand. Het kon haar ook niks schelen, voor geen meter. Als ze de enige was die hier moeite mee had, dan moest ze niet iedereen ermee opzadelen, met al die problemen. haar gejank en gezaag was ook het laatste wat mensen van haar wilden en dat wist ze maar al te best van zichzelf en van de rest. Ze was niet de meest geliefde persoon hierom, maar ze wist ermee te leven en het op te sluiten. zou ze dat ook deze keer kunnen doen? Dat was een vraag die iedere keer in haar kop rondspookte wanneer ze er weer niet tegen kon. Het was vermoeiend, mentaal dan toch, om steeds hetzelfde naar je kop te krijgen. Ze haalde langzaam haar handen van haar gezicht en veegde even met de mauw van haar jas haar gezicht af, hopend dat het bloed en de eventuele tranen weg zouden zijn uit haar gezicht. Ze was gewoon een hopeloos geval, he? Daar moest ze maar mee leren leven en dat wist ze maar al te best hoor... Maar soms wilde ze dat gewoon niet... Ze balde daarom zelfzeker haar handen tot vuisten en keek op, hopend dat er nog steeds hoop was... Voor het gevecht, want zij was toch maar een hopeloos geval.
Het gevecht was inderdaad nog steeds gaande, zoals ze had verwacht. Haar Aggron had de Dragon Rush net uitgevoerd. Had dat zo lang geduurd? Of was zij gewoon zo lang bezig geweest met zichzelf? Ze zuchtte even zachtjes, maar keek toch even met grote ogen toe hoe de grote Pokémon boos brulde en haar klauwen uitsloeg naar de Salamence, een Metal Claw. Geen Dragon Claw... dat verbaasde het meisje ergens wel, maar ze was ergens ook blij. Na enkele tellen kwam het blondje overeind en keek ze nog steeds met grote ogen naar de Aggron, die zich zo snel bewoog dat het bijna beangstigend was. Nu ja, de Aggron was op zichzelf al best een enge Pokémon, maar nu was ze best boos en dan kon Kido best wel snel uitvallen. En met snel bedoelde ze echt wel heel snel. Iets dat je niet verwacht van een Pokémon van toch zeker twee meter groot. Het was iets dat ook haar steeds bleef verbazen, maar verder keek ze er niet echt naar. Zolang zij er maar plezier mee had he?